Pero mapilit si Mommy Glenda. “Huwag na kayong maarte. Sumabay na kayo. It’s okay, Karmela. You’re not interrupting us!” sabat pa ni Melissa. Ngumiti siya, at sa isang iglap, naglaho ang awkwardness. Para bang pinilit niyang burahin ang tensyon—pero alam kong nandoon pa rin. Sa gitna ng dinner, sunod-sunod ang tanong ni Mommy Glenda tungkol sa buhay namin ni Xian—parang may sinusuri, may hinahanap. Pero isa sa mga tanong niya ang tumama nang diretso sa dibdib ko. “Karmela, may plano na ba kayong magkaanak?” tanong niya, walang pag-aalinlangan, titig na titig sa akin. Bigla akong napalunok. Tumingin ako kay Xian, na halatang nagulat rin, at tila nag-aalangan kung sasagot ba o hahayaan akong magsalita. “Well, Mommy, we’re not in a rush. Gusto pa naming mag-focus sa mga goals namin ngayon,” sagot ko, pilit na kalmado ang tono. Ngumiti siya, pero may bakas ng pagkadismaya sa kanyang mukha. “Sana naman, huwag niyong patagalin. Gusto ko nang magka-apo, Karmela. Matagal ko nang hinihi
MELISSA POV Habang inaabot ni Karmela ang paper bag, pinilit kong panatilihin ang aking ngiti. Pero sa loob-loob ko, ramdam ko ang unti-unting pag-init ng galit. Pasalubong? Talaga? Para bang isang simpleng regalo ang makakabura ng lahat ng sakit na iniwan ni Xian sa akin. “Thank you talaga,” sabi ko, bagamat parang may pait ang bawat salitang lumalabas sa bibig ko. Pagkatapos ng ilang saglit na kwentuhan, agad akong bumalik sa cubicle ko. Habang kunwari’y abala ako sa trabaho, sinimulan kong buuin sa isip ang susunod kong galaw. Kung gusto kong gumuho ang ilusyon ng kasiyahan sa pagitan nila, kailangan kong umatake mula sa ugat ng relasyon nila—ang pamilya ni Xian. Kaya simula nang bumalik ako, palihim na akong lumalapit sa Mommy ni Xian, nagpapakilala bilang dating kaibigan ng pamilya. Alam kong si Mommy Glenda ay madaling mapasunod. Madalas siyang makinig at tila laging may opinyon sa lahat ng bagay. Kaya sinadya ko siyang puntahan sa isang charity event na tiyak kong dadaluhan
SA BAHAY NI XAVIER "Melissa, sigurado ka ba talaga dito?" tanong niya habang nakatutok sa laptop, mabilis ang galaw ng mga daliri sa keyboard. "Oo naman. Bakit, kinakabahan ka na?" sagot ko, kalmado ang tono habang hawak ang tasa ng malamig na kape, nakaupo sa tabi niya. "Hindi ko naman sila gagalawin — hindi pa, gaya ng sinabi ko. Pero kailangan kong malaman kung ano ang mga hakbang nila, kung anong plano nila." "Parang ang risky nito," bulong ni Xavier habang nagsi-screenshot ng ilang bahagi ng screen. "Alam mo, may ibang paraan para makapag-move on. Hindi kailangang ganito ka-extreme." Napangiti ako, mapait. "Kung alam mo lang, Xavier... Hindi lang ito tungkol sa pag-move on. Ito ay tungkol sa hustisya. At kung ako lang ang natitirang may lakas ng loob para ipaglaban 'yon, bakit hindi ko susubukan?" Pagdating ko sa bahay, binuksan ko agad ang laptop at sinimulang i-review ang mga files na nakuha ni Xavier. Kompleto ang impormasyon — pangalan ng resort, mga naka-schedule na akt
Pero paano ko magagawa ‘yon kung habang nandito ako’y pinapahirapan ng nakaraan, sila naman ay nasa Maldives, nag-eenjoy, at tila walang iniwang wasak na damdamin? Ako ang naiwan, tinatangkang limutin ang lahat habang patuloy namang bumabalik ang sakit. Mariin akong napapikit, naghahanap ng kahit anong hibla ng katinuan. Hindi ako pwedeng matalo sa ganitong laro. “Kalma lang, Melissa,” bulong ko sa sarili ko, tinig na halos isinisigaw para marinig ko nang malinaw. “Hindi mo pinaghandaan lahat ng ’to para lang sumuko ngayon.” Kinabukasan, pilit kong bumalik sa opisina na parang walang nangyayari. Pero kahit anong pagpapanggap ang gawin ko, hindi ko maalis ang bigat sa dibdib ko. Para akong bomba na handang sumabog anumang oras. Sinubukan kong ibuhos ang sarili sa trabaho — magsulat, magplano, mag-organisa — para lang manatiling abala. Pero kahit anong gawing pagtakas, may bahagi pa rin sa akin ang hindi matahimik. Habang abala ako sa paggawa ng report, narinig ko ang usapan mula
Galit ang namayani sa akin — hindi dahil wala siyang karapatang magpahinga o magbakasyon, kundi dahil parang iniwan niya akong muli, tulad ng dati. Ang dami naming pinagsaluhang pangarap at usapan kamakailan, pero ngayon, parang ako na lang ang kumakapit sa lahat ng ’yon. Ako na lang ang naiwan na may dalang lahat ng alaala. Mag-isa akong nanatili sa opisina, tulala at walang gana. Paulit-ulit na bumabalik sa isip ko ang mga nangyari, hanggang biglang tumunog ang cellphone ko. Si Karmela ang tumatawag! Halos mahulog ko ang telepono sa sobrang gulat at tuwa. Mabilis ko itong sinagot, halos pasigaw pa. “Karmela!” nangingibabaw ang galit at pananabik sa tinig ko. “Bakit wala kang kahit anong paramdam? Ano ba—” “Melissa, sorry talaga! Saglit lang, ha? Medyo busy lang kami ngayon. Tatawagan kita mamaya, promise,” mabilis niyang sagot na halatang nagmamadali. “Wait, Karmela! Hindi mo ba talaga ako kakausapin? Ano bang—” Pero hindi ko pa natatapos ang sasabihin ko, biglang nag-be
Hinila ko siya palapit, at magkahawak-kamay kaming lumutang sa ibabaw ng tubig. Habang magkalapit ang aming mga katawan, nagtagpo ang aming mga mata—at sa sandaling iyon, tila tumigil ang oras. Dahan-dahan kong inilapit ang aking mukha sa kanya, at hinalikan ko siya ng banayad. Ang halik na iyon ay higit pa sa simpleng pagdampi ng labi. Naroon ang buong damdamin—pagmamahal, pasasalamat, at pangakong aalagaan ko siya habang buhay. “Xian…” bulong niya pagkatapos, ang kanyang boses mahina ngunit puno ng damdamin. “Salamat. Hindi lang sa lugar na ‘to… kundi sa pagpaparamdam mo sa’kin na ang pagmamahal mo ay hindi lang sinasabi—ipinapakita mo sa bawat araw.” XIAN POV Ngumiti ako at marahang hinawakan ang kanyang mukha gamit ang dalawang kamay. “Hindi ko kailangang ulit-ulitin araw-araw, Karmela. Pero gusto kong malinaw sa’yo — ikaw ang mundo ko. At hinding-hindi ko hahayaang lamunin ka ng lungkot. Gagawin ko ang lahat para makita kang masaya ulit. Love, kung gusto mong ma