CHAPTER 3

THE NIGHT

“Maybe just one night,” sagot ko, ang mga salita tumakas bago ko pa mapigilan. “Just one moment to remember what freedom feels like.”

Narinig ko ang saya sa boses niya. “I’ll pick you up at eight. Get ready to have some fun, okay?”

"Okay," sagot ko, may bahagyang excitement na bumalot sa dibdib ko. “I’ll see you then.”

Pagkababa ko ng tawag, tumigil ako saglit, nakatulala habang hawak pa rin ang basket. Tumingin ako sa hardin, sa mga rosas na tinanim ni Papa na muling namumulaklak ngayon. Sa unang pagkakataon matapos ang mahabang panahon, naramdaman ko ang kaunting pag-asa.

Baka sapat na ang isang gabing ito para maalala ko kung sino talaga ako. Baka ito na ang kailangan ko para magpatuloy.

Ang bar ay buhay na buhay, puno ng enerhiya—mga tunog ng nagkiklingang baso, tawanan, at masiglang musika ang bumalot sa paligid. Ang dim na ilaw ay nagbubuo ng mga anino sa mga tao, nagkakasiyahan at nag-uusap sa kani-kanilang mga mesa. Sa likod, ang mga neon sign ay nagbibigay ng kakaibang vibrancy sa lugar, isang vibe na casual pero inviting.

Pumasok ako, ramdam ang lagaslas ng kaba sa katawan ko habang marahang sumara ang pinto sa likod ko. Ang ingay at dami ng tao ay ang kabaligtaran ng tahimik at mapanglaw na mansyon, at biglang sumiklab ang excitement sa puso ko—isang damdaming matagal kong kinalimutan.

Mabilis na ini-scan ng mata ko ang paligid, at doon ko siya nakita—si Claire, nakaupo sa isang mesa sa sulok, masiglang kumakaway sa akin. Ang init ng ngiti niya ay parang paalala na may normal na buhay sa labas ng lahat ng ito, isang buhay na hinahanap-hanap ko.

Naglakad ako papunta sa kanya, ang tunog ng takong ng sapatos ko sa sahig na kahoy ay sumasabay sa beat ng musika. Nang makaupo ako, agad niyang itinulak ang isang inumin sa harap ko.

"Come on, Amalia," sabi niya, nakangisi habang nakasandal palapit. "You deserve a night off."

Napahinto ako, hinayaan ang mga mata kong gumala sa paligid—mga estrangherong nag-uusap, mga tawanan na parang alaala lang. Ang bigat ng buhay ko sa mansyon ay parang biglang bumagsak sa akin, pinipiga ang dibdib ko.

Mababa at parang may kasalanan ang sagot ko, "Hindi ko dapat ginagawa ‘to. Kapag nalaman ni Miranda—"

Pinutol ni Claire ang mga iniisip ko, ang boses niya ay teasing pero puno ng determinasyon. "Miranda can deal. Tonight, you’re Amalia, not a maid."

Napangiti ako sa sinabi niya, parang sinasabi niyang may mas malaki pa akong halaga kaysa sa kung ano lang ako sa mansyon. Tama siya. Ang gabing ito, ang oras na ito, ay para sa akin. Siguro nga, pwede kong bitawan ang bigat kahit saglit lang.

Kinuha ko ang baso, ramdam ang lamig nito na parang hinihila ako pabalik sa kasalukuyan. Ang amoy ng rum at mint ay unti-unting nagpakalma sa akin. Uminom ako ng isang lagok, ang tamis at alat ng cocktail ay parang binubura ang pagod ko.

Habang lumalalim ang gabi, lumalakas ang musika, at mas masaya ang mga tao sa paligid namin. Ang ritmo ng lugar ay parang nakakahawa, at napansin kong unti-unti akong nagre-relax. Ang mga balikat ko na kanina’y tensyonado ay naging magaan. Si Claire naman ay tuluy-tuloy ang kwento ng mga bagong kalokohan niya sa trabaho, at hindi ko napigilang tumawa. Sa unang pagkakataon, naramdaman kong talagang masaya ako.

"I swear, Amalia," sabi niya, tumatawa rin. "You’re such a workaholic. Loosen up more! Look at us—just two regular girls out for a drink."

Ngumiti ako, hinayaan ang mga mata kong gumala sa bar. Walang nakakakilala sa akin dito. Walang umaasa ng kahit ano mula sa akin. Walang naghihintay para linisin ko ang kalat nila o ayusin ang problema nila. Ako lang, si Amalia—walang ibang inaasahan.

Biglang napatigil ang mata ko sa kanya—isang lalaki na nakatayo sa may bar. Matangkad siya, malapad ang balikat, at parang natural na magaan ang dating niya kahit nasa gitna ng kaguluhan ng tao. May kakaibang aura siya—kalma pero confident, parang ang mundo ay kanya lang. Nang gumala ang tingin niya at tumigil sa akin, biglang may sumiklab sa dibdib ko—isang kakaibang pakiramdam, isang spark na hindi ko maintindihan.

"Oh, you’ve noticed him, haven’t you?" pang-aasar ni Claire, nakangisi. "Go talk to him!"

Narinig ko ang konting tawa niya, at napansin kong namula ako. Hindi ko namalayang kanina pa pala ako nakatitig. Mabilis kong ibinaling ang tingin sa hawak kong inumin.

"What?!" sagot ko, nagulat sa sarili. "No, I’m not—I wasn’t… looking!" tanggi ko agad, pero hindi ko magawang tingnan ulit si Claire.

Patuloy pa rin siya sa pang-aasar, bahagyang itinutulak ako. "Come on! He’s cute, and you’re allowed to have fun tonight. If he’s got the guts to come over, I say go for it!"

Pinilit kong umiling, pero may maliit na bahagi sa akin na intrigued. Mabilis ang tibok ng puso ko, at parang mas nagiging conscious ako sa paligid. Napatingin ako ulit sa lalaki. Hindi siya gumagalaw, pero ang paraan ng pagtitig niya sa akin ay parang naisip na niya kung paano magsisimula.

Habang nagkatinginan kami, parang naramdaman niyang pinag-uusapan siya. Dahan-dahan siyang lumakad papalapit. Ramdam ko ang tensyon sa dibdib ko, at parang hindi ko mahinga ng maayos. Sinusubukan kong magpaka-kalma, pero may flutter sa loob ko na hindi ko mapigilan.

"This is it," bulong ni Claire, nakangiti pa rin habang ini-encourage ako. "Just be yourself, Amalia. You’ve got this."

Tumigil ang lalaki sa harap ng mesa namin. Ang ngiti niya, magaan pero disarming, at biglang parang tumigil ang oras.

“Mind if I join you?” tanong niya, ang boses niya’y kalmado ngunit may halong kumpiyansa.