Comeback to me, Lorain

“What’s wrong, babe?” Tanong ni Ms. Larazo sa kaniya na hanggang ngayon ay nakatingin pa rin sa akin, hindi naman nawawala ang ngiti sa labi ko kahit ramdam ko na ang ngawit doon. Please, stop looking at me!

Mabuti nalang at napigilan ko ang pag-ikot ng aking mata, argh!

“Jamie, are you sure she’s the one you mentioned?” Paninigurado niya, sa wakas ay nalipat na ang kaniyang atensyon sa katabi.

Jamie, pati pangalan ay maganda at tunog mabait.

“Yes, I’m sure! Hindi ka lang aware about sa kanila dahil magkaiba ang line of business nyo, but she’s really popular.” Hinawakan ni Jamie ang kamay niya at ngumiti, “come on, what’s wrong?”

Lumingon muli siya sa akin bago umiling, “nothing, maybe because of hang over.” Bulong niya. Inabot niya ang folder na nakaibis sa lamesa at binuklat ang mga documents doon, “the duration of this project is only for three months?”

Tumango si Raziel, “Yes, actually we are not the main supplier but something happened.” Tumingin siya kay Jamie at ngumiti, “Well maybe, it’s meant for us to work with your girlfriend.”

Mahinhin na tumawa naman si Jamie, “Oh c’mon, Raziel! Don’t flatter me too much, let’s start the meeting now.”

Tanging pakikinig lang ang ginagawa ko habang busy si Jamie at Raziel na nag-uusap, pero kahit hindi ako nagsasalita ay ramdam ko ang mga titig niya. Tumingin ako sa kaniya at ngumiti na parang ikinagulat naman niya, umupo siya ng diretso at inayos ang suot na neck tie.

Fortunately, pagkatapos ng ginawa ko ay parang na glue na ang leeg niya. Tanging ang hawak na papel at kay Raziel nalang dumadapo ang tingin niya, mabuti naman.

“Well then, we will proceed to the second plan. Ano sa tingin mo, Lorain?” Maingat akong hinawakan ni Raziel sa braso, at humaplos iyon pababa. Alam ko na hindi niya iyon sinasadya kaya naman ay hindi na ako nag react.

“Are you guys a couple?” Bigla niyang tanong ng may matalim na tingin sa braso ko, o baka guni-guni ko lang.

“Oh, not yet.” Pabiro ang tono ni Raziel, alam ko na hindi siya seryoso sa kaniyang sagot.

“OMG, let’s celebrate once she said yes!” Hindi ko alam kung ano ang i-react ko kay Jamie, is she not aware na biro lang iyon?

“Sure, I will invite you guys. But make sure to invite us sa wedding nyo, hmm?” Muling saad ni Raziel, at tumawa saglit at umakbay sa akin. “Right, Lorain?”

I don’t know what my face look like ng ngumiti ako, paano niya nagagawang magbiro agad kahit ito ang unang meeting naming with clients. Gusto ko siyang kotongan pero grabing pagpipigil ng sarili ang ginawa ko, “hmm, so let’s stop for now?” Sabi ko nalang at binalik ang documents na ginamit naming sa envelop.

“Yes, thank you for the time. Hindi ko akalain na ganito ka-smooth ang meeting, I’m so excited about the project.” Ayan na naman ang mga ngiti niya niyang napakabait.

“We feel the same, Ms. Lazaro.” Sagot ko.

“Oh, please call me Jamie. Hindi ba ay mas magiging magaan ang atmosphere natin sa trabaho kung aalisin natin ang formality sa pangalan?” Tanong niya habang nakatingin sa akin.

“I like the idea!” Sabat ni Raziel at inabot ang kamay niya, “let’s introduce ourselves once again, I’m Raziel.”

Parang bata naman na nabigyan ng candy si Jamie at mabilis na inabot ang kamay ng katabi ko, “I’m Jamie, it’s my pleasure to meet you, Raziel.”

Pagkatapos nilang magkamay ay tumingin naman si Raziel sa kaniya, at inabot ang kamay para rin makipagkamay. Wala namang pag aalinlangan na inabot niya iyon, “I’m Jake.”

Ngayon ay nalipat sa akin ang atensyon nila kaya mabilis kong nilahad ang aking kamay at ngumiti, “I’m Lorain, it’s my pleasure to meet you, Jamie.” Imbis na makipagkamay ay nagbeso siya sa akin.

Wala namang problema iyon sa akin, pagkatapos noon ay nilahad ko rin ang kamay ko sa kaniyang harapan. “Same to you, Jake.”

Saglit niyang tinitigan ang kamay ko, sa pagkakataon na iyon ay parang nagdadalawang isip siya kung hahawakan ba iyon. Hanggang ngayon ba ay hindi niya maatim na magdikit ang balat namin?

Akmang ibababa ko na ang kamay ko ng hawakan niya ito at tumingin ng diretso sa aking mata, “yeah, it’s nice to meet you, Lorain.”

Pinisil niya pa ang kamay ko bago niya iyon bitawan, may kung anong pakiramdam na hindi ko maipaliwanag ng marinig ko ang pangalan ko galing sa kaniya. Hindi ko matandaan kung natawag ba niya ako sa pangalan ko noon kahit minsan.

Napailing ako, there is no point para alalahanin iyon ngayon.

Sabay-sabay kaming lumabas ng building, malakas na ulan ang sumalubong sa amin. “Damn, wala namang announcement na uulan ngayon.” Disappointed na sabi ni Raziel at lumingon sa akin. “wait here, Lorain kukunin ko lang ang kotse.” Sabi niya at tumakbo paalis.

Hindi naman nagtagal ay may mga dumating at saktong kilala ni Jamie, “Wait a sec, I will talk to them.” Paalam niya sa amin.

Naiwan kaming dalawa doon habang nakatingin sa pumapatak na mga ulan, ang tagal naman ni Raziel na bumalik.

“How are you?” Tanong niya ng hindi nakatingin sa akin, “it’s been a long time since we see each other.”

Saan siya kumukuha ng kapal ng mukha para kausapin ako na parang walang nangyari, hindi ba siya marunong makiramdam na wala akong balak makipagusap sa kaniya?

Kinalma ko ang aking sarili at ngumiti, “I’m doing well, thank you for your concern. Should I ask you the same question?” Nakagat ko ang dila ko, hindi ko kasi napigilan na magtunog sarkastiko sa huli salitang sinabi ko.

“No need to ask me.” Tumawa siya ng mahina.

“I suppose so, after all you are going to get married soon. Limang taon na ang lumipas, masayang-masaya ka siguro na sa wakas ay makakasama mo ang totoo mo na mahal.” Sagot ko.

“What that’s supposed to be meant, you’re the one who left---”

Hindi ko narinig ang sinabi niya ng isang malakas na busina ang umagaw sa pansin naming, it’s Raziel. Finally!

“Andito na siya, aalis na kami.” Sabi ko at lumingon kung nasaan si Jamie, kumaway ako at ganoon rin naman siya. Medyo nahihiya pa nga siyang ngumiti siguro’y dahil hindi na niya magawang magpaalam samin ng maayos.

Diretso akong naglakad sa kotse at pumasok, hindi na ako muling tumingin sa kaniya. Mas mabuti na iyon, nang una palang ay alam na niya kung anong distansya ang dapat na meron kami.

Hindi ko na kailangan na magpanggap na hindi ko siya kilala, there’s no point doing it. Pero ang maglagay ng wall at distance between us is enough, what we had five years ago is not even real…

“Are you okay, did I disturb you two?” Tanong ni Raziel ng mapansin niya ang pagkunot ng aking noo.

“Ah no, may naisip lang ako. Bilisan natin, nabasa ka ng ulan baka magkasakit ka.” Pagiiba ko ng tanong.

“Aww, Lorain is concern about me. In love ka na bas a kagwapuhan ko?” Nanloloko ang tono ng boses niya.

“C’mon, mag focus ka sa pag drive mo bago tayo mamatay sa pagka delulu mo.” Sagot ko naman at tumingin sa labas, mukhang walang balak tumigil ang ulan.

“Wala ka na bang ibang dadaanan, sa hotel na agad kita ihahatid?” Tanong niyang muli.

Tango lang ang sinagot ko, wala ako sa mood tumingin o magsalita. Tuwing umuulan, lagi akong nag-aalala sa mga tanim kong halaman noon.

Mapakla akong napangiti, limang taon na ang lumipas sigurado ay wala na ang mga iyon.

“Don’t you like the rain?”

“How about you?” Balik na tanong ko sa kaniya.

Nagkibit-balikat lang siya, “depends on the situation, but right now… I like it because I’m with you.” Kumindat siya sa akin at tinuloy ang pagmamaneho.

Pagkarating naming sa tapat ng hotel ay umalis rin naman agad siya, ako naman ay dumiretso agad sa room ko para na rin makapagpalit. Kailangan ko rin kumustahin ang business ko abroad, may tiwala naman ako sa mga tauhan ko but I can’t neglect my job.

Paglabas ko ng banyo ay binuksan ko na agad ang laptop ko, tama lang naman ang oras kung tatawagan ko sila dahil pareho lang naman ang oras dito at China. Mamayang gabi naman ay sa Italy ang kukumustahin ko, sana ay walang major problem.

“Good afternoon, Ms. Hilton. How are you, is everything alright?” Iyon agad ang bungad ng head secretary sa akin.

Ngumiti naman ako sa kaniya, “everything is going smooth here, Jiang. How are you, did you face any major problem?”

“Everything is same here, Ms. Hilton. You don’t have to worry, we can handle it.” Masigla niyang sagot.

“That’s good to here, by the way…” Hindi ko natapos ang salita na dapat kong sasabihin ng biglang may kumatok sa pintuan, may nakalimutan kaya si Raziel na sabihin o baka ang kaibigan niya iyon na si Craig. “uhm, let’s talk later, Jiang. Thank you for your hard work!”

“I can say the same to you, Ms. Hilton.” Iyon lang ang sinabi niya bago tuluyan na pinatay ang tawag.

Tumayo ako sa pintuan at binuksan iyon, “Why?” Tanong ko at tumingin sa nakatayo sa harapan ko.

Nanlalaki ang mata ko, hindi ko maigalaw ang paa at kamay ko para isarado muli ang pintuan. It’s too late to do it after all, “anong ginagawa mo dito?”

“Let’s talk.” Sagot niya na parang desperado.

“Wala tayong dapat pag-usapan, Jake. Asan ang fiancé mo?” Sabi ko at iniwas ang tingin sa kaniya.

“Hinatid ko na siya, now, can we talk?” Hindi man lang niya tinanggi ang tungkol kay Jamie, samantalang noon ay parang hiyang-hiya siya na kasama ako.

“Sinagot na kita, wala tayong dapat pag-usapan.” Mariin na sagot ko, “now kung wala ka ng ibang sasabihin ay umalis kana.”

Isasarado ko na ang pituan ng pigilan niya ako, “let’s go back, Lorain. Since you left me, I feel empty!” Bigla niyang sabi at pumasok sa loob ng room ko at siya na ang nagsarado ng pintuan.

“Don’t f*ck with me, Jake.” Pagak akong tumawa, “get lost, wala akong balak bumalik sa empyernong buhay kasama ka.”