Kabanata 007

“Karmela, alam ko anak nahihirapan ka na sa gastusin para sa pagpapagamot sa akin. Ayokong mahirapan ka anak, hindi na natin kayang ituloy pa ang ganitong kalaking gastos.

Masaya na ako bilang ina mo na nalaman kong handa mo akong ilaban hanggang dulo. Pero para sa akin anak sapat na ang nagawa mo. Pwede na nating ihinto ito. Ayokong isakripisyo mo ang kinabukasan mo sa kaka-alaga sa akin.

Okay na ako anak, ang gusto ko naman bago ako mamaalam sa mundong ito ay makita kitang masaya sa piling ng sarili mong pamilya.”

Hindi ko mapigilan ang bahagyang panginginig ng aking mga kamay, ngunit alam kong kailangan kong magpakita ng katatagan sa harapan ni Mama, hindi niya pwedeng makita na nalulungkot ako. Mabilis akong naglakad papalapit sa kama ni Mama at maingat kong hinawakan ang kamay ni Mama.

“Ito namang dyosa kong Mama…wag mo po akong aalalahanin. Kahit anong mangyari natural sa isang anak ang ilaban ang kaniyang ina hanggang dulo, gagaling ka. Ayoko ng makarinig ng ganyan ulit okay po ba?! Kaya natin to! Bawal mawala ang sino man satin. Tayo lang ang magka-kampi sa mundong ito. Ang pera madali yan makita Mama, basta ang pagtuunan mo ng pansin ang pagpapagaling mo! Kailangan mong lumakas.” malungkot kong sabi  kay Mama na halos pabulong na lang habang pilit kong pinipigilan  tumulo ang aking mga luha sa kaniyang harapan. "Isa pa Mama, may binigay saking extra work si Sir Levie. Makakatulong iyon para sa pang-gastos natin. Lumapit na din pati ako sa PCSO pati kay Mayor sabi niya magbibigay daw siya ng kahit papaano ay allowance sa akin. Makakatulong iyon. Susubukan ko din ang sinasabi sa akin ng kaibigan ko yung sa St. Lukes daw na malalapitan sa charity. Pwede daw tayong makalibre dun. Tityagain ko na lang pumila. Pwede naman akong magpaalam kay Sir Levie. Basta magpalakas ka. Hindi kita pababayaan. I love you Mama” malambing akong yumakap sa kaniya.

Kahit hindi ko sabihin, alam kong may ideya na si Mama sa mga nangyayari. Matalino si Mama sa tuwing hindi aatake ang Dementia niya. Matalas ang isip niya at madali siyang makatunog sa mga bagay bagay. Gayunpaman hindi na siya sumagot pa sa akin. Pinilit na lang niyang ngumiti sa akin kaya naman sinimulan ko nang ihain ang pagkaing inorder ko para makakain na si Mama.

Tahimik lang akong nakaupo sa tabi niya, hindi ko maiwasang bumalik sa isip ko ang mga nangyari kagabi, gabi na puno ng sakripisyo at pait.

Naglalaro sa isip ko ang inalok ni Ninong na 10 milyon kapalit ng pagiging contract partner niya pero hindi ko kaya.

"sige na Mama inaantok ka na ata, magpahinga ka na muna. Dito lang ako buong gabi, hindi kita iiwan. Nag leave na din naman ako muna sa partime ko kaya mababantayan na kita ng maayos. Nami-miss din kasi kitang ka-kwentuhan" sabi ko kay Mama

"ganun ba anak, naku salamat naman. Hindi na ako mag-aalala sayo araw-araw. " nakangiting tugon ni Mama. "sige magpahinga ka din mamaya, okay naman ako." sabi pa niya

"opo Ma," humalik ako sa kaniyang noo at hinayaan na munang magpahinga si Mama.

Pinagmamasdan ko si Mama sa kaniyang mahimbing na pagtulog, sa bawat tahimik na segundo, bumabalik sa aking isip ang mga gabing puno ng pagluha at sakripisyong pilit kong itinago sa likod ng aking maskara, ang mga kamay na humawak sa tuwing sasayaw ako sa stage at mga matang mapanghusga. Ang isang gabing nilunok ko ang aking pride para sana ipanggamot ni Mama.

Pinilit kong huminga nang malalim para pigilan ang mga luhang pabagsak na naman sa aking mga mata. Ngunit sa aking puso, ramdam ko pa rin ang apoy ng determinasyon at galit sa nagawa kong katangahan kagabi.

Kinabukasan paggising ni Mama ay ginawa ko ang daily routine namin, pinaliguan ko siya, nilagay ko siya sa kaniyang wheelchair at nagpaaraw kami sa labas at saglit na nagkwentuhan sa labas ng hospital.

“Anak… bakit parang may bumabagabag sa’yo?” mahina nitong tanong sa akin habang nakatitig siya ng malalim sa akin.

Napahinto ako sa aking ginagawa at pilit kong pinapanatili ang ngiti sa aking mga labi, ngunit ramdam kong unti-unti na akong nadudurog sa ilalim ng mapanuring mga mata ni Mama.

“Wala, Ma. Ayos lang po ako. Huwag mong isipin ‘yon. Ang mahalaga, gumaling ka.”

Nagulat ako ng hawakan ni Mama ang aking kamay, mahigpit at puno ng pagmamahal. “Anak, gusto kong mabuhay, pero hindi kung ikaw ang mawawala, wag na lang. Ayokong dumating ang araw na masaktan ka pa nang husto… Karmela, huminto ka na kung ano man yang partime na sinasabi mo." nag-aalalang sabi ni Mama.

"Ma, huwag na pong matigas ang ulo. Huwag niyo ng ipilit pa sakin na ihinto ang pagpapagamot sa inyo. Ano ka ba Ma, cancer lang yan. Ikaw kaya si Carmi Arevallo. Hindi tayo susuko.

Mama tandaan mo ikaw ang buhay ko. Kung mawawala ka, isipin mong wala na din ako.Kaya Ma, pakiusap ko sayo. Magpagaling ka. Okay. Kasi ako lahat gagawin ko para lang magkasama pa tayo ng mas matagal pa" saka lang ako nakahinga ng maluwag ng sumang ayon si Mama.