Chapter 1 : The Vampire

FANA

24 HOURS EARLIER

Our immortality as vampires is not rooted in the blood of humans. Feeding may sustain our strength, but the true secret of our eternal existence lies deeper—woven into our very veins, carried within the essence of our own blood. It is not something borrowed, but something that has always belonged to us.

Kahit ilang libong taon pa akong uminom ng dugo ng hayop, wala itong magiging masamang epekto sa katawan ko. Basta’t busog ako, ayos na—solve na ako.

Simula nang mapalayas ako mahigit isang libong taon na ang nakalipas mula sa teritoryo ng angkan ko, napilitan akong manirahan kasama ng mga tao sa ciudad. At sa totoo lang, mas naging tahimik ang buhay ko.

Sobrang gulo kasi kapag magkakasama ang mga bampira sa iisang lugar—intriga, politika, at walang katapusang laban. Kaya kung tutuusin, blessing in disguise ang naging pagpapalayas nila sa akin.

“Oh sh*t! Those tits are amazing,” papuri ng isang lalaki nang dumaan ako sa harap ng mesa nilang magbabarkada.

Sa isang libong taon kong pamumuhay bilang mortal, marami na akong naipundar para sa sarili ko. Isa na ro’n ang bar na pagmamay-ari ko dito sa ciudad—at gabi-gabi, dinudumog ito ng tao

I love the noise, the crowd, and of course, the hotties na hayagang nakatingin sa akin ngayon. Ang dami nila—at oo, I love the attention. Sa totoo lang, isa rin ako sa mga dahilan kung bakit sila patuloy na bumabalik dito.

They want to see me. They’re waiting for the chance… the opportunity to claim my body and take me to bed.

God, it feels so good to be beautiful. Everywhere I go, heads turn, eyes follow, and doors seem to open on their own. Sometimes I don’t even have to try—people just can’t help but be drawn to me. Honestly, being this gorgeous is its own kind of power.

"Fana," tawag sa akin ni Dante.

He’s an engineer. Gabi-gabi siyang nasa bar, laging nagpapapansin sa akin. He likes me—hindi man niya diretsong sabihin, halata sa kilos niya. He’s hot, handsome, and always horny for me… pero bagsak talaga para sa akin ang ugali niya. Kaya never ko siyang pinatulan.

“Beer?” I asked, knowing it was his usual order.

“Can I talk to you? May gusto lang sana akong sabihin sa’yo.”

“Sure,” sagot ko, kahit medyo weird. Hindi s’ya makulit at palangiti ngayon. He looks down—parang may mabigat na problema.

Sinundan ko siya palabas ng bar hanggang makarating kami sa madilim na parte ng parking lot.

“What is it, Dante?” I asked.

“Fana, I like you,” he confessed.

“I know,” I replied.

Hindi na ako nagulat—matagal ko nang alam ang nararamdaman niya para sa akin. At sa tingin ko, alam na rin niya na alam ko, dahil wala man lang bakas ng pagkagulat sa mukha niya dahil sa dagot ko.

“Nalaman ko lang kanina na may liver cancer ako… and I’m scared to die, Fana. I only have six months to live.” Humagulgol siya sa harap ko, at kahit pilit kong pinipigilan, hindi ko mapigilang maawa habang pinagmamasdan ko siya.

Nagulat ako nang bigla siyang lumapit at niyakap ako nang mahigpit. Ramdam ko ang tigas ng katawan niya—halatang hindi niya pinalalampas ang gym.

“I’m sorry to hear that,” bulong ko habang marahang tinatapik ang kanyang likuran.

"Fana, I have a favor to ask. We know each other for years at alam kong hindi na ako iba sa'yo."

"What is it?"

"Have s*x with me," pahayag n'ya.

"No!" Mariin kong tanggi.

Kaagad kong binuksan ang isip ko at ginamit ang psychic ability ko para basahin ang nasa utak niya. Itinaga ko sa bato noon na hinding-hindi ko gagamitin ang kapangyarihang ito—sinupil at itinago ko na lahat ng kakayahan ko, bilang respeto sa mga tao. Pero itong walang-hiya, akala niya maloloko niya ako.

He never had liver cancer—it was all a lie, a carefully crafted excuse to trap me. I had already read his next move, but by the time I tried to back away, it was too late—he had already driven the syringe deep into my side with alarming speed.

My teeth clenched in fury, rage burning through me as I glared at him. Then I felt it—the slow, creeping numbness spreading across my entire body. Whatever was inside that syringe had the power to paralyze every inch of me, and on top of that, it left behind a strange, searing heat that coursed through my veins.

"Y-You s-son of a b-b-b*tch," I spat, my words dragging like broken glass across my throat. My hands twitched, aching to snap his neck in a single twist, pero wala akong sapat na lakas para gawin iyon.

The poison crawled through my veins like fire and ice combined, numbing every limb. I could feel my power screaming inside me, clawing to be released, but my body betrayed me.

Dante caught me as I staggered, his grip firm, almost triumphant. "Look at you now," he sneered.

I forced myself to glare at him, kahit halos magdilim na ang paningin ko. "Kapag nakawala ako sa'yo…" I rasped, my fangs aching to pierce his throat, "sisiguraduhin kong paglalamayan ka."

I can remove the poison inside my body, pero hindi sapat ang lakas na meron ako para gawin pa iyon.

Naramdaman ko ang pagpisil n'ya sa dibdib ko kaya mas lalo akong nakaramdam nang matinding galit sa kanya. Diniinan ko ang pagkakakagat sa ibaba kong labi hanggang sa malasahan ko ang dugo sa nagawa kong sugat. Nanggigigil ang kalamnan ko sa lintik na 'to!

I'm a vampire and his just a mere mortal!

“Ahhhhhhh!” I screamed, the sound tearing from my throat. I must have looked like a desperate, foolish vampire right then, but it was the only thing I could think of to save myself from this man.

Someone… please… help me! sigaw ng isip ko habang nanlulumong nakapulupot ang mga kamay ni Dante sa katawan ko.

“What are you going to do with her?” a male voice cut through the night. He stood shrouded in darkness, his features hidden from my sight.

“Mind your own business, bro!” Dante snapped, tightening his grip on me before lifting me into his arms and striding away from the stranger.**

"H-Help…" namamaos kong usal, halos pabulong na lang dahil sa panunuyo ng lalamunan ko. Para akong nasusunog sa loob—I need blood. Damn it, I need blood!

Sa gilid ng paningin ko, napansin ko ang isang lalaki. Tahimik lang siyang nakamasid pero mahigpit ang hawak sa kahoy na dinampot niya mula sa lupa. Dahan-dahan siyang lumapit sa likuran ni Dante, bawat yapak ay mabigat at puno ng intensyon.

“Putang—” Hindi na natapos ang mura ni Dante nang idiin ng lalaki ang kahoy sa batok niya. Isang malakas na hampas, at agad na bumulagta si Dante, walang malay sa malamig na semento.

“D-Did I kill him?”

“Sh*t!” I cursed as my body fell to the ground.

Para akong tuod na uod dahil hindi ko pa rin maigalaw ang katawan ko.

"Hala, sorry miss." Lumapit sa akin ang lalaki at inayos ang pagkakahiga ko.

What the hell?! Tititigan n'ya lang ba ako?

“C-Carry me,” utos ko, halos hindi na marinig dahil sa hina ng boses ko. Nanginginig ang mga kamay niya nang hawakan ang katawan ko, para bang natatakot siyang baka mabasag ako kung madiin ang kapit. Sa huli, buhat-buhat niya akong iniahon mula sa sahig.

He looks so young. Siguro nasa early twenties lang siya, judging by his sharp jawline at lean build. Kung may lakas lang ako, babasahin ko sana ang iniisip niya—but right now, I’m too drained, too weak to even lift my own hand.

“S-Saan kita dadalhin, miss?” tanong niya, bakas ang kaba sa boses.

“M-May staircase… sa gilid ng building ng bar. A-Akyatin mo hanggang rooftop. I’ll… I’ll tell you the passcode of my lock later.”

Tumango siya, walang pag-aalinlangan, at sinunod ang sinabi ko. Tahimik lang habang umaakyat, pero ramdam ko ang bigat ng bawat hakbang niya—hindi dahil sa bigat ko, kundi dahil sa sitwasyong napasok niya.

If only he knew the truth… that I’m no damsel in distress but a creature who has lived for over a thousand years. Sa paningin ng lahat, mukha lang akong batang nasa early twenties, pero ang edad ko’y higit pa sa pinagsamang buhay ng lahat ng taong nasa bar ko kanina.

"789009"

Pagkapasok sa kwarto, maingat niya akong ibinaba sa sofa. Tinitigan niya ako sandali bago mabilis na umiwas ng tingin. Namula ang mukha niya.

Why is he blushing? His cheeks are literally turning red. Cute.

“Is there… something else I can do for you before I leave?” tanong niya, medyo paos ang boses na parang pinipilit panatilihing kalmado ang sarili.

Inalis niya ang hood ng jacket niya kaya mas nakita ko ang itsura niya. Wavy ang buhok niya, medyo magulo pero ang lambot tingnan. Brown ang mga mata, warm at innocent, framed by thick black eyebrows. May malalim siyang dimples na lumalabas kapag bahagya siyang nahihiya, at thin pinkish lips na parang masyadong perpekto para sa isang mortal.

Sa madaling salita, gwapo ang batang ’to.

Pero kahit gano’n pa siya ka-gwapo, hindi siya pasok sa standard ko. Ang type ko ay nasa 30 to 40 plus, hindi gaya niya na halatang nasa early 20s pa lang.

“I’m thirsty. Can you get me a bottled red drink from the fridge? Thank you.”

Kahit hindi ko nakita ang ekspresyon ng lalaki nang buksan niya ang refrigerator, sigurado akong nagulat siya sa laman nito. Puro pulang dugo lang ang nasa loob—wala nang iba.

“Anong klasing inumin ’to?” tanong niya, halatang naguguluhan.

“I need a straw. Nasa pangalawang cabinet sa left side.”

Sinunod niya ako at ibinigay ang straw, saka n’ya itinapat iyon sa labi ko. Pagdampi ng dugo sa dila ko, napasinghap ako. Refreshing. Para sa amin, blood is fuel—nagbibigay lakas hindi lang sa katawan at isipan, kundi pati sa kapangyarihan.

Ipinikit ko ang mga mata ko habang nilalabanan ang lason sa katawan ko. Nang dumilat ako, naabutan kong nakatitig siya sa akin—halata ang pagkagulat.

“Y-Your eyes…” nanginginig ang boses niya.

Tumayo ako mula sa pagkakaupo at iniunat ang katawan ko. Doon ko lang napansin kung bakit parang hindi siya makatingin nang diretso. Namumula ang buong mukha niya.

Of course. I’m wearing a red plunge crop top—kitang-kita ang hubog at perpekto kong dibdib sa bawat paggalaw.

"What's your name?"

“R-Reiner. Reiner Judd Peterson,” utal niyang sagot. “W-What happened to your eyes? Bakit naging pula ang kulay ng mga mata mo?” Napasiksik siya sa sofa, mahigpit na yakap ang paborito kong throw pillow na parang iyon lang ang makapagtatanggol sa kanya.

“How old are you?” I asked.

“Twenty-three,” he whispered.

Young. Still young.

I stepped closer, my hand gently lifting his chin until his eyes met mine. That was when the scent hit me—the sweet, intoxicating fragrance of blood. He had bitten his lip so hard it bled, and the aroma was irresistible.

His blood smells delicious.

Wala sa sariling hinuli ko ang labi niya at siniil s’ya ng halik. Hindi lang ang amoy ng dugo niya ang nakakaakit—pati na rin ang lasa nito. Para itong droga na dumadaloy sa sistema ko. Idagdag pa ang lambot ng kanyang mga labi, nakaka-adik. Kahit hindi niya tinutugunan ang halik ko, sapat na para lasapin ko ang bawat segundo ng pag-angking ginagawa ko.

I want more of him.

Ngunit bago pa ako tuluyang lamunin ng pagnanasa, mahigpit niyang hinawakan ang magkabila kong balikat at pilit akong inilayo sa kanya.

Mabilis siyang tumayo at halos hindi na ako matingnan bago siya kumaripas ng takbo palabas ng unit ko.

Napapikit ako, napahinto. Hindi ba niya nagustuhan?

Napangisi ako.

Hindi siya makakatakas.

I’ll find you, Reiner… and when I do, I’ll ravish you until you beg for more. This night is only the beginning—there will be a part 2, 3, 4… and so on.