Kabanata 2

Katherine Victoria Von Schmitt’s Point of View

“Dad, what was that?” garalgal na tanong ko sa aking ama na ngayon ay walang ibang ginawa kung hindi ay iwasan ang aking mga mata.

Gusto kong sumabog sa inis, sakit, lungkot, at pagkabigla. Naghahalo na kasi ang nararamdaman ko. Hindi ko na alam kung ano ang dapat kong isipin ngayon. Parang biglang nag-shutdown ang utak ko.

Napahilamos ako ng aking mukha, at inis na binalingan ang lalaking bigla na lang lumitaw sa aking harapan. May mga dala silang baril, at ang malala pa ay hindi ko naman alam kung anong klaseng tao sila.

Hindi naman sila pulis, eh. Kung pulis sana sila, nakasuot sila ng uniform, pero hindi. Itim na kulay lang ang nakikita ko sa kanila, at ang makikinang nilang kuwintas, saka hikaw.

Ang awra naman nila ay sobrang bigat. Ni hindi ko nga alam kung dapat bang tumakbo na lang ako, o hindi, eh. Ang intimidating kasi ng awra nila. Parang papatay ng tao.

Kung baga, kaunting galaw ko lang ay puwede na nila akong patayin. Napalunok naman ako nang biglang lumingon sa akin ang lalaki—sa pinakaharap mismo. Siya ang lalaking kumausap kay Daddy.

Hindi ko nga alam kung bakit sinisingil nila ang ama ko kung gayon na ang alam ko ay wala naman siyang inutangan. Kaya bakit? Bakit niya sinisingil si Daddy?

“Kath, anak.” Sinubukan niyang huliin ang aking kamay, pero mabilis akong umatras.

Nakita ko ang sakit sa kaniyang mga mata, pero ni minsan ba ay naisip niyang sabihin sa akin ang lahat? Paano niya naatim na itago ang lahat sa akin?

Kahit ayaw kong lumayo sa kaniya, at iwasan ang pag-abot niya sa aking kamay, wala akong nagawa. Masakit, oo, pero kung hinayaan ko siya, baka bumigay na naman ako, at pagbigyan muli siya.

“Sabihin mo po sa akin ang totoo,” nagmamakaawa kong bulong.

Hindi ko na naisip pa kung maririnig man nila kami—kung napapanood man nila ang drama namin. Ang sakit kasi, eh. Million daw ang utang ni Daddy. Halos umabot na raw sa billions, tapos gusto niya akong lambingin?

“Anak...”

Masakit makita sa akin na ganito ang hitsura ni Daddy—na halata sa kaniyang mukha ang sakit, at paghihirap. Pero nang mapansin ko ang kaniyang katawan na kung saan ay ang laki nang ibinawas ng kaniyang timbang kahit marami naman kaming pagkain, doon na sumagi sa isip ko kung ano ba talaga ang rason.

“Gumagamit ka ba, Dad?”

Sinubukan niyang ibuka ang kaniyang bibig, pero naunahan siyang magsalita ng lalaking sinulyapan ko kanina.

“He is,” he uttered nonchalantly. “Gambling, drugs, and liquor.”

Kinagat ko ang aking ibabang labi, at mabilis na umiling. Ngunit nang hindi nagsalita si Daddy para ipagtanggol ang kaniyang sarili, roon na ako humagulgol.

Paano ko babayaran ‘yon? Sa lagay ni Daddy, halatang hindi na siya makapagtrabaho. Parang may sakit siya. Bagsak ang katawan, at ang malala ay baka mag-positive pa siya sa drug test.

“Hindi ba puwedeng bigyan niyo muna ako nang kaunting palugit? Babayaran ko,” humihikbing lintaya ko.

Alam kong alanganin, pero wala naman sigurong masama kung susubukan ko, hindi ba? Kahit pa magtrabaho na ako sa isang bar, ayos lang. Basta bigyan lang nila ako nang sapat na oras para bayaran ang lahat.

“Hindi mo mababayaran ‘yon,” malalim na boses niyang wika. “Tingin mo ba mababayaran mo ‘yon sa loob nang isang buwan?”

Para naman akong nabuhusan nang malamig na tubig sa aking narinig. Isang buwan lang ang ibibigay sa akin? Paano ko mababayaran ‘yon kung isang buwan lang?

He chortled. “Kausapin mo na lang ang boss namin. Tingnan na lang natin kung maawa siya sa ‘yo.”

“Wala siyang kinalaman dito!” sigaw ni Daddy na nagpalingon sa akin sa kaniyang gawi. “Huwag niyong idamay ang anak ko.”

“Why not?” malamig na tanong ng lalaki. “Willing siyang bayaran ang inutang mo sa boss ko.”

“Hindi naman siya ang umutang! Bakit hindi niyo na lang ako patayin?”

Napasinghap naman ako sa sinabi ni Daddy. Ginagawan ko na nga ng paraan ang lahat, pero hindi pa rin niya naiintindihan ‘yon?

“Dad, ako na po ang bahala.”

Buo na ang desisyon ko. Hinding-hindi ko maaatim ang ganitong bagay. Kahit alam kong mali si Daddy, hindi dapat buhay niya ang maging kapalit.

Nang sumakay ako sa itim na van, lumingon muli ako sa bintana para hanapin si Daddy na ngayon ay umiiyak. Kitang-kita ko kung paano yumuyog ang kaniyang mga balikat, pero hindi na ako madadala sa ganoong bagay. Kailangan kong bayaran ang utang niya.

“Gaano katagal bago makarating doon?” tanong ko sa lalaking nasa passenger seat.

Pinapalibutan kami ng mga sports car, pero wala sa isip ko ‘yon. Ang tanging gumugulo na lang sa akin ay kung sinong mga lalaki ang mga ‘to, at kung anong klaseng boss ba ang mayroon sila.

“One hour.”

Mabilis din lumipas ang isang oras. Sa katunayan ay hindi ko man lang napansin na nakarating na pala kami sa malaki, at magarbong gate.

Kumunot ang aking noo, habang pinagmamasdan ang pagbukas ng gate. Mabagal, ngunit alam kong sa likod ng gate na ‘to ay makikita ko kung gaano kayaman ang boss nila.

“He’s waiting for you inside his office,” he informed.

Nagtataka man ako, hindi ako nagsalita. Medyo nangingibabaw na kasi ang takot, at nerbyos ko, dahil baka mamaya ay hindi niya ako bigyan ng palugit kung paano bayaran ang utang ni Daddy.

Masakit sa akin ang bagay na ‘to. ‘Yong magbabayad ako ng utang na hindi naman ako ang may gawa.

Napangiti na lamang ako nang mapait, at napahugot nang malalim na hininga. Ano bang klaseng buhay ang mayroon kami? Nagsimula kami sa taas, pero ngayon ay bigla na lamang kaming bumagsak. Paano na lang ako aahon?

Huminga ako nang malalim nang tumapat ako sa malaking pinto. Ramdam ko ang tingin na ipinupukol ng lalaki ngayon sa akin, pero hindi ko pinansin. Kailangan ko kasing pakalmahin ang sarili ko, at mag-ipon nang lakas ng loob.

Saka lang ako bumalik sa reyalidad nang narinig ko ang tunog ng pinto, at pagsasalita ng lalaking tumititig sa akin kanina.

“Boss, she’s here. The daughter of that old man.”