Kakak sepupu pacarku baru saja bercerai dan tinggal sementara di rumah pacarku. Dia sedang hamil besar dan membawa serta anaknya yang berusia 5 tahun. Dengan sikap seolah-olah semuanya sudah menjadi haknya, dia menganggap pacarku sebagai sandaran hidupnya dan menunjukkan ketidaksukaannya padaku. Dia merasa bahwa aku telah "merebut" adik sepupunya. Suatu hari saat acara keluarga, putranya tiba-tiba menyiramkan minuman ke arahku dan berseru, "Kamu nggak boleh merebut ayahku!"
View MoreMaagang dumating si Mira sa Primera Hotel event’s place, suot ang puting corporate dress at nakatali ang kanyang buhok. Tulad ng dati, organized siya at kalmado, siya ang ever reliable assistant ni Kyle Alvarado, ang CEO ng Megawide Corporation sa loob ng limang taon. Pati kasal ng boss ay siya ang nag-asikaso sa sobrang busy nito.
“Okay, flowers arranged, catering checked, music is ready,” bulong niya sa sarili habang nakatingin sa checklist.
Isa-isa nang nagsidatingan ang mga bisitang pawang kilalang personalidad, investors, at mga business partner. Elegante ang ayos ang lugar, mga puting bulaklak, gintong dekorasyon, at magarbong mesa. Lahat ay excited makita ang pag-iisang dibdib ni Kyle at Sofie, isang modelo.
Pero may isang problema. Wala pa si Sofie.
“Where is the bride?” tanong sa kanya ng wedding coordinator, palihim na nagpa-panic.
“Nasaan na ba siya? Hindi ba dapat nandito na siya kanina pa?” usisa ng makeup artist.
Mabilis na kinuha ni Mira ang kanyang phone at tinawagan si Sofie. Tatlong beses. Wala pa ring sagot.
Nakakunot ang noo ni Kyle habang papalapit. Suot ang classic black tuxedo, gwapo at makisig. Tila ito Greek god na nakalabas sa libro. Ipinilig niya ang ulo. Ikakasal na ang boss niya, dapat na niyang tigilan ang lihim na pagtingin dito.
“Mira,” malamig ang tono ni Kyle. "Anong nangyayari?”
“S-Sir, hindi pa po dumarating si Miss Sofie. I’ve tried calling her, multiple times, pero hindi po siya sumasagot.”
Suminghap si Kyle. Tumalikod saglit, tumingin sa altar, saka bumaling kay Mira.
“She’s coming, baka na-traffic lang.”
Tumango siya. He’s very particular with time. Wala ni isang empleyado ng Megawide ang nale-late. Pero pagdating kay Sofie, talagang nagiging soft ang cold-hearted na CEO.
Lumipas pa ang isang oras. Nasa altar na din ang pari. Nakahanda na ang lahat. Nagsisimula na ang bulungan ng mga tao sa paligid. Sino ba naman kasing matinong babae ang hindi sisipot sa kasal kung si Kyle Alvarado ang groom? Ito ang pinakamayamang business tycoon sa bansa bukod sa napakagwapo at kisig nito.
Tumunog ang cellphone nitong hawak niya. Nakita niya ang notification. Mensahe mula kay Sofie. Tila napugto ang hininga niya ng makita ang message.
“I’m sorry, Kyle. I can’t give up my career. Please forgive me,” nanginig ang kamay niya sa nabasa.
Nakita niyang palapit ang binata.
“Sir, m-may message po galing kay Ms. Sofie. Sir, huwag po kayong --”
Hindi na siya pinatapos ni Kyle. Bigla nitong hinablot ang cellphone at binasa ang message. Nakita niya ang paggalaw ng panga nito.
Humakbang ito palapit at marahas siyang hinila sa pulso. Halos mabitawan niya ang cellphone sa gulat.
“S-Sir?!” sigaw ni Mira habang binabagtas nila ang red carpet.
“Well, ngayon, kailangan ko ng bride. Inuutusan kitang pakasalan ako,” malamig pero nag-uutos ang tinig ni Kyle
“H-Ha? Sir, ano pong sinasabi ninyo?”
“Ikaw na ang ikakasal sa akin.”
Tila gusto niyang kurutin ang sarili dahil baka ang lahat ng ito ay panaginip lamang. Kagabi lang ay nasa delulu land siya at ini-imagine na siya ang bride ni Kyle. Mukhang nakinig ang universe sa kahilingan niya!
“Ano?! Sir, hindi po, hindi puwede tayong ikasal,” aniyang malapit ng himatayin.
“Wala akong bride, I need one,” matigas nitong sabi na tila nauubusan na ang pasensya. Ayaw pa naman nito ng makulit.
“Pero, Sir, ako po ay isang hamak na assistant lang,” aniyang napayuko. Nawala ang puso niya sa kinalalagyan.
“Exactly. Kasal lang ‘to sa papel. Babayaran kita ng malaking halaga. Sofie will come back sa sandaling malaman niyang ikinasal ako sa iba.”
Hindi na siya nakapagsalita pa at tumango na lamang. Payag siya kahit kasal-kasalan lamang ito. Hindi na niya namalayan kung paano siya nakarating sa room upang isuot ang wedding gown.
Nilamon siya ng kaba, takot, at excitement. Tulala siyang sumunod sa glam team.
Nagsimula na ang seremonyas sa hudyat ni Kyle. Tumutugtog ang klasikong instrumental wedding song habang unti-unting nagbukas ang malalaking pinto ng grand ballroom. Napalingon ang lahat sa dulo ng aisle, at halos sabay-sabay ang bulungan ng mga bisita sa gulat at pagtataka.
At sa harap ng daan-daang bisita, siya ang biglang naging bride. Umepekto na ang pagtutulos niya ng kandila sa simbahan. Pati ang prayer request niya sa log book ng chapel at Simbang gabi tuwing Disyembre. Wishes do come true.
Dahan-dahang lumakad si Mira, suot ang wedding gown na orihinal na para kay Sofie. Ang damit ay bumagay sa kanya sa paraang ni hindi niya naisip na posible, elegante ang damit na sakto ang sukat sa kanya. May kakaibang alindog siya na hindi niya sinasadyang maipamalas sa mamahaling gown. Nanginginig ang kamay niya habang hawak ang bouquet, at halos hindi siya makahinga. Ni hindi alam ng pamilya niya na ikinakasal siya.
Hindi ito dapat mangyari. Pero sinungaling siya kung sasabihin niyang ayaw niya ang makasal sa CEO na matagal na niyang iniibig na nasa sa dulo ng altar, nakatayo nang matikas at gwapo sa kanyang tuxedo. Ang mga mata nito ay nakatuon sa kanya at doon siya nakahanap ng lakas upang ipagpatuloy ang bawat hakbang. Kailangan siya ng boss.
Pagdating niya sa altar, inabot ni Kyle ang kamay niya. Init ng palad nito ang pumawi sa nanlalamig at naginginig niyang katawan.
Tahimik ang buong bulwagan. Pati ang pari ay sandaling natigilan, bago sinimulan ang seremonya. Walang nakakaalam kung ano ang nangyari kay Sofie. Walang paliwanag ngunit walang tumutol.
Lahat ay tulalang nakamasid sa bagong bride. Nagsimula ang pari na magsalita.
“Sa hirap at ginhawa…Sa sakit at kalusugan…Hanggang kamatayan...”
Isa-isang binigkas ni Kyle ang mga salita. Diretso ang tinig at walang alinlangan.
Ngunit nang siya na ang kailangang magsalita, sandali siyang namutla. Nanginginig ang boses niya habang inuulit ang mga salita ng pari.
“...tatanggapin kita… sa hirap at ginhawa…”
Napatingin siya kay Kyle. Nalunod na naman siya sa kulay tsokolateng mata ng kanyang boss.
“...at mamahalin habambuhay.”
“By the power vested in me,” sabi ng pari, “I now pronounce you husband and wife.”
Mabilis ang tibok ng kanyang puso. Legal na asawa na siya ng CEO ng Megawide Corporation. Parang panaginip. Parang eksena sa pelikula at nobela.
“You may now kiss the bride,” anang pari.
Aku melanjutkan, "Edwin, kamu dan keluargamu juga sama."Air mataku akhirnya tidak dapat tertahan lagi dan jatuh satu per satu. Namun, aku sendiri tidak tahu apa yang membuatku menangis.Mungkin itu karena semua rasa sakit yang kupendam selama ini atau mungkin karena hubungan cinta 10 tahun yang akhirnya harus berakhir. Ternyata, aku tidak bisa bersikap tenang dan berani seperti yang kubayangkan."Edwin, keluargamu adalah masalah terbesar di sini. Orang tuamu menyerahkan kakakmu pada keluarga pamanmu cuma agar mereka bisa melahirkan kamu. Mereka bahkan menamai kakakmu Lakita. Itu sebenarnya karena mereka mau anak laki-laki, 'kan?""Aku ini anak tunggal, jadi aku nggak bisa membayangkan gimana rasanya menikah ke dalam keluarga yang sangat mengutamakan anak laki-laki seperti keluargamu.""Dari kita mulai pacaran di SMA sampai sekarang, sudah 10 tahun. Tapi selama itu, aku nggak pernah melihat ada perlawanan darimu terhadap keluargamu.""Sebenarnya kalau kamu mau melawan, aku rasa keluar
Meskipun aku melangkah keluar dari rumah itu, hidupku tetap harus berjalan. Sejak hari itu, Edwin hampir setiap hari mengirimiku pesan. Isi pesannya selalu sama dan berulang-ulang. Katanya, dia tidak bisa melupakan hubungan ini dan berharap aku mau mempertimbangkannya kembali.Kadang kala setelah seharian lembur, Edwin bahkan datang ke bawah apartemenku dan menungguku di sana dengan penuh harap. Namun, aku tidak pernah goyah.Ketika teman-teman bertanya tentang persiapan pernikahanku dan Edwin, aku hanya menjawab dengan santai, "Kami sudah putus."Mereka terkejut, tapi tidak ada yang merasa itu hal yang disayangkan. Sebaliknya, mereka hanya memberikan doa agar aku bisa memulai hidup baru yang lebih baik. Ternyata kenyataan yang dulu terasa sulit dihadapi, tidak seburuk yang kubayangkan saat benar-benar dihadapi.Suatu hari di akhir pekan, Edwin kembali mengajakku bertemu. Kali ini, aku tidak berpura-pura tidak melihat pesannya. Aku menerima ajakannya. Ada beberapa hal yang memang harus
Aku tiba-tiba mulai meragukan diriku sendiri. Apakah aku terlalu manja? Bukankah cinta itu memang tentang hal-hal kecil yang kadang remeh-temeh? Kenapa aku harus terlalu perhitungan? Perasaan jengkel di hatiku perlahan mulai mereda.Rumah yang kami lihat sangat besar. Ada empat kamar tidur dan satu ruang tamu dengan pencahayaan yang sangat bagus. Ini benar-benar rumah impianku. Di kamar utama, bahkan sudah dipasangkan seprai dan selimut berwarna merah untuk memberikan suasana yang penuh suka cita.Kami melihat satu per satu ruangan dengan antusias. Namun ketika melihat salah satu kamar tambahan, ibu Edwin tanpa sengaja berucap, "Kamar ini nantinya untuk Lakita. Tambahkan ranjang bayi agar dia bisa merawat anaknya.""Kamar di seberangnya untuk Vito. Sisanya, kamar utama dan satu kamar kecil untuk kalian berdua dan anak kalian nanti. Pas banget, 'kan?" ucap Ibu Edwin.Ibu Edwin berbicara seolah sedang membayangkan masa depan yang indah. Nada suaranya pun penuh semangat. Namun kalimat itu
Aku sulit memercayai apa yang kudengar. Apa-apaan itu? Mengajari anak dengan cara seperti itu? Tidak heran Vito tidak suka denganku. Ternyata keluarga ini benar-benar seperti vampir yang berencana untuk memoroti Edwin.Belum sempat aku merespons, aku mendengar suara ibu Edwin memanggil dari ruang makan. "Jessy, Lakita, ayo makan!"Lakita Kusuma adalah nama sepupu Edwin. Di meja makan, ibu Edwin terus mengambilkan makanan untukku sambil meminta maaf panjang lebar atas kejadian sebelumnya.Akhirnya, ibu Edwin berkata, "Kalian sudah bersama selama bertahun-tahun. Semua orang menyukai kalian sebagai pasangan. Jangan biarkan masalah kecil ini merusak hubungan kalian."Ucapan ini benar-benar tidak bisa dilawan. Aku hanya bisa membalas sambil tersenyum, "Nggak apa-apa, Bibi. Aku dan Edwin baik-baik saja."Di sampingku, Vito merajuk sambil menarik lengan Edwin, "Paman, aku mau Transformers yang ada di TV tadi!"Edwin menjawab dengan lembut, "Baiklah, Paman akan belikan untukmu."Namun, Vito la
Ini adalah pertemuan pertama antara kedua keluarga, tapi suasananya malah menjadi begitu tidak menyenangkan.Setelah kembali ke rumah, orang tuaku masih kesal. Namun, hubungan yang sudah berlangsung selama 10 tahun tidak mungkin diputuskan begitu saja. Kami semua sudah dewasa. Ada banyak hal yang perlu dipertimbangkan, juga ada lebih banyak kekhawatiran."Ibu rasa kamu harus bicara baik-baik dengan Edwin. Tanyakan apa yang sebenarnya terjadi hari ini. Aku lihat Edwin anaknya baik, tapi kenapa keluarganya seperti itu?" ucap ibuku dengan nada kesal.Ayahku menimpali sambil berujar, "Soal sepupunya itu, dengan perut besar begitu masih sempat bikin keributan. Barusan aku di sebelah saja khawatir kalau sampai mereka berkelahi, dia malah pura-pura jadi korban."Aku tidak bisa menahan tawa mendengar komentar ayahku. Namun, ibuku langsung menyenggol kepalaku dengan jarinya. Dia memarahi, "Kamu masih bisa tertawa? Ibu benar-benar merasa sepupunya itu aneh. Sudah cerai, kenapa dia harus tinggal
Situasinya mendadak kacau. Semua orang tertegun tak percaya. Ayah, Ibu, dan Edwin buru-buru menghampiriku untuk mengelap noda lengket jus jeruk di gaun yang kupakai.Sementara itu, aku masih terdiam. Aku belum sepenuhnya memahami apa yang terjadi dan hanya memandang bocah yang terlihat marah itu.Bocah itu baru berusia lima tahun, tapi alis dan matanya sangat mirip dengan ibunya. Wajahnya manis dan menggemaskan. Namun saat ini, tatapannya penuh dengan amarah seperti seorang kesatria yang merasa perlu menegakkan keadilan.Kakak sepupu pacarku, Lakita, berjalan mendekat. Dia menarik bocah itu, lalu berucap dengan santai, "Vito, itu bukan ayahmu. Dia pamanmu."Lakita tidak memarahinya, bahkan tidak menunjukkan rasa kesal. Dia langsung berniat membawa anaknya pergi begitu saja.Ibuku yang sudah naik darah langsung membentaknya dengan emosi, "Berhenti! Minta maaf pada putriku! Apa seperti ini cara kalian mendidik anak?"Namun, Lakita tetap menunjukkan ekspresi tak peduli. Alisnya mengerut,
Selamat datang di dunia fiksi kami - Goodnovel. Jika Anda menyukai novel ini untuk menjelajahi dunia, menjadi penulis novel asli online untuk menambah penghasilan, bergabung dengan kami. Anda dapat membaca atau membuat berbagai jenis buku, seperti novel roman, bacaan epik, novel manusia serigala, novel fantasi, novel sejarah dan sebagainya yang berkualitas tinggi. Jika Anda seorang penulis, maka akan memperoleh banyak inspirasi untuk membuat karya yang lebih baik. Terlebih lagi, karya Anda menjadi lebih menarik dan disukai pembaca.
Comments