KATRINA POV "Kaya nandiyan iyan dahil sinadya kong ilagay ang frame na iyan diyan dahil, magiging kwarto mo na din ang kwarto ko pagkatapos ng eighteenth birhday party mo." seryosong wika nito sa kanya na labis niyang ikinagulat. Hindi niya inaasahan iyun. Magiging kwarto niya na daw ang kwarto nito? Eh itong si Kuya Christopher kaya, anong kwarto ang gagamitin niya? "Bakit magiging kwarto ko ito? Naku, may sarili na akong kwarto, Kuya! HIndi na kailangan iyang sinasabi mo lalo na at wala akong balak na agawan ka ng kwarto." pilit ang ngiti sa labi na sagot ko sa kanya. "Hindi ko naman sinabio na aagawan mo ako ng kwarto ah? Bakit parang napaka-advance mo naman yata mag-isip, Kat?" seryoso nitong sagot sa kanya "Ha? Anong ibig niyo pong sabihin? Ibig niyo po bang sabihin na magsasama tayo sa iisang kwarto?" namimilog ang mga matang sagot ko sa kanya. "Yes...iyun na nga ang plano ko. Ganito kasi iyun....sa kwarto mo, may ac ka...gumagamit ka din ng ilaw...now, kaya ko nais
KATRINA POV "Kuya!" tawag ni niya kay kay Kuya Christopher habang marahan na kinakatok ang pintuan ng silid nito. Hindi siya mapalagay. Gusto niyang makausap para makahingi ng sorry dahil sa pagtangap niya ng bulaklak mula kay Jacob. Feel niya kasi na iyun ang dahilan kaya biglang uminit ang ulo nito sa kanya eh. Hindi niya alam kung ano ang reason kung bakit ganoon na lang kalaki ang galit nito kay Jacob pero sana, magawan pa ng paraan. Malapit na ang birthday party niya na mismong si Kuya Christopher ang gumastos at nakakahiya naman kung magsi-celebrate siya ng birthday na may galit ito sa kanya. Kaya nga, ngayun pa lang dapat nang agapan. "Kuya...nandiyan ka ba sa loob? Pwede ba tayong mag-usap?" muli niyang wika sabay muling katok sa pintuan ng kwarto. Hindi sumasagot si Kuya mula sa loob at baka ayaw nga siguro siyang makausap. Nakakalungkot naman! Susuko na sana siya sa pagkatok nang sa hindi inaasahang pagkakataon, bigla namang bumukas ang pintuan ng kwarto ni Kuya. In
KATRINA POV " Naku, huwag na po, Manang! Nakakahiya po!" sagot ko din naman kaagad sa kanya na sinabayan ko pa ng sunod-sunod na pag-iling. Hindi pwede ang suggestion ni Manang lalo na at nakakahiya kay Kuya Christopher. Nasa ganoon silang pag-uusap ng biglang dumating si Kuya Christopher. Hindi ko pa nga maiwasan na magtaka dahil medyo maaa yata ito ngayung umuwi ng bahay kumpara nitong mga nakaraang araw na palagi itong ginagabi. "Kuya!" nakangiti niyang tawag dito. Napansin niyang naglalakad na ito palapit sa kanyang kinaroroonan habang may bitbit na kung ano sa isa nitong kamay. "Hi! Kumusta ang buong maghapon mo?" nakangiti nitong tanong sa akin. Napasulyap muna ako kay Manang bago ako sumagot "Ayos naman po. Sinabi ni Teacher Fe sa akin na baka in three months pwede na daw akong mag take ng exam sa ALS." excited kong sagot dito 'Talaga? Well, mabuti naman kung ganoon. Sa wakas makakapasok ka na din sa isang iskwelahan." sagot din naman kaagad nito "Sana nga po, Ku
KATRINA POV MASARAP ang pagkain, maganda ang kapaligiran. Masarap tumambay sa ganitong lugar lalo na at nakaka-relax ang atmospera ng buong paligid Pero ibang usapan nang bigla nalang bumuhos ang malakas ng ulan at hangin. Kanya-kanyang pasok ang mga guest sa loob ng kani-kanilang bahay kubo sa takot na mabasa. At iyun din ang ginawa naming dalawa ni Kuya Christopher. Pinagtulungan pa nga naming bitbitin ang mga pagkain sa loob dahil sayang naman. Sa loob na lang namin tatapusin ang pagkain. "Huhh, Grabe! Ang ganda na sana ng pwesto natin doon sa labas, umulan pa!" hindi ko mapigilang reklamo habang pinapagpag ko ang damit kong medyo basa. Sa kagustuhan na maisalba ang lahat ng mga pagkain, medyo nabasa tuloy ako. Well, ayos lang naman. Kaunting basa lang naman ito at siguro matutuyo din naman kapag tumapat sa electric fan. "Nabasa ka?" seryosong tanong naman sa kanya ni Kuya Christopher. Nang mapatingin siya dito ay hindi niya na naman mapigilan na makaramdam ng pagkailan
'"Bakit, nagsisisi ka ba kung bakit hindi ka sumama sa kanya kanina?" seryosong tanong nito sa akin. Hindi naman ako nakaimik. Pilit kong pinapakiramdaman ang sarili ko kung nagsisisi ba ako pero parang hindi naman. Siguro, nalulungkot ako ngayun dahil matagal din kaming nagkasama ni Ate Amery sa iisang bubong. "Hindi! Hindi ako nagsisisi na hindi ako sumama sa kaniya kanina. Pero malungkot ako kasi bihira na lang siguro kami kung magkita." sagot ko din naman kaagad sa kanya. "Tsk, pareho din iyun. Hayyy naku, ang mabuti pa, sumama ka sa akin. May pupuntahan tayo para naman maibsan iyang lungkot mo ngayun." nakangiti nitong wika at hindi na ako nakapalag pa nang bigla niya na lang akong hawakan sa aking kamay "Huhh! Teka lang, Kuya...saan tayo pupunta?" nagtataka kong bigkas pero parang wala itong narinig. Patuloy ito sa paghila sa akin patungo sa sasakyan. Hindi na ako nakapalag pa nang pinasakay niya na ako samantalang siya naman ay pumwesto na din sa manibela. "Huwag kang
KATRINA POV "ATE, ayos lang po talaga ako dito. Huwag po kayong mag-alala nakausap ko na po si Kuya Christopher at pumayag na po siyang dito muna ako titira habang tuloy-tuloy ang pagtuturo sa akin ni teacher Fe." muli kong wika kay Ate Amery. Umaasa ako na sana pumayag siya sa nais ko. Umaasa ako na sana hayaan niya na muna ako dahil buo na talaga ang desisyon ko ngayun. Hindi na muna ako sasama pa sa kanya. "Sure ka na ba diyan, Kat? Nag-aalala ako sa iyo. Paano kung mapahamak ka habang wala ako? Huwag mong kalimutan na masyado ka pang bata para magdesisyon ng mga ganitong bagay." seryosong sagot naman nito sa akin. "Ate, ayos lang po ako talaga. Nakalimutan niyo na po ba...next month, eighteen na po ako. Kailangan ko na po talaga sigurong sanayin ang sarili ko na mabuhay na ako lang. Na hindi na kailangan pang umasa sa inyo dahil nakakahiya na po kasi eh." sagot ko din naman kaagad. "Ano ka ba? Bakit ka nahihiya sa akin? HIndi mo ba alam ng dahil sa iyo, baka kung ano na an