CHAPTER TWO

"Ano nga ulit 'yon?"

Nanginginig kong ibinulsa ang dalawang kamay ko. Hindi ko alam kung dala ba ito ng sakit ko o sadyang naiinis na ako sa paulit ulit na tanong ni Mrs. Palmeras na halata namang hindi nakikinig sa akin. Nasa TV ang buong atensyon niya nang dumating ako para ireklamo ang ingay na nagmumula sa kuwarto ng anak nitong si Marcio. Ang alam ko ay isa itong bandista na walang patutunguhan dahil sa naririnig ko ay hindi naman raw ito magaling. Araw araw akong nagtitiis sa tunog ng electric guitar at heavy metal music nitong kulang na lang ay maging instrumento para pasabugin ang tenga ko.

I do appreciate music but if it is too much, if it is Marcio's music to be exact, ay parang gusto ko na lang mawalan ng tenga.

Lumunok ako at saglit na sinalubong ang naiiritang tingin ni Mrs. Palmeras. "Baka 'ho puwedeng sabihan niyo si Marcio na hinaan ang pagpapatugtog. Masiyado po kasing malakas."

Mrs. Palmeras roll her eyes at me. Hindi na ako nagulat dahil hindi talaga kagandahan ang ugali nito. Marami na itong nakakaaway at umaabot na sa baranggay. Sa kaniya siguro talaga nagmana ang anak niya.

"Ikaw nakaisip. Bakit hindi ikaw ang magsabi?" pabalang nitong sagot at ibinalik ang atensiyon sa telenovelang pinapanood.

I bite my own tongue to prevent myself from talking back. Ayaw ko namang magmukhang bastos at siguradong kapag humaba pa ang usapan, ako parin ang lalabas na mali. Kailan ba nakinig ang nakakatanda sa mas bata sa kanila?

Lumabas na lang ako at nagpasyang katukin ang bintana ni Marcio. Ayaw ko mang magkaroon ng human interaction sa pagitan namin ni Marcio, hindi naman puwedeng palagpasin ko na lang ang kaingayan niya. Isa pa, hindi ako makapag concentrate sa pagsusulat dahil masiyado na talagang nakakaistorbo ang musika niyang heavy metal rock.

Nakadalawa pa akong katok nang sa wakas ay buksan niya ang bintana. Pero hindi ko inasahan na ibang tao ang bubungad sa akin. Hindi ito ang conceited na anak ni Mrs. Palmeras na maraming hikaw sa tenga at mahaba ang buhok. The guy is simply… clean. He is nothing like Marcio, who always wear black and has a rock and roll aura around him.

"Yes? Anong kailangan mo?" tanong nito. He has a deep and serious voice. Hindi ito nakangiti kaya bigla akong nakaramdan ng pagkailang at kaba. He is not familiar na lalong nakadagdag sa panginginig ko. I despise myself when I met new faces. Nagiging literal na bobo ako.

I swallowed my entire existence because of the stupid excessive heart beat I have in the moment. Bigla akong na blanko.

"Tinatanong kita."

"Uhh.. where is your uhh name?" I ask, probably looking very stupid now.

Kumunot ang noo nito. "Ano?"

Lumunok ako ulit. Piniga ko ang mga kamay kong nagsisimula ng mamawis. Nahihirapan akong huminga. Ngunit dapat kong labanan ang nararamdaman ko ngayon. Ayaw ko nang magmukha pang tanga.

I gather all my wits together. "Nandiyan ba si Marcio?" sa wakas ay naisambit ko na rin.

"Bakit? Anong kailangan mo sa kaniya?"

"Pwede mo ba siyang tawagin? Nandiyan ba siya? Paki sabi naman na kailangan ko siyang makausap."

He is frowning when I have decided to look at him again. He might think that I am very stupid and I bet he didn't know about me having some trouble talking to random people. But that is the least of my worries right now. I am not really interested about what he think of me. Gusto ko lang matapos na ang ipinunta ko rito.

"He's not around. Baka pumunta 'yon sa bar ni Alejandro para kumuha ng gig mamayang gabi. Ako na lang ang magsasabi sa kaniya ng gusto mong sabihin, kung ayos lang sa iyo."

"Ah hindi na," unti unti akong umatras. "Pakihinaan na lang ‘yong tugtog," sabi ko at tumalikod na. Mukhang naubos na ang enerhiya ko sa pakikipag usap ngayong araw.

Hindi pa ako nakakalayo nang sumigaw ang lalaki. "Anong pangalan mo?"

Hindi ako makasagot. Tila nawala ang kakayahan kong magsalita. Ang alam ko lang ay napakalakas ng pagtibok ng puso ko.

Humakbang na ako bago pa ako mas maging kahiya hiya.

"My name is Harken."

Napangiti na lang ako. Sana kaya ko ring gawin ang ginawa niya. Sana kaya ko ring magpakilala.

'Nice to meet you Harken.'

There are people that you never expect to show up on your doorstep. I mean no one really showed up even before. Like ever. But why is Harken standing on my doorstep?

"Hello," bati nito ngunit hindi ito nakangiti. Ganoon parin ang suot nitong pulang sweater at itim na pants. Nakasuot na ito ng eyeglasses.

My throat went dry all of a sudden. "Bakit?"

"Hindi ba't may sasabihin ka kay Marcio? He's home now. Baka gusto mo siyang puntahan."

"Alam mo ba kung anong oras na? It's almost midnight. At nag abala ka pa talagang puntahan ako rito?" hindi napigilang tanong ko nang makabawi ako sa pagkakabigla.

"Well," he scratch his left eyebrow. "Naisip ko lang na baka importante ang sasabihin mo sa kaniya."

"Hindi naman masiyado."

Then awkward silence follows. Bukod sa kuliglig ay wala na akong ibang marinig. Sobrang lalim na ng gabi at walang matinong tao ang bumibisita ng ganitong oras.

'Hindi ka naman niya binibisita,' sabi ng isang bahagi ng isip ko. Which is true. Hindi naman niya ako binibisita. He is just here to inform that Marcio is now home. But why? Puwede naman talagang ipagpabukas iyon.

Harken catches me staring at him and shakes his head. "Okay?" he step backwards. "Sorry to disturb your sleep... at sa abala."

Nang mawala na si Harken sa paningin ko ay napasandal ako sa pinto. He is sorry that he disturbed my sleep? Is he really sorry or he just wanted to prank me? Guys nowadays loves to pull stunts whenever they like doing it. I am not and never a fan of those deeds but way back in elementary and high school, well even in college, I was the favorite victim of bullies. I am always the target because maybe I am the easiest one in class. Madaling saktan, apihin, at paglaruan.

They were a part of me that I will never ever forget. Hindi nakatulong ang ilang taon na nakalipas para burahin ang lahat ng sakit, paghihirap, at trauma na idinulot nilang lahat sa akin. Siguro isa sila sa mga naging dahilan kung bakit ako tuluyang nagkaroon ng SAD.

But I chose not to take any revenge. Wala akong makukuha roon at para na rin akong naging katulad nila. Isipin ko pa lang na mananakit ako ng iba ay para na akong masusuka. I don't want to be like every people came and eventually left out of my life for good. I don't want to be the monster in every story. I can't even imagine the pain I could inflict on other person's life.