“Your soulmate will be the stranger you recognize.” — r.h. SinNapabalikwas ako ng bangon ng tila nahulog ako sa gulat dala ng aking panaginip. Napahilamos ako ng mukha ng magpatanto kung ano yung napanaginipan ko. I look at my phone and saw that he didn't reply on my message until now. Tumingin ako sa orasan at nakitang mahigit isang oras na ang nakakalipas. Sa pagod ay hindi ko na namalayan na nakaidlip pala ako kakahintay sa kanyang reply.I sigh. Nilinis ko ang pinagkainan ko at kinuha ang malate. Masyado pang maaga para matulog ako, pero tinatamad na ako kumilos. Umakyat ako sa taas kasama ang dalawang maleta at pabagsak na humiga ako sa kama. Nakatingala sa ceiling habang ang utak ko ay patuloy na gumagana. Until thoughts conquers my consciousness. It's been a while. I didn't how fast the time was until time, became the only hope I have. Totoo ngang hindi mo kayang diktahan ang tadhana mo. Sinubukan kong laruin ang tadhana ko at ng ibang tao, pero sa huli ipinakita nito sa aki
"I once dreamt of someone holding my hand until daylight, on a freshly vague page of my life." - Miss Erity They claimed that people will meet someone who is mysteriously connected to them at some point in their lives. The unknown force, breathing and whispering from your skin as if it were the largest portion of your soul. I had never believed that until I met one. Surprisingly, his eyes connect the gaps in between. However, it is frightening to consider that one person has the power to either heal or destroy you. That is something I will never, ever allow to happen to me. I'm no stranger to this kind of feeling, but this time it's unfathomably strong and scorching. All I could do was flee. Run as far away as possible to avoid being burned. But how can I? If the fire has its own mind and keeps on coming towards me "We meet again." nakangiti kong sambit sa kanya pagkalabas namin namin ng haunted house display dito sa carnival. Ang haunted house ay tila isang maliit na man
“It has been said, 'time heals all wounds.' I do not agree. The wounds remain. In time, the mind, protecting its sanity, covers them with scar tissue and the pain lessens. But it is never gone.”― Rose Fitzgerald Kennedy Saglit na natigilan ako sa tinitignang mga papeles kasama na doon ang litrato ng isang lalaking napakapamilyar sa akin. Napahawak ako sa kaliwang kamay ko upang pigilan ang panginginig. I breathe in and out. Knowing that it was him, who once part of my beautiful fairy tale life before. Indeed, the pain may left for a while but as long as the scar is there. It was never gone. I have come to a decision in life to never go back to where I am before. I knew that it was but I also knew that in the moment, for me, it was necessary. I am desperate and hurt. So I did what I did. For the months I have runaway to my hometown, I experienced a beautiful life of healing and soul restoration. Not until now. A gorgeous who came to invade my life once again... Tumalim ang tingin
"Everything will be okay in the end. If it’s not okay, it’s not the end." – John LennonI woke up feeling lethargic. It's like theres an empty hole inside my chest and I don't know how to deal with it. Just like before, after that tragedy happened. I felt the same emptiness, like the energy is drained out of my body and I was tasting my own poison, my own karma. Dahan-dahan akong bumangon mula sa pagkakahiga at tamad na nagstretch ng katawan. Napatitig ako sa labas ng malaking bintana at napapikit na pinakiramdaman ang nakakapasong sinag ng araw. I heavily sighed and think about what happened last night. After I got home, uminom pa ko ng beer magisa at nagisip-isip. I'm wondering, what is he talking about? Is there something I need to know? Maybe this is not just about serving the justice. I'm not fool. For a short time, I haved known Investigator Adral and he is not the type of person to defend bad people. I was blinded for a while because of anger. But why push about the true kill
“Once you get over the first hill, there is always a new, higher one lurking, of course.” ~ Esa-Pekka SalonenMabilis na tumakbo ang sugatang lalaki sa kagubatan. Nang mapansing wala ng humahabol sa kanya. Marahan syang tumigil at hinihingal na napasandal sya sa likod ng puno. Hinubad nya ang kanyang jacket at pumunit siya ng tela sa laylayan ng kanyang tshirt upang balutan ang nagdudugong braso. "Arggh" pagpipigil nya ng sakit habang paulit-ulit na bumubuntong-hininga. Napatikom ang kanyang bibig ng marinig ang papalapit na mga yapak. Dali-dali niyang sinuot ang kanyang itim na jacket."Wag nyong hayaang makatakas ang traydor na yon!" Umaalingangaw ang galit na sigaw ng lalaki sa paligid at ang tunog ng kalaskas ng dahon na kanilang tinatapakan. Napakuyom ang kanyang kamao at mabilis na umalis sa kanyang pwesto. Tila ba'y siya ay nakikipaglaro sa dilim, ang kanyang mga yapak ay walang ingay at ang kanyang mga kilos ay napakagaan. Sumasabay sa malamig na simoy ng hangin ng papas
“What goes around, comes back around.” ― Unknown 5:30 pm Franco trimmed his beard and glanced in the mirror, recalling the days he couldn't forget. His precious daughter, the only glimpse of his sanity was taken away from him because of someone. That someone is a man who was admired because of his charms and intelligence at an early age but he is also one of the dirtiest people he knows. He was hidden in his white uniform, just like his family. Franco thought internally. Nagngi-ngitngit ang panga sa galit, malakas nyang ibinato ang razor blade na ginagamit sa salamin kaya nabasag at nagtalsikan ito. 'Ang akala ba nila tapos na akong maghiganti!? Hindi. Nagsisimula palang kami!' sigaw nya sa isipan at malakas na sinuntok ang sink. He was fuming mad that he didn't mind whether his knuckles are bleeding and some parts of shattered mirror glass made small cuts on his face. "I will do everything to ruin your family Dr. Valentine at pagtapos nun ay ako mismo ang papatay sayo." he mutte
“Demoralize the enemy from within by surprise, terror, sabotage, assassination. This is the war of the future.” ― Adolf Hitler Inside the car, I could hear our slow breath, softly gasping for air. His lips caress my neck, nibbling and licking my skin until he reaches my sensitive spot. Making me moan. Nathan hugged me tightly and pushed me harder closer to him. My body was pressed forward, so I could feel the bulging in his center, prodding my belly even though we had clothes on. His ferocious kisses return to my luscious lips, with his tongue devouring the inside of my mouth. Ang mga kamay nyang nakahawak sa aking pang-upo ay dahan-dahan ginalaw ang aking katawan sa ibabaw nya. Bahagyang nakabukas ang aking labi at nakatingala ang ulo habang pinapakiramdaman ang kiliting dulot ng ginagawa namin sa aking gitna. Tila ba'y mayroong kakaibang init ang nanunuot sa aking katawan na nais kumawala sa mga oras na yun. I opened my eyes when I suddenly remember something. Immediately, I gla
“It is with flowers as with moral qualities; the bright are sometimes poisonous; but, I believe, never the sweet.” ― Augustus Hare Malamig na simoy ng hangin, mabining huni ng mga ibon sa langit at halinghing ng mapayapang kagubatan ang bumungad sakin pagkamulat ko ng aking mga mata. Bahagyang ngumiti ang aking mga labi at malamyang niyakap ang unan sa aking tabi habang nakatingin sa kurtinang hinahangin dahil sa nakabukas na malaking bintana. Mula sa kinahihigaan ko makikita ang napakagandang tanawin, kung saan nakatayo roon ang magandang istraktura ng greenhouse na pagmamay-ari ko. Ang naging tila paraiso sakin sa loob ng mansyon na ito. It was a birthday gift of my deceased mother, Isabelle. She was the one who influenced me to love the green land, the plants, and especially the exquisite flowers, which I have adored since I was a child. Masasabi ko ngang kabisado ko na ang halos lahat ng iba't ibang klaseng bulaklak. Ni hindi ko namalayan ang mga minutong lumipas ng aking pagk