Chapter Six

Narinig ni Karylle ang sinabi ng matanda, kaya't hindi niya napigilan ang pagtaas ng kilay at isang biglaang gulat ang bumalot sa kanyang mukha. 

Alam ba talaga ng matanda ang lahat?’ Nagtataka siya habang hinila siya ni Lady Jessa papunta sa isang upuan.

“Wala kang dapat ikabahala!” madiing sabi ni Lady Jessa habang pinaupo siya. “Kung magtangkang manatili sa labas ‘yang Harold na ‘yan ngayong gabi, tiyak mapapahamak siya! Tingnan natin kung ano ang kahihinatnan niya sa oras na sumuway siya sa akin!” dagdag pa niya, galit na galit.

Bahagyang napapikit si Karylle, nanginginig ang pilikmata habang napagtanto niyang alam pala talaga ng matanda ang sitwasyon niya. Ngunit tila ang alam lang nito ay ang tungkol sa kanyang hirap, hindi tungkol sa kanilang paghihiwalay.

Napansin ni Lady Jessa ang mukha ni Harold na tila puno ng lungkot at galit kaya’t nagsalita siya ng padabog. “Ano ba ‘yan, Harold! Kailangan ko bang magmakaawa para lang makauwi ka at sabay tayong kumain?” galit niyang tanong, habang pasimpleng tinitingnan si Harold.

Pilit na pinanatili ni Harold ang malamig niyang ekspresyon, pagkatapos ay tumingin siya kay Lady Jessa at sinabing, “I’m sorry, Grandma. Marami lang akong ginagawa nitong mga nakaraang araw.”

“Humph! Bakit ka ba ganyan?” sagot ni Lady Jessa. “Hindi ka na bata, Harold! Hanggang ngayon, wala pa rin akong apo sa tuhod mula sa inyo! Alam mo ba na may tatlong bagay na masama para sa pamilya? At ang hindi pagkakaroon ng anak ang pinakamasama!” dagdag ni Lady Jessa, seryosong nakatingin sa kanila.

Nang makita ni Karylle na tatayo na ang matanda, mabilis niyang inalalayan ito sa braso. Si Harold naman ay sinimangutan si Karylle, habang tahimik na nagmamasid. Nagmamadali ring lumapit ang mga katulong para ilagay na ang mga pagkain sa mesa nang makita nilang dumating na si Harold.

Hinila ni Lady Jessa si Karylle papunta sa dining table. “Halika na, kain na tayo! Kung ayaw niya, palabasin mo siya. Hindi niya na kailangan bumalik dito!” sabi niya nang pabiro pero halata ang inis. Lalo pang dumilim ang mukha ni Harold, ngunit wala siyang imik. Tahimik siyang naglakad papunta sa kanilang mesa at naupo sa harap ng dalawa.

Masayang tinulungan ni Lady Jessa si Karylle na kumuha ng pagkain, parang apo niya ito kaysa kay Harold. Samantalang si Harold ay tila nawalan ng gana. Paminsan-minsan lang niyang ginagalaw ang chopsticks niya. Napatigil ito at biglang tinanong ang kanyang lola “Bakit niyo po kami pinauwi bigla para sa dinner?”

Nang marinig ito ni Lady Jessa, lumalim ang kanyang paghinga. “Gaano na katagal mula nung huli kang bumalik? Halos di mo na ako nakikita! Ang lolo mo palaging nasa business trip. Ako na lang mag-isa dito. Hindi mo ba kayang samahan ang matandang tulad ko kahit saglit?” Lumalim ang galit sa boses ni Lady Jessa habang kinukuha niya ang mga pagkain, halatang inis na inis na siya. “Tandaan mo, Harold. Si Karylle ang asawa mo! Bakit kailangan mo pang habulin ‘yong babaeng ‘yon sa ospital? Hindi ka ba nahihiya sa pamilya natin? Ano na lang ang iisipin ng mga tao?” patuloy niya habang tumataas ang tono.

Biglang nagdilim ang mukha ni Harold at sumagot, “Lola, siya ang nagligtas ng buhay ko. Hindi ko siya puwedeng pabayaan.”

“Lifesaver? Ang lahat ng nakakakita alam na pineperahan ka lang niya! Isa siyang mandaraya, Harold!” Ang galit ni Lady Jessa ay mas lalong lumala.

Nanlamig ang tingin ni Harold kay Karylle. Nakita ito ni Karylle, at ngumiti siya ng sarkastiko. At naisip ni Harold na si Karylle ang dahilan kung bakit ganito na lang ang galit ni Lady Jessa sa kanya. 

Noon, natatakot si Karylle na magkaroon ng maling akala si Harold sa kanya. Pero ngayon, ‘maling akala? Ano naman ngayon kung totoo ‘yon? Iniisip niya, ‘mawawalan ba ako ng halaga? Mawawalan ba ako ng parte sa buhay dahil dito?’

Napansin ni Lady Jessa ang mga mata ni Harold na nag-aapoy sa galit. “Ano ka ba, hindi si Karylle ang nagsumbong sa akin! Araw-araw kang nasa ospital, hindi mo na ako nadadalaw. Akala mo ba hindi ko alam ang mga nangyayari?”

Tahimik si Harold, iniipit ang mga labi, ngunit walang sinabi. Habang patuloy si Lady Jessa sa pagkukuwento, lalo lamang nitong kinokontra si Harold. Ang bawat sinabi ni Lady Jessa ay tila sumasampal kay Harold, at hindi siya nakatakas sa sermon ng matanda.

Si Karylle, sa kabila ng tensyon, ay nakaramdam ng kaunting kaginhawaan habang pinapakinggan ang usapan. Para bang lahat ng kinikimkim niyang galit at sama ng loob ay unti-unting lumalabas. 

Matapos ang pagkain, nag-usap pa sila sandali ni Lady Jessa, at pagkatapos ay sabay na silang umalis ni Harold.

Sa totoo lang, may kaba sa loob ni Karylle. Hindi pa rin kasi alam ng matanda ang tungkol sa hiwalayan nila, kaya’t kailangan nilang magpanggap. Wala naman talaga siyang gustong gawin kundi ang umalis na, ngunit kailangan nilang magkunwari.

Nakatayo si Harold sa tabi niya, at nababakas ang hitsura niya na hindi maganda ang timpla ng mood nita. Bago pa man makapagsalita si Harold, narinig nila si Lady Jessa na nagsalita, “Bilisan mo, Harold, buksan mo ang pinto ng kotse para sa asawa mo! Wala ka talagang modo!”

Dumirecho si Harold sa kotse at binuksan ang pinto para kay Karylle, ngunit sa ilalim ng kanyang tahimik na mukha, naroon ang pag-aalinlangan at galit. Tahimik silang nagmaneho, walang imikan, habang si Karylle ay iniisip ang mga nangyari. Ang mga mata niya ay tumingin sa labas ng bintana, iniisip kung paano magpapatuloy ang kanilang buhay pagkatapos ng gabing ito.

Samantala, ang galit ni Lady Jessa ay patuloy pa rin. Hindi pa rin nito maintindihan kung paano nangyari ang mga bagay-bagay. Alam niya na mahalaga si Karylle, at alam niyang ang babae sa ospital ay hindi dapat pumasok sa buhay ng kanyang apo. Ngunit anuman ang gawin niya, hindi pa rin maayos ang sitwasyon ni Harold at Karylle.