บทที่ 7 คนไข้ที่รักษาไม่ได้

แสงแดดอ่อนจางลอดผ่านผ้าม่านสีเทาในคอนโดหรูหราที่เหมือนถูกแช่แข็งไว้ด้วยอุณหภูมิความสัมพันธ์ที่ไม่มีวันอุ่นขึ้น ร่างบางของไลลานั่งสงบอยู่ตรงเก้าอี้ตัวเดิมริมหน้าต่าง เธอไม่ได้พูดอะไร...และไม่คิดจะพูดอีกต่อไป

ผ่านมาเกือบสัปดาห์นับจากที่เธอตัดสินใจเซ็นสัญญาฉบับใหม่กับอคิน — ‘สัญญาที่ไม่ยุติธรรม’ ที่แลกชีวิตน้องชายกับความเป็นตัวเอง

เขากลับมาอยู่ที่คอนโดทุกวัน ทำทุกอย่างตรงตามเวลาเหมือนเดิมทุกกระเบียดนิ้ว

อาหารตรงเวลา

การจัดตารางชีวิต

คำสั่งสั้น ๆ ที่ไม่มีคำอธิบาย

แต่ไลลาไม่ได้ต่อต้านอย่างเปิดเผยอีกแล้ว เธอไม่พูด ไม่ขัดขืน...แต่ก็ไม่ยอม ‘ยอมรับ’

และอคินรู้ดี

เธอเปลี่ยน

แม้ไม่มีคำใดต่อต้านในน้ำเสียง แม้เธอจะเดินตามเขา กินอาหารที่เขาเตรียมให้ และไม่พยายามหลบหนีอีก แต่เขาก็รู้ — จากสายตาที่มองเขาราวกับเขาเป็นคนแปลกหน้าในบ้านของตัวเอง

เขาเริ่มหลับไม่สนิท

บางคืนตื่นมาแล้วพบว่าเธอนั่งอยู่ริมเตียง มองออกไปนอกหน้าต่างโดยไม่รู้ว่าผ่านมากี่ชั่วโมง

เธอเหมือน ‘เงา’ ที่เขาเรียกมาไว้ข้างกาย...แต่ไม่ใช่เงาที่เขาคุ้นเคย

และเขาไม่แน่ใจแล้วว่า...กำลังจะสูญเสียอะไรอีกครั้ง

เช้าวันนั้น โรงพยาบาล Raven เต็มไปด้วยกลิ่นยา ความเร่งรีบ และเสียงเรียกเตือนจากเครื่องวัดชีพจรที่ดังต่อเนื่องไม่ขาดสาย

ห้องผ่าตัดเบอร์ 2 – ผู้ป่วยเคสฉุกเฉิน: ด.ช.กรพัฒน์ อายุ 8 ขวบ มีปัญหาเส้นเลือดในสมองโป่งพองโดยกำเนิด

ทีมแพทย์ยืนประจำตำแหน่งกันเรียบร้อยภายใต้ไฟสีขาวสว่างจ้า

อคินยืนอยู่หัวโต๊ะ มือจับมีดผ่าตัดด้วยความมั่นคงตามแบบฉบับของเขา — หรือ...ที่เขาคิดว่าใช่

“เริ่มที่ incision point ที่ 3...เปิด cranial flap ข้างซ้ายครับหมอ” เสียงผู้ช่วยเอ่ย

อคินพยักหน้าโดยไม่พูด เขาทำงานด้วยความนิ่งเฉียบจนทุกคนในห้องผ่าตัดเคยชิน

แต่วันนี้...ไม่เหมือนเดิม

มือเขาชื้นเหงื่อ แม้ห้องจะเย็นจัด

เสียงหัวใจเขาดังก้องในหู

และภาพเงาเธอ — ‘ลลิน’ — ก็ลอยเข้ามาในหัวอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

เธอเคยมีเส้นผมยาวถึงบ่า กลิ่นหอมละมุนจากสบู่ธรรมดาที่เธอใช้ไม่เคยลบออกจากความทรงจำ

ภาพของเธอที่เขาไม่เคยลืม...แต่พยายามยัดไลลาเข้าไปแทน

เสียง monitor ดังเตือนอีกครั้ง

“BP drop ครับ!” พยาบาลร้องเตือน

“ทำไมเส้นเลือดฝอยซ้ายแตก!?”

“หมอคะ เสียเลือดเยอะมาก!”

อคินนิ่งไปเสี้ยววินาที — แต่นั่นคือเสี้ยววินาทีที่แพทย์อย่างเขาไม่ควรมี

“Cauterize! เร็ว! เด็กกำลังจะช็อก! รีบเข้ามา—” เขาตวาด เสียงแตกพร่าอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นในห้องผ่าตัดของเขามาก่อน

แต่ก็ช้าไปแล้ว...

หนึ่งชั่วโมงต่อมา — ด.ช.กรพัฒน์ เสียชีวิตบนโต๊ะผ่าตัด

ห้องประชุมแพทย์ประจำโรงพยาบาล

อคินนั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะ สีหน้าสงบ แต่สีหน้าที่ไม่ใช่ความเยือกเย็นอีกต่อไป — มันคือ “ความว่างเปล่า”

“หมออคิน…ตามขั้นตอน ผมต้องรายงานเคสนี้เข้าสู่คณะกรรมการสอบสวน เนื่องจากเป็นการผ่าตัด elective ที่มีภาวะแทรกซ้อนถึงขั้นเสียชีวิต”

ผู้อำนวยการโรงพยาบาลเอ่ยเสียงเรียบ

ไม่มีใครตำหนิเขา

ไม่มีใครกล่าวโทษ

เพราะไม่มีใครกล้า

แต่ในความเงียบของห้องนั้น — เขากลับได้ยินเสียงตัวเองชัดกว่าทุกอย่าง

เสียงของคนที่เคยคิดว่าตัวเอง “ไม่เคยพลาด”

เสียงของคนที่เคยคิดว่า “ควบคุมได้ทุกอย่าง”

เสียงของความทรงจำ...ที่กำลังไล่ล่าเขาอีกครั้ง

‘ลลิน...ฉันทำไม่ได้อีกแล้ว...’

เย็นวันเดียวกัน

เขานั่งอยู่ในห้องพักแพทย์ ร่างกายทรุดตัวลงกับโซฟา มือกำผ้าสูทแน่นจนยับ

โทรศัพท์บนโต๊ะเงียบสนิท

ไม่มีข้อความจากใคร

ไม่มีการติดต่อกลับจากไลลา

อคินยกมือกดที่ขมับ ขณะสายตามองออกไปนอกกระจกของห้องพักแพทย์

ดวงอาทิตย์ตกลงหลังตึกสูง

แต่เขารู้ดี...ความมืดยังมาไม่ถึงที่สุด

ไม่ใช่จนกว่าเขาจะ “หายไปจากตัวเอง” โดยสมบูรณ์

เสียงเปิดประตูคอนโดดังขึ้นอย่างช้า ๆ ท่ามกลางความเงียบของห้องสูงชั้นบนสุด ไลลานั่งกอดเข่าอยู่ริมหน้าต่าง หันหน้าออกไปยังทิวทัศน์ของเมืองที่เริ่มมืดลงจนมีเพียงแสงจากตึกสูงและไฟถนนทอดยาวเหมือนเส้นเลือดของเมืองที่ไม่มีวันหลับ

เธอไม่ได้หันไปมองในทันที — แค่รู้...จากแรงยุบตัวของโซฟาด้านข้างที่ค่อย ๆ เปลี่ยนแปลง น้ำหนักที่คุ้นเคยนั้นบอกทุกอย่างได้ดีกว่าคำพูด

อคินกลับมาแล้ว

เขานั่งเงียบ ไม่พูด ไม่แตะต้อง และไม่เปิดไฟห้องเหมือนทุกครั้ง

ไลลาหันไปมอง เห็นเพียงเงาของเขาท่ามกลางแสงสลัวจากโคมไฟมุมห้อง แว่นตาถูกถอดวางไว้ข้างตัว เส้นผมยุ่งเล็กน้อย และเงาสีเทาหม่นที่ทอดอยู่ใต้ดวงตาคมเข้มบ่งบอกว่า...เขาไม่ได้หลับมาหลายคืน

เขาดู ‘พัง’ ลงอย่างช้า ๆ

“…ผมฆ่าเด็กคนหนึ่ง” เสียงของเขาดังขึ้นเบา ๆ ราวกับพูดกับตัวเองมากกว่าพูดกับเธอ

ไลลาขยับนิดเดียว แต่ไม่ตอบ

“มันเป็นเคสที่ซับซ้อน...เด็กชายอายุแค่เก้าขวบ...มีซีสต์ในสมองกดเบนเส้นประสาทหลัก ผ่าตัดไม่เกินสี่ชั่วโมงก็เสร็จ”

เขาหัวเราะเบา ๆ — แห้งแล้ง และปวดร้าว

“ผมเคยทำเคสยากกว่านี้มานับไม่ถ้วน...แต่วันนี้...ผมพลาด...”

มือเขาขยี้เส้นผมตัวเองแรง ๆ ขณะที่ยังจ้องไปที่พื้นราวกับมันสามารถกลืนเขาไปได้

“ไม่รู้ว่าเป็นเพราะมือผมหรือเพราะหัวใจผมวอกแวก...แต่ตอนผมเฉือนเส้นนั้น...เด็กคนนั้นก็ไม่หายใจอีกเลย”

เธอหันหน้ากลับไปยังหน้าต่างอีกครั้ง ฟังทุกคำ...อย่างเงียบงัน

ไม่มีคำว่า ‘ไม่เป็นไร’ หรือ ‘ปลอบใจ’ หลุดออกมาจากริมฝีปากเธอ

มีเพียงร่างบางที่ยังนั่งนิ่ง...แต่มือข้างหนึ่งขยับช้า ๆ วางลงใกล้มือของเขาที่วางอยู่บนเบาะโซฟา

ไม่ได้จับ — แค่...วางไว้ตรงนั้น

พอให้เขารู้ว่าเขา ‘ไม่ลำพัง’

อคินค่อย ๆ เบนสายตามามองมือของเธอ

เขาไม่คว้ากลับ ไม่ยื้อ ไม่พูดแม้แต่คำขอบคุณ แต่แววตาของเขา...เหมือนกระจกแตกร้าวที่เงียบงัน

รอยร้าวของเขา...เริ่มปรากฏชัดขึ้น

“ผม...เคยคิดว่าผมเป็นหมอที่ไม่มีวันพลาด” เขากระซิบ น้ำเสียงพร่าอย่างคนที่ยอมรับความอ่อนแอของตัวเองได้ยากเย็นเหลือเกิน

“เคยคิดว่าผมควบคุมได้ทุกอย่าง...รวมถึงหัวใจคนอื่น”

ไลลาหลับตาลงช้า ๆ

เธอรู้ — ว่าประโยคนี้ไม่ได้พูดถึงแค่การผ่าตัด

เขาพูดถึงเธอด้วย

การควบคุม การเขียนบท การแทนที่เธอด้วย ‘ลลิน’ — เขาคิดว่าคุมได้ทุกอย่าง

แต่หัวใจ...มันไม่ใช่กลไกที่ยอมจำนนง่าย ๆ

“คนอย่างผม...ไม่ควรมีสิทธิรักษาใครอีก” เขาพูดเบาราวกับลมหายใจ

ความเงียบถาโถมเข้ามาอีกครั้ง

ครั้งนี้เธอไม่ได้พูดอะไร...แต่เธอไม่เดินหนีเช่นกัน

และนั่น...คือคำปลอบที่ลึกที่สุด

ในคืนนั้น อคินเดินตามเธอเข้ามาในห้องนอน โดยไม่พูดอะไรเลย

เขาไม่เปิดเพลงเดิม

ไม่ปรับแอร์

ไม่แตะต้องชุดนอนของเธอเหมือนทุกคืน

เขาแค่เดินเข้ามา...นั่งลงบนเตียง

เธอขยับตัวจะหลีก แต่เขาเอื้อมแขนโอบกอดจากด้านหลัง

แน่น — แน่นกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา

แน่นเหมือนคนกำลังจะจมลงไปในเงา...แล้วต้องคว้าอะไรไว้เพื่อรอด

แต่เขาไม่ร้องไห้

ไม่ครางชื่อใคร

ไม่พูดแม้แต่คำเดียว

มีเพียงเสียงลมหายใจหนัก ๆ ที่ซ่อนความปวดร้าวไว้ลึกจนแทบระเบิด

ไลลานอนนิ่ง ปล่อยให้แขนของเขากอดรัดเธอไว้จนร่างแทบขยับไม่ได้

คืนนี้...ไม่มีใครต้องการคำพูด

เพราะบางครั้ง...แค่ ‘เงียบอยู่ด้วยกัน’ ก็เพียงพอแล้ว

เพียงพอให้เห็นว่า...หมอผู้เย็นชา ก็ ‘บาดเจ็บ’ ได้เช่นกัน

เพียงพอให้ไลลารู้ว่า...

คนอย่างหมออคิน — ไม่ได้ต้องการอะไรนอกจากคนที่ไม่ทิ้งเขา...แม้ในวันที่เขารักษาใครไม่ได้เลย