I told Justin where we had to go. Pinagpasyahan kong iwan ang motor ko sa parking lot ng hospital at makisakay kay Justin. The Gemini checked his car for trackers before he left District One, according to him. They found one and dispatched it immediately which meant sticking it to somebody else’s car and that somebody happened to be Agent 3.
Matalino talaga sina Agent 29 at Agent 50. Nakakalimutan ko lang minsan.
Dos was the one who told Justin what happened to former Agent 7. Hindi sa pinagdududahan ko ang sinabi ni Agent 2, pero tinawagan ko si Xander para kumpirmahin iyon at humingi ng dagdag na impormasyon tungkol doon sa nangyari.
“Yes, it’s true.” Narinig ko ang magkahalong inis, pagod at dismaya sa boses ni Xander. “When I went to fetch him for questioning, nakita ko na lang na isa na siyang malamig na bangkay. Sabi ng mga guwardiyang nagbabantay sa kanya, wala naman daw kakaibang nangyari. Matapos daw niyang kumain kagabi eh, dumiretso na i
“Aray naman!”Mukhang napalakas ang sipa ko dahil lalong namilipit sa sakit ang mukha niya. Nanggigil lang kasi ako. Bigla na lang kasi nagpakita. Aalis nang walang paalam, tapos susulpot na lang basta-basta. Nagkataon pang hinahabol kami.“If this is how I get paid after saving your asses, I should’ve let them have you.” Pagtatalak pa niya.“Eh, gago ka kasi.”Nilingon ko si Justin na papalapit na sa amin bago ko muling binalingan si Apollo. Yes, si Apollo: ang nagbabalik. I offered him my left hand to help him stand, pero kahit pala hindi ko na siya tulungan, kaya niya naman. He stood up gracefully and a bit faster than a normal person could.I finally saw the reason for his pained expression: a slice wound on his left upper arm.“Oy, Dracula!” pang-aasar ni Justin dahilan para bigyan siya ng matatalim na tingin ni Apollo. Kung nakamamatay lang talaga ang tingin.“Shu
The house was located at the very end of the street. Madalang ang mga dumaraang sasakyan doon. Ang pinakamalapit ding kapit-bahay ay isang bloke ang layo mula roon kaya’t hindi naging mahirap sa aming tatlo ang makapasok sa bakuran ng bahay.Dating dalawang palapag ang bahay, makikita naman sa pundasyon nito at sa dingding na nakatayo pa rin hanggang ngayon. Ngunit sa kabuuan, tanging mga sira-sirang mga kahoy, kinakalawang na mga yero, natibag na mga bato, alikabok at abo ang natira roon.“What are we searching for beneath these ruins?” I heard Apollo asked behind me. Nauna ako sa kanilang mag-explore sa tinutukoy niyang ‘ruins’.I had been there many times to reminisce a memory that belonged to me, but not quiet mine. Bahay namin ‘yon noon. At bahay pa rin namin sana ngayon kung nabubuhay lang ang mga magulang ko. Isang buong pamilya na napakaaga sa akin nawala.Daddy Samuel brought me there when I was six years
I watched the fire consumed every bit of the painting. Binasag ko muna ang salamin at inalis ang frame ng painting bago sinunog iyon upang mabilis maabo.Naramdaman kong may tumabi sa akin. Paglingon ko, nakita kong nakatunghay din sa apoy si Apollo. Seryoso ang ekspresyon ng mukha niya.Nilingon niya ako at saglit na naghinang ang mga mata namin. Something was disturbing him, I could see it through his eyes, but even before I could figure it out, he already torn his gaze from me. Mapait siyang ngumiti.“Alexander is right ever since. You’re an amazing woman,” sabi na lang niya bigla. Ngayon niya lang ba nalaman ‘yon?“Inaasar mo ba ako?” ‘yun na lang ang naitugon ko dahil sa totoo lang, hindi ko alam ang dapat isagot sa sinabi niya dala ng pagkabigla.Ngumisi siya, pero hindi pa rin naalis ‘yung kakaibang ekspresyon sa mga mata niya. The last time I saw that expression on his eyes was the momen
Justin and I left early at dawn the next day. Since Apollo left the car, ‘yun na ‘yung ginamit namin patungong airport.He had booked us the earliest flight to Dumaguete. Sinabi ko kasi sa kanya ‘yung sinabi sa akin ni Apollo the night before particularly ‘yung about sa pugad ng kulto sa Mt. Bandilaan at sa bilin niyang puntahan namin doon si Alexander.We also informed Xander of our plan and he said naroon daw ang Ulfric at Minstrel. He also found out through Criselle that Vincent was actually a member of the cult, pero hindi sinabi ni Xander kay Agent Yu na iniwan sa kanya ni dating Senior Agent Seven ang note na may coded message. Kaming tatlo lang daw ang nakakaalam. At oo nga pala, pati rin si Agent 2. Xander told him and I didn’t understand why. Hindi ko pa rin pinagkakatiwalaan si Dos.Hindi ko maiwasang isipin ‘yung mga sinabi ni Apollo habang nasa byahe. Napansin naman ni Justin ‘yung pananahimik ko kaya&r
Sakay ng mga habal-habal, dinala kami ng nagpakilalang Vincent sa baybayin sa kabilang bahagi ng isla. Walang katao-tao roon at tanging isang lumang bahay na gawa sa kahoy ang istrukturang naroon.“Nasaan tayo?” tanong ko kay Vincent pagkababa ng motor.“Teka, anong bundok ang makikita natin dito eh, nasa pampang tayo?” si Justin naman ang nagtanong na halatang naiinis.Napansin kong paalis na ‘yung tatlong habal-habal. Iiwan yata kami.“Hoy! Saan kayo pupunta?!” Pipigilan ko pa sana sila kaso kumaripas na sila ng alis. Alikabok na lang tumugon sa akin.Bwisit. ‘Yung Vincent naman ang binalingan ko.“Hindi kami nakikipaglokohan. Hindi naman kami magsasayang ng oras na pupunta rito kung hindi mahalaga ‘yung rason.” Sabi ko sa kanya.“Sa loob tayo mag-usap,” ‘yun lang ang itinugon niya sa amin at nagpatiunang pumasok sa loob ng bahay na kahoy.
The community was a strange one. Pakiramdam ko para akong pumasok sa ibang dimension pagtapak ko sa lugar. May mangilan-ngilan na tumigil sa mga ginagawa nila at tinignan kami. As in hindi nila kami nilubayan ng tingin kahit pa nakalayo na ‘yung habal-habal na sinasakyan namin.Pagdating naman sa barangay na pinakamalapit sa paanan ng bundok, may kung anong hindi nakikitang pwersa ang sumuklob sa akin. Gusto kong pangilabutan at matakot, pero sinubukan ko na lang na manatiling nasa katinuan.Napansin naman ni Vincent ang pagkabalisa ko. “Huwag kang mag-alala. Masasanay ka rin. Mas nararamdaman mo ang proteksyon na nilatag namin sa bundok dahil may kakayahan ka tulad namin. Hindi naman ito magdudulot ng masama sa'yo.”Doon na kami ibinaba ng mga naghatid sa aming habal-habal. Ayaw na raw kasi nilang magtuloy malapit sa paanan ng bundok kaya’t naglakad na kami patungo roon.The hike was tiresome. Wala pa naman akong maayos na t
Inihatid kami ni Ben sa isang kubo kung saan pinatuloy kami ni Sara. Maliit lang ang kubo. Tamang-tama para sa tatlo hanggang limang katao. Wala rin masyadong kasangkapan bukod sa isang mahabang upuang kawayan at mesang gawa sa kahoy.“Pasensiya na at maliit lamang ang bahay naming magkapatid,” bungad nito na ni hindi man lang ngumingiti. “Ben, ihanda mo ang kwarto mo at doon matutulog itong si…Anong pangalan mo?” tanong ni Sara kay Justin.“Justin.” Matipid na sagot naman ng kasama ko.“Ako naman si Anicka,” pagpapakilala ko naman, subalit hindi ko inaasahan ang isinagot niya.“Kilala na kita. Madalas kang mabanggit ng magkapatid noon,” sabi nito at pumasok sa isang kwarto. “Dito ka sa kwarto ko.”Nilingon ko si Justin na nagkibit-balikat lang. Pareho naming alam kung sinong magkapatid ang tinutukoy niya.Ilang oras muna kaming nagpahinga bago kami muling t
I woke up disoriented. Hindi ko agad naalala kung nasaan ako. I was still feeling scared and at the same time, lonely.Hindi natapos sa pagkamatay ng aking mga magulang ‘yung panaginip. It was a long shitty one. It was like a walk back to all the things that happened in my life – a frightening walk.May isa roon noong seventh birthday ko. A woman came in the house. Kilala siya nina Daddy Samuel at Ninong Raphael. Remembering it now, I just realized the woman was Helena De Leon-Soriano.“Two days.”Napalingon ako sa nagsalita. Nakaupo sa sahig katabi ng papag na kinahihigaan ko si Justin. Tsaka ko naalala na nasa isang kubo kami sa may Mt. Bandilaan.Bumangon na ako at pinasadahan ng tingin ang kasama ko. Mukhang kagigising lang din niya dala ng magulo pa ang kanyang buhok.“Anong two days?” tanong ko sa kanya.Sinalubong niya ang aking tingin. “Two days tayong wala sa mundo. Nauna lang a