I always thought the moment you learn how to think like an adult would be the start of stability in your own life. Na kapag marunong ka na at alam mo na ang tama sa mali, kaya mo ng makipagsabayan sa ikot ng mundo. Hindi pala iyon ganoon kadali. Hindi sa akin. Ever since my doctor diagnosed me with Social Anxiety Disorder, I learned that I am not in a normal state. Kaya pala magmula noong maliit pa lang ako ay ganito na ang nararamdaman ko. Kaya pala palaging lumalakas ang pagtibok ng puso ko kapag nasa harap ako ng maraming tao. Kaya pala nahihirapan akong lumapit sa mga kaklase ko para humingi ng tulong. Kaya pala naapektuhan ng sobra ang buhay ko.
Dahil doon, nakuntento na lang ako sa pagmamasid. I learned how to be happy through writing. Parang may kausap na rin ako kapag nagsimula na akong magtipa para ipahayag ang mga nasa isip ko. At least when I jot down all my thoughts, no one would criticize and judge me. That all of my say on things are valid and okay. Unlike in real world, wala ka pang sinasabi may pasya na silang husgahan ka. Isang maling galaw mo lang, magkakaroon ka na kaagad ng imahe na alam mo naman na hindi ikaw.
So far, I am making everything easy for me and for everyone. Less talk, less mistake. Less interacting to environment, more away from worldly sins.
But I am not clueless about life in general. I know how to follow rules, when to give up, and when to apologize. And that made me think that I have a little amount of normalcy in the sense of I am still capable to think rationally. But it is not enough to fill the emptiness that I feel in terms of my existence. Kahit sabihin kong alam ko, na kaya ko… sa huli ay tanging sagot lang ay hindi. Hindi ko kayang pilitin ang sarili ko .
Natatakot lang talaga akong magkamali at masaktan.
"Huwag mo sanang mamasamain pero wala ka ba talagang balak lumabas? I mean look," ani ng anak ng kapit-bahay namin na si Heron at itinuro ang kalangitan. "Ang ganda ng sikat ng araw. Do you think it's nice to walk on sunshine?"
Tipid akong ngumiti. "I am finishing something pa po."
Saglit nitong tinignan ang laptop ko. "You're always on your screen. Okay pa ba ang mata mo niyan?"
"Medyo hindi na. Nagsasalamin na po ako."
"Pagpahingahin mo kasi 'yang mga mata mo. Alam mo sumama ka sa akin. Ipapakilala kita sa mga kaibigan ko."
I am very happy to hear that Heron will introduce me to his friends. But the left side of my brain tells me that those people will not do good to me. And they will not like me. For sure.
I smiled politely. I don't want to offend him by saying no. "Next time na lang po. I just really need to finish my manuscript. Ingat na lang po kayo sa pupuntahan niyo."
"Are you sure?” he sighed. "Okay then. Basta next time sumama ka na."
Tumango na lang ako kahit alam kong wala naman talagang next time. I have plenty of time to join them but I also have plenty of reasons not to. Unang una, hindi ko naman sila kilala. Pangalawa, baka hindi ko lang masakyan ang kung anong man ang trip nila. Pangatlo, nahihiya akong magpakilala at baka hindi nila ako magustuhan. Pang apat at panghuli, ayaw kong umasa na naman na magiging permanente sila sa buhay ko. I believe people will come and go. No one will stay lalo na sa katulad kong mahiyain at boring na tao. Who would like to be with someone who is negative and dull? No one.
Kaya ipinagkakasiya ko na lang ang sarili ko sa pagtanaw sa mga magkakaibigan na magkakasama tuwing pumupunta ako ng park at malls. They looked so happy every time they were together. ‘Yong mga masayang ekspresyon nila kapag nagkukuwentuhan at nagkakaasaran. Nakakainggit. Gusto ko rin na maranasan na maging masaya kasama ng iba. Pero paano nga ba? Wala akong alam na paraan para mawala itong sakit ko. Therapies are not really working. After all, sa akin parin nakasalalay ang paggaling ko.
I took a deep breath and put all my attention to the screen. Ni hindi pa ako umaabot sa kalahati ng nobela ko. My words are jumbled and I cannot think straight. I don't know what is wrong with me today. I just ate my favorite oatmeal cookie and drink a cup of coffee, walk near our old church, and took a warm bath which was my usual routine before I start to write. Hindi pa naman pumapalya ang ritwal ko bago magsulat pero ngayon ay hindi yata ito umuubra. I think I need to do something.
I opened my phone to check if Syria is online. She is my virtual companion which I have met last summer. I accidentally message an account that is looking for someone to share their sentiments. At si Syria ang nakasagot ng mensahe kong iyon. She thought that I need her help, but I don't. I swear that was not my intention. I never wanted to share something about me most especially in some random stranger. Sadyang minsan talaga ay nagloloko ang mga teknolohiya kaya minsan ay naliligaw ang mga mensaheng dapat ay sa iba naman dapat napupunta.
But over time, I considered Syria as my virtual companion. She has a lot of sense and wit. Marami siyang opinyon sa mga bagay bagay na napag uusapan namin paminsan minsan. Also, hindi siya ‘yong tipo na gustong makipag kita ng personal. Which I prefer.
I click the telephone sign and waited patiently for her to answer the call. Messaging is kind of tiring so we decided to hear each others voices. After all, hindi naman namin makikilala ang isa’t isa.
"Hello?" a scratchy voice answers the phone.
"Hey Syria," I greeted without enthusiasm. "What is happening to me right now?"
"What are you talking about?"
"Hindi ako makapag sulat. Nawalan ako ng maisusulat," problemadong sagot ko.
"You need to stop writing for a while. You should touch some grass."
"Grass is greener without me touching it," tanging naisagot ko. Inayos ko ang pagkakatupi ng aking manggas ng aking damit habang naghihintay sa isasagot ni Syria. Minsan kasi delayed itong sumagot kahit na totoong tao naman ito at hindi isang AI. Hindi ko alam kung bakit ganoon siya. Siguro trip niya lang.
"I think you are burned out," anito kalaunan.
I never thought of that, honestly. I am enjoying my life so far. Or I just thought that I am?
I shook away all the negative thoughts on my head. I am happy. I am. I am happy being alone, in my own little world. I am happy that no one talk to me. I am happy that no one sees me. I am happy.
"Hindi. Masaya ako sa ginagawa ko."
I heard her sighed. "Okay. If you say so," anito at sandaling natahimik ang kabilang linya. Marahil ay wala na rin itong masabi katulad ko. "Wala naman kasi akong sinabing hindi ka na masaya sa ginagawa mo. Ang sa akin lang ay baka kailangan mo munang magpahinga at lumabas diyan sa lungga mo. Hindi ba't sabi mo ay hindi ka lumalabas? Maybe it's time for you to finally leave your computer screen for a while and live your life in reality. Maikli lang naman ang buhay."
Easy for you to say. Gusto kong sabihin pero wala naman iyong patutunguhan. Isa pa ayaw kong makipag argumento tungkol sa pagiging ganito ko. Wala namang nakakaintindi.
"I'll take note on that," I just said to dismiss the topic.
I hate to admit but what she said is all that I always wanted to do. Ngunit gustuhin ko mang lisanin ang pagsusulat, wala naman akong ibang kayang gawin. Writing is always been by comfort zone. I can't just stop and abandon the only thing I knew. Katulad ng sinabi ko, hindi ko kayang sumubok ng iba dahil alam kong hindi ko kaya.
"Hey! Andiyan ka pa ba?"
Napakurap ako. "Yes. Uhh Syria I think I have to go. May gagawin pa pala ako."
"I guess you should really go. Wala ka na sa wisyo kausap," sagot nito at ibinaba ang tawag. Napasandal naman ako sa swivel chair na kinauupuan ko. Bigla akong nakaramdam ng pagod na siyang madalas kong maramdaman. ‘Yong klase ng pagod na alam kong hindi makukuha ng kahit anong tulog o pahinga. ‘Yong pagod na hindi mawala wala.
I look up at the ceiling of my room. There is nothing special in it. Taon taon, linggo linggo, araw araw kong nakikita na halos kabisado ko na. Nakikita kong lumuluma na rin at wala akong balak na ipaayos iyon. Wala akong makitang dahilan para ibalik ang dating kagandahan ng bahay ko. Wala na akong kasama. It hits me, the thought I try to squeeze out of my mind. I am all alone.
But being alone is hard. Kahit sabihin pang sanay na ako at iyon ang gusto ko, may mga pagkakataon parin na gusto kong magkaroon ng makakasama. Na kailangan ko rin ng tulong. Na nakakapagod ding mag-isa paminsan minsan. Pinagdiskitahan ko na lang na yakapin ang brown teddy bear na natanggap ko noong ika walong kaarawan ko. Pinakikinggan ko ang tahimik na ihip ng hangin at mga huni ng ibon sa paligid. It is indeed a nice weather. But it is nicer if someone will be here… with me.
I press my elbows into the table, still thinking of the weather. Ilang tag araw na ba ang iniwasan ko sa buong buhay ko?
Mapait akong natawa. I wish I didn’t happened. Wala akong makitang saysay kung bakit ako nandito. Siguro ang papel ko lang ay maging isa sa pitong bilyong tao na kailangan para sa balanse ng mundo. Other than that wala na. I am already far away from everyone and everything. It doesn't make any difference kung tuluyan na talaga akong mawawala sa mundo. And my existence is not that remarkable para panghinayangan. So I can’t see the point.
Recently I have this thought of taking my own life. Na parang iyon ang pinaka tamang gagawin ko sa buong buhay ko. But instead of focusing on the absurdity of the idea, I chose to stay a little bit and do the thing I like the most. I can see a little light when I am writing and stupid may it seems, but I will hold on to it.
Sa isang seaside restaurant ako dinala ni Marcio. He is craving seafood raw kaya kahit hindi ko feel na kumain ngayon ng mga lamang dagat ay pumayag na lang ako. Naawa ako dahil mukhang gutom na siya sa tagal ng paghihintay niya sa akin kanina.Agad na umorder si Marcio pagkaupo namin sa pinakadulong puwesto ng restaurant. Huminga ako nang malalim at napapikit, ninanamnam ang malakas na ihip ng hangin.“Are you okay?” Napadilat ako sa tanong ni Marcio. Nakita ko ang pag-aalala sa mukha nito.Ibinaling ko ang atensiyon ko sa box ng tissue na nakapatong sa lamesa at nilaro iyon. “Okay lang ako. Pagod lang siguro sa maghapon na pagtatrabaho.”Tumango ito at tinanggap ang sagot ko. May katotohanan naman din ‘yon. Pagod na pagod ako hindi lang sa pagtatrabaho, pagod din ako sa mga nangyayari nitong mga nakaraang araw. Parang gusto ko munang
HENDELL’S POVMabagal na lumipas ang mga araw. That night was horrible and traumatic. Harken and I never talk about what happened that night. We never talk about anything. At all. Sa limang araw na lumipas ay puro iwasan at ilangan. Like there’s no one would dare to open up about it. And heck, I will never see Alejandro’s bar the same way again. Even the alcohol would surely taste like new but familiar for sure.I simply put my right palm on my forehead. Every time that one specific memory comes into my mind, I couldn’t help but feel uncomfortable. Bakit ko ba sinabi iyon? Nakakahiya!“Mukha kang sabog, H. Ano bang nangyari habang wala ako?”Hindi ako agad makasagot sa tanong ni Marcio. Anong sasabihin ko? Na nagkalat ako sa harapan mismo ng kapatid niya at nagmukhang tanga? Na parang isang baliw na
Hendell’s POVAfter I utter a single prayer I decided to sort things out by walking. Wala akong destinasyon. Lakad lang ako ng lakad. Kung saan man ako dadalhin ng mga paa ko ay hindi ko alam. Ang alam ko lang ay gulong gulo na ako sa lahat.I don’t want to be the villain but I did something bad to someone. To Harken. Pero iyon lang ang alam kong tama. Ang saktan siya dahil sinaktan niya ako. Akala ko iyon ang tama. Akala ko iyon ang makapagpapasaya sa akin. Lahat na lang ng inakala kong tama siguro ay mga maling akala lang. I can’t feel any satisfaction. Instead, all I felt was a burden, never-ending hatred, and loneliness. Pagod na pagod na ako.“It’s okay. Gagawin ko ang lahat para maaprubahan ang investment mo. Trust me Harken, kapag sinabi ko, tutuparin ko.”“Huwag na. I think it’s all over for me Jelena. Sa tingin ko
Hendell."Rinig ni Hendell ang pagtawag sa kaniya ni Harken. Palabas na sana siya nang mamataan niyang nasa labas si Harken at tila may hinihintay. At marahil siya ang hinihintay nito. Bumuga siya ng hangin saka ito nilingon. "Bakit?" tanong niya. Madilim ang mukha nitong naglakad palapit sa kaniya. Nakakuyom ang mga kamay nito na parang gusto nitong manakit. "Totoo ba?!" Nabigla siya sa bulyaw nito. Hindi pa siya nakakahuma sa gulat ay muli itong sumigaw. "Ikaw ba 'yong kumuha ng package ko kahapon?!"Nag iwas siya ng tingin at patay malisyang sumagot. "Hindi. Saan mo naman napulot 'yang balitang 'yan? Binalita ba sa TV?""Huwag mo akong pilosopohin. Hindi mo kasama si Marcio ngayon kaya wala kang rason para magsalita ng pabalang." Masama ang tingin nito sa kaniya. Sobrang sama na halos makaramdam siya
Lately, everyone’s quite busy doing their own businesses. Hendell wasn’t ready for the silence and aloneness after a long time of loud and chaotic days she had. At first, it was okay. Tolerable. Having no one around felt like an end of the world for her. The silence really does.Marcio was out of town. He has some music gigs in the city. She wanted to come but he won’t let her. Maybe because Marcio was very particular in doing his thing alone. While Tres, on the other hand, went to his hometown to visit some immediate family. Christmas is fast approaching and the need to be with one family member is a must. And that made her sad.Sinubukan niyang tawagan si Monica ngunit nasa isang business seminar ito sa Singapore at hindi nito sinabi kung kailan ito uuwi. There is one person she knew, so far, available. But in the past weeks, Harken was always seen with Jelena. That girl helped him with his business and they’re quite closer than the last time
Ilang minutong nakatunganga lang si Hendell sa loob ng restaurant. Ilang minuto na rin mula noong makaalis si Jelena at Harken ngunit heto pa rin siya at halos hindi makagalaw sa kinauupuan.Nagseselos nga ba talaga siya? O dinadaya lang siya ng kaniyang imahinasyon? Possible iyon. Galit siya kay Harken at ang maging masaya ito sa piling ng iba ay ang pinakahuling bagay na hihilingin niya. Hindi maaaring siya lang ang nahihirapan."Miss oorder ka ba?" Napakurap siya sa tanong ng waiter na mukhang kanina pa nakatayo sa gilid niya. Umiling siya at nagmadaling lumabas ng restaurant. Gusto niyang batukan ang sarili. Hindi siya dapat pumasok doon. Hindi siya dapat nagpadala sa agos ng damdamin.Pumasok siya ng sasakyan na tila wala pa rin sa maayos na pag-iisip. Kagat kagat ang labing isinandal ang sarili sa upuan, iniisip kung anong nangyayari sa kaniya. Naiinis siya hindi kaninuman, kung hindi sa sarili niya. Na
"Monica, can I ask you a question?" tanong ni Hendell nang makitang hindi na gaanong busy si Monica. Kani-kanina ay napakarami nitong tambak na trabaho at ayaw paistorbo. Nang makakita siya ng pagkakataon na kausapin ito ay hindi na siya nagdalawang isip pa.Nag-angat ito ng tingin mula papeles na kanina pa nito pinagmamasdan. "Ano 'yon?""May kilala ka bang George?" maingat na wika niya.Mukhang naging interesado ito. Itinabi nito ang ginagawa at itinutok sa kaniya ang buong atensyon. "George what?""De Castro," aniya at kaagad niyang napansin ang biglaang pagbabago ng reaksyon nito. That confirms na totoo ang sinasabi ng ex boyfriend nitong si Brent. Si George De Castro ang may pakana ng lahat ng nangyari rito at ang muntik na sanang mangyari sa kaniyang sinapit ni Monica.Kumuyom ang kamao nito at dahan-dahang huminga. Punong puno ng galit ang mga mata nito a
Nagising si Hendell sa isang malakas na katok. Inis na iminulat niya ang kaniyang mga mata at kaagad na tinignan ang orasan. Alas sais pa lang ng umaga.Huminga muna siya nang malalim bago pilitin ang sarili na bumangon. Sinong matinong tao ang mambubulabog nang ganito kaaga? At higit sa lahat ay umuulan pa?Mabibigat ang kaniyang mga hakbang na tinungo ang pinto. If this is not important, she'll gonna swear to every saint that she will punish the heck out of the person who disturbed her precious sleep.Binuksan niya ang pinto at bumungad sa kaniya ang mukha ni Marcio na halatang kagigising lang rin. Magulo pa ang mahaba nitong buhok at halos hindi pa naisusuot ang itim nitong t-shirt na pinutol ang dalawang manggas. Ni hindi pa ito nakapagtsinelas.Napakamot siya ng noo. "Anong ginagawa mo rito't nambubulahaw ka ng tulog?" pagtataray niya sabay taas ng kilay. Isa sa mga bagay n
'This is not a good idea.''It is,' mabilis na kontra ni Hendell sa kaniyang isip.Dahan-dahan siyang nag-angat ng tingin at sinalubong naman ito ni Mr. Fuentebella, ang matandang humawi kay Harken noong nakaraang araw. Nalaman niyang isa itong officer ng kumpanya at kailangan ni Harken ang tulong nito. But sad to say, Mr. Fuentebella was uninterested with his business."Bakit gusto mo akong makausap?" He asked. She saw his wrinkled eyes squints out of suspicion.She sips on her tea before she answers his question. "May gusto lang akong malaman mula sa'yo," aniya at inilabas ang isang dokumento. "Kilala mo ba ito?"Itinutok niya ang larawan ni Harken. Oo, desperado na siyang malaman kung ano ang kailangan nito sa matanda. Kailangan niyang malaman ang nangyayari para maisagawa niya ng maayos ang kaniyang plano."Kilala