Share
CHAPTER 19
ELA's POV
Pagbaba namin sa kotse ay napatingin kaagad ako sa napakalaking bahay na nasa harapan ko ngayon."This is our house Zenice. Your home." sabi ni Ate Clara na hanggang ngayon ay nakahawak pa rin sa braso ko.Kahit kanina pa 'ko naiilang ay hinayaan ko na lang."Let's get inside?" sabi naman ng isang lalaki na iyon daw ang tatay ko. Ngumiti naman sakin ang isa pang lalaki na kapatid ko rin daw.Napatingin naman ako sa isang bata na katabi niya. Tahimik lang itong nakatingin sakin habang nagpupunas ng mga luha. Mukhang pinipigilan niyang maiyak dahil kaagad niyang pinupunas ang mga luhang nasa pisngi niya.Nilapitan ko siya."W-Wag ka nang umiyak. Ayoko ng batang iyakin." sabi ko sakanya na may halong pagbibiro.Mahina naman siyang napatawa kaya napangiti ako."I know. I'm sorry Ate Zen but I'm really trying not to cry. I just can't help it." sabi niya na parang napipiyok pa."HayaanKaugnay na kabanata
FORGOTTEN CHAPTER 20
CLARA's POVHanggang ngayon ay hindi pa rin ako makagalaw mula sa pwesto ko.Gusto kong pigilan sa pag-alis si Zenice pero walang lumabas na kahit anong salita sa bibig ko.Ganun nalang ba talaga katindi ang pagmamahal niya kay Viah na kahit hindi niya pa tuluyang naalala ang lahat, siya pa rin ang pipiliing lapitan at samahan ng kapatid namin at the end of the day??Ano bang meron sa babaeng 'yon at ganun nalang kung ipagtanggol siya ni Zenice??"Hayaan nalang muna natin siya Ate Clara." rinig kong sabi ni Fanzell na kakabalik lang galing sa labas."She's really unbelievable." I said in disbelief and disappointment. And somehow there's sadness inside me.Why??"You never truly understand her."Napatingin kaming lahat kay Thirdy na biglang nagsalita.He's been quite all this time.Nakayuko lang siya pero kita namin ang mga luhang tuloy-tuloy na umaagos sa
FORGOTTEN CHAPTER 21
VIAH's POVThough I'm kissing you in my dreams, I can't help but to feel blues.Pain is still here, knowing that I couldn't do this with you in reality.Yet you never failed to make me feel comforted even in the slightest way.But this time, I want more than that.So please let me do this Zenice.I know this is just a dream but I want to feel you for real.In reality or not, my feelings for you wouldn't change.I kissed her passionately. But no response at all. This feels so real.Pwede ba Zenice?Kahit sa panaginip masyado ka pa ring pa-hard to get!I pressed my lips onto hers more.She's holding my shoulders as if she wants to stop me pero hindi ako nagpatinag.Paatras siya nang paatras hanggang sa tumatayo na din siya paalis ng bed ko.Pero hindi ko pa rin pinuputol ang halik. At wala akong balak gawin yun.I immediately held h
FORGOTTEN CHAPTER 22
ELA's POVHindi ako nakasagot kaagad dahil hindi ko din naman alam ang sasabihin.Sa halip ay binago ko na lang ang usapan."Hindi ka ba... nagalit sa p-pamilya ko?" nag-aalangang tanong ko.Hindi ako nakarinig ng sagot mula sa kanya.Pero ayoko namang balingan ulit siya ng tingin.Kita ko sa gilid ng mata ko ang paggalaw niya.Umayos ito ng upo kaya hindi na siya nakaharap sakin.Nakarinig lang ako ng buntong hininga."I guess, you came here because you want answers." sabi nito.Saglit ko siyang tiningnan."H-Hindi ah. K-Kukumustahin din naman talaga kita--- huy san ka pupunta??" tanong ko nang bigla siyang tumayo at naglakad palayo sakin."In my room." maikling sagot niya."Ha? A-Akala ko ba m-manonood ka?" tanong ko."Inaantok na 'ko.""Ha?? P-Pero may tanong pa 'ko!""Then follow me.""Pero---"
FORGOTTEN CHAPTER 23
VIAH's POVHer brows were all curled up na parang inis na inis.Mula sa pagkakahiga ay umupo siya sa higaan kaya napaupo na din ako dahil ayoko pa sana siyang pakawalan.Pero... buong lakas siyang umalis mula sa pagkakayakap ko.This is the moment I was always afraid of coming.She's definitely mad right now. It's all on her face.I felt wretched, as if my heart was being crushed into pieces."I... I'm s-sorry..." I said as I looked down.I tried hard to say those words because I could barely breathe."I'm sorry... I really am. I'm... sorry." I repeatedly said while crying hard.I can't even look directly at her eyes and face."I'm---"I stopped when she grabbed me for a hug.I was stunned and can't even move or utter a single word.Even I'm still confused, I felt really... really warm. That feeling that only she could give.I tightened my lips
FORGOTTEN CHAPTER 24
TOBI's POV6:00am palang gising na 'ko.Halos hindi ako makatulog kagabi sa kakaisip sa lagay ni Viah.Pinilit ko siyang dun nalang ako mag-sleep over sa condo niya para samahan ko siya pero itinaboy ako nung babaita.Kaya ko naman sana magmatigas pero yung mga nangungusap na naman niyang mga tingin, nakaka-hypnotized. Ramdam kong gusto talaga niyang mapag-isa.Nagmadali akong nagprepare para puntahan siya sa condo niya.I used the doorbell pero wala atang balak pagbuksan ako nung gaga.So I just entered her passcode and get in.Oo alam ko ang password niya.Actually silang dalawa lang naman ni Zenice ang nakakaalam nito. Pero simula nung mawala siya, pinilit ko si Viah na ipaalam na sakin dahil baka mamaya kung anong gawin niya or baka hindi na siya lumabas ever. Kung alam niyo lang kung anong hirap ang pinagdaanan ko makuha ko lang yung passcode na 'yon.I got more curious nung tina
FORGOTTEN CHAPTER 25
VIAH's POV"Uhm... Zenice? Maybe you'd want to check your room? You might remember something... or maybe just want to check it out?" Ate Sienn asked Zenice.She called me awhile ago. She wants us both, Zenice and I, to go at their house so we did.I didn't expect na pati ako ay gusto niyang isama.Are they going to tell me something?The thought made me a bit nervous."Let's go Ate Zen! Sasamahan kita!" Dave excitedly said, while grabbing her sister's hand.Zenice looked at me with hesitation.I nodded and gave her a smile to tell her it'll be okay.So she let Dave dragged her upstairs.------We're now at the lounge area together with Tito David, Ate Sienn, and Kuya Zell.I only get this nervous whenever I'm talking about something serious with Zenice' family."Have you talked?" Tito David started asking."Y-Yes Tito. I've... told he
FORGOTTEN CHAPTER 26
ELA's POV"Si Vanessa! Naalala ko na!" masayang sabi ko kay Viah.Nagkaroon ng sandaling katahimikan at hindi ko maintindihan kung bakit.Hindi ba sila masaya na may naalala na ulit akong bago mula sa nakaraan ko?"Uh-oh." rinig kong usal ni Dave na nasa likuran ko.Nakita kong nagkatinginan sila Ate Sienn, Kuya Zell, at Papa.Kumunot naman ang noo ko.At mas lalo akong naguluhan sa mga reaksiyon nila nang makita ko ang hindi maipintang mukha ni Viah."B-Baki---" pinutol niya ang sinasabi ko."You remembered that girl before me?? Instead of me??" parang hindi makapaniwala niyang tanong.Teka. May problema ba dun?Magsasalita na sana ako nang maunahan niya 'ko."You already had the memory of your family somehow. Even Tobi. Sabi mo kanina naalala mo na din siya dati pero hindi mo lang agad natandaan. But... how about me?? Okay lang sana eh. Pero sa lahat ng sinabi mong
FORGOTTEN CHAPTER 27
ELA's POV"W-Who's that Mom?" rinig kong tanong ng nasa kabilang linya.Si Vanessa."It's... Zenice. It's Zenice, anak. She's a-alive..." rinig ko namang sagot ni Tita Alma sakanya na alam kong umiiyak ngayon.Ngayon palang ay hindi ko na mapigilang hindi maiyak, simula pa nang marinig kong magsalita si Vanessa.Laking pasalamat ko na buhay pa siya. Kahit... halatang nanghihina ang mga boses nito."H-Hello?" sabi ko nang wala na akong narinig na nagsalita ulit sa kabilang linya. Tanging mga paghikbi na lang."Z-Zenice?? I-Is that... really you?" tanong niya bago magpakawala ng malalim na paghinga."Hmm... Ako nga. K-Kamusta ka na?" tanong ko habang nagpipigil na umiyak.Rinig ko ang maluwag niyang paghinga."I---I'm s-sorry Zenice...I'm sorry..." mahina niyang sabi.Ramdam ko ang pagpigil nito sa mga kumakawalang paghikbi niya."Shhh... Wag ka nang umiyak... P-Please?" pa
Pinakabagong kabanata
