CHAPTER SIX

I don't like bars. Sa makatuwid, mga establishementong pampubliko. Ayokong nasa matataong lugar. But now, I have no choice but to be in a room full of drunk people. Kanina pa sumasakit ang ulo ko sa iba't ibang ilaw na kumukuti-kutitap at sa malakas na musika na sisira na yata ng ribcage at eardrums ko. Bakit nga ba ako nandito? At bakit ko nga ba ginagawa 'to? 

I bit my lips in annoyance. Dapat ganitong oras ay nagkakampo na ako sa kuwarto ko at natutulog o 'di kaya ay nagsusulat ng kung ano ano. Hindi ko alam kung anong sumapi sa akin at sinunuod ko ang suhestiyon ni Syria. I have never been so desperate, ngayon lang. At ngayon lang din nag sink in sa akin ang pabigla bigla kong desisyon. But Harken is here. And I need to do the love letter as soon as possible. Kung patatagalin ko lang ay mas lalong lalala ang anxiety na idinudulot sa akin ng pabor ni Monica.

Umupo ako sa tagong parte at tahimik na nagmasid. Hindi ko pa nakikita si Harken. Ang sabi sa akin ni Mrs. Palmeras kanina noong tinanong ko siya ay nandito raw si Harken kasama ni Marcio. Mukhang tutugtog si Marcio dahil ilang beses na akong narindi sa ingay ng gitara nito kagabi. I felt sorry for the people who would listen to his music later. Mukhang marami ang uuwing may mabigat na pakiramdam at nasirang pandinig. 

Sumiksik ako sa pulang sofa na kinauupuan ko. Bigla kong nahilo dahil sa makukulit na mga ilaw na tila sumasabay sa nagwawalang tugtugin. Napagtanto ko bigla na hindi talaga ako bagay sa mga lugar na katulad nito. Katulad na lang ng tubig at langis. Kapag pinaghalo mas lalong lilitaw na hindi puwedeng pagsamahin. Therefore, I don't really belong to the wild side. I am more on the calm side.

"Hindi ba ako dinadaya ng mata ko? Ikaw ba talaga 'yan Hendell?" 

I secretly pinched my arm when I felt my heart beat fast. Sometimes I wish that I have a superpower, invisibility to be specific. Gusto kong maging lalong mas hindi kapansin-pansin. But come to think of it, the more I refuse to be noticed, mas lalo lang akong napapansin. Hindi ko na alam kung saan ako lulugar. 

"Vienna," I acknowledge. 

She was one of the people I knew back in high school. She was my classmate but we were never been close. Pinapansin niya ako dati. She used to hang out with me kasi ang sabi niya, gusto niya akong maging kaibigan. That time, I was really not surprised. Vienna was and probably still is a social butterfly. Ang dami niyang nagiging kaibigan at sabi ng iba, napakabilis nilang makagaanan ito ng loob. Unlike me, kaya niyang unang kumausap ng tao. Which I admire about her.

Ngunit hindi naman pala totoo 'yong mga ipinakita niya sa akin noon. Hindi ko parin alam kung bakit niya ako nilalapitan dati, at hindi ko na inalam. Ang natatandaan ko lang ay kinaibigan niya ako ng ilang buwan at biglang hindi na pinansin pagkatapos. Nagulat na lang ako one morning, sa ibang grupo na siya sumasama at parang hindi na niya ako kilala. Kahit sinong tao sasama ang loob sa nangyari. I almost admit that she was my friend. Mabuti na lang ay hindi at naagapan kong maging assuming sa harap niya. 

Seeing her now, I must say that she changed a lot. Mas na enhance ang kagandahan niya. Her long brown curly hair suits her and she is putting a minimal makeup na lalong nagpakita ng kaniyang dugong Spanish.

Umupo siya sa tabi ko. "How are you? Gosh! It's been a long time."

Pasimple akong umusog palayo. I don't know why. Probably my instinct told me that putting a little distance is the most conventional thing to do. "I am fine," I said, trying to be civil.

"Ano pa lang ginagawa mo dito? I mean don't get offended ha? Hindi ko talaga kayang isipin na pumapasok ka sa ganitong klaseng lugar. Santa ka kasi noong high school."

I want to laugh like a drain but I refrain myself from doing it. I maintained my usual 'no reaction' reaction. "I am just looking for someone."

Vienna squints with confusion. "Who's that someone? Your boyfriend?" she assumed.

"Don't have one," i said while my eyes are now roaming around. I still can't find Harken or his shadow Marcio. 

I saw Vienna pull out something from her bag. It's a cigarette. "You want?" alok niya. Umiling ako at patuloy na lang na hinanap ang hinahanap ko. 

"I am a flight attendant now. Alam mo ba na pangarap ko lang dati na makapag libot around the world? Who would've thought right? Ni hindi nga mataas ang grades ko masiyado noon. Nangongopya lang ako sa top one natin noon na si Kristoff dahil alam kong may gusto siya sa akin," aniya at humithit sa kaniyang sigarilyo. "But we used to date. He is not bad naman kaya sinagot ko rin siya after a while. Persistent kasi at saka hindi naman mahirap magustuhan. But we broke up because I don't like him anymore. Wagas kasi makahingi ng super tight commitment. Imagine twenty pa lang kami 'non ha? Aba't nagyaya na ng kasal! Mabuti na lang I had an excuse. That time kasi ay nililigawan ako ng current boyfriend kong Piloto ngayon na si Chad. Ayon, sabi ko may iba na ako at maghiwalay na kami."

"Ah ganoon ba?" 

That's what you do best. Gusto ko sanang sabihin kaya lang hindi rin naman ganoon ka importante na i-bring up ko pa ang mga bagay na tapos na at wala nang halaga sa akin o sa kaniya. 

Napailing si Vienna at hindi makapaniwalang tiningnan ako. "You haven't changed Hendell. Ang haba ng sinabi ko tapos," she drifts her eyes to a certain group of people I think she knows. "Anyway, I got to go. Nice seeing you here." 

I watch her dash across the table to meet the group of people she was looking earlier. Sabi na eh. Alam ko ang mga tipo niya. Mga social butterfly na wala naman masiyadong motibo pero talagang gagamitin ka nila. But that's just for a moment. After they're done, they will drop you off somewhere dark and act like nothing. Act like they never left a permanent painful mark to the people they made use of for their personal intention.

Finally, just like magic. I saw Harken sitting in a high stool chair on the bar counter. He was holding a glass that contains I assume, an alcoholic beverage. He was wearing a white shirt and faded blue jeans with his boyish smile. I think he is talking to the bartender. At ngayong nakita ko na siya, parang gusto ko na lang na manatili na lang sa kinauupuan ko at tingnan na lang siya sa malayo. Parang 'yong inipon kong lakas ng loob kanina habang papunta ako rito ay biglang naglaho at napunta na kung saan.  

Parang timing noong patayo na ako para lumapit ay siyang pagtugtog ng isang musikero sa entablado. Napakalamyos ng musika at nagustuhan iyon ng aking pandinig. Kaya nalipat ang tingin ko sa stage. And there I saw the prodigal son, the Blacksheep of Route 88, Marcio, singing his heart out. Yes, he is still wearing all black but his music is different from what everyone knows. It's surprising and amazing at the same time. Finally nagkaroon din ako ng positibong pananaw kay Marcio.

Nang magsimulang kumanta si Marcio ay tila nag awitan ang mga anghel. Hindi ko alam kung nag exaggerate lang ako o hindi lang ako ang nag iisip ng ganoon. It's crazy. Ibang iba ang boses nito sa bahay nila kumpara ngayon. Kung noon ay makabasag tenga ang boses nito, ngayon naman ay parang may kakayahan itong pagalingin ang kung sino mang may problema sa pandinig. His voice is soft and delicate that you can't help but listen to him more. It's like commanding but in a gentle way. 

I accidentally glance at Harken. He is now looking at my way. He is looking at me! 

I can't breathe. Parang hinihigop ng kaniyang tingin ang lahat ng katinuan na natitira sa akin. May kung ano sa tingin niya na hindi ko rin maialis ang tingin ko.

"Stop looking here Harken," I whisper to myself. I am tensed. I just can't figure out things if he'll continue looking at me like that. "I want to be invisible. Sana maging lamok ako ngayon or langaw or hangin. Ayoko nitong pakiramdam na ito!" 

Pero natapos na lang ang kanta ni Marcio ay hindi parin ako nilubayan ng tingin ni Harken. Huminga ako nang malalim. Ayokong mag-isip ng kung ano-ano. Marahil ay nacucurious lang siya kung bakit ang tulad ko ay nasa ganitong lugar. Tama. Walang ibig sabihin ang mga titig niya.

Mga titig niyang tumagal ng tatlo't kalahating minuto.