Not me...

“S-Stop, OMG!” Sigaw ko ng patuloy lang sila sa pagsusuntukan, walang gustong magpaawat sa kanila dahil pareho na silang lasing. May iilan na gustong pumigil but walang magawa, mabuti nalang ay dumating rin agad ang mga bouncer.

“F*ck you, what is your problem!” Sigaw ng lalaking kahalikan ko kanina.

“Don’t point your finger at me, how dare you lay your fucking dirty hands on her?!” Hanggang ngayon ay galit na galit pa rin siya habang sinasabi iyon, hindi ko tuloy alam kung matatawa ako o ano sa ginagawa at sinasabi niya.

“Totoo po ba na asawa nyo sya, Ms.?” Tanong sa akin ng isa sa bouncer, agad naman akong napalingon sa kanila na naghihintay ng sagot.

Umiling ako, “No, sa tingin ko ay lasing lang siya. Wala akong asawa, actually mag-isa ko lang pumunta dito.”

Kita ko kung paano mamutla ang mukha niya, parang hindi makapaniwala sa narinig. “N-no, what are you saying. It’s me, your husband!”

Akmang hahawakan niya ako ng sinampal ang kamay niya, “Please don’t touch me, Mister.” Hindi ko mapigilan na magtunog nandidiri, dahilan para humarang ang bouncer sa pagitan namin.

“Sorry, Sir. Pero hindi daw po niya kayo kilala, hindi naman tino- tolerate ang gulo sa bar na ito. Please lumabas nalang po kayo, kung ayaw nyo po na tumawag pa kami ng pulis.” Magalang na pakiusap ng bouncer.

Tumingin siya sa akin, grabi ang titig niya na parang gusto niya akong tunawin.

“But I’m telling the truth, that woman is my wife---”

“Jake?!” Isang boses ng babae ang nagmamadali na tumatawag sa pangalan niya, napaka inosente ng mukha. “Anong ginagawa mo dito, bakit ka nagsisimula ng away?” Tanong niya at tumingin sa amin, “I’m so sorry, galing kasi kami sa isang party at bumili lang ako saglit ng gamot for hang over tapos nawala na sya.” Paghingi ng sorry ng babae.

“Ganoon ba ma’am, bigla nalang kasi siyang nanununtok ng customer. Ikaw po ba ang asawa niya?” Paglilinaw ng bouncer.

Sa hindi malamang dahilan ay napigilan ko ang aking paghinga, tumingin ako sa babae at naghintay ng sagot.

Unti-unting gumalaw ang ulo niya at tumango, “ako nga, pasensya na talaga sa gulo. Kung may nasira man siyang gamit we can talk it out para mabayaran, sana hindi na umabot sa police?”

Tanging mag papatunog nalang ng dila ang nagawa ng lalaking kanina ay kasama ko, “just make sure hindi na uulit ‘yang asawa mo, nakakasira sya ng araw.” Sabi niya, sino nga ba ang makakatanggi sa napaka inosente na babaeng kaharap namin.

“T-thank you.” Yumuko siya at inalalayan na palabas si Jake.

Kita ko kung paano yumakap ang mga braso niya sa bewang ng babae, pagak akong napatawa ng mahina. Paano niya nagagawang isigaw na asawa niya ako, kung makita ang mukha ng babaeng kasama niya ngayon ay mabilis niya akong nakakalimutan…

Agad akong napailing at tumingin sa lalaking kahalikan ko kanina, hinaplos ko ang pisngi niya at labi, “should we go to the hospital?” Malambing ko na tanong.

Umiling siya, “No, I should better get home.” Nawala ang malandi niyang boses, nakatingin siya sa kaniyang wallpaper, isang babae na may hawak na baby.

Oh, he already has a family…

Hinayaan ko siyang iwan ako sa gilid na parang walang nangyari, nagsialisan na rin ang mga nakikitsismis kanina at tinuloy ang kanilang ginagawa.

“Are you okay, ma’am?” Tanong ng bouncer sa akin.

“Yes, thank you.” Maikling sagot ko.

Hindi naman na ulit nila ako kinausap at tulad ng iba at bumalik sila sa sarili nilang mga ginagawa, naiwan akong mag-isa doon… Damn, I shouldn’t go here in the first place.

Walang gana akong bumalik sa kwarto ko at naligo, tinanggal ko ang naiwan na perfume sa akin ng lalaking kasama ko kanina. Bakit ba kahit saan ako pumunta ay wala akong makilalang matino, kahit ka-one-night stand ko ay may sabit pa rin.

Ntatawa akong tumingin sa repleksyon ko sa salamin at hinaplos ang kiss mark na iniwan niya, kahit anong bura ko sa amoy niya ay may bakas pa rin ng pagkakasala sa asawa at anak niya…

Napahawak ako sa aking tiyan, parang pinipilitin ang mga bituka ko. Wala pa man na isang araw ay gusto ko ng bumalik sa ibang bansa, ayaw ko ng mag-stay dito.

Kahit basa pa ang buhok ko ay binagsak ko na ang katawan ko sa kama, sa mga oras lang na iyon ako nakaramdam ng pahinga. Wala pa nga isang araw ang lumipas ay nagkita na agad ang landas naming dalawa, ganoon ba kaliit ang mundo para sa amin…

Mariin kong pinikit ang aking mata, muli kong naalala ang inosenteng mukha ng babae. Iyon ang unang beses na makita ko siya, malayong-malayo sa babaeng inaakala ko na ipapalit niya sa akin…

Tumagilid ako para yakapin ang unan na nasa gilid, hindi ko dapat sinasayang ang oras ko para isipin siya… It’s been years, kung ano man ang meron siya ngayon ay labas na ako doon.

~

“Good morning!” Masiglang bati sa akin ni Raziel paglabas ko ng building, nakasandal siya sa kotse habang suot ang shades niya.

“Grabe ang taas ng araw, silaw na silaw ka.” Biro ko, “good morning.”

“Hey, it’s called fashion.” Napasimangot niyang sabi at pinagbuksan ako ng pinto, “ready ka na ba sa meeting mamaya, bakit parang puyat na puyat ka.”

Muntik ko ng mapaikot ang mata ko, mabuti nga saan kung sa paghahanda para sa meeting ang dahilan bakit ako napuyat.

“Hindi naman, nanibago lang siguro ako sa bago ko na kwarto.” Pagsisinungaling ko.

“Oh, pero sabi mo ay hindi ka mapili sa tinutulugan mo…” Sagot niya dahilan para samaan ko siya ng tingin.

Tinawanan lang naman niya ako at nag drive na, ilang minuto lang naman ang byahe namin bago kami makarating sa meeting place. Isang restaurant kung saan may VIP reservation ng hinanda ng client namin.

Pagpasok palang namin ay masigla na kaming sinalubong ng host, “Hello, ma’am and Sir. Do you have a reservation?”

“Yes, under Ms. Lazaro.” Maikling sagot ni Raziel.

“Oh, then please come with me.” Sinamahan niya kami kung saan ang room, “nasa loob na po sila Ms. Lazaro, you can come in.”

“Okay, thank you.” Sa pagkakataon na iyon ay ako na ang sumagot.

Umalis rin naman ang host, kumatok ng tatlong beses si Raziel bago niya buksan ang pintuan. Tulad nga ng sabi ng babae ay andoon na sila, pareho kaming napatigil ng babae na nakaupo. It’s her, the woman last night.

“H-hello.” Awkward niyang bati sa amin, “come in.” Dagdag niya at tumayo.

“You don’t have to stand, Ms. Lazaro.” Pigil naman ni Raziel sa kaniya at pinaghila ako ng upuan, “sit here, Lorain.”

Hindi ako kumibo at naupo lang ng tahimik, ganoon rin naman si Raziel.

“H-Hmm, can we wait a little more? Nagpunta lang saglit sa labas ang partner ko,” Nahihiya niyang sabi.

“Sure, no worries.” Si Raziel muli ang sumagot.

Doon palang ay alam ko na kung sino ang hinihintay namin, Why now? Bakit sa dinami-rami ng client ay sila pa…

“Babe, finally andito ka na. Sila yung napili kong kukunan ng mga textiles for our project, come on sit here!” Napakalambing ng boses niya.

Tuwing naririnig ko iyon ay sumisikip ang dibdib ko…

Inangat ko ang tingin ko sa kauupo lang na lalaki, “Hello.” Bati ko sa kaniya.