Normal na buhay ang kinagisnan ni Joel o mas kilala bilang si Wella sa Barangay Maligaya—ang baklang harot subalit hindi basta mahahablot. Iisa lang kasi ang ang tininibok ng kaniyang imaginary merlat. Iyon ay walang iba kundi si Hans, ang ultimate hunk basketball player tuwing liga sa kanilang baranggay.Subalit hanggang tingin na lang talaga siya not until makilala niya si Beki-God mother na nagbigay sa kaniya ng kahilingang gawin siyang babae. Natupad naman iyon at nahumaling nga sa kagandahan niya si Hans. Sino ba naman siya para tumanggi? Nagpakilala siya sa binata bilang si Cindy at niligawan siya ng binata. Subalit hanggang kailan niya itatago ang katotohanan sa lalaking nagugustuhan?
View MoreLake Como smelled like money—oak-aged wine, fresh perfume, and a gold-leaf ceiling that had never once heard the word no. Five hundred guests glittered beneath the chandeliers, their jewels scattering light like weapons. Laughter rose too brightly, too brittle, as if sheer volume could disguise that this wasn’t about love.
It was about survival. About blood.
At the center of it all stood Ana Maria De Luca—the youngest of the De Luca clan, luminous in lace and silk, walking down the aisle toward her groom. A bride born into bloodlines, her vows less about romance than empire.
The groom—Roberto Salvatore—was Tyra’s cousin. His smile looked sincere enough, and maybe it was. Ana Maria and Roberto had managed affection in the middle of this mess, but no one was naïve. This marriage wasn’t a fairy tale. It was a contract carved in marble, meant to silence decades of vendetta.
From the last row, Vincenzo De Luca watched with the patience of a man awaiting execution. His black suit was cut like sin, collar open in deliberate defiance of formality. One ankle rested lazily over his opposite knee, but the pose was a lie. His stillness was the stillness of a blade before it struck.
Shadow traced the sharp line of his jaw. Olive skin gleamed warm beneath marble light. His slicked-back hair only sharpened the impossible symmetry of his face. He looked like something carved by gods and corrupted by men—and he knew it.
He wasn’t here to celebrate. He was here because his family demanded it—because his baby sister was the price of peace.
Two guards flanked him, hands clasped, eyes sweeping the crowd. Men who didn’t need tuxedos to remind anyone they were armed.
On the opposite side of the aisle, Tyra Salvatore adjusted her serving tray. Her family had the front row, but she wasn’t seated with them. She was working. Her small catering company had won the bid for the wedding meal—though she suspected Roberto had leaned on the planners to ensure it.
That suited her. Better to serve than to plaster on a false smile. Watching her cousin marry a De Luca felt like watching a lamb walk into a viper’s den. A truce, they called it.
An end to bloodshed.
Sensible, maybe. But Tyra didn’t trust vipers to change their nature.
Her curls bounced as she moved—wild, untamed, mocking the marble perfection around her. Bronze skin glowed beneath the crystal light, sea-glass eyes sharp enough to cut through diamonds. People said she had her father’s fire and her mother’s trouble. Both had kept her alive.
And then she felt it.
His eyes.
Vincenzo De Luca.
He was watching her. Not casually, not the way men looked at women across crowded rooms. His gaze was slow, appraising, predatory. It stripped, measured, decided.
Almost lazily, he lifted a hand and crooked a finger. One of his guards bent down, listened, and nodded. Tyra caught the way the man’s eyes flicked toward her before he slipped out.
Her skin prickled. She didn’t see when the guard returned, but she knew—knew—what Vincenzo had asked. He wanted to know who she was.
Her chin lifted in defiance. Let him. She was a Salvatore, not some nameless girl to toy with and discard. Her family was not weak. She would not be unraveled easily.
When she looked back, Vincenzo was still watching. And this time, he didn’t bother to pretend otherwise.
The ceremony dragged. Vows exchanged. Applause rang hollow. Toast rehearsed.
Tyra slipped into a service corridor to breathe; pulse still unsteady from that silent exchange. She barely made it three steps before she froze.
He was already there.
Vincenzo leaned against the wall like the corridor belonged to him, his suit a black shadow in the dim light.
“Looking for me?” His voice was velvet—low, smooth—curling down her spine until her skin prickled.
Tyra tightened her grip on the tray. “Hardly. I was looking for the fire escape. You’re blocking it.”
His gaze swept over her slowly, deliberately. “Fiery,” he murmured, eyes glittering. “I like that.”
“You don’t even know me.”
He pushed off the wall, closing the space as though he’d been born to claim it. “Not yet.”
The air snapped, electric. Tyra’s heartbeat stumbled, and for once she didn’t want to run. She wanted to burn.
The kiss was reckless. Her tray clattered to marble as she fisted his shirt and dragged him down. His mouth crashed into hers—rough, hungry—tasting of whiskey and danger.
His hands gripped her waist, pinning her hard to the wall. She gasped as his mouth trailed fire down her throat.
“Tell me to stop,” he growled, voice ragged with restraint.
Her nails dug into his shoulders. “Don’t you dare.”
They didn’t make it to the bedroom. The storeroom two doors down was dark, lined with linens, private enough. Vincenzo shoved the door closed with his shoulder. His jacket hit the floor as her dress came undone beneath his hands.
“Beautiful,” he muttered, like the word cost him.
Her laugh came breathless. “Do you say that to all the servers?”
His eyes burned into hers. “Only the ones I can’t stop thinking about.”
And then his mouth was on hers again fierce, demanding. His hands claimed her like he had the right. She arched into him, heat flooding her veins.
When he finally pushed into her, she broke—breath catching on a desperate moan, body yielding to him.
“Say it,” he ordered, voice low, gravel edged with hunger.
Her lips parted, but only gasps spilled out.
“Say it,” he growled again, thrust sharper.
“Please—” her voice cracked on a moan. “Please don’t stop.”
His hand clamped her hip, driving harder.
“More,” he pressed, mouth hot at her ear. “Say it.”
“Fuck me harder,” she begged, raw, nails raking his back. “Please, Vincenzo—don’t stop.”
The sound of his name on her lips broke what little restraint he had left. His pace brutalized the silence, every thrust a claim. Her cries tangled in the linens as he pushed her higher, deeper, until her pleas fractured into sobs of pleasure.
“Good girl,” he rasped. The words made her clench tighter, made her gasp his name again like a prayer.
When it was over, she lay sprawled across tangled linens like a sacrifice—curls damp, chest heaving. Vincenzo hovered above her, eyes still dark with hunger, as if even now he hadn’t had enough.
Tyra dragged her nails down his back, smirking through the tremor still in her body. “You’re trouble.”
His laugh was low, dangerous, a promise disguised as amusement. He kissed her again slowly, deep, lingering.
And in that kiss, Tyra knew the truth neither of them wanted to admit.
This was only the beginning.
ISANG pak na pak na umaga ang sumalubong kay Wella na rumarampa pa papunta sa basketball court. Siyempre, hindi rin papakabog ang bestie niyang si Ava na akala mo'y babaeng marangal sa kanyang suot na tube at panty shorts with matching headband pa kahit halos wala namang buhok para magsuot noon. Keri naman, nagmamaganda lang naman ang mga accla kaya kiber na lang kung ano’ng sasabihin ng mga viewers sa rampa nila. Plangak na plangak naman sa makeup si Wella na naka-sphagetti strap na labas ang pusod at halos makita na ang singit sa suot niyang shorts. Palibhasa'y may merlat na ang baklita, confident itong kumendeng habang naglalakad papasok sa maingay na court. Hindi pa naman nagsisimula ang laro ng kanyang Fafa Hans kaya sigurado siyang nasa bench ito. “’Teh, sure ka bang hindi pa tayo late sa laro?” tanong ni Ava. “Yes, ’teh! Sure na sure akez! Alam ko kaya ang schedule ng paliga ni SK.” Kompiyansa ang bakla sa sinabi. Paano’y ka-close niya ang SK Chairman ng Barangay Maligaya
ISANG pak na pak at plangak na plangak na umaga ang sumalubong sa baklitang si Wella. Feeling si Sleeping Beauty pa ang bakla na iminulat ang mata nang marinig nito ang tilaok ng manok sa kanilang bakuran. Nang makabangon ay uminat pa at pakiwari'y fresh na fresh ang kanyang pakiramdam. Paano'y masaya ang naging tulog niya kaya ganoon na lamang kung makapag-inarte.“Good morning, Bekwintas!” bati nito nang kuhanin ang magical kuwintas na pahiram ni Beki-godmother. Humagikhik pa ang bakla na tila kinikilg bago hinalikan at niyakap ang gintong alahas na nakapgbigay sa kanya ng pag-asang maangkin si Fafa Hans. Saka pa lamang siya bumangon sa kutson at humarap sa salaming ng kanyang pink na tukador. Excited siyang muling makita si Fafa Hans niya pero kailangan niya munang magsepilyo para naman hindi maamoy ng lalaking kanyang pinapantasya ang hininga niyang may amoy ng kahapon. Isinilid muna niya sa bulsa ang kuwintas at bumaba. Pagkababang-pagkababa pa lamang niya ay bumungad na sa kan
WALANG kamalay-malay si Wella na nakangiti siya habang naglalakad pauwi. Hindi pa rin kasi maalis sa isipan ng baklita ang mga nangyari simula pa kanina. Para kasing nananaginip siya nang gising habang kausap niya ang lalaking matagal na niyang gusto. Iba talaga kasi ang effect ng ka-macho-han at kaguwapuhan ni Hans sa kanya! Kulang ang sampung panty na malalaglag sa kanya kapag kaharap na niya ito. “Accla, amakana. Kanina ka pa pangiti-ngiti riyan,” sita ni Ava nang mapansin siya. Kanina pa sila naglalakad pauwi pero hindi pa rin talaga magawamg alisin ni Wella ang ngiti sa mga labi niya.“Kasi naman. . . ang yummy kasi ni Fafa Hans. Knows mo 'yon? Pinapa-ezmayl niya ang aking heartsung!” Kinikilig pa si Wella habang nagbibitiw ng mga salita. That was the first time Wella felt that kind of happiness in her heart. “Oh, huwag masyadong umasa. Hindi mo pa masyadong kilala si Hans,” paalala ni Ava sa kanya.“Ay, teh! Wititit mo need mag-worry so much sa akez. Keri ko ’to. Crush lang na
“AKO nga pala si Hans. And you are?”Sh*t na malagkit! Malagkit pa semilyang mainit-init! Ano ngayon ang gagawin ni Wella? Bakit naman kasi sa dinami-dami ng pagkakataon, ngayon pa talaga nagtagpo ang landas nila ni Hans?Napalingon naman si Wella sa pader at napansin niya ang isang pader na may nakasulat na pangalan. ‘Cindy’ is the name written on the wall. “Ah... eh... Cindy! My name is Cindy,” pakilala niya rito. Wala nang choice si baklita. Kung hindi siya mag-iisip ng ibang pangalan, baka kung anong isipin ng binata. “Cindy. Nice name. It’s nice to meet you.” Inilahad naman ni Hans ang kamay nito sa kanya. Napakagat ng labi si Wella na nagpakilalang si Cindy dahil kitang-kita niya kung gaano kalapad ang kamay ng binata. May nagsabi sa kanya na kapag daw malapad ang kamay ng lalaki, malaki din daw ang k*****a nito. Ibig sabihin lang niyon ay bukod na pinagpala si Hans sa lalaking lahat. Daks kung daks kumbaga. Aarte pa ba siya? Eh, kung nasa harapan na niya ang grasya, isusubo n
“MGA kapitbahay, babae na ’ko!” Nagtitiling lumabas si Wella ng kuwarto at pumunta sa harap ng kanilang bahay dahil sa tuwa. Tulad ng ibang bakla, gusto niya ring maranasang magkaroon ng pukelyas. Pero hindi niya akalaing isang kuwintas lang pala ang makatutupad ng kanyang pangarap na maging isang tunay na babae. “Babae na ako! Babae na ako!” wika niya sa bawat taong makakasalubong niya. Nagtataka lang ang mga nakakasalubong niya dahil sa inaakto niya. Wala yatang ideya ang bakla na ang layo ng hitsura niya sa Wella na kilala ng buong Barangay Maligaya.Habang hibang na hibang sa anyo niya si Wella ay nakita naman niya ang kaibigang si Ava. “Acclaaa!” salubong niya sa kaibigang kasalukuyang tumutuhog ng fish ball sa kanto kasama na naman ang isang lalaki. Noong una ay hindi siya pinansin nito pero nagulat na lang si Ava nang bigla niya itong yakapin nang mahigpit. Marahas na itinulak ni Ava si Wella.“Teh, hindi tayo talo! Shotoko rin ang bet ko kaya lumayo ka sa akin. Baka majombag
NANLALAMBOT na umuwi ang baklang si Wella matapos ang maghapong paghahanap ng trabaho. Dinaig pa niya ang pokp*k na g*nahasa ng sampung lalaki dahil halata na sa mukha nito ang pagod. Napansin naman siya ni Ava na nakatambay sa tindahan. Lumapit ito sa kanya habang pinapakpak ang kornik na dala. “Accla, anez nangyari sa 'yo? Dinaig mo pa ang nag-booking! Akala ko ba maghahanap ka ng worklalu? E, bakit parang hindi ka pa nagkakatrabaho ay hagardo versoza ka na?!” usisa ni Ava. “Witchikels na ng powers ko ang maghanap ng work, Accla. Hindi ko keri! Puro merlat ang hanap nila?” reklamo ni Wella. “Ayan kasi, magpalagay ka muna kasi ng pukelyas bago ka maghanap ng worklalu. Tingnan ko lang kung hindi habulin ng mga iyan at ng mga shotoko!” suhestiyon ni Ava. Maganda naman ang ideya nito. Kaya lang, may nakaligtaan siyang isipin.“Alam mo, ang pangit mo na nga, wala hindi ka pa marunong mag-isip. Paano ako magpapakabit ng pukelyas kung wala akong anda!? S'yempre kailangan kong mag-workla
Maligayang pagdating sa aming mundo ng katha - Goodnovel. Kung gusto mo ang nobelang ito o ikaw ay isang idealista,nais tuklasin ang isang perpektong mundo, at gusto mo ring maging isang manunulat ng nobela online upang kumita, maaari kang sumali sa aming pamilya upang magbasa o lumikha ng iba't ibang uri ng mga libro, tulad ng romance novel, epic reading, werewolf novel, fantasy novel, history novel at iba pa. Kung ikaw ay isang mambabasa, ang mga magandang nobela ay maaaring mapili dito. Kung ikaw ay isang may-akda, maaari kang makakuha ng higit na inspirasyon mula sa iba para makalikha ng mas makikinang na mga gawa, at higit pa, ang iyong mga gawa sa aming platform ay mas maraming pansin at makakakuha ng higit na paghanga mula sa mga mambabasa.
Comments