CHAPTER 4

Alam ko na malaki ang pagseselos ni Carlos sa akin. Mula nang dumating ako sa bahay nila. Ayaw nga niya sa akin. Naramdaman ko yon nang una pa lang ako iharap at ipakilala sa kanya. Nung araw na makuha ako sa bahay ampunan ng mga magulang niya at dinala dito sa bahay.

I still remember the day I was introduced to Carlos. That day, he didn't even look for a moment or even glance at me. He didn’t really.

The first time it happened, it was hysterical to appeal to his parents' announcement that I would live in their house. And I will be part of their family.

When he heard that, he was furious and started screaming. He was shouting while he answered Auntie Imy and Uncle Carl. “No, she can't stay and live here. Put her back in the orphanage. "

It's just the same today. This is how he used to be. He was very angry with me when he saw me and introduced his parents to him. 

I was thinking that day. He may think that I will be a hindrance to them when I live in their house.

I also thought that Carlos might be thinking that I would take away his inheritance because of my arrival and living in their house. Since he was the only child and heir of his parents, and since I am an adopted child, he was a real son.

But wala rin naman siya nagawa that day. Sila Uncle Carl at Auntie Imy ang nasunod. Kaya nga lang… Parang mas lalo lang naging mahirap sa akin ang pagtira ko sa bahay nila.

Sila Uncle at Auntie kasi… 

Nang matira na ako sa kanila. Naging masaya sila… Oo! Sobrang ingay pa nila, magiliw sila sa akin at maalaga. Minahal talaga nila ako at lagi inaasikaso. Maliban sa isa. Si Carlos. Hindi talaga siya naging masaya sa pagdating ko sa kanila.

Kwento nila Auntie at Uncle. Those were the times when Carlos was their only baby at home. It has not been fun and noisy in their house because it has been difficult to caress since Carlos grew up and has always been irritable. Carlos always came home drunk and frowning. It's not funny anymore. Their formerly tender son suddenly changed. Although he works in their company and helps with his parents.

Kaya nang dumating raw ako. Puro sila, Lalaine ang madalas na binibigkas nilang pangalan at pinapansin. Hindi ko knows, pero minsan naiisip ko sinasadya talaga ni Auntie na iparinig at ipakita kay Carlos.

So that's what I think was the reason why Carlos became like this. Carlos was jealous after I lived at their house.

He was not noticed more often. And if he was noticed, it was if he came home very drunk. Or, there’s a mistake made in the office. Kaya sa akin siguro nito naibaling lahat ng galit niya bunga rin ng pagseselos.

Masakit pa rin ang balakang ko. Buhat sa pagkakatulak niya at mapaupo ako dito sa sahig. Para akong nabalian at binalakangan.

“Get out! Get out!" tulak ni Auntie kay Carlos. 

Auntie held Carlos in his arms and pushed him out of the door to the outside of the house.

“Lumabas ka!" Tulak pa rin ni Auntie habang sumisigaw. 

“Napaka walang kwenta mo!" pahayag ni Auntie.

“Simula ngayon. Diyan ka sa labas nang bahay kung gusto mong matulog. Hindi ka na maaari pang maka-tuntong dito. Ngayon— mamuhay ka sa naaayon at gusto mo. Kagustuhan mong suwayin ang kagustuhan namin ng iyong Daddy. Sige, diyan ka! Magtiis kang mawala lahat sayo." annoying na sabi ni Auntie, kay Carlos.

Kinakapos ito sa paghinga. Napuputol na bawat pagbigkas niya sa mga salita. Umiiyak si Auntie. Napahawak sa kanyang naninikip na dibdib. Nagalaw na ako sa pagkakaupo ko sa sahig. Sinubukan kong tumayo. Ngunit masakit talaga ang balakang ko at ang binti ko parang may naipit na ugat. Masakit. Gusto ko sana lapitan si Auntie.

“S-simula na ngayon! Diyan ka na sa labas matutulog. Ilalabas ko nalang lahat ng gamit mo." humikbing pahayag ni Auntie.

“Mom, are you crazy? Gagawin mo ito sa akin? Dahil lang sa ayaw ko magpakasal diyan sa ampon niyo ni Daddy?" tutol na pahayag ni Carlos at apila mula sa sinabi nang kanyang Mommy.

Galit ito at mataas ang boses pa rin Kay Auntie. “Dahil sa kanya? Palalayasin niyo ako, na ako na sarili ninyo na anak ni Daddy?" pahayag na sabi muli ni Carlos.

“Aba't ang lakas ng loob mong batasin ang desisyon ko!" galit na sabi ni Auntie. “Sinasagot mo pa ako, sinabihan mo pang nababaliw ako?" nanginginig na pagkakasabi, ni Auntie.

“Lumayas ka!" napuputol na salita ni Auntie habang utos sa kanyang anak.

“Hindi ko kailangan ang isang kagaya mo sa pamamahay ko. Layassssss." galit na utos sa anak. Masama ang mukha ni Carlos habang nangingilid ang mga luha na nito sa mata niya.

Napailing si Carlos. “I don't think kung anong palabas itong pinaggagawa mo, Mom. But your…" nang hindi matuloy ni Carlos ang sasabihin sana niya. Nanginginig na ito sa sobrang galit na bumabalot sa kanya. Lalo nang dumapo ang palad ni Auntie sa mukha niya.

Masamang tingin ang ibinalik ni Carlos kay Auntie habang hawak ang namumula ulit nitong pisngi. Pangalawa na sampal na ang nakuha niya mula kay Auntie.

Kaya galit na sabi ni Carlos. “Iyang ampon mo na 'yan! Sa sarili mong anak. A-ang mas pipiliin mo?" galit nitong pahayag habang nakatingin sa mukha ko. Habang sinusubukan ko pa rin ang tumayo ngunit napatigil ako ng dahil sa tingin ni Carlos.

“Eh ano?" proud na tugon ni Auntie na mas lalo kinainis ni Carlos at dumilim ang mukha nito na nakatingin sa mukha ko.

Ngunit ng bumaling siya kay Auntie. He says this while his tears flow. “M-mom, I am your only son. And she is an adopted child. Tapos ako ang palalayasin mo sa dapat na pamamahay ko?" wala pa ring respeto na pagkakasabi, at pagtutol sa utos ng kanyang Ina. Tumulo na nang tuluyan ang luha sa mga mata ni Carlos. Nanginginig ang buong katawan nito sa galit sa kanyang Ina. Dahil sa hindi matanggap na ako na ampon pakakasalan niya.