I'M THE BILLIONAIRES SLAVE

Tahimik ang umaga sa Monteverde Mansion, isang bahay na parang kinulayan ng ginto at karangyaan. Ang mga kristal na chandelier ay kumikislap sa sikat ng araw, ang mga sahig ay makintab na tila salamin, at kahit ang hangin ay amoy mamahaling pabango.

Sa gitna ng katahimikan, maririnig ang mahinhing pagwalis ni Rosa Cruz, ang matagal nang kasambahay ng pamilya. Pawis na pawis siya kahit maaga pa lang, ngunit may ngiti pa rin sa labi habang nililinis ang mga marmol na sahig.

“Buti na lang mabait si Ma’am Teresa,” bulong niya sa sarili. “Kahit papano, may pinagkukunan kami ng kabuhayan.”

Sa labas, sa maliit na kubong tinirhan nila ng kanyang anak, si Elena ay naglalaba. Maganda ito kahit sa pinakasimpleng anyo — kutis porselana, mahaba ang buhok, brown ang mata, at payat ngunit seksing katawan. Kapag tumingin, parang may lalim ang bawat titig. Marami na nga sa barangay ang nagsasabing, “Sayang, kung mayaman lang sana ’to, parang artista na.”

Habang pinipiga niya ang mga damit, napatingala siya sa mansyon sa malayo. Sa isip niya, ganyan siguro ang buhay na walang problema. Walang utang, walang galit, walang takot.

Pero mabilis naputol ang iniisip niya nang marinig ang sigaw ng isang lasing na boses.

“Rosa! Rosa, lumabas ka nga diyan!”

Si Tomas, ang asawa ni Rosa — at ama ni Elena — ay muling lasing. Dumating ito sa gate ng Monteverde Mansion, pawis at pawing amoy alak.

“Ano na naman ‘to?” bulong ni Rosa, halatang kinakabahan. Agad niyang tinanggal ang apron at lumabas. “Tomas, anong ginagawa mo rito? Baka makita ka nila—”

“Wala akong pakialam!” singhal ni Tomas. “Wala na akong pera, Rosa. May utang ako, at kailangan ko magbayad ngayon din!”

“Wala akong perang maibibigay! Hindi pa nga ako suweldo—”

“’Wag mo kong ginagago!” biglang hinawakan ni Tomas ang braso ng asawa at marahas na niyugyog ito. “Alam kong may tinatago kang pera! Baka may mga alahas d’yan sa loob, kunin mo na!”

“Tomas, para kang walang hiya—!”

“Walang hiya? Ako pa? Eh kung hindi ka kasi puro trabaho, baka hindi tayo ganito kahirap!”

Umiikot ang mga mata ni Tomas sa paligid, parang hayop na naghahanap ng mabibiktima. Nakita niya ang bukas na pinto ng isang guest room — doon madalas nag-iwan ng mga gamit ang mga Monteverde.

At bago pa siya mapigilan ni Rosa, pumasok na ito. Sa ibabaw ng dresser, nandoon ang isang maliit na kahon ng alahas ni Lance Monteverde, ang tagapagmana ng lahat ng ito.

“’Wag, Tomas!” sigaw ni Rosa, pero huli na. Kinuha ni Tomas ang ilang piraso — isang relong mamahalin, kwintas na may brilyante — at mabilis na isinilid sa bulsa.

“Para ’to sa atin,” sabi niya, habang nanginginig. “Para sa pamilya natin, Rosa. Para makabayad ako!”

“Hindi mo kailangang magnakaw! Diyos ko, kapag nalaman nila—”

“Tatahimik ka! Hindi nila malalaman!”

Bago pa siya masaway, tumakbo na palabas si Tomas, dala ang mga ninakaw. Naiwan si Rosa, nanginginig, hindi alam kung iiyak o tatakbo para pigilan ang asawa.

Sa loob ng security room ng Monteverde Mansion, dalawang araw matapos ang insidente, umilaw ang screen ng CCTV playback.

Isang lalaki — si Tomas — ang malinaw na nakuhanan habang kinukuha ang mga alahas. At sa harap ng monitor, nakatayo si Lance Monteverde, CEO ng Monteverde Holdings.

Suot niya ang itim na suit, nakakunot ang noo, malamig ang mga mata. Tahimik siyang nakatingin sa screen habang hawak ang baso ng whisky.

“Who is this man?” tanong niya sa head security.

“Sir, husband po ng isa sa mga kasambahay. Si Rosa Cruz.”

“Kasambahay?” marahang ulit ni Lance, bago uminom ng alak. “Interesting. Keep this video. Don’t say anything yet. I’ll deal with it personally.”

Tahimik ang buong kwarto. Sa mga mata ni Lance, halatang hindi siya galit — pero may kakaibang interes sa pangalang Rosa Cruz.

Kinagabihan, sa bahay ng mga Cruz, dumating si Tomas, pawis na pawis, at amoy alak pa rin. Nakita siya ni Elena na pilit tinatago ang isang envelope ng pera.

“Tay, saan n’yo nakuha ‘yan?” tanong ni Elena.

“’Wag kang makialam,” malamig na sagot nito.

“Tay naman eh… kung sa sugal na naman ‘yan—”

“’Wag kang makialam sabi!” biglang sumigaw si Tomas. “Lahat ginagawa ko ‘to para sa atin!”

“Para sa atin? Eh pati ipon ko, kinuha n’yo!”

Hawak ni Elena ang basag na alkansya, punô ng piraso ng baryang nagkalat sa sahig.

“’Yan lang po sana ang pambayad ko sa tuition, Tay!”

“’Wag kang magdrama! Ako ‘tong nagtatrabaho, hindi ikaw!”

Nabitawan ni Tomas ang envelope sa galit, tumilapon ang mga pera. Niyakap ni Elena ang sarili habang umiiyak, at si Rosa naman ay tahimik lang sa isang tabi, hindi makapagsalita.

Sa loob-loob ni Rosa, anong ginawa mo, Tomas? Anong klaseng asawa ka na ngayon?

Kinabukasan, dumating ang isang mensahero sa bahay nila. Dala nito ang isang liham — Summon from Monteverde Mansion.

“Pinapatawag ka raw ni Sir Lance,” sabi ng messenger.

Nanlamig si Rosa. “Bakit daw?”

“Hindi ko alam, Ma’am. Pero urgent daw.”

Tahimik lang si Elena, pero ramdam niya ang kaba ng ina. Baka natuklasan na nila… baka alam na nila ang ginawa ni Tatay.

Samantala, sa Monteverde Mansion, naglalakad si Lance sa hardin habang kausap ang fiancée niyang si Cassandra Villaverde. Maganda si Cassandra, maputi, sosyal, at halatang sanay makuha ang gusto.

“Lance, darling, about the engagement party next month…”

“Postpone it,” putol ni Lance. “I’m busy.”

“Busy? Or you just don’t care?”

“Cassie, I told you—”

“Don’t Cassie me!” singhal ni Cassandra. “You think I don’t know what you’re doing? Lagi ka na lang sa trabaho. Don’t forget, our fathers are business partners! You owe me—”

“I don’t owe anyone anything,” malamig niyang sagot, bago siya naglakad palayo.

Naiwang galit si Cassandra, habang sa loob ng mansion, naghahanda si Rosa para humarap sa amo.

Habang nag-aayos si Rosa, napansin ni Elena ang nanginginig na kamay ng ina.

“Ma, ako na lang po kaya ang pumunta? Baka pagalitan lang po kayo.”

“Hindi pwede, anak. Trabaho ko ‘to. Huwag kang mag-alala, maaayos ko ‘to.”

Ngunit bago siya umalis, narinig nila sa radyo ang balitang may mga loan shark na naghahanap kay Tomas Cruz, isang lalaking sangkot daw sa pagnanakaw at utang.

Tumahimik silang dalawa. Alam nilang iyon ang ama nila.

Sa labas, maririnig ang kalansing ng tricycle ni Rosa papunta sa mansyon. Si Elena, naiwan sa pinto, nakatitig sa langit.

“Lord, sana hindi siya mapahamak,” bulong niya. “Sana hindi nila malaman.”

Samantala, sa Monteverde Mansion, habang papasok si Rosa sa loob ng opisina, muling binuksan ni Lance ang CCTV footage sa malaking monitor.

Tahimik siyang nakaupo sa likod ng mesa, habang pinapanuod si Tomas na ninanakawan ang kwarto.

Pagbukas ng pinto, halos matumba si Rosa sa kaba.

“Sir… Sir Lance,” mahinang wika niya, halos hindi makatingin. “Tinawag n’yo raw po ako?”

Hindi agad sumagot si Lance. Umikot siya sa upuan, humawak sa mesa, at tinignan si Rosa mula ulo hanggang paa.

“Do you know this man?” tanong niya, habang pinipindot ang remote. Sa screen, lumitaw ang video ng pagnanakaw.

Nanlaki ang mata ni Rosa. Napasapo siya sa bibig. “Diyos ko…”

“So, it’s true,” sabi ni Lance, malamig ngunit kontrolado. “Your husband stole from me.”

“Sir, hindi ko po alam—hindi ko po alam na ginawa niya ‘yan! Wala po akong kinalaman—”

“He’s your husband,” putol ni Lance. “You live under my roof, you eat from my table, and yet you allow this kind of betrayal?”

Lumuhod si Rosa, umiiyak. “Patawad po, Sir. Wala po akong alam. Wala po akong balak sirain ang tiwala n’yo.”

Tahimik lang si Lance. Hindi siya galit — pero ang bigat ng presensiya niya. Parang pinipiga ang puso ni Rosa sa bawat titig nito.

“You have until tomorrow,” sabi ni Lance sa huli. “Tell your husband to return what he took… or face the consequences.”

Tumango si Rosa, nanginginig, bago mabilis na lumabas ng opisina. Hindi niya alam kung paano sasabihin kay Tomas — o kay Elena — ang lahat.

Habang naglalakad siya palabas ng mansyon, mabigat ang dibdib niya. Sa isip niya, Paano kung hindi ko na ito maayos? Paano kung ito na ang katapusan namin?

Sa dulo ng kalsada, nakatanaw si Elena, naghihintay sa pagbabalik ng ina. Hindi niya alam, habang pinagmamasdan niya ang lumang tricycle na papalayo, nagsisimula na ang bagyong magbabago sa buhay nila — isang bagyong magdadala sa kanya sa mundo ng kapangyarihan, kasalanan, at pag-ibig.