89 (Unedited)

Ramdam na ramdam ko ang paglandas ng luha sa gilid ng mata ko nang magising ako mula sa isang masamang panaginip na iyon.

No. It was't a dream. It really happened. My son, Aki, left us six months ago.

Hanggang ngayon hindi pa rin ako kapaniwala na wala na ang anak ko. Ang bata-bata pa niya para mawala, kaya bakit? Bakit kinuha siya kaagad saakin? Saamin?

Pinalis ko ang luha sa mata ko saka bumangon. Kinalimutan ko muna ang nangyari sa anak ko dahil mas malulungkot lang ako kapag patuloy kong aalalahanin ang masaklap na nangyari sa kanya.

Matapos kong mag-ayos ng sarili, lumabas na rin ako ng kwarto. Sa ngayon, maayos na ang pakiramdam ko. Tatlong araw rin akong nagkasakit. At kung isang panaginip man ang nangyaring pag-aasikaso saakin ni Khalid nang gabi, okay lang. Hindi na importante kung panaginip iyon o hindi. Ang mahalaga, naramdaman ko ulit ang pag-aalaga niya kahit napipilitan lang siya.

Nang maka