Killer

Gabi na ako nang nakauwi sa aking bahay binuksan ko ang telebisyon at pinapanood ang mga kapulisan na kinu-kolekta ang mga bala na naiwan sa krimen.

“Ang tatanga niyo naman!” Sigaw ko sa kanila habang umiinom nang alak sa loob nang aking kwarto. Inilipat ko nang ibang channel ang telebisyon at napanood ko rin ang mga pamilyang nagpo-protesta sa mga kapulisan sa kadahilanang hindi pa umuusad ang kaso.

“Mga inutil! Dapat lang sa kanila ang mamatay. Hindi binubuhay ang mga taong kagaya nila.” Nagpakawala ako nang isang malakas na halakhak habang pinaglalaruan ko ang baril sa aking kamay.

“Hanggang kailan kaya nila malalaman ang totoo? Hanggang kailangan pa kaya sila iikot sa krimen na ginawa ko?” bulong ko sa aking sarili. Dalawang tao na ang napabagsak ko. Ilan pa kaya ang kulang? Hindi na ako makapag-hintay na ubusin silang lahat.

Kinabukasan ay nag-jogging ako papuntang sementeryo at hinanap ang dalawang puntod nila Robert Malinao at Emilio Perez. Wala pa rin hanggang ngayon? Pinaglalamayan pa rin nila ang mga bangkay nang mga hinayupak na iyon. Napahinto ako sa gilid nang puno at pinagmasdan ang buong paligid.

“Ginawa niyo akong ganito. Ginusto niyong mabuo ang isang nakakatakot na halimaw sa loob ng aking katawan. Ngayon ay hinayaan niyo akong maging malakas. Oras na para maningil ako nang buhay,” bulong ko sa aking sarili.

Napaluha ako nang bahagya nang maalala ang aking malagim na nakaraan. Hindi ko alam kung paano ako nabuhay sa mga oras na iyon. Kung ibabalik natin ang nakaraan. Para akong basing sisiw na naghahanap ng init sa isang inahin.

Sobrang lamig. Muntikan na akong magpakamatay pero napaisip ako nang isa pang pwedeng maging solusyon. “Bakit ko kailangang mawala sa mundo kung pwede naman na sila ang mabura.” Napaupo ako sa damuhan at uminom nang tubig.

            “Ikaw na ang isusunod ko,” huling sambit nang aking mga labi at saka umalis sa sementeryo.