Chapter Seven

Agad na napaangat ang tingin ni Karylle at binuksan ang kanyang bibig para magsalita, pero walang lumabas na salita. Para siyang natuliro sa mga nangyayari.

Samantala, si Harold, na may tampo sa mukha, ay naglakad papunta sa passenger seat at binuksan ang pinto para sa kanya.

Nang mapansin ni Lady Jessa na nananatiling nakatayo si Karylle na parang nawawala sa sarili, agad niyang itinulak ito nang bahagya at nagsalita, "Anak, ano'ng ginagawa mo diyan? Sumakay ka na sa kotse!"

Huminga nang malalim si Karylle at ngumiti nang may pilit. "Lola, gabi na. Mas mabuti pang bumalik ka na sa loob. Pauwi na rin kami."

Alam niyang kailangan nilang umalis agad para makaiwas sa patuloy na pagkukunwari. Sa isip-isip niya, makakahanap siya ng pagkakataong bumaba ng kotse at mag-taxi na lang pauwi. Pero sa totoo lang, naiisip din niyang dapat na talaga siyang bumili ng sarili niyang kotse para hindi na siya umaasa sa iba.

Tahimik lamang si Harold, ngunit kitang-kita pa rin ang galit sa kanyang mukha. Hindi ito nagsalita ni kaunti man.

Nang marinig ito ni Lady Jessa, ngumiti ito nang may kabaitan, "Babalik ako sa loob pagkatapos ninyong umalis. Kaya't sumakay ka na sa kotse, huwag nang mag-alala sa akin."

Nag-alinlangan si Karylle, ngunit narinig niya ang mababang tinig ni Harold na nagpapahiwatig ng inis, "Sumakay ka na sa kotse."

Wala nang magawa si Karylle kundi sundin ito at pumasok sa loob ng kotse. Isinara ni Harold ang pinto at nilingon si Lady Jessa. "Lola, bumalik ka na sa loob."

Napasimangot si Lady Jessa, "Tama na ang satsat, sumakay ka na at umalis!" sagot niya habang nagtatampo.

Habang paandar na ang kotse, napansin ni Karylle ang tahimik na tensyon sa loob. Ni hindi sila nag-uusap, at ang tanging naririnig ay ang kanilang paghinga at ang tunog ng makina. Habang papalayo sila at lumiliko na sa isang kanto, kinuha na ni Karylle ang pagkakataong makausap si Harold.

"Stop the car,” sabi niya sa malalim na boses, pero para itong utos.

Hindi napigilan ni Harold ang matawa nang sarkastiko. "Saan ka pupunta? Makikipagkita ka ba sa ibang lalaki?"

Nainis si Karylle sa sinabi nito. Tumawa siya nang mapait at tugon niya, "Ayaw mo bang tapusin na natin 'to? Gusto mo bang bawian ako?"

Biglang huminto ang kotse. Nakatingin nang seryoso si Harold kay Karylle, tila nag-aabang ng kasunod na mga salita.

"Kung gusto mo talagang makipaghialay, bilisan mo na," sabi ni Karylle. "Kung hindi, huwag mo akong sisihin kung magsimula akong manumbat at guluhin ka sa lahat ng paraan. Maaari kitang pigilan sa kahit anong gusto mong gawin."

Nang matapos magsalita, inabot na ni Karylle ang door handle ng sasakyan upang bumaba, ngunit naramdaman niyang naka-lock na ito.

Tumingin siya kay Harold at nagtaka, "Ano ang ibig sabihin nito?" tanong niya nang puno ng galit.

Nilingon siya ni Harold at nagsalita nang malamig, "Sa tingin mo ba ay palaging kakampihan ka ni lola?"

Tumaas ang kilay ni Karylle at napangiti siya. "Siyempre, iniisip mo na ako ang nagreklamo sa kanya, di ba? Pero, Harold, kahit ako pa ang magreklamo, hindi ba't ang diborsyo ang pinakamahalaga para sa iyo? Pakisabi na lang kung kailan tayo pupunta sa Civil Affairs Bureau para tapusin ito."

Hindi naitago ni Harold ang kanyang galit at malamig siyang tumingin kay Karylle. "Hindi ko alam kung bakit ka nagmamadali. Wala kang konsiderasyon sa magiging reaksyon ni lola. Ano sa palagay mo ang mangyayari kapag nalaman niya?"

Pinigilan ni Karylle ang sarili at sinagot ito nang may pagpipigil, "Harold, kung natatakot ka sa lahat ng ito, bakit hindi mo na lang tapusin ang kasal natin ngayon? Puwede ka bang makipagkita bukas para sa diborsyo?"

Lumalim pa ang boses ni Harold, "Sabi ko na sa'yo, ipapaalam ko sa'yo kung kailan ako magiging libre. Lumabas ka na ng kotse!"

Napailing si Karylle at natatawa na. "Akala mo ba gusto kong manatili sa kotse mo? Harold, lagi kang magiging alipin ng sarili mong kayabangan."

Pagkatapos ng kanyang sinabi, agad niyang binuksan ang pinto ng kotse at bumaba. Nakangiti siyang tumalikod at nilakad ang makipot na daanan pababa ng bundok, hindi man lang lumilingon pabalik.

Pagkalipas ng ilang oras, nakarating na si Harold sa opisina. Nagri-ring ang kanyang telepono. Kinuha niya ito nang malamig at sinagot.

"Sir, bumaba na siya ng bundok at ligtas na nakabalik. Wala namang nangyaring masama, at wala ring ibang tao na nakita."

Hindi mapakali si Harold at halatang naiirita. "Hindi mo na kailangang sundan siya."

Nagulat ang kausap niya sa kabilang linya, "Opo, sir."

Ibinalik ni Harold ang telepono sa mesa at tumingin sa malayo, iniisip ang huling mga salita ni Karylle. Ayaw na niyang isipin pa ang tungkol sa kanya, pero hindi niya mapigilan ang pakiramdam na may kung anong mali.