Kabanata 1

Sybil Park

Ilang taon na ang lumipas at namuhay naman kami nang mapayapa ng anak kong si Maximaze. Walong taong gulang na siya ngayon. Isang napakamasiyahing bata at may inosenteng pagkatao. Ako'y nagagalak sa kanya kaya bibigyan ko siya ng regalong alam kong magugustuhan niya.

“Ina! Ina! Ina!” Aking narinig ang aking anak na nagmumula sa labas ng aming bahay. Awtomatiko akong lumabas upang salubungin siya. Ito'y hingal na hingal at halatang todo ito sa paglaro. “I-ina . . . “ nauutal niyang sambit dahil sa paghahabol ng hininga.

“Oh, anak? Halatang ikaw ay nagbuhos ng lakas sa iyong paglaro. Hingal na hingal ka,” natatawa kong wika sa anak. Pinunasan ko ang kaniyang likod dahil talagang pawisan ito.

“I-ina, hindi po ako naglaro.” Ano ang ibig sabihin ng aking anak? Ang ibig sabihin ba nito ay nagpahabol siya sa mga aso? Itong bata talagang ito.

“Nagpahabol ka sa mga aso ano? Ikaw talaga,” mapang-asar kong sambit sa anak

“Ina . . .  Hindi po ako nagpahabol. Ako ay galing sa palasyo ng Xida. Ina, sobrang bait ng noble consort na namamahala roon! Tinuturuan niya ang mga kabataan na magbasa't magsulat!” Totoo nga ang usap-usapan. Mabait ang consort na namamahala sa Palasyo ng Xida. Dati, hindi ako naniniwala dahil sa paniniwalang, kayamanan at kapangyarihan lamang ang habol ng mga consort sa pagpapakasal sa mahal na Emperor, pero ngayon, nanggaling na mismo sa bibig ng aking anak kaya agad na akong naniwala.

“Ina?” pagtawag sa akin ni Maze.

Akin siyang iniharap sa akin pagkatapos kong punasan siya. “Ano iyon, anak?” malambing kong tugon dito.

“Gusto ko pong matutong magbasa't magsulat, ina. Maaari n`yo po ba akong turuan?” hiling nito. Agad akong natigilan dahil alam kong hindi ko makakayang turuan si Maze. Ni pagbasa ay hindi ko magawa, pagsulat pa kaya? Lumaki akong nasa pinakamababang antas sa Emperyo, at ang mga kabilang sa pinakamababang antas ay walang karapatang mag-aral dahil may nagmamay-ari sa amin. Tawagin na nating Baron o Baroness. Maliban nalang kung may nakatataas na pinahintulutan kaming mag-aral. Isa na iyong pinakamalaking biyaya ngunit ako'y nagtataka kung bakit sinasayang ng iba ang pagkakataong iyon.

“Ina, may problema po ba?” Natauhan ako nang marinig ang mala anghel na boses ng aking anak. Hindi ko dapat sabihin sa kanya na hindi ako marunong magbasa't magsulat dahil kagaya niya, gusto ko rin siyang matutong magbasa't magsulat.

“W-wala, anak.” Pinilit kong ngumiti nang napakaganda sa harapan ng aking anak. Ayokong mag-alala siya sa akin.

“Ina,” pagtawag uli nito sa akin. Hinaplos ko ang kaniyang madungis na mukha at ngumiti.

“Ano ulit iyon, anak?” Kagaya ng kanina, tumugon ako na may malambing na tono.

“Maaari n`yo po ba akong turuan sa wikang—mgh, wikang . . . “ Tumingin ito sa kalangitan at nag-isip-isip.

“Wikang Normesian, anak?” paniniguro ko.

“Opo, ina! Gusto ko pong matuto ng wikang iyon nang sa gayon ay maaari kong makausap ang consort sa Palasyo ng Xida. Kakaiba po kasi ang kaniyang pananalita. Ni isa sa mga sinasabi niya ay hindi ko maintindihan!” masiglang pagkukwento ng aking anak. Ako'y nasisiyahan sapagkat nakikita ko siyang masigla.

“Gusto man kitang turuan ng ganoong wika anak ngunit hindi sapat ang aking nalalaman. Hindi ako isang dalubahasa sa pagsasalita ng Normesian, anak,” wika ko rito.

“Oh, ayos lang po iyan, ina. Naniniwala ako na isang araw ay makakamit ko na ang lahat ng gusto ko. At alam kong hindi ngayon iyon.” Nagbaba siya ng tingin tsaka ngumiti. “Ako'y isang musmos pa lamang, pero sisiguraduhin kong bago ako mamatay ay nakamit ko na ang gusto kong makamit.” Nakakatuwa namang pakinggan ang kanyang sinasabi. Punong puno siya ng pag-asa. Ayokong umabot siya sa punto na sumusuko, nanghihina, at nasasaktan na siya.

“Pero aking sisikapin na maturuan ka ng Wikang Normesian. Basta para sa iyo, anak, lahat ay aking gagawin.” Bilang isang ina, gagawin ko ang lahat-lahat para sa aking anak.

“T-talaga po? Maraming salamat, ina! Maraming salamat!” Para siyang binuhusan ng limpak-limpak na biyaya sa sandaling ito. Tumatalon-talon siya at pumapalakpak—punong-puno ng enerhiya't pag-asa.

“Anak, alam mo ba na ang salitang 'salamat' ay vashda sa Normesian?” ibinahagi ko ang aking unting nalalaman sa wikang hinihiling niyang matutunan.

“Vashda? Vashda? Ahh, vashda—vashda . . .  Vashda, ina!” Nakakatuwa siyang panoorin ngayon. Sana ganito na lamang kami palagi at aking hinihiling na sana ay hindi kami magkahiwalay.

“Anak, sa tingin ko ay kailangan mo nang maligo. Ang dumi-dumi mo na. Hindi pinapayagang makapasok ang sinuman sa Palasyo ng Xida ang mga marurumi. Gusto mo ba iyon?” kunwaring pagbabanta ko sa aking anak. Kinurot ko ang kaniyang pisngi at tumawa nang marahan.

“Haha, sige na nga po, ina. Ako'y maliligo na sa ilog.” Kumaripas ito ng takbo. Muntikan na itong madapa ngunit tumawa lamang siya.

“Anak! Ika'y mag-iingat lalo na't mabato ang lupain!” pagpapaalala ko rito.

“Masusunod, ina!” Iniwagayway niya ang kaniyang kaliwang kamay at nagpatuloy sa pagtakbo.

Pumasok na ako sa loob ng aming siheyuan. Ako'y nagluto na ng aming pananghalian. Tiningnan ko ang aking mumunting regalo para sa aking anak. Umaasang magugustuhan niya iyon.

“Ina! Kakatapos ko lamang maligo sa ilog! Nakauwi na ako, ina!” Isa na namang napakandang boses ang aking narinig ngayon. Ang tanging hinihiling ko lamang ay paulit-ulit na marinig ang boses ng aking anak habang sinisiguro kong ligtas siya.”Ina! Naan—ano po iyan ina?”

Awtomatiko ko siyang nilingon nang magtanong siya sa mumunting regalong nasa aking harapan. “Isa itong regalo para sa iyo, anak.” Binigyan ko siya ng napakatamis at napakagandang ngiti na para bang ito na ang pinakamasayang sandali sa lahat.

“I-isang regalo? Ngunit hindi ko naman kaarawan ngayon, aking ina.” Napaka-inosente kung pakinggan. Halatang musmos pa lamang.

“Kahit hindi mo kaarawan ay palagi kitang bibigyan ng regalo masigurado ko lamang na ika'y ligtas.” Nakita ko siyang ngumiti ng napakalaki. Nasasabik na malaman kung ano ang aking iniregalo.

Agad kong binigay sa kanya ang regalo at agad naman niya itong binuksan. “I-isang hanbok, ina? I-ito'y masasabi kong napakaganda!” Pasalamat na lamang ako at ako'y biniyayaan ng isang anak na marunong makuntento. Mas lalo tuloy umalab ang aking paniniwala na siya ay magtatagumpay na makamit ang kanyang mga pangarap.

“Iyang hanbok na hawak mo ngayon, Maximaze ay aking ibinurda. Ako ay nagagalak na iyong nagustuhan ang aking gawa.” Pinanood ko ang aking anak na pagmasdan ang hanbok na aking iniregalo.

“Talaga po? Ina! Gusto ko pong matutong magburda kagaya ninyo! Ang hanbok na ito ay sadyang napakaganda! Gusto ko pong subukang gumawa kagaya nito aking ina!” napakamasiglahing bata. Halos lahat na ata ay gusto niya makamit. Hindi ako nagsisising iniluwal ko siya sa mundong ito.

Gusto ko pong matutong magbasa't magsulat kagaya nila, ina!

Akin na namang naalala ang hiling ng aking anak. Kahit imposible, sisikapin ko paring makahanap ng paraan upang makapag-aral ang aking anak.

“Ina, may itatanong po sana ako. Nasaan po si ama?” natigilan ako nang maitanong niya iyan. Hindi ko parin nasasabi sa kanya kung nasaan ang kanyang ama na si Vishton. Siya ay nanatili sa kulungan at wala kaming pahintulot na dalawin siya.

“Nasa malayong lugar anak.”

“Ang ibig n`yo bang sabihin ay nasa paglalakbay si ama?”

“O-oo . . . “Mahirap para sa akin na sabihin sa kanya ang totoo. Masakit isipin pero sa oras na mabunyag o malaman ang totoong kalagayan ng kanyang ama. Natatakot ako na baka husgahan siya ng mga tao rito.

Habang nakikita ko siyang tumatalon sa saya, ako naman ay nakatitig lamang sa kanya. Natatakot na baka siya'y nagbago sa oras na malaman niya ang totoo. Baka isang araw, hindi ko na muling masilayan ang kaniyang mga ngiti, hindi ko na maramdaman ang kaniyang presensiya.

Oras ang lumipas at sa wakas ay nakatulog na ng mahimbing ang aking anak. Nabalitaan kong dadalo ang Baron dito sa bario. Ito ang pinakatamang oras para matupad ko ang kahilingan ng aking anak.

Dumating ang Baron habang suot-suot ang mamahaling hanbok. Simbolo ng royal ang nakaukit sa damit.

Nagsipag-ayusan ang mga tao rito sa bario nang makita ang Baron. Ang iba sa kanila'y pormal at ang iba nama'y nanginginig at natatakot na baka sila'y magkamali at maparusahan ng treyhovia na ang dapat magparusa ay ang eunuch ng kalapit na palasyo. Sabihin na nating eunuch ng Xida Palacios.

Nagbigay galang ang mga tao sa Baron at pati narin ako sa pamamagitan ng pagyuko sa kaniyang harapan. Bilang alipin ay kailangan ko parin siyang galangin dahil siya'y mas nakakataas at ang aming amo.

Ako'y masuwerte at ang aming siheyuan ang pinili niyang matuluyan. Akin siyang ipinaghanda ng makakain at pinaupo sa pinakapresko at pinakakomportableng lugar.

“Aking nadinig ang iyong pakiusap. Sana nagpadala ka na lamang ng sulat ginang.” Ganoon nalang katigas at kapormal magsalita ang Baron.

“Mawalang galang lamang po, baron, ngunit hindi ako marunong magsulat at mas lalo na pong hindi ako marunong magbasa kung kaya't hindi ako nakapagpadala ng sulat. Ang mga kabilang sa pinakamababang antas dito sa Emperyo ay walang karapatang makapag-aral,” pormal at may galang kong sambit sa Baron.

Itutuloy . . .