DANGEROUS LOVE : 03 (1/2)

“ก็ถือซะว่าเป็นการไถ่โทษ เรื่องที่เธอหาคำตอบให้ฉันไม่ได้ก็แล้วกัน”

“.....” ฉันอึ้งไปเลย แบบนี้ก็ได้เหรอ แล้วสรุปคือฉันผิดใช่ไหมเนี่ย ก็พอจะรู้มาบ้างนะ ว่าคุณเขาเป็นคนมึนๆ แต่ไม่คิดว่าจะมึนขนาดนี้

“เอ้า! ยืนเอ๋ออยู่ได้ ฉันจะได้กินข้าวไหมวันเนี้ย”

“อะ...อ๋อค่ะ” ฉันกุลีกุจอตักข้าวใส่จานแบบร้อนรน มือไม้สั่นไปหมด เม้มปากกลั้นยิ้มจนปวดแก้ม นะ...นี่เขากำลังจะลดตัวลงมากินอาหารพื้นๆ ฝีมือฉันจริงๆ เหนือความคาดหมายไปมากเลย

ฉันถือจานข้าวไปบรรจงวางตรงหน้าเขา ก่อนจะถอยออกมาก้าวหนึ่ง เอามือไขว้หลัง ทอดสายตามองไปยังผู้มาเยือนแสนพิเศษ ดีนะที่มื้อนี้ฉันตั้งใจทำสุดฝีมือ อย่างน้อยมันก็น่าจะทำให้ฉันมีอะไรดีขึ้นมาบ้างในสายตาเขา แค่นี้ก็พอแล้ว…

“ทำไมยืนค้ำหัวฉัน”

เสียงทุ้มปลุกให้ฉันตื่นจากภวังค์ ก่อนจะก้าวขาถอยหลังไปอีกสามก้าวยาวๆ ทีนี้ก็ไม่ค้ำหัวเขาแล้ว

“ยัง!”

ยังอีกเหรอ นี่มันก็ไกลมากแล้วนะ คิ้วบางขมวดเป็นปมอย่างสงสัย แต่ก็ไม่กล้าถามออกไป ทำได้แค่ถอยหลังไปอีกสามก้าว

“ยังอีก”

ฮะ!! ยังอีก ฉันเอี้ยวตัวไปมองด้านหลังตัวเอง ก่อนจะหันกลับมามองคนตัวสูงที่นั่งมองฉันอยู่ที่โต๊ะอาหารโน่น คืออีกก้าวเดียวฉันจะออกไปอยู่นอกห้องแล้วนะ ยังค้ำหัวเขาอยู่อีกเหรอ แต่สุดท้ายฉันก็ถอยไปอีกก้าวจนติดกำแพง

“ยังๆ ยังไม่เดินกลับมานั่งอีก ฉันบอกให้ถอยไปรึไงฮะ!” เสียงทรงพลังแผดขึ้นจนฉันสะดุ้งเฮือก ก่อนเท้าเล็กจะสาวกลับไปที่โต๊ะอาหารลากเก้าอี้ออกมานั่งอย่างไว พลางก้มหน้างุดลงกับจานเปล่าตรงหน้า เอ่ยบอกเขาแบบรีบๆ

“นั่งแล้วค่ะ หนูนั่งแล้ว”

[Warayu Talk]

“เธอนี่มัน...” ผมพูดได้แค่นั้นก่อนจะหลุดยิ้มออกมาแบบไม่รู้ตัวให้กับความไร้เดียงสาของคนตัวเล็กตรงหน้า ที่นั่งก้มหน้างุดพลางหดคอหลับตาปี๋

เหอะ! ยังยเด็กบ้าเอ๊ย! จะกลัวอะไรขนาดนั้นไม่เข้าใจ ผมส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนละไปสนใจจานข้าวของตัวเองและอาหารตรงหน้าแทน

ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทำไมถึงนึกสงสารยัยเด็กนี่ขึ้นมาตอนที่เธอจะเทอาหารพวกนี้ทิ้ง ผมคิดว่าเธอน่าจะถูกปฏิเสธ แต่ไม่รู้หรอกนะ ว่าเขาคนนั้นเป็น...ใคร คงเป็นคนที่สำคัญมากๆ แววตาเธอเปลี่ยนไปเลยและผมโคตรไม่ชอบแววตาน่าสงสารแบบนั้นของเธอเลย ผมกลับชอบแววตาที่เธอกำลังมองผมอยู่ตอนนี้มากกว่า

ไม่สิ...ต้องบอกว่าทุกครั้งเธอจะมองผม ด้วยแววตาที่เหมือนกับสัตว์เลี้ยงกำลังจ้องมองเจ้าของของมัน ด้วยความซื่อสัตย์และจงรักภักดี ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกแบบนั้น สิ่งเดียวที่ผมรู้และมั่นใจมาก คือยัยเด็กนี่ชอบผม คุกกี้นั่นก็คงเป็นของเธอ

ผมไม่ได้โง่ขนาดที่จะดูอาการคนไม่ออกหรอกนะ แล้วยิ่งเป็นยัยเด็กนี่ เก็บอาการอะไรไม่อยู่สักอย่าง ที่มาวันนี้ก็แค่มาตอกย้ำความมั่นใจของตัวเองก็เท่านั้น แต่ที่ผมทำแบบนี้ไม่ได้แปลว่าผมชอบยัยเด็กบ้านี่นะ อย่างผมไม่มีทางชอบยัยเด็กติ๊งต๊องแบบนี้แน่ แค่ตอบแทนความรู้สึกดีๆ ที่เธอมีให้ก็เท่านั้น

แต่การที่มีคนมานั่งจ้องแบบนี้ ผมจะกินข้าวลงได้ยังไงกันเล่า ผมไม่หน้าด้านถึงขนาดจะไม่รู้สึกอะไรเลยไหมล่ะ

“ถ้าไม่เลิกจ้อง ฉันจะกลับ” ผมพูดขึ้นเสียงเรียบพลางวางช้อนลงเหมือนเดิม ทั้งๆ ที่เพิ่งหยิบมันขึ้นมาได้ไม่นาน ก่อนที่คนตัวเล็กจะรีบห้ามผมเป็นพัลวัน

“ยะ...อย่านะคะ อย่าเพิ่งกลับเลยนะคะ ไม่มองแล้วค่ะ ไม่มองแล้วก็ได้”

“งั้นก็ไปตักข้าวมากินซิ ต้องให้บอกทุกอย่างเลยรึไงกัน”

“ค่ะๆๆ”