BULLETS of sweat ran from my temple down to my face and neck and stopped in the deep canal between my breasts. I closed my eyes tightly and held my tears from falling. Ang sakit na nanunuot sa aking balat mula sa hampas ng latigo ay nagbigay ng kakaibang sensasyon sa sistema ko. Like the pain from the hard stroke he was given, it gave me pleasure, and I couldn't help myself but moan and bite my lower lip as it bled.Wala namang tugtog, pero para bang may sensual na musika akong naririnig at sinasabayan iyon ng marahang pag-indayog ng katawan ko.Nakakatawa dahil kahit nakaluhod at nakagapos ang dalawang kamay sa mahabang kadenang nakakabit sa ceiling, na para bang sadyang ginawa para talaga roon, ay nagawa kong sumayaw pa rin at igiling ang bewang.The funny thing was that I didn't know how to dance, but it looked like I was good at it."H-Harder, please," I moaned, and I couldn't recognize myself at the tone of my voice.Rinig ko ang malakas na paglagatik ng latigo sa balat ko. Napat
PAGMULAT ay kaagad natutok ang mga mata ko sa puting kisame. And as I smelled the medicine in the air, I knew where I was. Nasa ospital ako. Inalala ko kung anong nangyari bakit ako napunta rito. And my head hurt as I remembered what happened.Muling napapikit ako. I couldn't believe that I would be in a pit for such a short period of time. Maayos naman ako bago ako mag-out nang Friday. But everything turned bad after that blind date incident!"Okay na ba ang pakiramdam mo, Ysa?" tanong ng babae, puno ng pag-aalala.I opened my eyes to see Tiya Flor; she was sitting with her worried face beside the hospital bed where I was lying."Wala ka na bang nararamdaman na masakit?" She touched my body to probe if I was okay. I am okay, though. Pero hindi ako nagsalita at patuloy lang nakatitig sa kanya."Sabi ng doktor, na over fatigue ka raw dahil sa stress," sabi niya, maluha-luha ang mga mata. "Kasalanan ko 'to. Kung hindi sana kita pinilit na makipag-date kay Davin, hindi ka sana mai-st
"HINDI NAMAN ho talaga ito kailangan, S-Sir..."Halos magbaga ang mga pisngi ko sa sobrang kahihiyan na nararamdaman habang nakasunod ako sa malapad na likod ng anak ni Mr. Sandoval papasok ng opisina. Well, I could feel the burning sensation penetrating my chest even as the cold air from the AC brushed against my skin, telling me that the burn on my chest badly needed an immediate treatment, but I couldn't let him do that. He's my boss, for goodness sake!Hindi siya umimik. Matapos niya akong paupuin sa itim na couch sa receiving area ay kaagad siyang lumabas. Saglit lamang iyon. Nang bumalik siya ay bitbit niya na ang isang maliit na puting plastic box— isang first-aid kit.I shut my eyes in frustration. "There's no need to do this, Sir."But he just silently seated himself next to mine. Inilapag niya ang first aid kit sa ibabaw ng glass center table at binuksan iyon na para bang hindi niya ako narinig.His eagerness to treat my burn by himself was plastered on his stoic face. Is
NAIWAN AKO sa kinatatayuan ko, nakatulala sa nakasaradong malaking pinto ng opisina ni Mr. Sandoval. I clutched my chest. What the hell! I have no idea why my heart was beating erratically. Dahil ba ito sa lalaking iyon?No.That can't be.Kinakabahan lang ako tulad nang kapag naririto si Mr. Sandoval.Yeah.I was just nervous because he's the son of my boss."Ysa," someone called me.Napalundag ako at nabalik sa sariling wisyo. Napakurap ako at marahan kong pinilig ang ulo bago ko binalingan ang tumawag. It was Mrs. Ambros. Nasa tapat pa rin siya ng pinto ng elevator, naluluha ang mga mata at parang natuod na sa kinatatayuan. I could see the guilt in her eyes. Kahit pa may suot siyang makapal at bilog na salamin sa mga mata. A small smile curled on my lips. "Bakit ho, Mrs. Ambros?"Mabagal siyang lumakad palapit sa table ko, mabibigat ang hakbang ng mga paa at pinaglalaro ang mga daliri niya sa kamay sa bawat isa.When she halted in front of me, I stretched my smile into a sweet
NATAMEME AKO at nawala sa sarili. Nasa front seat ako habang ang anak ni Mr. Sandoval ay nagda-drive papunta sa condo kung saan ako naninirahan sa loob ng limang taon. Ayaw ko man na magpahatid pa pero wala akong nagawa nang igiya niya ako sa loob ng kotse. Para akong isang mannequin na hila-hila niya kanina at walang sariling buhay.Papaano ba naman kasi... up to this point... I couldn’t still believe what he said. Hindi pa rin ma-absorb ng utak ko ang lahat. Siya? Gusto niya ako? Haler. He’s the son of a conglomerate. He’s the son of my boss. And I am just a secretary to his father. Kaya papa’nong gusto niya ako?To be honest... that was the first time I heard someone confessing to me— directly to my face. Hindi sabi-sabi lang ng kung sinu-sino. Siguro iyon din ang dahilan bakit big deal iyon sa akin. Kahit pansin ko naman na parang wala lang sa lalaki ang ginawa niya.Kasi kung seryoso talaga siya roon, dapat may hiya siyang nararamdaman para sa akin, 'di ba? Or else he would be aw
I WAS SILENT the whole ride until, finally, the car stopped. Hindi ko alam kung ipagpapasalamat ko ba na sa kotse ni Miko sumakay si Aira o mas nanaisin kong sumama na lang siya sa amin. The long stretch of silence between us was awkward. Mas nanaisin ko pa na marinig ang ingay at panunukso ni Aira kaysa mabingi sa sobrang katahimikan."Is this the bar that Miko mentioned?"Finally, he found his own voice. Not that I want to talk with him while we are riding on the EDSA. Hindi lang ako sanay na tahimik siya. O ganito talaga siya. Isang araw pa nga lang pala kami nagkakasama. Hindi ko pa siya kilala nang lubusan.Pasalamat na rin ako na hindi mabigat ang traffic papuntang BGC, kaya mabilis kaming nakarating rito. Hindi tulad nang biyahe namin papunta sa condominium.I looked at the window on my side. At nang makita ang iba’t ibang ilaw na kumikislap at binabalot ang buong building, I confirmed that this is the new bar in the city. Pasado alas diyes na, pero marami pa rin ang pumapasok
“I like you, Ysabella. No. I think… I am already in love with you,” napapaos niyang sabi na ikinakurap ng mga mata ko.I caught the big fish on the wide ocean... in a short span of time. Without a skill. Without exerting an effort. Or even without a professional fishing rod and bait.Who would believe it?No one. Kaya gusto ko man siyang paniwalaan dahil… nababasa ko ang sinseridad sa kanyang mga mata habang sinasabi niya ang mga salitang iyon… hindi ko magawa. Imposible kasi. Isang araw pa lang kaming nagkasama at nagkita. O kahit isama pa ang una naming pagtatagpo sa Mystique at no’ng awarding… imposible pa rin.Ano iyon, love at first sight? I don’t believe in that kind of stuff. Or even in the second, third, and so forth meetings. Ano iyon, automatic na tumibok ang puso niya para sa akin, kahit wala kaming malalim na pinagsamahan? Sinong niloloko niya?Love needs deep connection and a strong bond. You should already have shared both happiness and sadness. You should already bot
I wanted to answer Murky. Gusto kong itanggi at halakhakan ang tanong niyang iyon. But I couldn’t move my lips! Nanatili lang ang mga mata ko sa kanya at alam kong namimilog ang mga iyon. Kung hindi lang tumunog ang alarm ng elevator at bumukas ang pintuan ay tuluyan na akong magiging bato sa kinatatayuan.“Ano pang hinihintay mo, Ysa?” Nagtaas ng kilay sa akin si Mari. Napakurap ako nang makitang nasa labas na sila. Taranta tuloy akong lumakad palapit sa kanila. “Medyo may naiisip lang...” Naningkit ang mga mata ni Murky sa akin. “Don’t tell us na dinibdib mo ang tanong ko kanina?”Umiling ako.“Joke lang iyon, Ysa, ano ka ba! Saka as if naman na papatulan mo ang anak ng boss mo at magiging boss mo in the near future,” sabi ni Murky sabay halakhak.Hilaw akong napangiti sa kanilang apat. I didn’t know why that question bothered me so much. Kahit nang nasa condo na ay hindi ako tinantanan niyon."Right, Ysa? Hindi ka naman girlfriend ni Sir, 'di ba?"Mariin akong napapikit at napail