LOGINClick.Malinaw na malinaw sa tenga ko ang tunog. Ewan ko kung bakit, pero parang masyado siyang malakas sa moment na ’yon.Akala ko aayos na siya ng upo, pero hindi pa rin siya umatras. Nanatili siyang nakaharap sa akin, bahagyang nakatagilid, parang may binabasang expression sa mukha ko.Bigla akon
HoneyNasa loob na naman kami ng elevator ng Lardizabal Building. Nakasandal ako habang katabi ko siya. Sobrang close namin na hindi ko na pinansin dahil sinabihan naman niya ako tungkol dito.Napailing na lang ako dahil ang sabi niya ay ayaw niya akong ma-pressure, pero ng binanggit ko ang tungkol
Honey“Tita Honey, we will miss you…” halos sabay-sabay na sabi ng mga bata, nakapila na parang mga mini-soldiers ready for inspection.Sa loob ng dalawang linggo kong stay dito sa hacienda, finally nakilala ko talaga kung sino at anong klase ng tao ang mga Lardizabal.Kahit sa mga bata, ramdam mo k
Tumingin siya sa akin, parang naghahanap ng kung ano sa mukha ko, inis ba, lungkot, disappointment. Pero hindi ko ibinigay.“Pabalik na tayo bukas,” dagdag ko pa, mas magaan na ang tono. “If you want, pwede tayong gumala sa bayan. Kumain, maglakad-lakad, normal lang. Kung gusto mo lang naman.”Ngumi
“Pwede mo rin akong tawaging baby kung gusto mo…” dagdag ko pa, mas mababa ang boses, halatang nanunukso na talaga.“Chanton, let’s be clear, okay?”Natigilan ako.Bigla akong napahinto sa pagnguya, napababa ang kamay kong may hawak pang tinapay. Ang seryoso ng tono niya. Walang biro, walang lambing
ChantonMahimbing na ang tulog ni Honey habang ako naman ay nananatiling gising, tahimik na nakatitig sa kanya. Nakatagilid siya sa kama, bahagyang yakap ang unan, at sa bawat mahinang paghinga niya ay parang may kung anong humihila sa dibdib ko.I feel the same way, aminado ako sa sarili ko. Kung p







