บทที่ 3 เจอกันครั้งแรก

@วันต่อมา

"ค่ะ หวายถึงมหา'ลัยแล้ว" เสียงหวานพูดคุยกับคนปลายสายระหว่างที่กำลังเดินมายังหน้าอาคารเรียนของคณะตัวเอง เธอลดโทรศัพท์ในมือลงเล็กน้อยเมื่อเห็นแผ่นหลังแกร่งของเพื่อนสนิทที่คุ้นเคยบริเวณม้าหินอ่อนด้านหน้าของตึกคณะก่อนจะบอกลาอีกคนอย่างสุภาพ

"เอ่อ แค่นี้ก่อนนะคะพี่มาร์ช หวายเจอคินแล้วเดี๋ยวขอเข้าไปหามันก่อน"

(ครับ ไว้เรียนเสร็จแล้วโทรหาพี่นะแล้วไปกินข้าวด้วยกัน)

"โอเคค่ะ" มัดหวายตอบกลับด้วยรอยยิ้มแล้วเป็นฝ่ายกดวางสายไปก่อนจากนั้นเก็บโทรศัทพ์ลงในกระเป๋าสะพายข้างแล้วเดินไปหาเพื่อนสนิทสมัยมัธยมของตัวเองอย่างอารมณ์ดี

"ฮายย เพื่อนรัก~" มัดหวายวางแขนลงบนบ่าแกร่งของภาคินอย่างถือวิสาสะพลางชะโงกหน้าเข้าไปหาเขาไปด้วย แต่ชายหนุ่มกลับตวัดสายตาขึ้นมามองอย่างแข็งกร้าวแล้วเอ่ยบอกเสียงขุ่น

"เอาแขนเธอออกไป"

"เป็นบ้าอะไรอีกคะ แล้วทำไมวันนี้นั่งอยู่คนเดียว พีชล่ะ?" ริมฝีปากบางเคลือบด้วยลิปสติกถามคนที่นั่งอยู่ด้วยความสงสัยเพราะปกติชายหนุ่มมักจะตัวติดอยู่กับลูกพีชตลอดเวลา เธอกวาดสายตามองรอบๆ ก่อนจะหย่อนตัวลงตรงเก้าอี้ที่ติดกัน

"พีชกลับไปนอนบ้าน"

"ทะเลาะกันเหรอ? หรือพีชทนความบ้าของแกไม่ไหว"

"ถ้าปากมันพูดเรื่องดีๆ ไม่ได้ก็เงียบไปดีกว่านะ" ภาคินเอ่ยบอกเสียงราบเรียบด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่น

"นี่! แกก็เป็นซะแบบนี้ไง ฉันเป็นผู้มีพระคุณนะ รู้งี้ไม่ช่วยจีบพีชให้หรอก" มัดหวายแหวใส่เสียงดังพลางกอดอกมองเพื่อนสนิทของตัวเองตาขวางที่ดูเหมือนนิสัยขวานผ่าซากของเขาจะแก้ไม่ได้ง่ายๆ ความจริงเธอและภาคินเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมปลายจนมาเรียนมหาวิทยาลัยที่เดียวกัน ส่วนลูกพีชนั้นมัดหวายได้เจอกับหญิงสาวโดยบังเอิญตอนช่วงปีสองที่ลงเรียนวิชาเสรีด้วยกัน ความน่ารักและนิสัยดีของลูกพีชทำให้ทั้งสองคนสนิทกันได้อย่างง่ายดายจนมัดหวายเองก็เริ่มแนะนำเพื่อนสนิทของตัวเองให้คนตัวเล็กได้รู้จักอย่างรู้ว่าทั้งคู่ต้องได้รักกันแน่นอน จนในที่สุดภาคินและลูกพีชก็ตัดสินใจคบหากันจริงๆ ตอนปีสองเทอมสอง ทำให้มัดหวายกลายเป็นเพื่อนสนิทของทั้งคู่ไปด้วย

"ต่อให้ไม่มีเธอ ฉันกับพีชก็คบกันอยู่แล้ว"

"จ้าา คนหล่อเลือกได้ แกเองก็ชอบพีชตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นเหมือนกันนั่นแหละ"

"ว่าแต่ทำไมถึงทะเลาะกันอะ ขนาดพีชหนีไปนอนที่บ้านเลย"

"ไม่ได้หนี"

"อะ ไม่หนีก็ไม่หนี สรุปมีเรื่องอะไร"

"..."

"ตอบมานะ อย่ามาเงียบแบบนี้" มัดหวายเค้นถามคนที่นั่งอยู่อีกครั้งเมื่อเขายังเงียบอยู่อย่างนั้น จนภาคินถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่แล้วยอมเล่าให้หญิงสาวฟังด้วยความรำคาญ

"ไอ้โง่เอ๊ย! เรื่องนี้แกผิดนะ จะหึงหวงก็ให้มีขอบเขตหน่อย แล้วคนอื่นจะมองพีชยังไง" มัดหวายสบถออกมาอย่างหัวเสียหลังจากฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างทั้งสองคนจบ เธอยกมือขึ้นมากุมขมับอย่างคิดไม่ตกเพราะดูเหมือนเธอจะคิดผิดไปกับการที่ตัดสินใจแนะนำลูกพีชให้ภาคินได้รู้จักแบบนี้

"แล้วแกก็เลยปล่อยให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ จะรอจนกว่าพีชจะหายงอนเอง?"

"ฉันมีวิธีง้อก็แล้วกัน"

"ผู้หญิงไม่ได้ชอบมีเซ็กซ์ทุกคนหรอกนะ อย่าคิดว่าพีชจะชอบการง้อแบบนั้น"

"อยู่ใต้เตียงหรือไงถึงรู้?"

"อยู่กับแกมานานค่ะถึงรู้ คนแบบแกทำอะไรโรแมนติกไม่เป็นหรอก"

"เหอะ!"

"รีบไปง้อเลย ไม่งั้นฉันจะหาแฟนใหม่ให้พีช" มัดหวายยื่นคำขาดแล้วเดินออกมาจากตรงนั้นทันทีเพื่อที่จะไปหาเพื่อนสนิทอีกคน ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอจะเป็นยังไงบ้างจากการที่มีคนรักแบบนี้ หากให้เดาหญิงสาวคงจะต้องคิดมากถึงปัญหาต่างๆ พอสมควรจากสิ่งที่ภาคินได้ทำไว้

"พีชจะเป็นยังไงบ้างเนี่ย" เสียงเล็กบ่นถึงเพื่อนสนิทอีกคนออกมาด้วยความเป็นห่วงระหว่างที่กำลังเดินมาด้านหน้าของมหาวิทยาลัยไปด้วย ใบหน้าหวานที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางหันมองซ้ายขวาเพื่อหาลูกพีชอีกครั้งแล้วตัดสินใจหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อจะติดต่อกับอีกคนเมื่อเห็นว่าเวลาค่อนข้างล่วงเลยจากเวลาปกติมาพอสมควรทว่าเท้าเล็กก็ต้องชะงักแล้วเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงเดินที่เข้ามาใกล้

"พะ..."

"โทรศัพท์ตกในรถ"