Share
Kabanata 38
Tulala akong nakatitig sa kawalan habang binabantayan si Hope sa hospital. Isinugod siya nang umatake ang sakit niya habang nag-uusap kami sa tabi ng dalampasigan.
Akala ko masaya na ang buhay ko. Akala ko okay na ako.
I couldn't even process the information gathered. Hindi ko lubos maisip na wala na ang taong gabi-gabi kong pinagdarasal na muling makita.
Ang daya mo, Kuya! Ang daya-daya mo!
Napayuko ako at tahimik na napaluha. Namamaga na ang mga mata ko sa kakaiyak.
“Excuse me. Ikaw ba ang kamag-anak ng pasyente?”
Napalingon ako nang magsalita ang doktor. Mabilis akong tumayo at tumango.
“Ako nga po. K-Kumusta na po siya, Doc?”
He sighed.
“She's fine for now but she needs to undergo chemotherapy. Kumakalat na ang leukemia ce
Kaugnay na kabanata
A Blissful Grief Kabanata 39
Napahigpit ang paghawak ko sa papel dahilan para makusot iyon. Sa bawat letrang nadadaanan ng aking mga mata, sumisikip ang dibdib ko.Dear brat,It's been a while since we saw each other. Matagal-tagal na rin pala bago tayo noong huli tayong nagkasama. And it's okay because you are doing fine. I'm so proud of you.Gusto ko lang malaman mo na hindi ako nagsisisi sa ginawa ko. You deserve to live, you deserve my heart.Ingatan mo ang puso ni Kuya, ha? I gave that to you because you deserve it. Karapat-dapat kang mabuhay. Marami ka pang gagawin sa mundo. You still have a long way to go. Kasabay nang pag-iingat mo sa puso ko ay ang pag-iingat sa sarili mo.You have done much, brat. Iniwan na kita dahil kaya mo nang mag-isa. I'm immensely grateful that you already know how to stand alone. And I'm so proud of you.Walang ibang
A Blissful Grief Kabanata 1
Mula sa bintana ng aking kuwarto rito sa mansiyon ng mga Dilema, pinagmasdan ko ang pagsikat ng araw. I'm blessed to see another day and I will be forever grateful. Bawat segundo ay mahalaga dahil hindi natin alam kung kailan tayo mawawala. Footsteps slowly creaked on every step of the stairs. I heard the bedroom door handle turns slowly as he entered. Naramdaman ko ang mga mabibigat niyang hakbang papalapit sa puwesto ko. I tried to hold back the smile on my face when I felt his arms wrapped around me from the back but I failed. “Hey!” asik ko. He chuckled softly, “You okay?” “Of course!” I tilted my head when he placed his chin on my shoulder. “Uhuh. How about jet lag?” Umiling lang ako. I'm just fine. I'm feeling better after the flight yesterday. Hindi naman gano'n katagal bago ako nakarating dito sa Pilipinas.
A Blissful Grief Kabanata 2
“Do you like it?” tanong niya habang nakangisi. Hindi ako makapaniwalang humarap sa kaniya. He's still smirking while watching my reaction. Hindi ko mapigilang hindi magduda dahil sa ngising nakapaskil sa labi niya. “P-Para sa'kin 't-to?” Pinagmasdan ko siyang mabuti at nanliit ang mga mata ko. “No. Maybe you were just pranking me.” His face turned serious. “This is for you, brat. Ayaw mo?” Unti-unting gumuhit ang ngiti sa labi ko. Muli kong iginala ang paningin sa loob. I want to scream with happiness because he surprised me with my dream music room. I love singing ever since kaya gustong gusto ko magkaroon ng ganito but my mother doesn't want me to have one. Music instruments were already complete and everything was fitted inside. Using white, black, and gray colors on the walls is a good thing paired with wooden flooring. Instead of a plain ceiling, different l
A Blissful Grief Kabanata 3
God knows how happy I am because of Hope's come back. I will not be alone again every time Kuya Lucky leaves out of the country. Nandito kami ngayon sa condo. Lumipat agad ako kahapon. Ako lang sana ang pupunta rito pero nagpumilit si Hope na sumama. She even threatened her witch mother that she will never come to their house if she will disagree. I can't believe her guts for doing it. Baliw na conyo. We decided to apply the other day instead of doing it today. Magpapahinga raw muna kami rito. “Gosh! I'm so pagod na,” she mumbled before lying on the bed. Tumingin ako sa kaniya habang kinukuha ang mga gamit ko sa maleta. “You can sleep now if you want. Wala ka naman na sigurong gagawin.” I glanced at the wall clock. It's already 9:00 pm. Nakaramdam na rin ako nang antok. “Not yet. I want to kausap you pa.” She yawned.
A Blissful Grief Kabanata 4
3 weeks after that day, hindi na kami muling nagkita ni Console. Sa tuwing umaalis si Hope hindi muna ako sumasama dahil alam kong nakabantay siya. I just want to distance myself from him during that weeks. For the past weeks, I realized that life is short so we need to take every chance to make everything possible. Napagdesisyonan kong umamin kay Console ngayong araw. Kung mare-reject man ako, it's okay at least I took the chance to confess my feelings. Hindi ko na isinama si Hope dahil ang sarap nang tulog niya at ayoko siyang abalahin. It's already 10:00 am but she's still asleep. I'm wearing simple high waisted jeans with a matching fitted long sleeves crop top. Nagsuot lang ako ng rubber shoes. I want to look simple. Nasa labas na ako nang condominium at naghihintay ng taxi. Hindi ako gumamit ng kotse dahil hindi ako marunong magmaneho. While waiting, I look around and I saw a smal
A Blissful Grief Kabanata 5
Do you know the feeling when your crush invited you on a date or talked to you? Ganiyan ang nararamdam ko ngayon. I felt the butterflies in my stomach. Wala namang nakakakilig sa sinabi niya pero kinilig ako. Pero bakit ganito? Malamang kasi crush ko siya! Nanatili ako sa kinatatayuan ko at tinanaw sila papalapit. Leanna was smiling widely at me. I smiled back at her. Tumigil sila sa harapan ko. I brushed my hair because of nervousness. Mannerism ko 'to kapag kinakabahan ako o naiilang. “Y-You don't have to. Kaya k-ko naman na umuwi mag-isa. Baka pagod na rin si Leanna,” I said and gazed at her. Umiling ito. “Hindi po, Ate pretty. Ihahatid ka nalang po namin sa house niyo.” “Hindi puwedeng iwan ka namin dito ng walang kasama. Tara na. Malapit nang magdilim,” masungit niyang turan at nagsimulang maglakad. Napakagat-labi ako upang pigilin ang ngiti. He cares for me.
A Blissful Grief Kabanata 6
Nabura ang ngiti ko sa narinig. He still calls me 'Miss' so it's all about his work only? I felt my heart ached. Oo nga pala, isa siyang bodyguard ng mga Dela Serna. He is professional when it comes to his work. Trabaho niya lang ako. Para akong natauhan. Hindi ko dapat lagyan ng meaning ang mga kilos niya. Kung tutuusin si Hope lang dapat ang binabantayan niya. He shouldn't have saved me. Hindi niya dapat ginagawa 'to. I'm just a burden to him. “U-Uhm, kahit wag na. I can handle myself. Sige, papasok na ako,” I said before turning my back at him with a heavy feeling. Hindi na ako lumingon sa likod kung nasaan siya. From now on, I should learn how to be independent. Mahirap man pero makakaya ko rin. Balang araw maiiwan akong mag-isa at tatayo sa sariling mga paa. Siguro magta-taxi nalang ako mamaya. I don't want to be a burden to anyone... to him. Pumasok ak
A Blissful Grief Kabanata 7
I was walking with a smile on my face at the hallway of the university. Sobrang ganda ng araw ko ngayon dahil sa nangyari kagabi. Nasa gitna ako nang paglalakad nang makita si Console na nagmamadaling umalis. Napatigil ako nang may ideyang pumasok sa utak ko. I nibbled on my lower lip and walked towards his way. “Wait!” I called him. Tumigil siya sa paglalakad. “May trabaho ka mamaya 'di ba? Can I... Can I go with you? I j-just want to see the place you are working with.” Tuluyan siyang humarap sa akin na parang may mali sa sinabi ko. “Just go home, Miss. Masasayang lang ang oras mo do'n.” I pouted. “Please... promise I won't bother you there. Kakain nalang din ako then I will leave after. Our interaction yesterday was still vivid. He's kinda extra showy and sweet that night after th
Pinakabagong kabanata
