Part 3 - Golden Key Pendant

Hindi halos nakatulog si Minggay buong magdamag. Panay ang baling niya sa higaan. Natatakot ang puso niya pero sa isip niya, pagkakataon na ito para guminhawa ang buhay nilang lahat.

Pagsapit ng alas-kuwatro ng madaling araw bumangon na rin siya at inihanda ang backpack na pagsisidlan niya ng korona ng Mahal Na Birhen. Pagkatapos, kumain na siya ng ininit na sopas na binili niya sa karinderya noong nagdaang gabi. Labis-labis ang kabog ng dibdib niya kahit walang iniinom na kape. Hindi lang kasi simpleng pagnanakaw ang gagawin niya. Hindi na rin siya nagpaalam sa mga kapatid at Mama Linda niya. Baka kasi mahirapan lang siyang umalis.

Dumaan muna siya nang mabilisan kay Tangkad, ang kaibigan niyang puno para humingi ng proteksyon at gabay. Hindi niya alam kung bakit dito siya nanghihingi ng patnubay kaysa sa Diyos. Marahil ay mas dama niya kasi ang presensya at malasakit ng halaman. Ang punong iyon kasi ang natatangi niyang naging kanlungan.

"Tangkad, gabayan mo naman ako. Medyo delikado kasi ang gagawin ko. May kukunin lang ako sa simbahan. Pero kung sakaling may mangyari sa akin at hindi na ako makabalik, ikaw na sana ang bahala sa kanila. Lalong-lalo na kay Caloy," naiiyak si Minggay habang nakalapat ang kanyang kanang kamay sa katawan ng puno. Pakiramdam niya kasi para na siyang naghahabilin dito.

Umihip muli ang hangin at tinangay nito ang mga pink na bulaklak ng Banaba. Dahan-dahan bumagsak ang mga iyon sa lupa na parang ulan. Kay ganda nitong pagmasdan at nagalak ang puso ni Minggay dahil sa pakiwari niya ito ang isinagot sa kanya ng kaibigang puno. Na sa pamamagitan ng mga bulaklak, sinasabi nito na huwag siyang mag-alala. Na ito na ang bahala sa pamilya niya habang siya ay wala.

Nagpatuloy na si Minggay sa kanyang misyon. Kailangan na niyang magmadali dahil isa-isa nang nagsisipag-tilaukan ang mga tandang. Banaag na rin niya ang patse-patseng liwanag na sumisilip sa ulap.

Walang katao-tao nang lumiko siya sa Malvar Street kung saan matatagpuan ang Iglesia  Catolica de Villapureza na tahanan ng Birheng Maria ng Villapureza. Ang kaisa-isang simbahang katoliko sa kanilang bayan na itinayo pa noong 1725.

Mainam sana kung namintena nang maayos ang pag-aalaga dito at ginawa itong tourist spot dahil sa magarbong disenyo at anyo nito. Sa laki, rangya at ganda ng simbahan, nagmistula itong pinaghalong Notre Dame Church ng France at ng Basilica di Santa Maria del Fiore sa Italya. Pero dahil sa kapabayaan ng mga nauna at kasalukuyang lokal na pamahalaan, unti-unti itong nakalimutan. May mga mahahabang bitak na ang ilan sa mga dingding nito na tinubuan na ng mga halaman. Marami sa mga bas relief ng mga santo at banal na tao na nakaukit palibot sa tore ay dahan-dahan na ring nasira at ang mga baldosa sa bubungan nito ay kupas at kulang-kulang na.

Kaya naman, sa ganoong estado, hindi na nahirapan pa si Minggay na akyatin ang kinakalawang nitong gate. Kinabisa na ni Minggay ang mga pinto at lagusan ng simbahan noong nagdaang gabi kaya alam niya kung saan siya dadaan kung sakali.

Dali-dali siyang tumakbo sa higanteng pinto sa harap. Hindi ito umusad nang kanya itong pihitin at itulak. Dumiretso naman siya sa likuran at ganoon din ang nangyari. Ayaw bumukas ng pinto. Naka-kandado rin ang dalawang pares ng pinto sa magkabilang gilid ng gusali. Naloko na. Sumisilay na ang liwanag ng araw. Muntik na siyang mawalan ng pag-asa nang napansin niya ang napakalaking stained glass window na katabi ng isa sa mga pinto sa gilid. Napakaganda at pulido ng pagkakagawa. Isinasalarawan ng mga debuhong nakaguhit dito ang pagpako kay Hesukristo. Sa ganda nito hindi na napigilan ni Minggay na ito ay hawakan. Nagulat siya nang umusad ang salamin.

Nagpalinga-linga siya. Takot na baka may nagmamasid sa kanya nang palihim. Itinulak niya ulit ang salamin at bumukas pa itong lalo na parang isang pinto. Sa isip ni Minggay, sikreto sigurong lagusan iyon kung sakaling may sunog. Pumasok siya sa nabuksang bintana at tumapak siya sa loob na mismo ng simbahan malapit sa altar.

Hindi na bago kay Minggay ang itsura ng loob ng gusali. Madalas naman kasi siyang naglalagi dito. Ang simbahan kasi ang madalas na ginagawang meeting place ng mga ka-transakyon ni Minggay sa tuwing bibili sila sa kanya ng droga.

Mas moderno ito kumpara sa itsura nito sa labas. Kung ang dingding sa labas ay bitak-bitak, bagong pintura naman ito sa loob. Ang mga pader sa bahaging ito ay may nakadikit na hilera ng mga wall fans sa magkabilang gilid para hindi himatayin sa init ang mga parokyano sa tuwing may misa o pista. Ang mga mahahaba nitong pew, bagong barnis at ang sahig pinalitan ng makintab na marmol.

Nakiramdam muna si Minggay sa paligid. Pinakinggan niya kung may tao ba rito o wala. May mangilan-ngilang bukas na ilaw sa kisame ng simbahan kaya hindi ito lubog sa kadiliman. Mayroon lang sapat na liwanag ang paligid para makakilos siya nang maayos at mabilis.

Nang masigurong mag-isa nga lang siya, naglakad si Minggay papalapit sa istatwa ng Mahal Na Birhen. Kahit sa malayo, tanaw na niya ang mga nagkikislapang bato nito sa kanyang nakaputong na korona. Naaakit si Minggay sa mga ito. Para siyang tinatawag. Para siyang hinihila ng ganda nito. Bakit ba ngayon lang niya napansin ang hiwagang ito? Umakyat si Minggay sa hagdan patungo sa pedestal kung saan nakatuntong ang Mahal Na Birhen. Abot-kamay na niya ang korona nang biglang may nagsalita.

"Hep.. hep.. hep.. anong ginagawa mo?" Marahan ang pagkakasabi pero umaalingawngaw ang boses ng lalaki sa apat na sulok ng simbahan. "Alam mo bang puwede kang makulong kapag itinuloy mo 'yan?"

Napatda si Minggay sa kinatatayuan. Biglang nanginig ang kanyang mga tuhod sa takot. Humakbang ang nagsalita sa liwanag. Nakasisilaw ang puti nitong sutana. May suot itong salamin sa mata at mukhang bata pa para maging pari. "Hindi lang ikaw ang unang nagtangkang nakawin 'yang korona. Marami na kayo at lahat sila nakakulong na sa presinto. Anong pangalan mo?"

Hindi kaagad nakasagot si Minggay. "Ummmm...."

"Hmmmm... Sige ganito na lang, sabihin mo pangalan mo at hindi na ako magpapatawag ng pulis. Deal?" Nakangiti sa kanya ang maamong mukha ng pari. "Bilisan mo at baka dumating na ang mga magsisimba. Sige ka."

"Minggay po," mahinang sagot niya.

"'Yan ba tunay mong pangalan?" Usisa pa ng pari.

"Melanie po tunay kong pangalan." Hindi mapakali si Minggay. Gusto na niyang umalis sa lugar na iyon at magpakalayo-layo.

"Ah Melanie. May tanong ako sa'yo Melanie," lumapit pa si father sa kanya. "Pa'no kung dito ka na lang kita patirahin, papayag ka ba?"

"Ha? Ano po? Hi-hindi po puwede," tutol ni Minggay. Hindi niya masabi na may pamilya siyang naghihintay sa kanya sa labas. Pa'no kung madamay sila lalo na ang Mama Linda niya? Sino na lang mag-aalaga sa mga kapatid niya.

"Hindi kita pipilitin. Puwede ka namang umuwi sa inyo. Pero hindi mo rin ako puwedeng sisihin kung sakaling ituloy ko ang reklamo sa pulis. Aba! Malay ko ba. Baka kasi mamaya n'yan bumalik ka dito at may bitbit ka pang mga kasama."

"Wala po, father. Ako lang po mag-isa  Hindi na ako uulit. Promise," itinaas ni Minggay ang kanang kamay bilang pangako.

Natawa naman si father. "Eh kaya nga dito ka na tumira. Huwag kang mag-alala. Dito, papakainin ka, papag-aralin, may maayos kang bubong na sisilungan doon sa Casa De Los Benditos. Hindi mo na kailangan gawin 'yang pagnanakaw." Itinuro ng pari ang malaking bahay sa likod ng simbahan kung saan siya tumutuloy.

"Ang gagawin mo lang bilang kapalit ay tumulong sa gawaing bahay. Huwag kang mag-alala't madali lang mga gawain namin dito. Hindi ka naman namin gagawing katulong. Ikaw ang gusto kong tulungan. Kumain ka na ba?"

Sakto namang gumaralgal ang sikmura ni Minggay. Napahalakhak ang pari noong marinig ito.

"Mukhang nag-aalburuto na 'yung mga bulate mo sa tiyan. Tara na sa kusina at makakain ka na ng almusal. Masarap niluto ni Nana Conrada. Tuyo, sinangag saka itlog. Nag-init din siya ng tsokolate."

Hindi makakibo si Minggay. Hindi niya alam kung pagtitiwalaan ang pari sa paanyaya nito. Sino ba naman kasing matinong tao sa mundo ang mag-iimbita sa isang magnanakaw para kumain? Pero ano rin naman ang mawawala kung susundin niya ito? Isa pa, gutom na rin talaga siya. Hindi sapat ang sopas na kinain niya para siya ay mabusog. Teka, ni hindi na nga niya maalala kung ano ba ang pakiramdam ng isang taong busog at sagana sa pagkain.

Kaya kahit na may alinlangan, sumunod si Minggay sa pari papunta sa kusina.