Maghahating gabi na nang dumating kami ng aming bahay. Tahimik na tinungo namin ang aming kwarto. Nauna akong magtungo sa aming banyo upang makaligo at maghanda sa pagtulog.
Binuksan ko ang bintana sa aming kwarto upang sandaling magpahangin.
Ang daming nangyari sa mga nakaraang buwan. I'm not sure though if I'm liking it, especially the change that I am feeling right now.
Noon ang sabi ko sa sarili ko ay wala na akong ibang mamahalin kundi ang negosyo. Dahil naniniwala ako na yun lang ang rason bakit ako narito sa mundonv ito.
Pero nagbago ang lahat matapos naming ikasal ni Maru.
Bigla ay naghangad ako ng ibang bagay bukod sa aming negosyo. Naghangad ako ng pagmamahal mula sa aking asawa. Naghangad ako ng isang normal at nagmamahalang pamilya.
But reality will slap you real hard. I was slap again by the truth,
“Mukhang ang saya mo wife, masyado ka naman yatang excited na makilala ang kapatid ko." Nakasimangot na sabi nito.I just gave him my sweetest smile.Excited naman kasi talaga ako. Nalaman ko na kasi kanina kung bakit pamilyar sa akin ang pangalan ng kapatid ni Maru, because I really know him!He's my savior and my puppy love.Habang naliligo si Maru, ako naman ay hindi mapakali sa aking upuan. Kaya naman nagdesisyon na akong tawagan si Mommy.Isang ring pa lang ay sinagot na agad ni mommy ang aking tawag."Hello iha!" Masayang bati nito."Mom alam mo bang may kapatid si Maru?" Agad kong tanong rito."Yes. Why?""Bakit hindi niyo sinabi sakin?" sita ko rito."Dahil alam kong alam mo. You and Maru I mean the older Maru knew each other. You were very close before." paliwan
Tahimik akong nagtungo sa may hardin ng mga Ottave.Dito kami madalas noon ni James.Bigla kong namiss yung panahon na yun.Yung panahon na maayos pa ang lahat.Yung mga panahon na wala akong ibang iniisip kundi ang maglaro.Yung mga panahon na akala ko ay normal kaming pamilya.Kaya siguro ganoon na lang ako kasabik na muling makita at makausap si James. Dahil isa siya sa mga masasayang ala-ala ko noon.Napaisip ako sa naging tanong ni Manag Lucy sa akin kanina.Paano nga kaya kung noon ay alam ko na ang Maru na tinutukoy ng mga magulang ko ay si James at hindi si Andrew? May magbabago kaya?Palagay ko ay malaki."Malalim ang iniisip ng prinsesa ko."Napangiti ako ng marinig ang boses ni James. That was his endearment to me before.
Puting ilaw, puting dingding.Nasaan ako?Sinubukan kong alalahanin ang mga nangyari bago ako mawalan ng malay.Nanlaki ang mata ko sa naalala.Kinapa ko ang aking tiyan. Napailing ako.Hindi!!!"Baby Tanya!" Sigaw ko at napabangon sa aking hinihigaan."Mara!" Tarantang tawag sa akin ni Maru.Agad siyang pumindot sa buzzer para tumawag ng mga nurse."Si baby Tanya! Nasaan ang anak ko?!" Nag aalalang tanong ko rito."Calm down wife, calm down." Pag aalo ni Maru.Umiling ako. Nag uunahang pumatak ang aking luha."How can I calm down? Yung baby ko Maru! Nasaan ang baby ko?!" Nag aalalang tanong
"Bakit nga ba hindi ka bumalik agad? Bakit hinayaan mo muna akong ikasal sa kapatid mo saka ka bumalik?""Kung bumalik ka kaagad, siguro hindi ganito ang mangyayari. Hindi kakailanganin ng kapatid mo na makipagbreak sa nobya niya. Sana hindi siya napilitang pakasalan ako. Sana hindi kami kinasal. Sana naipanganak mararanasan ni Tanya ang ganito!”Paulit ulit sa isip ko ang mga katagang iyon ni Mara.Masakit.Sobrang sakit na marinig iyon mula sa aking asawa. Na tila ba pinagsisisihan niya na kinasal siya sa akin.Kung alam lang niya kung gaano katagal ko itong hinintay na mangyari.Sino bang niloloko ko? Mula noon naman si James na ang gusto niya at hindi ako.Bata pa lang kami ay talagan
Ngayon ang labas ni Mara sa ospital. Ngunit maiiwan muna ang anak namin dito sa ospital dahil hindi pa ito maaring iuwi sa bahay. Ayon sa doktor ay kailangan pa nitong manatili sa incubator dahil hindi pa nito kayang huminga ng mag isa. Bago kami umalis ng ospital ay napagpasyahan muna namin ni Mara na daanan si Baby Tanya. "Baby Tanya, mommy's here. Pwede na daw akong mag checkout sabi ng doktor. Pero hindi ka namin maisasama dahil kailangan mo pa daw na manatili dito para magpalakas." Umiiyak ito habang kinakausap ang anak namin. Gusto kong lapitan si Mara at yakapin ngunit hindi ko magawa. Matapos ang naging sagutan namin nila James ay hindi na akong muling kinibo ni Mara. Wala ako halos na makitang emosyon sa kanya.
"Pero hindi totoo yan! Mahal ko siya kahit noon pa. Matagal ko na siyang mahal at mas lalong tumitindi araw araw!" Pagdedepensa ko."Oo nga pero alam ba niya?" She said and smirked.Natahimik ako.Bahagyang kumunot ang noo. Tinapik ako sa balikat ni Manang at nagpatuloy na ito sa paghahanda para sa hapunan.Tahimik akong pumunta sa may hardin para mag-isip.Am I that insensitive?Hindi ko naisip lahat ng sinabi ni Manang dahil para sa akin ay wala ng halaga ang noon kundi ang ngayon.Ngayon ay mahal niya ako at sinabi ko sa kanya na mahal ko siya. Iyon lang ang mahalaga at wala ng iba.Ngunit ngayon ay nakita ko ang kahalagahan noon.Dahil ngayon parang hindi sapat iyon. May takot sa puso ko na baka sa pagbabalik ng kuya ko ay siyang pagbabalik din
Sa nangyari sa amin ng anak ko tingin mo mamahalin pa kita?Sa nangyari sa amin ng anak ko tingin mo mamahalin pa kita?Sa nangyari sa amin ng anak ko tingin mo mamahalin pa kita?Parang sirang plaka na nagpapaulit ulit sa akin isip ang sinabi na iyon ni Mara.Sobrang sakit ng mga sinabi nito.Gusto kong mag-isip, makalimutan ang sakit ng nararamdaman ko.Nagpasya akong umalis ng bahay.Hindi ako umiinom pero hindi ko alam kung ano ang nagtulak sa akin para pumunta sa isang bar.Hindi ako madalas magpunta sa mga ganitong lugar bukod sa maingay at mausok ay hindi naman ako umiinom.Nagpupunta lamang ako rito pag kailangan sa makihalubilo para sa negosyo.Agad akong pumunta sa may bartender at umorder ng inumin.
Hindi ko alam kung ano ang pumasok sa utak ko at biglang lumabas sa bibig ko ang mga salitang iyon.I didn't mean it.But my anger overpowers me.Hindi ko matanggap ang nangyari sa anak ko. Pakiramdam ko ay nabigo kaming alagaan siya.At inaamin ko kay Maru ko ibinuhos ang lahat ng sisi. Pero alam ko rin naman na walang may gusto sa nangyari.Ngunit hindi ko pa rin mapigilan na magalit. Lalo na't andito ako sa bahay at nasa ospital pa din ang anak ko hanggang ngayon.I'm sorry Maru kung sayo ko binubuhos ang lahat ng galit at frustration ko.Narinig ko ang pag alis ng sasakyan kaya naman napatingin ako sa binata.Maru went out.Ayoko mang isipin ngunit malakas ang kutob ko na kay Jana siya pupunta.Saan pa ba siya