Chapter 3

Tyra Reign’s POV.

Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko. The marriage certificate looks so real. Pirmado pa ng judge! The F, Tyra! What a mess!

Halos mapatalon ako sa gulat nang mag-ring na naman ang telepono ko. The F, unknown number! Hindi kaya…

“Hello?” sagot ko.

Tumikhim ng isang beses ang nasa kabilang linya. “Tyra…” hesitant na sabi nito.

Biglang nawala ang kaba ko. I thought it was Alistair.

“What do you need, Alexander?”

Huminga siya ng malalim. Parang hirap na hirap siyang iparating ang gusto niyang sabihin. At kahit hindi niya ipakilala ang kaniyang katauhan ay kilalang-kilala ko na ang kaniyang boses. The way he calls me was just too familiar to even forget this fast.

“Magsasalita ka pa ba? Ibababa ko na ‘to?”

Agad kong narinig ang pagpa-panic sa kaniyang boses. I feel sorry for him. Masiyado siyang sunud-sunuran sa kaniyang ina. He's too coward to fight for our love. Sounds cringe, right? But that was the truth. Alexander can't be a man for me. He can't even stand up on his own. Without the wealth and power, he was nothing.

And it is all because he's not trying to prove himself. Masiyado siyang self-centered at duwag upang tumayo sa kaniyang sariling mga paa. He can't live without the command of his beloved mother. Poor him.

“No, please! I'm sorry, Tyra… please come back to me!” he begged. I could almost sense that he was near into crying.

I scoffed and smirked despite of the fast beating heart inside my chest.

“Stop it, Alexander. It's clear now, we're over!” I shouted with so much frustration.

“You are just angry yesterday that's why you said that!” he shouted back.

I almost roll my eyes.

Yes, I'm angry. But I do not regret what I told him yesterday.

“You jerk! Anong karapatan mong pangunahan ako?!”

Tumawa siya nang nakakaloko. He never changed. Para sa kaniya, joke ang lahat. Tangina, kailan ba magsi-seryoso ‘to? My God! Paano ko nagawang pagtiisan ang lalaking ito sa loob ng tatlong taon?!

“You can't live without me! Ha! Paano ka kung wala ako, Tyra? Hindi mo kaya nang wala ako!”

Halos itapon ko sa dingding ang cellphone ko. Bumagsak ang luha ko na kanina ko pa pinipigilan. Damn, he changed… a lot. He's not my Alexander anymore. Hindi siya ang lalaking minahal ko noon.

“Kaya ko, Alexander! Do not underestimate me! You asshole! Kayang-kaya ko na wala ka! Tandaan mo ‘yan!” galit na galit na sigaw ko at ibinaba ang tawag.

Parang pinipihit sa sakit ang puso ko. Para itong pinupukpok ng paulit-ulit. Hindi ko alam kung bakit nasabi iyon sa akin ni Alexander. But one thing is for sure, his mother poisoned his mind again. Damn that old bitch. I pitied the man so much.

I cried so hard. Ang kaninang plano kong paglabas ng bahay ay isinawalang-bahala ko na muna. Malay ko bang baka abangan ako ni Alexander sa cafe na pinagta-trabahuan ko. After all, he can do everything he wants. He can manipulate things just by the use of his freaking money and power.

Natigil lang ako sa pag-iyak nang tumunog na naman ang cellphone ko. Mag-a-alas diyes na ng umaga pero hindi pa rin ako bumabangon sa aking higaan. Bukod kasi sa masakit ang ulo ko kapag tumatayo ay nawalan na rin ako ng ganang gumalaw-galaw. I can't still take the pain and the shock.

Pinulot ko ang cellphone ko at sinagot ang tumatawag. The anger earlier gushed again. Parang nabuhay muli ang galit ko kanina para kay Alexander.

“What the effing fuck is wrong with you, Alexander?! Ano bang kailangan mo, ha?! Hindi mo ba maintindihan? Kaya ko ng wala ka at wala na tayo! We're over so stop the fuc—

“Hey…” nag-aalinlangang putol sa akin ng lalaki sa kabilang linya.

His voice was quiet familiar.

Laglag panga kong tiningnan ang cellphone ko. Shit! Hindi nga ito number ni Alexander!

“S-Sino ‘to?” mahina kong tanong.

Kinakabahan ako for unknown reason. I shouted at him! I cursed him! Shit, Tyra! Kapag napikon ‘yan sa ‘yo ay baka hindi mo na masilayan ang haring araw bukas! Baka malamig na bangkay ka na bukas!

“Damien,” malumanay ang kaniyang boses.

My brows furrowed. Damien who?

“S-Sino?” tanong ko ulit.

The man chuckled, siguro nata-tanga na siya sa akin.

“Damien Alistair, your husband.” He said.

Hindi ko alam na puwede palang makaramdam ng kilig kahit nasasaktan ka sa ibang bagay.

“Ohh…” tanging nasabi ko.

Tumahimik ang kabilang linya kaya ganoon din ako. I lost words to say. Parang napi-pipi ako kapag siya ang kausap ko. Or is it still a part of aftershock? Because after all, I am still in shock with the marriage-certificate-thing with this man.

“Why are you shouting and… crying earlier?” nag-aalinlangang tanong niya.

Humiga ako sa aking kama. Hindi ko namalayan na halos dalawang oras na pala akong nakaupo lang habang sinasagot ang tawag sa aking telepono. Hindi rin ako nakakaramdam ng gutom, marahil ay dahil may hungover pa ako dahil sa ininom kagabi.

“It's nothing. Don't mind it,” I said.

He groaned. “Is that your ex?”

Parang natigil ako sa paghinga. Hindi ko mahagilap ang tamang salita. At hindi ko maintindihan kung bakit niya tinatanong ang bagay na ito.

Yes, we are married. But it's only in the paper and… accidentally.

“Yeah, my asshole ex.” I chuckled.

Hindi siya kumibo. Tahimik lang siya at tanging paghinga lamang niya ang aking naririnig.

“Still there?” tanong ko dahil lumipas ang ilang minuto ay tahimik pa rin siya.

He faked a cough before answering.

“Yup.”

Tumango ako nang wala sa sarili. At hindi ko namalayan na nakangiti na pala ako. Hindi ko maintindihan kung bakit sobrang gaan ng loob ko sa lalaking ito. I know the Prescotts. They were known for being a billionaire. Hindi ko nga lang alam kung sino itong Damien Alistair Prescott. Pero nakasisiguro akong kabilang siya sa mga Prescott na mayayaman at nasa high class.

But that was my least priority right now. My top priority should be my problem with this billionaire. Kailangan kong linisin ang kalat na ginawa ko.

“Can we meet?” I asked.

Matagal bago nakasagot si Alistair. And I almost forgot what kind of person I am talking with right now. Yeah, right. He's not a normal people like me. He belongs to a high class family while I am in a low class. The audacity of me to ask him a favor.

Dahil sa napagtanto ay hindi na ako umasang sasagutin niya pa ang tanong ko. Hinintay ko na lang siyang putulin ang linya sa pagitan naming dalawa ngunit minuto na ang lumipas ay hindi niya pa rin ginagawa.

“Where do you want us to meet, wifey?” maya-maya'y aniya.

Nagulat pa ako roon. Ang buong akala ko ay hindi na siya magsasalita. At hindi ko rin alam sa sarili ko kung bakit hindi ko magawang pigilan siya sa pagtatawag sa akin ng ‘wifey’, siguro'y marahil nagustuhan ko rin iyon.

“Uhm… anywhere. Ikaw na bahala,’’ anas ko at tumahimik.

Alam kong malaking problema ang pinasok ko ngayon. I messed up with a billionaire. Oo at nagkaroon na ako ng nobyo na nabibilang sa mayayamang antas ngunit sa tingin ko ay iba ito. This was a serious matter, marriage is serious and personal thing. Kung bakit ako napunta sa ganitong sitwasyon ay hindi ko alam. Basta ang sigurado ako ay kasalanan itong lahat ng alak na nilaklak ko ng gabing iyon. Hindi pa nakakatulong ang pagkakaroon ko ng amnesia after kong malasing.

“I'll just text you the address and time tomorrow, I'd still need to clear my schedule so we could meet up.”

Pagkatapos niyang sabihin iyon ay naputol na ang linya. The way he speaks sounds too powerful and professional. I wonder if he looks handsome and fine? Napaka-guwapo kasi ng boses niya over telephone eh. And I can't stop thinking what does he looks like.

And damn it, I am going to lie on myself if I said that I am not excited for tomorrow.