Kabanata 13: Alessandro’s Blindness I Heaven Point of View I pulled my jacket tighter around me, hoping no one would notice how much I’d started to fill out underneath. At this point, I was thankful for the colder weather—it gave me an excuse to wear baggier clothes. My stomach wasn’t big yet, but I could feel it changing, and the fear of someone noticing sent my anxiety spiraling. Ngayon, tahimik akong nakaupo sa upuan, dinig ko ang daldalan ng mga kaklase ko pero parang nakalutang ako sa alapaap, pilit na nagtatago. Ilang araw na akong hindi lumalabas, ilang beses na rin akong inaaya ng mga kaibigan ko na sana lumabas man lang ako sa dorm ko, pero ako itong may ayaw. Gusto ko muna mapag-isa siguro. Kahit na alam na nila ang totoo ay may kaunting awkwardness pa rin sa amin. “Heaven, sama ka sa amin mamaya? Pupunta kaming gazebo garden. Girl need mo ng sariwang hangin. Sama ka na sa amin hm?” biglang sumulpot si Grace sa gilid ko. Tumingala ako sa kaniya at kiming ngum
Kabanata 12: Confiding in Friends IIHeaven Point of ViewThe reality of those words finally settled in. Saying it out loud made it feel even more real, and I couldn’t stop the tears from falling. I wiped at my cheeks, trying to pull myself together, but it was no use.Inabot ni Grace ang kamay ko at marahang pinisil ‘yon, marahil nagpapahiwatig na nasa tabi ko lang siya, na nasa tabi ko lang sila.“Pero bakit hindi mo kaagad sinabi sa amin, Heaven? Bakit mo hinayaang ikulong ang sarili mo sa ganitong problema?”“Natakot ako, Grace…” sagot ko sa kaniya na humihikbi pa. I admitted, my voice barely above a whisper. “I didn’t know how to handle it, and I’m still trying to process everything. I don’t know what to do.”Heart, always the one to take charge, scooted her chair closer, placing a hand on my arm. “Okay, first of all, you’re not alone in this. We’re here for you. Whatever you need, you got us, okay? Nandito lang kami sa lahat ng desisyon mo, langit. Alam kong naguguluhan ka pa at
Kabanata 11: Confiding in FriendsHeaven Point of ViewI sat on the edge of my bed, staring at the pregnancy test again, as if the result might somehow change if I looked at it long enough. But no matter how many times I checked, the two lines remained there, screaming at me. I swallowed hard, blinking back the tears that were always threatening to fall these days.I couldn’t keep this to myself any longer. My friends had been asking for days what was wrong, and every time I lied, it felt like a heavier burden to carry. They deserved to know. I needed their support—I couldn’t do this alone.Pero nag-aalala ako. Ano na lang ang magiging tingin nila sa akin? Ano na lang ang sasabihin nila?Would they judge me? Crucified me?Napailing na lang ako. Hindi dapat ito ang iniisip ko. Bahala na kung anong magiging reaction nila, ang mahalaga ay magpakatotoo na ako.Alam kong nag-aalala nila sa’kin ng sobra.Nakokonsensya ako sa bawat tingin nila na pilit kong binabalewala.Kaya mo ito, Heaven!
Kabanata 10: The Pregnancy Test IIHeaven Point of ViewPagak akong napatawa. Halo-halong emosyon ang nararamdaman ngayon. Pinakatitigan ko lamang ang pregnancy test na may dalawang linya. Pulang dalawang linya.Positive.Buntis ako.Napaupo ako sa sahig. Ayaw lumabas ng luha ko, hindi ko alam kung napiga na ba lahat kaya wala ng tumutulo.“Paano na ako nito?”Walang tigil ang pag tunog ng cellphone ko sa kama. Kanina pa ‘yon, hindi ko rin namamalayan ang oras sa banyo, kung ilang minuto na ba akong nakatambay.Ang kinakatakutan ko, nangyari.Twenty-one years old pa lang ako. Marami pa akong pangarap sa buhay pero dahil sa alak at sa tukso, may nabuong dapat na hindi mabuo.Kagat-kagat ko ang aking kuko. Mabilis akong tumayo at lumabas ng banyo. Kinuha ko ang phone ko at pinatay ang tawag, shinutdown ko din ang phone ko para walang mang-istorbo.Napaupo na lang ako sa kama. Iniwan ko ang pregnancy test sa banyo.I blinked, unable to process what I was seeing. The two lines blurred to
Kabanata 9: The Pregnancy Test IHeaven Point of ViewNakitingin lamang ako sa labas ng pharmacy, nag-iisip kung papasok ba ako o hindi. Kung kaya ko bang harapin ang kinakatakutan ko.Pero naalala ko ang sinabi sa’kin ni Heart, kailangan kong harapin ‘to.“Kaya mo ito, langit! Tiwala lang!” pagbibigay ko ng lakas sa aking loob.I swallowed hard, gripping the strap of my bag. I didn’t want to do this. I didn’t want to face the truth. But the missed period, the uneasiness that never went away… I couldn’t keep pretending anymore.Taking a deep breath, I pushed the door open and walked in. The cool air inside the pharmacy did nothing to calm the heat rising to my cheeks. I tried to avoid eye contact with the cashier as I walked down the aisle, searching for the pregnancy tests. My heart raced even faster, my palms sweating as I scanned the shelves.Naka facemask pa ako at naka cap na parang isang krimenal kung makapagtago sa maraming tao. Ayaw ko naman na may makakita sa akin. Isa pa, p
Kabanata 8: Missed Period IIWala sa sarili kong naibagsak ang phone ko na para bang baga ng apoy ang hawak ko. Unti-unti nang bumubuo lahat ng pag-aalinlangan ko. Para bang puzzle iyon na malapit ko ng maibuo.Buntis? Buntis ba ako?Pero pilit kong dine-deny ‘yon sa aking isipan. Malakas ang tibok ng aking puso, namumuo rin ang pawis sa aking noo.There was no way! It wasn’t possible. I was just imagining things.At hindi pwede. May pangarap pa ako.Ang pamilya ko…But then, as if on cue, my mind flickered back to that night. My stomach twisted in knots. No, no, no. I couldn’t be. I wasn’t.Malakas ang kabog ng aking dibdib, para akong mauubusan ng oxygen. Bigla akong tumayo at naglakad-lakad sa kwarto ko. Pabalik-balik lang habang kinakagat ang kuko ko. “This is ridiculous. Hindi pwede ‘to Hah! Isang beses lang naman ‘yon, impossibleng mabuntis ako. Talaga! You’re not pregnant, Heaven. Stress ka lang! You’re overthinking. Magiging maayos din ang lahat!”Ngunit pumupulupot nanaman an