Chapter 1

Tyra Reign’s POV.

Napailing ako at walang lingon na lumabas ng hall. I swear to God, this will be the last time that Alexander may lay his hands of me. Hindi na rin ako aasang susundan niya pa ako.

Coward puppy. Sunud-sunuran sa ina. Walang sariling isip at desisyon sa buhay. Poor him.

Wala sa sarili akong napaupo sa isang convenient store na malapit lamang sa hall na pagmamay-ari nila Alexander. Ngayon ko naramdaman ang pagod at sakit nang dahil sa nangyari kanina. I didn't expect though, that Alexander’s mother would do that on her special occasion. What an effort.

“May beer kayo? Tatlong bote nga,” wika ko sa dumaang sales boy ng store.

Tumango ang chinitong lalaki sa akin at pumanhik sa loob. Pagbalik niya ay may dala-dala na siyang tatlong beer.

“Heto po, miss.”

Tumango ako at bumuntong hininga.

“Magkano ‘to lahat?” tanong ko sabay kuha ng wallet sa aking maliit na bag.

I'm still wearing a tight black dress. Pinaghandaan ko talaga ang kaarawan ni Mrs. Carter. Sayang ng perang pinambili ko rito, ang mahal pa naman.

Ngumiti ang chinitong sales boy dahilan ng pagkawala ng singkit nitong mga mata.

“Ako na nito, miss. Pero hayaan mong samahan kita,” wika nito nang may bastos na ngiti sa labi.

I scoffed in disbelief. Masama na nga ang loob ko nang dahil sa nangyari kanina tapos dadagdagan niya pa. Pagod ako sa araw na ito at baka hindi ko 'to masanto.

“Shut up and leave me alone, please.”

Umirap siya sa akin at padabog na binaba ang beer na kanina niya pa hawak. Tumalikod siya ng walang pasabi. Thanks God.

“Suplada, porket maganda, tsk!” bulong niya na nakaabot naman sa aking pandinig.

Hindi ko na lang iyon pinansin st itinuon na lang ang atensiyon sa beer. Halos mag-iisang oras na yata akong nakaupo sa convenient store kaya napagpasiyahan kong umalis na pagkatapos kong ubusin ang pangatlong beer. Saktong pagtayo ko ay naramdaman ko na ang tama ng alak, nahihilo na ako at parang matutumba sa bawat hakbang na ginagawa ko.

“Oh, shit!” sigaw ko nang dahil sa frustration. I can't even stand straight because of the alcohol inside my body!

Nahihilo ay pinilit ko pa ring tumayo at umalis sa lugar na iyon. I already payed the beer at laking pasasalamat ko na lang din na hindi ko na nakita pa ang sales boy kanina. What a maniac.

Habang naglalakad ako pauwi ay biglang bumuhos ang samu't saring ala-ala na nangyari kanina sa hotel ng mga Carter. What a coward man! I can't believe na pinatulan ko ang lalaking iyon ng tatlong taon. Akala ko pa naman siya na ang makakasama ko sa altar, nagkamali pala ako.

Hindi ko namalayan na umiiyak na pala ako. Nasasaktan pa rin ako sa mga paratang sa akin ng ina ni Alexander. Alam kong galing ako sa bahay-ampunan ngunit kailanman ay hindi ako magiging gold digger kagaya ng paratang sa akin ng buwisit na matandang iyon.

“Oh fuck!” bigla akong napahinto sa paglalakad dahil sa pagmumura ng lalaki na nasa aking harapan.

The man is wearing a bodyguard's uniform but his watch is saying a different thing. It looks expensive.

“Oh! I'm sorry, Sir!” I apologetically said. "Sorry, manong guard!"

Tumingin sa akin ng isang beses ang lalaki, sunod ay pinanood niya ako mula ulo hanggang paa. I suddenly feel conscious because of his stare. Biglang nawala rin ang tama ng alak sa akin. Nang magtama ang aming mga mata ay ngumisi siya sa akin ng nakakaloko. Para bang manghang-mangha siya sa hitsura ko ngayon kahit alam ko namang mukha akong tanga sa ayos ko at dahil na rin siguro sa tama ng alak sa akin.

Is he another maniac?

Bahagya siyang lumapit sa akin at tinitigan ako sa aking mga mata nang may mapaglarong ngisi pa ring nakaukit sa kaniyang mapupulang labi. Dahil sa takot na baka maniac na guwardiya rin ito ay napaatras ako. Though he looks handsome with his bodyguard attire but still, he's not an exception. A maniac will forever be a maniac!

“You look like a mess… but will you marry me?” wika niya na hindi agad na-proseso ng aking utak.

Ano raw?! A maniac is asking me to marry him? Shit! Ito na ba ang tama ang alcohol sa akin?

“Sorry manong guard pero ayoko po kasing manira ng pamilya eh,” sabi ko at lalampasan na sana siya.

Tumawa si manong guard pero hindi ko na iyon pinansin dahil nakatalikod na ako sa kaniya.

“But I'm single,” aniya.

Nagulat pa ako dahil sa perpekto niyang paggamit ng salitang Ingles. I'm not judging him, alright? Pero ngayon lang ‘ata ako nakakita ng guard na perpektong magsalita ng Ingles. Para bang sanay na sanay na siya sa lengguwaheng ito.

“But I don't care po,” magalang na bara ko.

Limang hakbang na ang nagagawa ko papalayo sa kaniya, at nang hahakbang na sana ako para sa ikaanim ay hinawakan niyang bigla ang siko ko dahilan ng pagtalon ko sa gulat at pagharap ko sa kaniya.

“Ay! Palakang kalbo!” gulat na sigaw ko.

Mukhang nagulat din si manong guard dahil agaran niyang binitiwan ang siko ko. Sa pagharap ko sa kaniya ay mas lalo kong natitigang mabuti ang kaniyang mukha. Unlike the usual guards in our country, this one looks handsome and expensive. Perpekto ang mata nito at ang kilay niya ay perpekto ring nai-ukit. Para siyang isang mafia lord sa palabas, hindi rin nakalobo ang tiyan niya. At mas lalong hindi naging sagabal ang suot niyang pang-guwardiyang uniporme sa kaniyang kaguwapuhan at kakisigan.

“Frogs doesn't have hair, young lady.” Halakhak niya na naging tunog anghel sa aking tainga.

Shit, iba talaga ang tama ng alcohol sa isip ko ngayon!

Hindi ako sumagot. Nanatili lang akong walang kibo habang nakatitig sa kaniya. After all, I lost words to say. Para akong na-pipi sa harap niya.

“Anyways, as I was asking earlier. Will you marry me, miss drunk lady?” he said, smirking.

Hindi pa rin ako sumagot. Kung ganito ba namang guwardiya ang mag-aaya sayo ng kasal aba’t sino ba naman ako para tumanggi ‘di ba? At saka, nant-trip lang ‘ata ‘to si kuyang guard. Kasal raw, saan naman siya kukuha ng pari o judge? Tsk!

“Ikaw ang bahala,” wala sa sariling wika ko. Gusto ko nang makaalis kaya sasabayan ko na lang ang trip niya sa buhay.

Mas lumapad ang kaniyang ngisi. At ikinagulat ko ang kaniyang sunod na ginawa. Hinigit niya ako at pinasakay sa mamahaling kotse. Naku! Nangnakaw pa ‘ata siya! Mukhang magiging criminal ako ngayon ah!

Well, I will blame the alcohol tomorrow! At panigurado rin ako na wala akong maaalala bukas. Kasalanan ko ba kasi kung bakit napaka-low tolerance ko sa alcohol? Ang alam ko kasi, ang tanging kasalanan ko lang ay uminom ako ng marami kahit hindi naman kaya ng katawan ko.