บทที่ 6 สัญญาที่ไม่ยุติธรรม

วันถัดมา

เมื่อเธอคิดจะลอง “หนี” อีกครั้ง — เธอสวมเสื้อที่ตัวเองเย็บปะด้วยมือ ซ่อนเงินที่เหลือไว้อีกเล็กน้อย และรีบเดินออกจากห้องเงียบที่สุด

แต่เมื่อเธอกดลิฟต์

เสียงเตือนก็ดังขึ้น...

“Access Denied. Invalid Code.”

เธอกดใหม่...อีกครั้ง...และอีกครั้ง

จนกระทั่งเธอเข้าใจ...

เขาเปลี่ยนรหัส

เขาขังเธอไว้

เขา...คุมเธอจากจอที่เธอมองไม่เห็น

กล้องวงจรปิดทุกมุมในห้อง — ที่เธอเคยคิดว่าเป็นของระบบอัตโนมัติของคอนโด — ตอนนี้...เธอรู้แล้วว่าทุกตัวเชื่อมเข้ากับเขา”

“แม้ไม่มีคำพูดใด แต่เธอรู้ว่าทุกการหายใจของเธอ...ถูกเขา ‘รู้”

ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่รู้เลยว่า...ในห้องควบคุมลับของคอนโดนั้น

ภาพเธอที่ยืนคอตก เดินกลับห้อง — ถูกจับจ้องอยู่ผ่านจอใหญ่ขนาดครึ่งฝา

โดยดวงตาที่ไม่ได้แสดงอารมณ์แม้แต่นิดเดียว

คืนนั้น เธอกลับมานั่งที่โซฟาเดิม

กอดตัวเองแน่น

ห้องทั้งห้องมืดเงียบ

เหมือน ‘ไลลา’ ไม่ได้มีชีวิตอยู่แล้ว

จนกระทั่งเสียงประตูหน้าดังขึ้นเบา ๆ

เขากลับมา

อคินเดินเข้ามาเงียบ ๆ ไม่พูดแม้แต่คำ

ไลลายังไม่หันไปหา

เธอยังคงกอดตัวเอง ก้มหน้า น้ำตาไหลเงียบราวกับฝนตกในท่อน้ำเก่า

“อย่าคิดหนี...”

เสียงของเขา...เยือกเย็น

“ฉันจ่ายเงินเพื่อเธอแล้ว”

ไลลานิ่งไปชั่ววูบ

จากนั้นเธอหันหลังให้เขา...ช้า ๆ

ดวงตาแดงก่ำ ไม่ใช่เพราะอ่อนแอ

แต่เพราะใจเธอมันเจ็บจนไม่รู้จะพูดอะไรอีก

เธอกระซิบเบา ๆ

เสียงเบาที่ราวกับเสียงสุดท้ายจากหัวใจที่ตายไปแล้ว

“คุณอาจมีเงินซื้อฉัน...

แต่ซื้อหัวใจฉันไม่ได้”

เสียงเพลงเปียโนบรรเลงเดิม ๆ ยังคงไหลเวียนในอากาศอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

มันเป็นเพลงที่ถูกตั้งเวลาให้เปิดเองอัตโนมัติ และไลลาไม่สามารถหาทางที่จะปิดมันได้ — มันเหมือนตอกย้ำให้เธอรู้ว่าเธอไม่สามารถหนีจากการเป็นคนอื่นไปได้

แม้เจ้าของห้องนั้นจะหายไปแล้วกว่าสองสัปดาห์เต็ม

สองสัปดาห์...ที่ไลลาไม่ได้พบหน้าอคินเลยสักครั้ง

เขาไม่กลับมาที่คอนโด

ไม่แม้แต่จะส่งข้อความหรือโทรศัพท์มา

มีเพียงสิ่งเดียวที่ยังเชื่อมเธอกับเขาอยู่

คืออาหาร — ที่ถูกส่งมาทุกวันตามเวลาเป๊ะเหมือนจับวาง

ข้าวกล้องร้อน กับไข่ต้มยางมะตูม

แกงจืดหมูสับ

กลิ่นของน้ำซุปยังคงเหมือนเดิม — แม้จะเปลี่ยนจากที่เขาทำเอง เป็นจากร้านระดับพรีเมียมที่เขาสั่ง

มันคือรสชาติที่เธอไม่ได้เลือก

แต่มันคือสิ่งเดียวที่เธอมีให้เลือก

ในวันแรก ๆ ไลลาทิ้งมันลงถังขยะ

เธอยืนกอดอกหน้าตู้เย็น

ใช้ของสดที่เหลืออยู่ปรุงอาหารด้วยมือเธอเอง — ไข่เจียวเรียบง่าย ผัดผัก น้ำพริกข้างจาน

รสชาติบ้าน ๆ ที่ทำให้เธอรู้สึกว่าอย่างน้อย…เธอยัง “เป็นตัวเอง” อยู่บ้าง

แต่เมื่อของสดหมด

เธอไม่มีแม้กระทั่งเงินซื้อไข่สักฟอง

ทุกประตูถูกล็อก

รหัสลิฟต์ถูกเปลี่ยน

กระเป๋าสตางค์เธอถูกอคินเก็บไว้ตั้งแต่วันที่เธอพยายาม ‘หนี’ ครั้งแรก

เธอเหลือเพียงห้องเงียบเหงา

และหน้าจอโทรศัพท์ที่รับได้เพียงวิดีโอคอลจากโรงพยาบาล...ของนที

“พี่ไล...หนูคิดถึง” เสียงน้องชายตัวน้อยยังคงสดใส

แม้ใบหน้าจะซีดและซูบลงกว่าเดิม

แม้ในเสียงนั้นจะซ่อนความผิดหวังบางอย่างไว้เสมอ — เพราะเธอไม่ได้ไปเยี่ยม

“พี่แค่ยุ่งนิดหน่อยน่ะทีน…”

เธอพูดแผ่วเบา กลั้นน้ำตาแทบไม่ไหว

ทุกคำพูดที่โกหกน้อง...เป็นดั่งเข็มที่ปักเข้าใจเธอทีละเล่ม

และเธอเกือบจะทนไม่ไหว

ถ้าไม่ได้ยินเสียงข้อความแจ้งเตือนจากประตูคอนโด...ในเช้าวันที่สิบห้าของการถูกขัง

ติ๊ง!

ประตูเปิดออก — ช้า ๆ อย่างแม่นยำ

อคินกลับมา

ชายหนุ่มในชุดเสื้อเชิ้ตสีเข้ม และเสื้อกาวน์ที่พาดไว้กับแขน

ใบหน้าคมสันของเขายังสงบนิ่งเหมือนเดิม

แต่สิ่งที่เปลี่ยนไป...คือแฟ้มเอกสารในมือ

“กินอะไรหรือยัง” เขาถามทันทีที่เดินเข้ามา

น้ำเสียงราบเรียบ แต่ฟังแล้วหนาวสะท้าน

ไลลาไม่ได้ตอบ

เธอเพียงจ้องเขาอย่างนิ่ง

ไม่ใช่ด้วยความโกรธ — แต่คือความตื่นกลัวในสิ่งที่เขาจะพูดต่อไป

และเธอเดาไม่ผิด

อคินวางแฟ้มลงบนโต๊ะกระจกหน้าโซฟา

เปิดมันออก แล้วเลื่อนเอกสารแผ่นหนึ่งมาตรงหน้าเธอ

“สัญญาฉบับใหม่”

“อยู่กับผมอีกหนึ่งปี — แลกกับเงินก้อนใหญ่ และสิทธิรักษาครบทุกขั้นตอนสำหรับนที รวมถึงยาพิเศษตัวใหม่ที่ต้องใช้ตอนผ่าตัด”

เสียงของเขายังคงนิ่ง

ไม่มีแม้แต่ความอ่อนโยน

เธอก้มลงอ่าน...มือเริ่มสั่น

ภาษากฎหมายที่เขียนเรียงร้อยอย่างพิถีพิถัน

ไม่มีช่องโหว่ให้หนี

ไม่มีคำว่ารัก

มีแต่คำว่า ‘คุ้มครอง’ และ ‘ครอบครอง’

“คุณ...”

เธอเงยหน้าขึ้น สบตาเขา

“กำลังซื้อฉัน...ใช่ไหมคะ”

อคินเงียบ

ไลลาเพิ่งเข้าใจในตอนนั้น — ว่าความเงียบของเขา ไม่ใช่เพราะลังเล...แต่มันคือความเยือกเย็นของคนที่เชื่อว่าเงินสามารถควบคุมทุกสิ่ง

เขาไม่ตอบ — ไม่ปฏิเสธ

ดวงตาคมกริบนั้นยังคงมองเธออย่างแนบแน่น

แต่ไร้ซึ่งอารมณ์

“นทีต้องผ่าตัด...ในอีกไม่กี่วัน”

“ยาตัวนั้นไม่มีในบัญชียาหลัก”

“มีเพียงเครือ RAVEN ที่ผมนำเข้าได้”

เขาพูดช้า ๆ

แต่ทุกคำ...เหมือนคมมีดผ่าตัดที่กรีดตรงเข้าเส้นเลือด

ไลลาหลับตาแน่น

มือเธอสั่น...แตะปลายปากกาที่เขาวางไว้ให้

และก่อนจะเซ็น — เธอก็เอ่ยขึ้นเบา ๆ

“แต่คุณรู้ใช่ไหม...ฉันไม่ใช่ลลิน”

อคินชะงัก

นัยน์ตาไหววูบ

แต่เขาไม่ตอบ

เธอยิ้มเศร้า ๆ

“ฉันเซ็นสัญญา...แต่ไม่ได้ขายหัวใจ”

แล้วเสียงปลายปากกาก็ลากเส้นลงบนกระดาษ

กลายเป็นพันธะใหม่ — ที่หนักกว่าครั้งแรก

และเจ็บกว่าเดิมมากนัก

วันรุ่งขึ้น

แสงแดดยามสายส่องลอดกระจกสะท้อนลงบนพื้นห้องขาวสะอาด เสียงเครื่องฟอกอากาศในห้องผู้ป่วยยังคงทำงานเงียบงัน ราวกับทุกสิ่งที่นี่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง

แต่หัวใจของไลลา…กลับสั่นไหวเกินจะควบคุม

เธอเดินช้า ๆ ตามร่างสูงของอคินเข้าไปในห้องพักพิเศษ มือบางสั่นเล็กน้อยเมื่อละจากขอบประตู ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อเห็นเด็กชายที่นอนอยู่บนเตียงสีขาว

“ทีน...” เสียงเธอแผ่วเบาเหมือนสายลมแรกของฤดูหนาว

นทีหันมาทันทีที่ได้ยินเสียงพี่สาว ดวงตาของเด็กชายเบิกกว้างขึ้น พร้อมรอยยิ้มที่ถึงแม้จะอ่อนแรงแต่ก็เต็มไปด้วยความคิดถึง

“พี่ไลลา! พี่มาแล้ว!” นทีพยายามยันตัวลุกขึ้นนิด ๆ แต่ถูกพยาบาลห้ามไว้อย่างเบามือ

ไลลานั่งลงข้างเตียง กุมมือเล็ก ๆ นั้นไว้แน่น น้ำตาที่พยายามเก็บไว้กลับเอ่อล้นออกมาโดยไม่รู้ตัว

“พี่ขอโทษ...ที่มาหาช้า” เสียงสั่นเครือสะท้อนในอกของเธอเอง

“ไม่เป็นไรครับ ทีนรู้ว่าพี่ต้องทำงาน...คุณหมออคินก็บอกว่าพี่ไลลายุ่ง แต่ทีนคิดถึงพี่มากเลยนะครับ”

คำพูดนั้นบาดใจยิ่งกว่ามีดกรีด

อคินยืนมองจากมุมห้อง สีหน้าเขานิ่งสนิทเหมือนเดิม แต่ดวงตากลับมีบางอย่างที่สะท้อนแววลังเลราง ๆ ก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้เตียง

“ผมอยากให้คุณบอกนทีให้เตรียมใจสำหรับการผ่าตัด” เขาพูดขึ้นเรียบ ๆ ขณะหยิบแฟ้มประวัติผู้ป่วยขึ้นมาเปิด

ไลลาชะงัก มือที่กุมมือน้องแน่นขึ้นเล็กน้อย

“ผ่าตัด?” เด็กชายเงยหน้าขึ้น ดวงตาเต็มไปด้วยคำถาม

“อีกไม่นานแล้วทีน” ไลลาบอกเบา ๆ พลางยิ้ม แม้หัวใจจะเจ็บจนชา

เธอกลืนก้อนสะอื้นลงคอ แล้วบอกน้องด้วยเสียงที่มั่นคงที่สุดเท่าที่เคยมีในชีวิต

“พี่จะอยู่ตรงนี้...ดูแลทีนทุกอย่าง อย่ากลัวเลยนะ”

เมื่อถึงเวลาที่ต้องกลับคอนโด ไลลาก็ไม่พูดอะไรระหว่างทาง อคินเองก็เช่นกัน — เขาขับรถอย่างเงียบเชียบ เหมือนไม่เคยมีคำพูดหรือความรู้สึกใดเกิดขึ้นมาก่อนหน้านี้

เขาไม่เอ่ยถามแม้สักคำว่าเธอรู้สึกอย่างไร”

“เพราะสำหรับเขา...มันแค่ ‘ดีลที่สมบูรณ์’ ไม่ใช่ช่วงเวลาแห่งความรู้สึก”

เมื่อกลับถึงคอนโด...

ทุกอย่างกลับคืนสู่ “กฎ”

อาหารวางไว้ตรงเวลา — กับข้าวชุดเดิม

เสียงเพลงเปียโนบรรเลงวนซ้ำ — ทำนองเดิม

แอร์ — อุณหภูมิเดิม

ชุดนอน — แบบเดิม และพับไว้อย่างประณีตบนเตียง

แม้เธอจะได้เงินก้อนโตเพื่อช่วยน้องชาย แต่ทุกลมหายใจของเธอกลับเหมือนถูกขีดเส้น

อคินไม่พูดถึงสัญญาอีก ไม่เอ่ยคำขอบคุณ ไม่แตะต้อง ไม่สัมผัส...แต่ก็ไม่ให้เธอมีอิสระเลยแม้แต่วินาทีเดียว

เธอเป็น “ของ” ที่เขาซื้อมาแล้ว

และเธอกำลังถูก “จัดระเบียบ” ให้เข้าที่เข้าทาง

“ลุกขึ้น อาบน้ำ” เขาเอ่ยขณะยืนพิงขอบประตู ร่างสูงใหญ่ยังคงอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีเข้มเหมือนเดิม

ไลลายืนนิ่งในชุดนอนเนื้อบาง สีซีดที่เธอไม่เคยเลือกเอง

“ฉันจะอาบเอง...เมื่อพร้อม” เธอตอบอย่างช้า ๆ ดวงตาไม่มีแววท้าทาย แต่ก็ไม่ยอมแพ้

อคินขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ไม่ได้ตอบกลับในทันที เขาเดินเข้าไปใกล้ จ้องมองเธอด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก

“อย่าทำตัวให้มันยากกว่าที่เป็นอยู่” เขาพูดเสียงต่ำ

“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ยาก...” ไลลาตอบ

“แต่ฉันอยากให้อะไรบางอย่างมัน ‘เป็นของฉัน’ จริง ๆ บ้าง ไม่ใช่เป็นของคนอื่นที่ฉันแค่ต้องสวมบทเล่นให้ดูเหมือน”

คำพูดนั้นทำให้บรรยากาศในห้องหนักอึ้งราวกับมีมือมาบีบลมหายใจของทั้งสอง

อคินไม่พูดอะไรนานนับนาที เขามองเธออย่างว่างเปล่า ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องไป

เสียงประตูปิดลงเบา ๆ ทิ้งไว้เพียงเสียงเพลงเปียโนวนซ้ำ — ที่ไม่มีวันจบ

และไลลานั่งอยู่ตรงนั้น

บนโซฟาหนังสีดำที่เย็นเฉียบ กอดเข่าของตัวเองไว้แน่น จนเล็บแทบจะฝังลงไปในผิว

น้ำตาหยดหนึ่งร่วงลงกระทบพื้นไม้

เบา...

แต่หนักแน่นพอจะตอกย้ำว่า แม้เธอจะเซ็นสัญญา…

แต่หัวใจของเธอ ไม่เคยถูกใครซื้อไปได้เลย