Chapter Six

Catherine’s Point of View

Ilang araw na ang nakakalipas nung kasal ko. Ilang araw ko na rin hindi nakakausap ang asawa ko. Since that morning hindi na kami nagkatagpo pa muli. We didn’t even have breakfast together that morning.

 He said,  na may meeting daw siya ng maaga kaya hindi niya ko masasabayan kumain.  Kaya eto ako, ang ginagawa ko lang halos buong araw, kumain, magpahangin, magbasa ng mga libro na binigay sakin ni tiyang Amelia, books na naka braille.

She made it custom special book for a blind person like me. Isa yan sa mga bagay na ginagawa ko to keep me occupied. 

Pero may isang bagay na I love doing na hinding hindi ko ipagpapalit sa iba. I love composing a song. It helps me express my feelings towards something. My happiness, loneliness and all emotion. 

It gives me a sense of freedom of expressing myself and i love that some people can relate to all those feelings. 

Tok* Tok*

“ It’s open”

“ Ma’m  Catherine..” 

“ Yes? Manang Lerna ano po yon?” 

“ May naghahanap po sa inyo sa living room, ang sabi po kamag anak niyo daw po siya

“ Sino daw po sila” Sinardo ko hawak ko na libro then put it down sa table na malapit sa inuupuan ko. 

“ Amelia daw po”

Dali dali akong tumayo, mula sa pagkakaupo ko. I extend my hand para maalayan ako ni aling lena. 

Naglakad kami patungo sa living room, hindi mawala ang  ngiti sa mga labi ko, dahil sa saya na nararamdaman ko ngayon.

Matapos ang kasala hindi na kami nagkaroon pa ng pagkakausap muli ni Tiyang Amelia. Ngayon niya lang ako unang dinalaw dito sa bagong bahay ko.

Someone hug me so tightly, by her scent. She is Tiyang Amelia. I also hug her tighter.

“ Hmm.. do you miss me?” she ask. I nodded very fast.

“ Super, nasanay ako ng mga every other tayo nagkikita. Pero ngayon 1 linggo kitang hindi manlang nakausap” I said.

Umalis na siya sa pagkakaakap, she is holding both my hand while we seat on the couch

“ Syempre, you are married now. Siguro maging masanay ka na hindi na ganun kadalas ang pagbisita ko sayo. I want you two have your own life as a husband and wife” she said.

Gusto kong itanong ko sa kanya, Is married life really like this? Having our own house, live with ourselves in a separate room. Tapos nakatira kami sa iisang bahay pero halos 1 week na kami hindi nagkikita.

“ Cath? Are you okay? Hindi ka ba napapakitunguan ng mabuti dito?” she ask, Umiling ako.

“ No Tiyang, they are treating me well.I have everything that I need to everyday life” I said. 

I lied, because material things. I really don’t care about kind of stuffs. I am more worried of my relationship with my husband. 

Hindi ko alam kung ayaw niya ba sakin. Kung sadyang busy lang talaga siya kaya hindi manlang kami magkausap dalawa.

“ How about James? Is he treating you well?” she ask. This time hindi ko alam kung ano isasagot. I want to say na super close namin. Para hindi mag alala si Tiyang Amelia. I know she is having a hard time right now.

“ Of course I am treating her well.” a deep voice suddenly appear out of nowhere. Napalingon ako kung saan gawi nanggaling ang boses na iiyon. Sa aking pagkakatanda . Doon ang main door. 

 Then a very warm hand ang dumapo sa mga palad ko,he then place something on my hand. It feels like stem. 

“ I’m sorry I’m late wife, here a flower please forgive me for being late” he then kisses my forehead. 

Hindi ko maitago ang pagkagulat sa mga oras na to. 

“ Oh,Are you two having a dinner together?” Tiyang Amelia.

“Yes we are, it’s our weeksary of our wedding. Then naisip ko na we should celebrate it through dinner na kaming dalawa lang. But since you are here you want to join us?” Jame said.

No, I am not inform with such occasion. I bet naisip niya lang ito. 

“ No thanks. I think that you should go na kayong dalawa lang. To get to know each other .So yun lang i just check o my dear niece. Looks like she is fine. Aalis na rin ako” tiyang amelia said

Bumitaw na si james sa paghawak ng kamay ko, Inakap muli ako ni Tiyang Amelia bago ito magpaalam na siya ay aalis na. 

“ Manang Lerna, paki hatid sa labas yung bisita” 

Tuluyan na nga siyang umalis. Leaving me and james here right now.  Pumapagitan na naman samin dalawa ay isang katahimikan. 

“ Uhmm, are we having a dinner. Let get change first” I said, akmang tatayo na ko pero pinigilan niya ko.

“ Did you really think na totoo ang sinasabi ko na mag celebrate tayo ng weeksary ng wedding” He chuckled. My hand grip a little bit. Umupo siya sa tabi ko. 

“ Look,  Catherine right? We are only husband and wife on paper. Kaya hindi natin kailangan mag celebrate ng mga ganun bagay. Let me get this straight, kahit na tayo ay mag asawa, wala tayong pakielamanan ng buhay ng isa’t isa. You do your thing. I do my thing. You live in my house, kahit anong gawin mo dito. It’s okay basta you are not allowed  on my space. My bedroom and my office. If we are out of this house, we pretend like a  happy couple lalo na sa Tita mo.” he said.

Gusto kong maiyak sa mga oras na to. Him saying that straight to my face. Then I realize, is tiyang Amelia forced him to marry me? If he is force, to he must have hate me to the bone.

“ are we clear?”  I slowly nodded, 

“ good, have your dinner by yourself i’ll be out” he said

 He stand up walk straight out of the door. A tears slowly drop from my eyes. Hindi ko na napigilan pa to cry silently. Hindi ko alam kung may tao pa s apaligid. Pero hindi ko na talaga kinaya pa na pigilan ang luha ko. 

My husband hates me for marrying someone like me. Sino nga ba ang matutuwa na magkaroon ng asawa na katulad ko. 

Someone he doesn't even know. Isang tao na hindi naman niya mahal.  At higit sa lahat wala pag pakinabang sa kanya na isang bulag na babae pa. 

Na walang alam na gawin kundi maging taong bahay na  magbasa sa sulok, kumain at matulog.