CHAPTER 26. HE CHANGE A LOT

Walang salita na makakapagsabi kung gaano ako kasaya ngayon dahil magkasama kami ni Simone sa iisang bahay. Inaalagaan niya ako at binibigyan ng importansiya. Hindi ko alam kung nagpapanggap lamg ba siya o ito nga talaga ang nararamdaman niya para sa akin. Madilim na ang paligid at mag gagabi na peeo hindi pa rin nakahiga si Simone sa kwarto. Nakaupo lang siya sa sofa at tila malalim ang kanuang iniisip habang hawak ang kanyang telepono. Dahan dahan akong lumapit sa kanya at umupo sa tabi niya. Hindi manlang niya makihang tumingin sa akin. Napayuko pa ito nang maramdaman niyang nasa tabi niya ako.

"Pasensiya kana talaga kung nahihirapan ka ngayon. Hindi ko naman maasahan ang mga kapatid ko dahil nag-aaral ang mga 'yun. At salamat na rin dahil hindi mo ako pinabayaan, kaming dalawa!" sabi ko sa kanya.

Hindi naman siya umimik. Tumayo siya sa sofa at tumingin sa kanyang relo. "Kailangan mo ng magpahinga matulog kana!" aniya sabay tayo nito sa pintuan at nakatingin lang sa labas.

"I-Ikaw?