Chapter 3

Chaper 3

Nang nahimasmasan ako ay naisipan kong lumabas saglit ng hotel ay pumunta sa malapit na 7Eleven. I want ice cream, pampawala ng stress.

"149 Ma'am." inabot ko ang bayad ko sa kanya. Bunuhat ko ang binili kong solo ice cream at mga sitsirya bago kinuha ang sukli ko. Lumabas ako ng 7Eleven at doon umupo sa labas, kung nasaan ang mga upuan at lamesa nila.

I open the ice cream. Agad akong natakam. Kahit malamig na ay hindi ko papalagpasing hindi ubusin ito. Nakakawala ng stress ang ice cream dahil sa lamig. Binuksan ko din ang Malaking Vcut na binili ko. In this way, nabawasan ang bigat na nararamdaman ko.

Mag-isa akong nakain. Tahmik lang, kaya hindi ko maiwasang maisip yung mga panahon na nagging sunod sunuran ako kina Mommy at Daddy. Kumirot ang puso ko sa mga naalala.

***

"89? Ayos na din. Hindi na mababa.." dismayadong sabi ni Daddy sa akin. Agad na nabura ang ngiti sa labi ko, ginawa ko ang lahat ng makakaya ko para maging straight line of 9 ang mga grades ko pero hindi umabot ang Math ko. 89. Isang line of 8 lang pero bigo na agad sila doon.

***

Agad na, nangilid ang luha ko sa naalala. Akala ko yun lang yung papasok sa isip ko, pero hindi pa pala.

***

"Anak, itong pink. Mas maganda." Agad akong napangiti. My favorite color is blue, not pink. Sobrang girly ng pinky, that's why I hate it.

"I like blue, Mom."

"No, baby. Pink dapat." Even my favorite color, pinakelaman nila.

***

Hindi ko na napigipigilan pa ang mga luha ko sa pagtulo. Buti nalang at nasa pinaka dulo ako nakapwesto. Walang makakakita sa akin kung umiyak ako. Ngayon ko lang na iiyak ang sama ng loob ko, kaya hindi maiwasang maging emotional ng ganito.

"Bakit ba kasi ganto yung nagging buhay ko? Nabibigay nga lahat nila Mommy ang gusto ko may kapalit naman at may limit. Napaka controller nila. Sana nag anak nalang sila ng robot para hindi sila nadidisappoint sa sakin." Panay ang iyak ko habang nasubo ng ice cream.

Parang pinipiga ang puso ko ngayon dahil sa aking mga naalala. Paano ko natiis iyon hanggang sa tumanda ako? Kasi alam kong pag nagpakasal ako ay wala na akong kawala pa? So kung hindi pa pala ako ipapakasal sa isang lalaking hindi ko kilala ay hindi ako, magkakaganito?

Natawa ako sa sarili ko. Tila kinakausap ko ang sarili ko sa aking isip.

"Nababaliw na yata ako." Wala sa sarili kong sabi.

"Miss?" napatigil ako ng may isang panyo akong nakita sa tapat ng mukha ko. Napatitig ako doon. Lalong lumakas ang pagtulo ng mga luha ko, na agad ko ding pinunasan ng aking mga palad. Agad akong nakaramdam ng kaba na hindi ko alam kung para saan.

Unti-unti kong sinundan ang kamay ng may hawak ng panyo. Laking gulat ko ng makilala ko sya.

"Ikaw na naman?!" agad na may sumilip na ngiti sa kanyang labi.

"Miss Runaway Bride? Yes, it's me again. Carlew." Hindi ako makapaniwalang magkikita kaming muli. O baka naman sinusundan nya ako?

"Are you stalking me?" agad na tumaas ang kilay niya sa tanong ko.

"Huh? At sino ka naman para maging stalker ako?" agad akong naubusan ng dugo sa tanong nyang iyon.

Sino nga naman ako? I'm just a woman running away from my life.

"But last time, you said you like me." Mahinang sabi ko. Alam kong narinig niya iyon dahil sa narinig kong pagtawa niya.

"Yes, I like you. But it's just a like. Nothing more." Parang nadisappoint ako sa sinabi niya, pero hindi ko iyon ipinahalata sa kanya. Ipinagpatuloy ko ang pagkain ko ng ice cream na parang wala sya.

Narinig ko ang pagbuntong hininga niya. Hindi ko sya nilingon pa, kaya nagulat ako ng bigla niyang punasan ang aking mukha ng kanyang panyo. Mabilis na naghuramentado ang puso ko sa ginawa niya. Natulala ako sa mukha niyang malapit sa akin.

Sobrang lapit niya. Shit. Hindi ko naiwasang mapadpad ang aking tingin sa kanyang labing minsan ko ng nahalikan. May kung anong init na namuo sa loob ng katawan ko.

"A-Ahh! Ako na." kinuha ko ang panyo niya at pinunasan ang sarili ko. Umupo sya sa harap ko habang nakatigin sa akin. Para akong pinagpapawisan sa init na nararamdaman ko kaya naman sunod sunod ang subong ginawa ko sa aking ice cream.

"Hey! Dahan dahan lang baka mabilaukan ka." Huli na ng sabihin niya iyon. Sunod sunod ang naging ubo ko dahil sa nagbarang ice crean sa lalamunan ko at sobrang lamig noon.

Nataranta sya sa akin. Buti nalang at nakita niya ang tubig sa mga binili ko at naabot niya agad sa akin.

"S-Salamat."

"No problem. Hmm, gabi na ahh? Bakit nasa labas ka pa?" iling lang ang isinagot ko sa kanya.

"Nung nakaraan lang, nagkita tayo sa Manila. Ngayon naman dito sa Bohol? What a coinsedence?" muli lang akong umiling sa kanya. I don't think na tauhan sya ni Dad. Para naming hindi.

"Bakit ka ba nandito?" matamang tanong ko sa kanya. Umiling sya bago sumagot.

"May mineet lang ako. Pero babalik na din ako ng Manila bukas." Tumang tango ako sa kanya.

Parang may something sa kanya na gusto kong malaman. Ewan ko kung bakit ako nagkakaganto. Siguro dahil sya lang yung lalaking pinayagan kong makalapit at makausap ako ng ganto. Magaan din ang loob ko sa kanya na para bang matagal ko na syang kilala.

"Ikaw? Miss Runaway Bride? Anong nagpadpad sayo dito sa Bohol?" hindi ko alam kung sasagutin ko ba ang tanong niya. Nakakapag alin langan.

"O'Common, tell me. I'm not a spy of your dad. So tell me." Tinignan ko syang mabuti, nakipagtitigan naman sya sa akin. Nang mapatunay kong sincere naman sya ay sinabi ko na.

"Diba sinabi ko na sayo? Gusto kong magpakalayo layo sa magulang ko. Walang mangyayare kung mananatili ako sa Manila. Mahahanap at mahahanap nila ako doon. At least dito, wala silang idea na dito ako pupunta."

"Ahh, so saan ka nag-i-stay ngayon? Para maihatid na kita. Gabi na." hindi naman na ako nag-insist ng mag-offer sya na ihatid ako.

"Belian Hotel lang ako." Tumango naman sya at nagdrive na. Tahimik lang kaming dalawa sa loob ng kotse.

"Wait. Park ko lang."

Bababa na sana ako, ng naisipan kong yayain syang magkape. Hindi naman sya tumanggi.

"Here." Iniabot ko sa kanya ang coffee na tinimpla ko.

"Thanks." Humigop sya ng kape, habang naka tingin sa labas. Nasa varenda kami ng kwarto ko.

"Hanggang kailan mo balak magpakalayo layo sa magulang mo?" napaisip ako sa tanong niya. Nagkibit balikat ako.

"Siguro pag okay na ko? At tigilan na nila akong pilitin na magpakasal sa taong hindi ko naman kilala at gusto."

"Hindi mo ba namimiss ang parents mo?" may kumirot sa dibdib ko sa tanong niya.

"Namimiss. Pero gusto ko lang namang marealize nila yung ginawa nila sa akin." Agad na nag init ang mga mata ko. Tanda ng mga nagbabadyang luha.

"I miss them, but I want to be independent. Ayoko pang mag-asawa. Madami pa kong gustong gawin. Gusto ko pang magkaboyfriend. Yung magtravel ng kasama sya. Yung tulad ng mga nakikita ko sa f******k sa mga relationship goal. Ayokong pang magpakasal." Muntik na akong pumiyok ng tumulo ang luha ko.

Totoo, gusto kong madanasang magkaboyfriend, gawin lahat kasama ang boyfriend ko.

"Then, I'll be your boyfriend started today." Napatulala ako sa sinabi niya. Ang lakas ng tibok ng puso ko. Tila kakawala ata ito sa dibdib ko.

Is he serious? He will be my boyfriend? Is he Insane? Huh!