“อึก”มือหนาเชยคางอีกฝ่ายขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะเข้าประกบจูบอย่างป่าเถื่อน ดูดดุนน้ำหวานในโพรงปากจนเกิดเสียงคละเคล้าน้ำลาย ลมพัดปลิวไสวทำหัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำที่ได้เปลี่ยนบรรยากาศ“อืม~”เสียงครางในลำคอด้วยความพอใจเมื่อคนตัวเล็กหมุนวนยอดอกแกร่ง ไรขนลุกชูชัน เท้าจิกแน่นกับพื้นรองเท้า เรียวลิ้นอุ่นชื้นสอดเข้าไปเกี่ยวพันกับเรียวลิ้นเล็กปานจะกลืนกินโดยไม่แคร์สายตาสองคู่ที่มองมากลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งในโพรงปาก หญิงสาวผละจูบออกมาอย่างอ้อยอิ่งในตอนที่เขาสอดมือไปใต้กระโปรง เธอค่อยๆปลดเข็มขัดหนังของเขาออก“จะยืนมองอีกนานไหม ออกไป!”มาเฟียหนุ่มออกคำสั่งหญิงสาวสองคนที่ยืนมองอยู่ นัตตี้กำลังเดินมาถึงกับชะงักไปพวกหล่อนอึ้งไปทั้งคู่ ผู้ชายอย่างแพคทริคหวงตัวอย่างกับอะไรดีใครๆก็รู้ ยิ่งลิลลี่ยิ่งไม่เชื่อว่าจะเป็นจริงอย่างที่นินิวพูด“ออกไปสิ”ไล่อีกครั้งเมื่อเห็นอีกฝ่ายอ้ำอึ้งอยู่“นางอยากดูก็ปล่อยนาง”มือเรียวเช็ดริมฝีปากเปียกชุ่มน้ำลายทั้งเขาและเธอ ก่อนที่นินิวจะหันกลับไปมองทั้งคู่ด้วยแววตาเย้ยของผู้ชนะ“ไปได้แล้ว ถ้าเรื่องนี้หลุดออกไปพวกมึงตาย!”มาเฟียหนุ่มชี้หน้าออกคำสั่งหญิงสาวทั้งสองทำให้ลิลลี
“ขนลุก?”“ถามแบบนั้นแต่มองหน้าฉันอีกแบบหมายความว่าไง”มีเพียงแววตาหื่นกระหายของเขาเท่านั้นที่เธอสัมผัสมันได้ดีที่สุด“อยาก”“ไม่กลัวเจ็บแผล? ดูสังขารตัวเองก่อนไหม”“อยากให้เธอติดไข้ไปด้วยกัน”“ยาลดอาการโรคจิตอยู่ไหน เหมือนนายจะยังไม่ได้กินนะ”“ทำให้หน่อย”“นอนเถอะ ฉันอยากพักผ่อนแล้ว”นินิวทำท่าจะลุกแต่แพคทริคกลับดึงเข้ามาสวมกอดไว้แน่น ขาเรียวยาวราวกับนายแบบก่ายลำตัวเธอไว้ไม่ให้ลุก “ถ้าจะนอน ก็นอนกอดฉันแบบเมื่อกี้อบอุ่นดี”“ขนลุก มาพูดบ้าอะไรเลี่ยนๆ”แม้ปากจะบอกไปอย่างนั้นแต่หัวใจดวงน้อยกับสวนทาง มันเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง เธออยากจะควักมันออกมาทุบทิ้ง เกลียดความรู้สึกนี้ที่สุดแต่ก็ไม่ปิดกั้นมือหนาสัมผัสหน้าอกใหญ่จนรับรู้ได้ว่าหัวใจเธอเต้นแรง เขาหลับตาลงช้าๆตามด้วยหญิงสาวผู้ดูแลที่หลับตามไป เธอโอบกอดเขาไว้แน่น ต่างฝ่ายต่างเข้าสู่ห้วงนิทราไปอย่างง่ายดายทันทีที่ปิดเปลือกตาลงเพราะความเหนื่อยล้าก่อนนี้สองสัปดาห์ถัดมารถตู้คันหรูมาจอดหน้าโรงแรมหรูริมทะเล ซึ่งเป็นโรงแรมแห่งใหม่ของแพคทริค ทริปเที่ยวทะเลของนินิวจึงเกิดขึ้นกระทันหันโดยที่เธอไม่ทันได้เตรียมเสื้อผ้ามากนัก ด้วยความที่มันอยู
“หมายความว่าไงครับ”เลโอมองเจ้านายสลับกับมองโทรศัพท์“ตามที่เล่าเรื่องเมื่อคืนให้ฟัง”เลโอตาเบิกกว้างไม่อยากจะเชื่อแบบนั้น“ทำไมนายถึงเลือกเอาอสรพิษมาไว้ในบ้าน”“…”มาเฟียหนุ่มไม่ตอบอะไรกลับ เขาไหวไหล่เบาๆอย่างเจ้าเล่ห์“งั้นผมเปลี่ยนคำถามใหม่ ทำไมนายเลือกใช้วิธีนี้”“กูไม่ชอบเหมือนคนอื่น ตายไปมันก็หมดสนุกน่ะสิ”สายตาสองคู่ประสานกันโดยพร้อมเพรียง แววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยของเลโอทำให้แพคทริคแสยะยิ้มออกมา “รับโทรศัพท์ด้วยนะ”“แล้วผมต้องปฏิบัติตัวยังไงกับนินิว”“ทำตัวเหมือนเดิม”“นายไม่กลัวความรู้สึกตัวเองเหรอครับ ถ้าวันหนึ่งนายหลงรักนินิวขึ้นมาเองคนที่เจ็บอาจจะเป็นนายคนเดียว”“ถ้ากูกลัวกูจะทำแบบนี้เหรอ”เขากดเสียงต่ำบอกด้วยความมั่นใจ ยังคงมองเลโอด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ไม่รอให้อีกฝ่ายถามอะไรต่อ เขาดึงผ้าห่มมาคลุมปิดใบหน้า ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ความเข้มแข็งก็ถูกปิดผลึกลงชั่วคราวเขากอบกุมบาดแผลไว้เมื่อมันรู้สึกถึงความเจ็บปวดแพคทริคคงอยากลอยตัวอยู่เหนือทุกอย่าง ถึงแม้จะไม่เข้าใจการกระทำนั้นเท่าไรแต่ก็เลือกที่จะเคารพการตัดสินใจของผู้เป็นนาย สไลด์นิ้วปาดหน้าจอโทรศัพท์รับสายบุคคลที่โทรมา
นินิวกระวนกระวาย เธอไปต่อไม่ถูก ไม่กล้าสบตากับเขา นี่มันยังไม่ทันสว่างเลยทำไมเขาถึงมาเร็วขนาดนี้ สมองประมวลผลช้าว่าจะแก้สถานการณ์นี้ยังไง“เป็นอะไร ทำหน้าเหมือนคนมีความผิดแล้วกำลังจะหนี”นินิวจิกเล็บลงที่ต้นขาตัวเองอย่างแรง รู้สึกเหมือนโดนเขาหว่านล้อมให้ตื่นตะหนกแล้วแสดงอาการหวาดกลัวออกไป“อ๋อเปล่าคือ….”“แล้วนี่จะไปไหนแต่เช้า”“จะกลับบ้านยาย”ความเจ็บที่ขาแทรกเข้ามา ตอนนี้กลับฉุกคิดได้ว่าเธอไม่จำเป็นต้องกลัวแบบนั้น นินิวตวัดสายตามองแขนเสื้อเชิ้ตของเขาเป็นเสื้อตัวเดิมเปื้อนเลือดแห้งกังแล้วเห็นผ้าพันแผลโพล่ตามรอยมีดกรีด จึงรีบเปลี่ยนสถานการณ์ ทำท่าทางตกอกตกใจ “เฮ้ยนี่นายไปโดนอะไรมา”แพคทริคมองไปที่แขนตัวเองก่อนตวัดสายตามามองนินิว เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เธอเงยหน้ามองคนตัวสูงรอฟังคำตอบจากเขา เขาโน้มใบหน้ามาใกล้ๆ คลี่ยิ้มบางๆออกมา “เป็นห่วงเหรอ”“ประสาทป่ะ ก็ห่วงดิ นี่ไม่ได้จะขิงใช่ป่ะว่าฉันเริ่มเป็นห่วงนายก่อน คงไม่ได้เรียกร้องความสนใจใช่ไหม”“เหอะ!”มาเฟียหนุ่มแค่นเสียงในลำคออย่างเย้ยหยัน “ให้ทายว่าเย็บไปกี่เข็ม”“ถึงขั้นเย็บเลยเหรอ ไปทำอะไรมาเนี่ย”แสร้งทำตกอกตกใจอีกครั้ง มองไปที่
“อีนิวมึงจะกลับไม่ได้”แอนดริวเขย่าไหล่มนเรียกสติ ซึ่งเธอพยายามเดินหนีแต่ก็ไม่เป็นผล“ทำไมจะไม่ได้”“มึงเป็นคนพูดเองว่ามึงจะกลับมาทำงานให้กู มึงรับผิดชอบคำพูดตัวเองด้วย”“ก็ทำให้แล้วไง แต่มันพลาด พี่อยากทำงานกับคนโง่ต่อเหรอ”แอนดริวสูดลมหายใจเข้าลึกสงบสติอารมณ์ตัวเองตอนนี้และปล่อยมือจากไหล่มนของอีกคน “โอเค กูขอโทษ มันบันดาลโทสะ เลยพลั้งปากไป กูก็คิดตามมึงนั่นแหละว่ามันเสี่ยง แต่ต่อจากนี้มึงไม่ต้องทำอะไรเสี่ยงๆแล้ว แค่อยู่กับมันต่อและทำเหมือนเดิมที่มึงคิดจะทำอ่ะ”“ชีวิตนิวมันมีอะไรให้ลุ้นทุกวินาที รู้ไหม นิวเหนื่อย! ถ้าพี่อยากได้มันมากนักก็ทำต่อเอง ไม่ต้องมาหลอกใช้นิว”หญิงสาวสะบัดตัวหนีทันทีแต่ยังไม่ทันได้เดินหนี มาเฟียหนุ่มก็เข้ามาขวางหน้าไว้เสียก่อน“กูหลอกใช้อะไรมึง มึงเองนั่นแหละที่อยากให้กูช่วยไม่ใช่เหรอ มึงจำไม่ได้เหรอมึงเป็นคนขอร้องให้กูช่วยมึงนะ”“…”“มึงเองนะที่อยากเอาชนะไอ้แพค โดยการแฝงตัวเข้าไปเป็นหนอนบ่อนไส้ มึงเองนะที่อยากทำทุกอย่างเพื่อเอาชนะมัน กูไปบังคับมึงตรงไหน”“…”นินิวเงียบไปและเบือนหน้าหนีคู่สนทนาแต่ก็ถูกมือหนาจับให้หันมามอง“มึงเองนะ ที่อยากได้รหัสลับมันจ
เสียงปรบมือของขุนพลดังขึ้นมา เพราะความชอบใจที่แพคทริคมีวิธีเอาชนะอีกฝ่ายในแบบที่ตนเองก็ไม่คาดคิดมาก่อน เขาเองก็ยังไม่รู้ว่ายานั่นมันคือยาอะไร“มันคือยาอะไร”สิ่งนั้นดึงความสนใจของเจอาร์ไม่แพ้กัน มองไปที่ชาร์ลเขาแค่สลบลงที่โซฟา มาเฟียหนุ่มตวัดสายตาไปมองพรรคพวก ดึงเข็มฉีดยาออกมาแล้วโยนให้เคลีส “ยานอนหลับตัวใหม่ มีฤทธิ์แค่สิบห้านาที”“แค่นี้? แล้วได้อะไรวะ”มาร์ตินสงสัย“ยานี้มีส่วนผสมของสารบางชนิดที่อยู่ในแอลกอฮอล์ที่พวกมึงดื่มกัน เคยไหมดื่มเยอะจนภาพตัด ตื่นมาอีกวันมึงจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในระหว่างที่มึงเมาเละไม่ได้ ก็นั่นแหละ ถ้ามันตื่นมาแล้วจำอะไรไม่ได้เลย เราค่อยเริ่มคุยงานกับมันใหม่”“ตื่นมามันอาจจะคลับคล้ายคลับคลาเหตุการณ์ก่อนหน้าบ้างเล็กน้อย อาการเหมือนหลังจากสร่างทั่วไป ถ้าเป็นแบบนั้นเราก็โยนขี้ให้แอนดริวว่าคิตตี้วางยา แต่กูก็ไม่รู้จะได้ผลไหมนะ เพิ่งเคยใช้ครั้งแรกเหมือนกัน”เคลีสเสริม“อ้าว ฉิบหายล่ะ”มาร์ตินยกมือกุมขมับตัวเอง“แต่จะได้ไม่ได้ กูอยากจะมอบใบประกอบวิชาชีพให้ไอ้หมอเถื่อนสองตัวนี้จัง เฮียกับไอ้แพคจะได้เป็นหมอให้มันรู้แล้วรู้รอด”เจอาร์ชมเปาะกับความเก่งกาจของทั้งคู