Chapter 4

Tyra Reign's POV.

Mr. Billionaire:

Meet me at Sweet Cafe, 8 pm sharp.

Paulit-ulit kong binasa ang message na na-receive ko galing kay Alistair. Hindi ko alam kung pinaglalaruan lang ba talaga ako ng tadhana o talagang co-incidents lang ang lahat.

Hindi na ako nag-abalang mag-reply. Halos isang oras ang ginugul ko sa pag-iisip kung sisiputin ko ba siya o hindi. Subalit sa huli ay napag-desisyunan kong pumunta sa takot na baka ipapatay niya na lang ako basta-basta kapag napikon o nagalit siya sa akin.

"Aki, kahapon ba ay pumunta riyan si Alexander?" tanong ko sa aking kaibigan na ka-trabaho ko rin sa Cafe na pinagta-trabahuan ko.

Matagal bago sumagot si Akisha. Naririnig ko sa kaniyang background na parang may kausap siya, marahil ay mayroong customer kaya hindi ko muna siya inistorbo.

"Oo... And actually, nandito siya ngayon," nag-aalinlangang sagot ng aking kaibigan.

Pagkatapos kong makapag-isip-isip kanina ay naisipang kong tawagan si Akisha at magtanong. Takot ko na lang na maabutan roon ang ex-boyfriend ko, ano! Baka magkagulo pa at ako pa ang sisihin.

"Ha? Ano raw ang kailangan niya?" maang kong tanong kahit alam ko naman ang sadya ng huli.

Umismid si Akisha. "Ano pa ba? Eh 'di ikaw! Ewan ko ba rito sa boyfriend mo! Ni-rentahan ang buong coffee shop pero wala namang ino-order!"

Halos masamid ako nang dahil sa sinabi ng kaibigan. Hindi ko lubos akalain na aabot si Alexander sa ganito. 3 days pa lang kaming break pero ganito na siya! Ano ba talagang gusto at kailangan niya?!

"B-Bakit daw?" tanong ko, kinakabahan.

Akisha groaned, siguro ay naiinis na siya. Pero kahit sino naman talaga ay maiinis!

"Hindi ko nga alam! Hinahanap ka rito! Kailan ka ba kasi papasok?! Kahapon ka pa wala ah!" sunod-sunod na sigaw niya kaya bahagya kong inilayo ang telepono sa aking tainga.

Tumikhim ako. "Eh nag-resign na ako eh," mahinang anas ko habang kinakagat ang aking kuko.

"Ano?!" malakas na sigaw niya kaya nabitiwan ko ang phone ko.

Shit! Ang eardrums ko!

"Sorry na! Something happened at iki-kuwento ko na lang sa 'yo sa susunod. Bye!"

Agad kong pinutol ang tawag at pinatay ang aking telepono. I'm sure that Akisha will call, lalo pa ngayon na wala 'atang ginagawa sa coffee shop dahil sa trip ni Alexander.

Mabuti na lang talaga at hindi alam ni Alexander kung saan ako nakatira. Sa loob kasi ng tatlong taon ay puro sa labas lang kami kapag magkasama, ni hindi ko pa siya pinapunta rito kahit isang beses. Hindi naman niya ako hinahatid o sinusundo kapag pupuntang trabaho kaya walang dahilan upang sabihin ko sa kaniya ang address ng aking apartment.

Nang mag-alas siyete ng gabi ay naghanda na ako. I'm sure that Alexander weren't there anymore. Knowing him, he doesn't have enough patience. It's good that the cafe that Alistair chooses were open 24/7. Hindi ko nga lang alam kung bakit sa cafe pa na iyon ang pinili niya kung mayroon naman siyang mas maraming pagpipilian na mas mahal pa kaysa roon.

I was busy putting up my sandals when I heard a beep from outside. Agad kong inayos ang aking sarili bago tingnan kung sino mang nasa labas. I saw a Fortuner's parking in front of my apartment. Ngayon ko lang ito nakita ngunit hindi ko alam kung bakit pamilyar ito sa akin.

Lumabas ako sa gate. I'm wearing a black skirt partnered with a white polo down blouse. Kulay itim rin ang suot kong flat sandals.

"Ano pong sadya nila?" kinakabahang tanong ko.

Bigla kong naisip si Alexander. Pero hindi naman kasi Fortuner ang sasakyan no'n eh, he loves race cars than this simple yet elegant car.

Bumaba ang salamin ng sasakyan. At laking gulat ko nang magtama ang pamilyar na mga mata namin ng isang lalaki.

"M-Manong guard?!" gulat kong sigaw sabay atras.

He's the maniac!

Ngumisi si manong guard sa akin kaya kinilabutan ako. Hindi katulad ng una naming pagkikita ay hindi na siya nakasuot ng pang-guwardiyang uniporme. He's wearing a business suit attire and he looks like a professional! Hindi na siya mukhang maniac!

Kundi, mas mukha na siyang masarap na maniac.

"Let's go, wifey?" aniya sa malalim na boses.

Hindi ko alam na may mas isi-sexy pa pala ang boses niya over the phone. And shit, ang lalim at ang lalaking-lalaki kung pakikinggan!

"Y-You are Alistair?" utal kong tanong. Bigla kong naalala ang endearment ni Alistair sa akin kapag katawagan ko siya sa telepono.

The man smirked. Hindi niya sinagot ang tanong ko, bagkus ay bumaba siya sa kaniyang sasakyan at lumapit sa akin.

"I am, so... can we go now?"

Hindi agad ako nakasagot. Natulala ako sa mukha niya. Dahil sa tama ng alak noong nakaraan sa akin ay hindi ko na halos maalala ang ilang detalye ni manong guard na si Alistair pala. Ngayon ko lang napagtanto na perpekto ang kaniyang mukha. Makisig din siya at matangkad. I guess, he's a 6 footer. Maling desisyon pa 'ata na hindi ako nagsuot ng heels.

"Hindi mo naman ako ki-kidnap-in 'di ba?" takot na tanong ko na inismidan niya lang.

Inalalayan niya ako papasok sa kaniyang sasakyan. Pinanood ko naman ang kaniyang pag-ikot papunta sa driver's seat. Nang makapasok siya ay naramdaman kong muli ang malakas na pintig ng aking puso.

"Hindi ka naman kidnapper 'di ba?" ulit ko.

Kunot-noo siyang tumingin sa akin.

"Am I look like a kidnapper to you, miss drunk lady?" walang ganang tanong niya.

Ngumisi ako at isang beses na umiling. "Baka tauhan ka ni Alexander?" hirit ko pa.

He clicked his tounge. Hindi siya sumagot. He started the engine and departed.

Sa byahe ay tahimik lamang ako. Pamilyar na ako sa daan na tinatahak namin kaya hindi ko magawang ibaling ang atensiyon doon. Ang awkward tuloy.

"Hindi ka tauhan ni Alexander?" ulit ko dahil nabibingi na ako sa katahimikan.

Ayaw ko namang makialam sa kotse niya. Gusto ko sanang buksan ang stereo kaso nahihiya akong magsabi.

"That man is your ex right?" tanong niya.

Tumango ako, "yup."

"What's his surname?" tanong niyang muli na ipinagtaka ko.

"Carter," sagot ko kahit nagtataka.

Tumango siya. Matagal bago siya nagsalitang muli.

"He's the CEO of the Carter's Corporation," he stated.

Tumango ako kahit hindi naman siya nagtatanong. No wonder why he knows Alexander. They both belong to a high class family.

"Do you know the Prescott people?" he asked once again.

Hindi ko alam kung saan patungo ang pag-uusap namin. Hindi ko rin masundan kung bakit niya tinatanong ito sa akin.

"Of course, you belong with them, right?" lakas-loob kong tanong.

Tumango siya na ikinabigla ko. Iba pa rin pala kapag mismong siya na ang nagkumpira. Shit, Tyra. You are really married to a billionaire. What have you done?!