Tous les chapitres de : Chapitre 1 - Chapitre 10

@มหาวิทยาลัย"ขอโทษนะครับ" เสียงทุ้มเข้มที่ดังขึ้นใกล้ๆ ทำให้มัดหวายต้องหันกลับไปมองตามต้นทางของเสียงอัตโนมัติ ใบหน้าเรียวใสที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางยิ่งชวนให้รู้สึกน่ามองมากขึ้นไปอีกจนมาร์ชเผลอคลี่ยิ้มออกมาตอนได้สบตากับดวงตาคู่สวยนั้นอีกครั้ง"เอ่อ..พี่มาร์ชมีอะไรหรือเปล่าคะ" เป็นมัดหวายที่เป็นฝ่ายเอ่ยถามออกมาด้วยความสงสัยเมื่ออีกคนยังคงเงียบอยู่ทำให้มาร์ชหลุดออกจากภวังค์"ค ครับ พอดีพี่เห็นว่าเรานั่งอยู่คนเดียว ถ้าไม่รังเกียจขอพี่นั่งเป็นเพื่อนได้ไหมครับ" มาร์ชรีบอธิบายจุดประสงค์ของตัวเองออกไปหลังได้สติ ใบหน้าหล่อมีสีหน้าที่เป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัดเมื่อรู้ตัวว่าเผลอทำตัวไร้มารยาทออกไป อยู่ๆ มันก็เกิดความรู้สึกอยากที่จะจ้องมองคนตรงหน้าให้มากกว่านี้"อ๋อ ได้สิคะ" เจ้าของใบหน้าเรียวใสยิ้มอนุญาตไปอย่างใจดีเพราะเธอและมาร์ชก็ค่อนข้างจะคุยกันบ่อยพอสมควรทำให้มัดหวายไม่ค่อยที่จะรู้สึกเกร็งมากนักหากจะอยู่ด้วยกันสองต่อสอง แม้ว่ามาร์ชจะอยู่คนละคณะกับเธอก็ตาม"ว่าแต่มานั่งกินข้าวกับหวายแบบนี้เพื่อนพี่จะไม่ว่าเหรอคะ" หญิงสาวแสร้งถามกลับพลางเหลือบมองไปยังกลุ่มเพื่อนของมาร์ชที่นั่งอยู่ด้านหลัง

"โทรศัพท์ตกในรถ" คำพูดที่อยากจะเอ่ยกลืนหายเข้าไปในลำคอพร้อมกับดวงตากลมโตที่เบิกกว้างด้วยความตกใจตอนเห็นร่างสูงของนักธุรกิจชื่อดังคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาทางเธอซึ่งคนนั้นก็คือ 'พิชญ์' พี่ชายของลูกพีชเพื่อนสนิทของหญิงสาวพิชญ์เดินไปหยุดตรงหน้าของน้องสาวตัวเองแล้วยื่นโทรศัพท์ในมือไปให้กับลูกพีช ดวงตาคมกริบปรายตามองหญิงสาวที่ยืนอยู่ด้านข้างของลูกพีชด้วยสายตาเย็นชาจนมัดหวายเผลอกำกระโปรงแน่นอย่างทำอะไรไม่ถูกเมื่อได้มายืนอยู่ต่อหน้านักธุรกิจหนุ่มที่มีชื่อเสียง ทุกคนต่างรับรู้ถึงความสามารถของพิชญ์เป็นอย่างดีว่าเขาสามารถทำให้บริษัทเล็กๆ ที่กำลังจะล้มละลายของพ่อตัวเองกลับมาเป็นที่ยอมรับในวงการธุรกิจได้อีกครั้งแม้ตอนนั้นชายหนุ่มจะเพิ่งอายุยี่สิบต้นๆ เท่านั้น มีสื่อเป็นจำนวนมากที่ลงข่าวเกี่ยวกับการลงทุนในต่างประเทศของชายหนุ่ม ซึ่งเธอเองที่เป็นเพื่อนสนิทของลูกพีชได้เกือบหนึ่งปีก็เพิ่งจะเคยเจอตัวจริงของพิชญ์เป็นครั้งแรก ดวงตาคมนิ่งที่แฝงไปด้วยอะไรบางอย่างทำเอาคนโดนมองเริ่มหายใจไม่ทั่วท้องจนมัดหวานต้องเป็นฝ่ายหลบสายตาไปก่อนแม้เธอจะแอบดีใจที่ได้เจอตัวจริงของคนมีชื่อเสียงขนาดนี้ก็ตามใบหน้าที่หล่อเหลาแล

@ห้างสรรพสินค้า"พี่มาร์ชหนักไหมคะ ให้หวายช่วยดีกว่า" เสียงหวานหันกลับไปถามคนที่เดินอยู่ด้านข้างที่กำลังถือของอยู่แล้วทำท่าจะเอื้อมมือไปช่วยแต่มาร์ชกลับเบี่ยงตัวหลบแล้วตอบกลับมาเสียงอบอุ่นเพื่อคลายความกังวลให้อีกฝ่าย"ของแค่นี้เองจะหนักได้ยังไง หืม?""แต่มันก็เยอะ...""พี่เป็นผู้ชายนะ แค่นี้ไม่ได้หนักอะไรสำหรับพี่เลย อีกอย่างถ้าแค่นี้ยังช่วยหวายไม่ได้แล้วต่อไปจะดูแลหวายได้ยังไงล่ะ" มาร์ชคลี่ยิ้มตอบกลับไปอย่างไม่คิดอะไรแต่คำพูดของเขากลับทำให้อีกฝ่ายรู้สึกอึดอัดไม่น้อยเพราะหลายวันที่ผ่านมามาร์ชมักจะพูดทำนองนี้อยู่เสมอแม้เธอจะเพิ่งเปิดโอกาสให้เขาได้ไม่ถึงสามเดือนเท่านั้น เขามักจะวางแผนอนาคตร่วมกันไว้จนมัดหวายรู้สึกอึดอัดหากจะไม่สามารถทำตามที่ชายหนุ่มต้องการได้"อีกอย่างพี่เป็นคนอาสาจะมาช่วยหวายเอง เพราะฉะนั้นไม่ต้องคิดมากนะครับ" ชายหนุ่มยกมือขึ้นมาลูบศีรษะทุยเล็กด้วยความเอ็นดูตอนที่เห็นอีกฝ่ายเงียบไป เพราะความจริงแล้วเขาเป็นคนเสนอตัวจะมาช่วยมัดหวายเลือกซื้อของในวันนี้เองเนื่องจากเมื่อคืนตอนที่คุยกันเธอได้บอกว่าจะมาซื้อของให้กับพ่อของตัวเองในวันคล้ายวันเกิด เขาจึงเสนอตัวที่จะมาช่วยหญิงสาว

"เพราะเธอเป็นตัวซวยของน้องสาวฉันไง""..!!" มัดหวายเบิกตากว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าจะได้ยินถ้อยคำหยาบคายจากปากของอีกคน เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขาด้วยแววตาวูบไหวในขณะที่พิชญ์ก็กำลังจ้องมองเธออยู่เช่นเดียวกัน"ตั้งแต่ที่พีชรู้จักกับเธอ พีชก็เจอแต่เรื่องแย่ๆ ไม่เว้นแต่ละวัน แล้วสุดท้ายเธอก็แนะนำไอ้ผู้ชายเฮงซวยคนนั้นให้น้องสาวฉันไงล่ะ!" ชายหนุ่มตะเบ็งเสียงใส่คนอายุน้อยกว่าด้วยอารมณ์โกรธจัดเมื่อนึกถึงการกระทำของเธอ ในขณะที่มัดหวายเริ่มตัวสั่นเทาจากอารมณ์เดือดที่พลุ่งพล่านของคนตรงหน้า ความเกลียดชังที่เขามีหญิงสาวรับรู้มันได้ทั้งหมดจากสายตาและน้ำเสียงเหล่านั้นเพียงแต่เธอไม่ได้มีเจตนาที่ไม่ดีแบบที่พิชญ์เข้าใจผิดนั่นจึงทำให้มัดหวายเลือกที่จะแย้งออกไปแม้น้ำเสียงของเธอจะกำลังสั่นด้วยความหวาดกลัวก็ตาม"มะ..มันไม่ใช่แบบที่พี่คิดนะคะ""งั้นเหรอ? เธอจะบอกว่าต้นเหตุมันไม่ได้มาจากเธออย่างนั้นใช่ไหม?""หวายไม่เคยอยากจะให้พีชต้องเจอเรื่องไม่ดีจริงๆ นะคะ ส่วนเรื่องของคินทั้งคู่รักกันจริง...อึก!""ความรักบ้าๆ นั่นมันจะไม่เกิดขึ้นเลยถ้าเธอไม่พยายามยัดเยียดมันให้กับพีช" พิชญ์กดเสียงต่ำในขณะที่มือยังคงบีบท่อ

"นี่แกจะไม่เข้าใจที่ฉันพูดจริงๆ ใช่ไหม?" มัดหวายเท้าเอวอย่างอารมณ์เสียในขณะที่กำลังพูดคุยกับคนปลายสายไปด้วยซึ่งคนนั้นก็คือภาคินที่เป็นคนรักของลูกพีช เธอเผลอถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่หลังจากที่พยายามครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ชายหนุ่มก็ยังคงไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอต้องการอยู่ดี"ฉันบอกแล้วไงว่ามันไม่มีอะไร แกฟังนะ ต่อให้แกจะไม่ให้พีชคุยกับใคร หรือให้พีชใส่กระโปรงยาวลากพื้น แต่ถ้าคนมันจะนอกใจยังไงมันก็ห้ามกันไม่ได้หรอก"(เธอจะบอกว่าพีชกำลังจะนอกใจฉันหรือไง?)"โอ๊ย ฉันแค่เปรียบเทียบไหม อย่าโง่ได้ปะ"(...)"ฉันจะบอกว่าสิ่งที่แกทำมันไม่มีประโยชน์อะไรเลยนอกจากสร้างความอึดอัดใจให้พีชอย่างเดียว ถ้าคนจะไปต่อให้แกบังคับเขายังไงมันก็ไม่มีประโยชน์หรอกนะ""แทนที่จะมานั่งบังคับทำไมไม่พยายามทำให้พีชมีความสุขที่สุดล่ะ?" หญิงสาวยังคงพยายามโน้มน้าวให้ภาคินเข้าใจอย่างใจเย็นก่อนจะได้ยินเสียงพ่นลมหายใจหนักๆ จากอีกคน ทว่ายังไม่ทันที่เธอจะได้อธิบายต่อภาคินก็รีบเอ่ยแทรกพร้อมกับตัดสายไปก่อน(แค่นี้ก่อน พีชออกมาจากบ้าน)"เดี๋ยวกะ..."ติ้ด"อะไรเนี่ย" มัดหวายเสยผมอย่างหงุดหงิดแล้วจ้องมองเบอร์โทรที่ปรากฏบนหน้าจอไปด้วยแต่ถึงอย