Alera Pag-ibig Ng Bayaran

Alera, Ang ikatlong kabanata.

Habang sa kabilang banda naman ay kauuwi palang ni Alfonso sa kanyang mansyon. Parang wala lang ito kung maglakad, walang pakialam kung sino sa bahay nila ang naghihintay sa kanyang buong maghapon at magdamag.

Akmang ihahakbang na n'ya ang kanyang paa sa unang baitang ng hagdan nang biglang nakarinig s'ya ng isang mapang-usisang tinig.

"Umaga na, saan ka galing? Sa babae mo na naman ba?" hindi natutuwang wika ni Amalya sa asawa.

Tumingala naman si Alfonso sa asawa na ngayon ay nasa tuk-tuk ng pinakahuling baitang ng hagdan.

Ang masayang mukha ng lalaki ay biglang sumama matapos nitong masilayan ang nakasimangot na mukha ng asawa.

"Amalya, pwede ba! Pagod ako at huwag mo akong salubungin ng ganyan! Gusto kong magpahinga at sana ay naiintindihan mo iyon," pabagsak n'yang wika sa asawa. Nasa tono n'ya ay disgusto na maka-usap ito at naiirita s'ya sa pagmumukha nito.

Umakyat s'ya sa hagdan na tila wala lang sa kanya ang kanyang asawa.

"Tabi!" singhal n'ya rito at nilagpasan lang ang asawa.

"At Ikaw pa ang may ganang magalit?!" malakas na singhal ni Amalya sa asawa sabay hila ng isang kamay nito dahilan upang mapaharap ito sa kanya.

Dinuro-duro n'ya ang noo nito habang galit na galit s'ya sa kanyang asawa.

"Walang hiya ka! Nambabae ka naman! Ang tanda-tanda muna pero masiba ka pa rin sa babae!. Kailan ka ba titigil sa kahayupan mo, huh?! Kailan ka ba titigil sa pananakit mo sa akin?! Hayop ka, ilang ulit ka ng nambababae, ilang ulit na rin kitang pinatawad! Nakakahiya ka!" gigil na gigil at galit na galit na sambit ni Amalya sa kanyang asawa habang namumuo ang mga luha mula sa kanyang mga mata.

Masakit para sa kanya ang kabastusan ng asawa. Ilang ulit na n'ya itong nahuli na may ibang babae pero mas pinili n'yang patawarin ito at umaasang magbabago ito pagdating ng panahon.

Ngumisi ng napaka-hudas si Alfonso, parang walang epekto rito ang mga salita ng kanyang asawa na tila parang isa itong napakalaking manhid na hindi nasasaktan kahit ano pang masasakit na salita ang ibato rito.

Habang si Amalya naman ay labis na galit ang gumuhit sa kanyang puso nang makita n'yang ni kaunting guhit ng pagsisisi o pagkahabag sa mukha nito ay walang maipakita.

Malakas na sampal ang kanyang pinatamasa sa asawa ngunit walang talab pa rin ito kay Alfonso kaya sinampal pa n'ya ito ng sinampal.

"Ang kapal ng mukha mo! Anong klaseng lalaki ka?!" Aniya sa asawa. "Demonyo ka! Wala kang puso, hindi ka tao, hindi ka isang asawa," dugtong n'ya sabay patak ng mga luha mula sa kanyang mga mata.

"Alfonso, magbago ka na," pakiusap n'ya rito sa pinaka-mababa n'yang tinig sa kabila ng galit n'ya para sa kabiyak.

"Tama ka, Amalya," turan nito ng walang bahid na kahit anong emosyon para sa asawa. "Tama ka, demonyo ako. Pero huwag mong kalilimutan kong sino ang dahilan kung bakit ako nagkaganito! Kaya pwede ba, huwag kang umasta na kung sino kang malinis dahil hindi iyon nababagay sa'yo!" may diin n'yang sambit sa asawa sabay tinalikuran ito at humakbang palayo sa asawa pero sa bawat pagyapak n'ya ay ganon din ang pagsunod ni Amalya.

"Hanggang kailan, hanggang kailan Alfonso?! Hanggang kailan tayo magiging ganito?" bigkas n'ya habang nakasunod s'ya sa kanyang asawa subalit nagbibingi -bingihan lang ito hanggang sa marating na nila ang bungad ng pinto sa kanilang kwarto.

"Alfonso!" malakas na bigkas ni Amalya at muling kinabig ang isang kamay ng asawa dahilan upang mapaharap ulit ito sa kanya.

"Pwede ba, ayaw kitang kausap!" tanggi ni Alfonso na tila ay naririndi ito sa itsura ng kabiyak.

"Mag uusap tayo!" pabagsak at may diin na tugon ni Amalya na may mga luhang bumabagsak mula sa kanyang mga mata.

Bagamat agresibo ang kanyang kilos ngayon ay ganun din ang pagdurusa ng kanyang puso. Her marriage to her husband is collapsing, hindi lang iyon. It's slowly and slowly disappearing bagay na hindi n'ya kayang pag masdan na basta-basta lang itong mawala.

"Hanggang kailan ka ba magkakaganito, Alfonso? Hanggang kailan mo ako ituturing na parang katulong mo?! Hanggang kailan ko pagbabayaran ang kasalanan ko sa'yo? Hanggang kailan ako magdurusa? Hindi pa ba ako nakakabayad ng pagkakamali ko sa'yo?" Aniya sa asawa sabay bagsak ng mga nag uunahang mga luha mula sa kanyang mga mata.

"Hanggang kailan mo ako paparusahan? Hanggang kailan ako masasaktan? Hanggang kailan bago mo ako mapatawad, huh, Alfonso?" sambit n'ya sa kanyang asawa habang panay ang pagbagsak ng mga luha sa kanyang mga mata.

Tinignan naman s'ya ni Alfonso ng napaka-talim na mga titig sa mga mata n'ya. At sa mga titig nito ay damang-dama pa rin n'ya ang galit at pagkamuhi nito para sa kanya.

"Hanggang kailan? Hindi ko alam. At isa pa, sa lahat ng mga kasalanan ko sa'yo ay hindi ako humihinga ng kapatawaran. Ni isa sa mga kasalanan ko ay wala akong pinagsisihan because you made me this way! Kaya huwag kang mag reklamo sa mga ginagawa ko dahil Ikaw ang nauna!" mariin nitong sambit

"Alfonso, isang beses lang akong nagkaroon ng lalaki at pinagsisihan ko na iyon, pero Ikaw. Sobra-sobra na ang ginagawa mo. Sobra-sobra na itong pananakit mo, sobra na ito, Alfonso." Lumuluha n'yang sabi sa kanyang asawa subalit ni konting awa ay wala itong nararamdaman para sa kanya.

"Ako ang magsasabi ko kailan ako sumusobra, Amalya. Kung hindi mo na ako kayang makasama, pirmahan mo na ang divorce papers natin para parehas na tayong malaya sa isat-isa. Hindi na kita kayang mahalin Amalya," pranka n'yang sambit sa asawa.

"Hindi mo na ako kayang mahalin? Bakit? Dahil ba d'yan sa babae mo? Dahil ba d'yan sa p****k mo kaya sumusuko ka na?! Maghunos dili ka, Alfonso! Hindi mo pwedeng gawin sa akin! Sa pamilya natin! Hindi ako papayag,"

"Pwes magdusa ka! Hindi kita pinipilit maging parti pa ng buhay ko. Binibigyan kita ng kalayaan pero ayaw mo kaya huwag kang mag reklamo. Isa pa, mas masaya rin ako sa babae ko ngayon, alam mo kung bakit? Kasi masarap s'ya sa kama. Hindi gaya mo, matanda ka na!."

Masakit nitong sabi sa asawa sabay pinagsarhan n'ya ito ng pintuan.

Wala namang ibang nagawa si Amalya kundi ang hunagulhol ng humagulgol sa harap ng pintuan. Walang kasing sakit para sa asawa gaya n'ya ang ituring na parang basura ng kabiyak, at ang mas masakit pa na harap-harapang aminin nito na masaya na ito sa iba.

Matapos umiyak ni Amalya ay agad n'yang tinawagan ang kanyang anak na si Hitler.

Kasalukuyang nakaupo ito sa desk nito at agad nitong sinagot ang tawag.

"Mom, napatawag ka?"

"Son, your dad is really divorcing me," walang buhay na wika ni Amalya sa kabilang linya.

Bumuntong -hininga naman si Hitler. Hindi na bago sa kanya ang away ng kanyang mga magulang. Yes, marami silang pera at napakayaman nila but they can't have a happy family gaya ng ibang mga tao.

"Why don't you accept it, mom, pinahihirapan mo lang ang sarili mo,"

"I can't son, I wanna die," sagot nito.

"Mom, don't do it again. Don't commit suicide again, mom. Wait for me, I will be there for you. Hang in there," nag aalala n'yang sabi sa kanyang ina dahil baka ulitin na naman nito ang dating ginawa nitong pagkitil ng sarili nitong buhay.

Matapos makipag-usap nito sa Ina ay agad n'yang tinawagan ang ama.

Na agad nitong sinagot.

"Dad! What is this? Ano naman itong ginagawa mo?" Singhal n'ya sa ama.

"Pwede bang huwag ka ng makisali, anak? Wala akong panahon sa sermon mo!"

"Babe, I'm ready!"

tinig ng isang babae mula sa kabilang linya na dinig na dinig pa ni Hitler.

"Dad! Kailan ka ba titigil? Sobra na iyang kalandian mo sa ibang babae.

Sobra na itong ginagawa mo. Masyado mo ng nasasaktan si mama,"

"Pwede ba, tumigil ka na. Nakakaistorbo ka!"

"Dad, kung ganyan ka lang naman. Hindi ko na gugustuhin patakbuhin ang kumpanya mo! Total parang wala ka namang pamilyang kinikilala. Run your own business and I will run mine!" Matigas n'yang wika sa kanyang ama at binaba ang tawag.

Pagkatapos nun ay agad s'yang nag desisyon na umuwi na ng pinas.

"F*ck! I hate this sl*t woman na sumisira ng pamilya ng iba! Hahanapin kitang babae ka and I will make you pay your debt," inis na sambit ni Hitler habang naningkit ang kanyang mga mata sa pagkapoot.