Chapter Five

Habang si Harold naman ay nakatingin sa relong hawak niya. Hindi niya gusto ang relo noong una at basta na lang itinapon sa sahig, kaya nasira. Gayunpaman, hindi niya magawang itapon ito nang tuluyan, kaya kinuha niya isa-isa ang mga parteng nabasag.

Alam niyang sira ang relo, ngunit para bang may kakaibang naramdaman siya para dito na pumipigil sa kanya na iwan ito.

Napansin ni Harold na may nanonood sa kanya. Paglingon niya, nakita niya ang malamig at walang pakialam na mga mata ni Karylle. Ngumisi siya ng mayabang at itinapon ang relo sa dressing table, na para bang wala itong halaga.

"Bakit mo nilagay ang sirang bagay na 'yan dito? Sa tingin mo ba ang bahay ko ay basurahan?" tanong ni Harold na puno ng hinanakit.

Napapikit si Karylle bago sumagot, "Kung ayaw mo, itapon mo." At sinimulan niyang maghanap ng kuwintas sa paligid, hindi man lang siya tumingin kay Harold.

Halos magdilim ang paningin ni Harold. Noong una, sobrang halaga ng relo na iyon para sa kanya, ngunit ngayon, parang wala na lang ito kay Karylle! Oo nga, nagbago na siya! Paano pa nga naman siya magkakandarapa tungkol sa relo, gayong may mga bago na siyang pinagkakaabalahan? 

Mga ligaw na lalaki siguro!

Nagsimulang mag-init ang ulo ni Harold, at halos pumutok na ang ugat sa kanyang noo. "Karylle, kaya ka ba pumayag sa divorce dahil may bago ka na?"

Ngumiti si Karylle, "Kung ‘yan ang iniisip mo, hindi ko na pipigilan."

Pagkatapos ng sagot na iyon, tumuloy siya sa dressing table, binuksan ang drawer at kinuha ang kahon ng kuwintas. Magkalapit sila, ngunit hindi man lang siya tumingin kay Harold. Naglakad palabas ng silid nang walang paalam.

Nababalot ng galit si Harold, kaya hinawakan niya ang braso ni Karylle. "Sa tingin mo ba puwede kang pumasok at lumabas dito ng basta-basta?"

Hindi agad naalis ni Karylle ang braso niya, kaya napatingin siya kay Harold nang may pagtataka, "Ano bang gusto mo?"

Naguguluhan si Karylle. Kailan pa naging ganito ka-emosyonal ang taong ito? Hindi niya naintindihan ang biglaang pagbabago ng ugali ni Harold.

Hinigpitan pa ni Harold ang pagkakahawak sa kamay ni Karylle. "Gusto kang makita ni Lola. Sumama ka sa akin mamayang gabi sa mansyon."

Nakasimangot si Karylle at tinitigan si Harold na parang tinatanong kung nasa tamang pag-iisip pa ito. "Mr. Sanbuelgo, baka nagkamali ka ng iniinom na gamot? Kung gusto mong may makasama ka, bakit hindi si Adeliya ang isama mo?"

Nang marinig ang mga mapanuyang salita ni Karylle, lalo pang dumilim ang mukha ni Harold. "Sinabi ko, ikaw ang gusto ni Lola na makita! Sa tingin mo ba gugustuhin ko pang makasama ka?" sigaw ni Harold habang tumitindi ang kanyang galit.

Ngumisi si Karylle, puno ng pangungutya. "Noong una, nang gusto akong makita ni Lola, ginawa mo ang lahat para pigilan ako. Bakit ngayon, bigla mong ipilit sa akin para makita siya?"

Tumawa nang mapakla si Harold. "Alam mo kung gaano ka mahal ni Lola noon. Ngayon ba, nakakalimutan mo na siya dahil lang sa sitwasyon natin?"

Napalunok si Karylle. Totoo, sa mga nakalipas na taon, ang Lola ni Harold lang ang nagturing sa kanya nang maayos sa pamilya Sanbuelgo. Ang matanda lang ang nakakaintindi sa kanya, at sa kabila ng lahat, ito lang din ang nag-aruga sa kanya.

Kahit na minsan, mas naramdaman ni Karylle na parang tunay siyang apo ni Lola kaysa manugang. Kaya naman, hindi niya kayang tanggihan ang matanda.

Ngunit tila nabaling ang galit ni Harold sa kanya. "Dati, mahal na mahal mo si Lola. Ngayon, kaya mo na siyang baliwalain ng ganito kabilis? Hindi ko alam na ganito ka pala kalakas, Karylle. Itatapon mo na lang ako dahil sa may iba ka na?"

Napakagat-labi si Karylle. "Hindi ako ganoon, Harold."

Malamig ang ngiti ni Harold, "Kung ganoon, sumama ka na sa akin."

Habang pumapasok sila sa kotse, puno ng halo-halong emosyon si Karylle. Napag-isip-isip niyang ang kanilang kasal ay puno ng gulo. Lagi na lang ang matanda ang nag-aalala para sa kanila.

Kung hindi lang siya pinilit ni Harold na magpakasal...

Nakarating sila sa lumang bahay ng pamilya Sanbuelgo. Pagpasok pa lang nila, narinig na agad ni Karylle ang masiglang tinig ni Lady Jessa mula sa sala, "Nandito na ang paborito kong granddaighter-in-law! Karylle, halika at umupo sa tabi ko! Matagal kitang hinintay!"

Bahagyang kumurap si Karylle at halos hindi maitago ang komplikadong emosyon sa kanyang mga mata. Pinilit niyang ngumiti, "Lola, pasensya na, sa mga nakaraang araw..."

Bago pa man niya matapos ang sinasabi, tinapik ni Lady Jessa nang magaan ang kamay niya. "Hindi mo na kailangan magpaliwanag, apo. Alam ni Lola ang lahat ng pinagdadaanan mo."

Napatingin si Karylle kay Lady Jessa, tila naguguluhan at nagulat sa sinabi nito. "Alam niyo po ang lahat, Lola?"

Tumango si Lady Jessa at tinitigan si Karylle ng malungkot. "Oo, alam ko, apo. Ang batang ito." Sabay turo kay Harold, "wala talagang pakiramdam. Hindi niya alam kung gaano ka kahalaga."

Hindi agad nakaimik si Karylle. Kung alam ni Lady Jessa na hiwalay na sila ni Harold, bakit tila wala itong pakialam at parang gusto pang ipagpatuloy ang kanilang relasyon?

Napatingin din si Harold kay Lady Jessa, tila naguguluhan din.

Puno ng lungkot, muling nag-usap si Lady Jessa. "Karylle, wag mong isipin na wala akong alam. Nalaman ko ang lahat ng kasalanan ni Harold. At pinagsisisihan ko na, anak, na ikaw pa ang napunta sa kanya."

Saglit na natahimik si Karylle. Napakaraming damdamin ang bumabalot sa kanya—galit, awa, at pagkalito. Ang tanging taong naging mabuti sa kanya ay si Lady Jessa, at hindi niya alam kung paano pa siya dapat tumugon.