9:40 pm na at nagre-ready na kami para magsara, kaka-alis lang din ng last customer.
9:00 am to 9:00 pm ang operating hours namin kaya mahaba-habang araw talaga ang nangyari kanina.
Nilalakad ko lang ang resto papuntang condo dahil walking distance lang naman 'to. Sayang lang ang gasolina at mas mabuti rin para hindi na ako makadagdag sa polusyon na nagaganap sa mundo.
Napatingin ako sa isang bench kung saan may nakahigang babae, parang natutulog ito at walang pakialam sa paligid. Ngunit bakit d'yan siya natutulog? Hindi ba siya na-iingayan sa paligid? Delikado pa naman ang panahon ngayon, nagkalat na ang mga hindi mabubuting loob. Samo't-saring krimen ang mga nangyayari lalo na sa mga kabataan at kababaihang nagiging biktima.
"Ah, baka umidlip lang siya sandali, uuwi rin siya," saad ko sa sarili ko bago siya nilampasan hanggang sa nakauwi na 'ko.
Agad akong nagbihis ng pantulog dahil inaantok na ako. Babawiin ko ang energy na consume ko kanina para may panibago na naman bukas. Pipikit na sana ako nang biglang may kumatok.
"Knock, knock. Gerome, pogi here," sabi niya habang kumakatok pa rin.
"Bakit ba? Alam mo bang-" hindi niya ko pinatapos sa sasabihin ko dahil bigla na lang siyang nagsalita.
"Totoo bang buntis ang asawa ni Kuya Peter?" singit niya habang nakiupo sa ibabang parte ng kama ko.
"Oo, pa'no mo pala 'yan nalaman?" sagot ko habang tumatango.
"Nag-status kasi si Kuya, tingnan mo," nakangiting sabi niya sabay pakita sa'kin ng phone niya.
"Thank you for another blessing. See you soon.👶"
"With baby emoji pa 'di ba? Obvious 'yan na may baby na naman sa pamilya," nakangising sabi niya.
"For sure, tuwang-tuwa si Mama nito," napangiti rin ako.
"Nag-comment nga si Auntie, halatang excited na maging lola ulit. Ang cute siguro ng reaksyon niya sa personal."
"Oo nga, na e-imagine ko, with matching palakpak pa 'yon ngayon," sabi ko na nagpatawa sa amin ng sabay.
"Eh, kung bisitahin natin sila ro'n sa Sunday para sabay din tayong makapagsimba sa kanila?" suggest niya.
"Oo nga 'no? Halos isang buwan na rin akong hindi pumupunta ro'n. 'Di naman ako busy sa Sunday," sagot ko. Mabuti na rin 'yon para hindi namin masyadong ma-miss ang isa't-isa.
"Sabay tayo ha. Pasensiya na sa distorbo pala. Masaya lang kasi ako," parang nahihiyang sabi niya.
"Sus, hiya-hiya ka pa. Ako rin, tulog na tayo," tinapik ko siya sa balikat bago siya lumabas sa kuwarto.
"Good night."
Ang bilis nga naman kung dumating at lumipas ng mga araw.
Bukas na pala ang usapan namin ni Gerome no'ng isang gabi. Dadalhan ko na lang sina Mama ng lasagna at carbonara mula sa resto dahil 'yon ang lagi n'yang bilin na gustong kainin.
Ngayon, nakakakain na kami ng masasarap at mamahaling mga pagkain. 'Di tulad noon na halos isang kahig, isang tuka lang. I spoiled now my family but in moderation. 'Yong madalas na wala sa'min noon, nabibigay at ibibigay ko sa kanila hangga't kaya ko pang maibigay.
Nadaanan ko na naman ang bench at nando'n pa rin ang isang babae na gaya nang nakita ko no'ng isang gabi. Hindi ko alam kung umalis ba talaga siya riyan dahil hindi ako nakadaan dito no'ng nakaraan o siya pa rin ba kaya 'yong babae no'ng gabing 'yon.
Ano kayang nangyari sa kanya?
Nilapitan ko na lang ito. Nakasuot siya ng dress at blazer. Nakatalikod siya at natatakpan ang mukha niya.
Wala pang masyadong dumadaan dito dahil ala-sais pa lang ng umaga. Sinadya ko talagang pumasok ng maaga dahil may mga appointment ako mamaya.
Biglang gumalaw ang babae at iniharap na ang sarili niya sa labas.
"Jusko po, isang anghel," salitang biglang nasambit ko pagkakita ko sa kaniya. Pero napailing ako, baka namamalikmata lang ako.
Kinusot-kusot niya ang kaniyang mga mata at parang sa'kin, naguguluhan din ang reaksyon.
Saktong nagtama ang mga paningin namin.
Ilang minuto rin siguro kaming nagtitigan lang at ilang beses niyang inilibot ang paningin sa paligid.
"W-where I am? C-can you see me?" nauutal niyang tanong sa'kin at bumangon.
Pinapagan niya ang sarili at umupo ng maayos habang ako, nakatayo lang kaharap sa kaniya.
"Ha, anong ibig mong sabihing nakikita ba kita? Oo naman, 'di naman ako visually impaired. Miss, ayos ka lang ba?" naguguluhang tanong ko. Anong "Can you see me"?
"W-what? I don't understand you and why I am here, in this wooden bench? On the road, lying? What's happening?" parang hysterical na siya ngayon. May something ba ang babaeng ito?
"Okay, hindi ka nakakaintindi ng tagalog. So, baka foreigner ka na naligaw dito," mahinang sambit ko para pakalmahin siya. "You're here in Manila, Philippines. I also don't know what's happening to you. I just saw you here since the other night, lying and I didn't do anything ha." Sagot ko sa tanong niya.
Baka kung ano pang isipin niyang ginawa ko sa kaniya.
"And by the way, I'm not a bad guy that you think."
Nako mapapasabak ako sa english-an at ang communication skills ko.
"Wait. Yeah, I remembered. I was also awakened here last time, just don't know when exactly is it. I approached some other people passing by and asked them, but no one ever answered me. It's like they don't see or maybe ignoring me," sabi niya at bumuntong-hininga muna bago nagsalitang muli.
"I'd just followed a man in blue cop uniform so I could ask for help that I'd already screamed out of my lungs. No one hears me out since then," she's crying this time.
Hindi ko alam kung anong gagawin o e re-react ko.
Between her sobs, she talked again. "So, I realized that maybe I'm invisible or something not ordinary. I went on the mall's restroom one time. I'd tried to look myself on the mirror, but it won't appear clearly. M-my reflection was just a l-light."
Light? Tanging liwanag lang? Baka against the light lang siya.
Baka nagugutom lang 'tong babaeng 'to. Nalipasan na.
"Okay, I understand now, so you're lost here. You've tried to ask for help but you're just ignored." 'Di ko mapigilang hindi matawa.
Baka kasi bagong modus 'to ng budol-budol o salisi gang na mga magagandang babae ang ginagamit.
"You're laughing, so I think you don't believe on what I've said? Unbelievable," nakailing niyang sabi.
"Okay, binabawi ko na. Hindi ka miyembro ng sindikato o mudos operandi."
Siguro hindi naman siya masamang tao. Masyadong sincere ang mukha niya habang inilalahad ang nangyari sa kaniya. Mas mabuti pang tulungan ko nalang kaya siya kesa mag-isip pa ng kung ano-ano sa kapwa. Baka sabihing pinapairal ko ang pagka-judgmental ko.
"Halika, Miss. Sama ka sa 'kin, baka sobrang gutom lang 'yan kaya ka nagkakaganyan," alok ko sa kaniya at nilahad ang palad ko para itayo sana siya.
"What now?!" pasigaw niyang sabi.
Aba, sinigawan ba naman ako? Grabe rin siya maka-react ah. Ako na nga 'tong nagmamagandang loob.
Then I realized. Matteo naman kasi. English dapat! Wala ka pa namang inilagay na subtitle.
"Ay spokening dollars nga pala ikaw. I mean, you go with me. I'll buy you food since I think you're just starved. That's why you're acting like that. You know, our minds won't be sane if we're empty of source," saad ko na animo'y nagle-lecture.
Naranasan ko na rin kasi noon na parang wala sa tamang katinuan dahil sa ilang araw na walang laman ang tiyan. Baka ito rin ang nangyayari sa kaniya ngayon. Walang namang masama ang pagtulong sa kapwa, lalo na sa mga nangangailangan. Ang masaklap ay 'yong naaatim na balewalain ang iba na nangangailangan ng tulong. Kaya nga ''No man is an island." Anyone needs us in different ways.
Kaya final decision, I'll help this strange lady.
"Well, you have a point, maybe I was." Nagsimula na kaming lumakad papuntang resto. Wala pa ang mga employees dahil 7 o'clock pa naman ang call time nila. Binuksan ko na ang main entrance ng resto at nilapag muna ang dala ko. "You can wait here, okay? I'll get you some food to eat," tiningnan niya lang ako at tinanguan. Pinaghintay ko muna siya sa kahit saang parte ng resto na gusto niya habang papunta ako sa kitchen area. Nag-prepare lang ako ng spaghetti since ito lang ang mabilisang lutuin. Kumuha na rin ako ng slice ng custard cake sa fridge. Wala pa kasing ingredients kaya wala pa akong malulutong ibang pagkain. We serve newly cooked dishes everyday. Minsan ay cook while you wait nga sa orders kung wala sa menu ang gusto ng customers, as long as available lang ang ingredients. Ganyan kami ka flexible. "Miss, eto na..." biglang nawala ang babae. Nand
"Sir," katok ng staff sa opisina ko. "Come in," tipid kong sagot habang patuloy sa pagb-browse sa laptop ko. "Good morning, Sir. These listed will be your schedule for today." Si Rose pala. "Okay, thank you, Rose," sabi ko nang hindi inililihis ang atensyon sa laptop. "Ah, Sir. Bumisita po pala 'yong mother at mga kapatid mo kahapon. Hinahanap ka po at pinabibigay 'to," iniabot niya sa'kin ang isang maliit na paper bag. "Ang bait po talaga ni Ma'am Sandra, binigyan din niya po kaming lahat ng tig-iisang calamay na nasa isang coconut shell," nakangiting sabi ni Rose. Napadaan pala sila Mama rito. Sayang naman at hindi kami nagpang-abot. "Ah sige, Sir. Labas na 'ko. Tuloy lang po kayo sa ginagawa n'yo," pagpapaalam niya. "Salamat, Rose." "You're welcome po, Sir."
Dahil sa naging busy ako those past few day, ngayon ko sisimulang tulungan siya. Si lost Angelie. Nag-search ako ng kung ano-ano sa internet. May same cases kay Angelie pero nakakaalala pa naman sila sa past nila. Alam nila kung ano ang cause of death nila, may ibang cases ng mga spirits na bumabalik ay lost souls na may mga unfinished business. Some were victims naman who wants justice. May vengeful spirits din na gustong makaganti bago matahimik. Ewan, parang gawa-gawa lang 'yong ibang nababasa ko. Ano kaya si Angelie do'n? Mahihirapan akong alamin kung bakit siya nandito dahil wala akong alam tungkol sa kanya, maski siya walang alam sa sarili niya. Kumuha ako ng notepad at nagsulat ng Ways to help Angelie know herself as header. This will all be a secret, no one must ever know. No one, this will just between Matteo and Angelie. Puno ko sa isinulat kong note bago simulan ang list. I know th
Ngayon ang first day namin ng deal. She wanted it as soon as possible. Siguro nahihirapan na siyang kilalanin ang dating sarili niya. "What will we do first?" tanong niya sa 'kin habang nagtatali sa sintas ng sapatos ko. "I think we should start to know what you like and not," suggestion ko. Sa ganoong paraan naman kasi mas mapapadaling umusad sa isang desisyon. Kung gusto mo ba o hindi ang isang bagay o gawain. "Okay, these last few days since I'm with you, I love seeing colorful. Something lively. Every thing like on your restaurant," agad naman na sagot niya. Hindi ko alam ang dapat magiging reaksyon ko. Pero I will take that as a compliment sa efforts ko. "Rea
Natapos na akong kumain kaya naglakad-lakad ulit kami. Nakadaan kami ng arcade kaso pagkalagpas na namin, nilingon niya ito ulit. May gusto na naman ba siyang gawin? "Do you want to go there and have some fun?" tanong ko sabay turo sa palaruan. "Really?" excited niyang sagot. "Let's go!" Nauna na siyang pumasok at ako naman ay nagpapalit muna ng tokens. Parang bumalik ulit ang excitement ko no'ng una akong nakapunta sa lugar na kagaya nito. College na ako no'n pero hindi ko napigilang laruin lahat ng kaya kong malaro sa arcade. Gumagala sa mga gan'to sa tuwing matatanggap ko na ang sahod ko sa pagpa-part-time. "Can we play that one?" turo niya sa basketball shooting. Naghulog agad ako ng token at gumulong ang mga bola palapit sa amin, nag-start na ring umandar ang timer. Kukuha na sana siya ng bola nang tumagos ito mula sa k
Sabado ng gabi na ngayon. Time flies too fast. Kagagaling ko lang sa nakakapagod na sanitary inspection sa restaurant. Pagkadating ko ng condo, isang luggage at backpack ang sumalubong sa 'kin. Oo nga pala!"Ngayon na pala 'yong flight mo, Pre?" salubong kong tanong kay Gerome, bago umupo sa couch."Oo, nakalimutan mo ba? 'Wag kana mag-drama r'yan. Soon, magkikita pa naman tayo ulit," sabi niya at niyakap ko siya. Parang nakababatang kapatid ko na rin 'to. Siya ang pinaka-close kong pinsan dahil halos kasabay ko na rin siyang lumaki. Ma-mi-miss ko ang mokong na ito."Ihahatid na kita sa airport, baka ma-late ka pa kung magko-commute ka," alok ko sa kaniya. Para na rin makakuwentuhan ko pa siya sa biyahe."Uy gusto ko 'yan, pare! Makakatipid ako ng pamasahe," masiglang sabi niya."Siraulo ka talaga, pero pagbibigyan kita sa ngayon. Humanda ka na lang sa susunod nating pagkikita. B
Kumulo na ang isinalang kong sinigang, ibig sabihin, luto na ito.Kumuha ako ng mangkok at nagsandok ng ilang hipon at sabaw para sa aming dalawa ni Clarice.Pinuntahan ko siya sa sala ngunit parang may kausap siya sa phone."Hindi ko pa nga nagagawa, give me some time. Tinitiis ko lang naman dito ang mga ginagawa ko ah!" Parang may kaaway siya. Nakasigaw kasi."Oo, nasa condo niya, kani-kanina lang. Uuwi na rin naman ako pagkatapos nito. Oo sige, kita na lang tayo mamaya. Bye, mwa." Ako ba pinag-uusapan nila?Bumalik na lang ako sa kusina na parang walang narinig sa pakikipag-usap niya. Baka kaibigan lang niya 'yon. Mag-isa lang kasi siya rito sa Maynila at walang kapatid, kaya sarili na lang ang inaasikaso niya. Mabuti naman at may nagiging kaibigan na siya dahil sa dalang na rin naming mag-usap. I really need to catch up with her."Ah, babe tapos kana ba r
"Okay, sa common greetings muna tayo magsimula. First word is kumusta. Ku-mus-ta," pinaulit ko sa kaniya."Ku-mut-sa?" naguguluhang sambit niya. Natawa na lang ako ng kaunti ngunit hindi iyon ipinahalata. Baka akalain niyang pinagti-trip-an ko siya."No, follow me," utos ko."Ku.""Ku.""-mus.""-mus.""-ta.""-ta.""All together, kumusta.""Kumusta?" nakuha niya rin."Good! It is a common greeting, pertaining to how are you?" pag-e-explain ko."Oh, another please aside from kumusta. How about... thank you and please?" request niya.'Di ko akalain na hindi pala gano'n kadaling magturo ng salita sa iba. Mabuti naman at napagpapasensiyahan ng mga magulang ang kanilang mga anak sa pagtuturo, gayundin ang mga guro. "Patience is the ke