เจแปน - ขอโทษ

หลังจากเครื่องแลนด์ฉันก็รอผู้โดยสารลงจากเครื่องจนหมด ฉันไม่มีอารมณ์ยิ้มแป้นยกมือไหว้ใคร แต่ยังไงต้องฝืน ฉันอึดอัดมาก ถึงเรื่องที่ฉันโดนเมื่อคืนมันจะสอดใส่ได้ไม่สุด แต่ผู้หญิงที่ไม่เคยแม้กระทั่งช่วยตัวเองแบบฉัน มันเจ็บเจียนตายจริง ๆ

หลังจากผู้โดยลง ฉันก็เขย่งดึงกระเป๋าลงจากที่เก็บสัมภาระ ยิ่งกระโดดยิ่งเจ็บ เจ็บจนอยากจะร้องไห้ ทำไมไฟลท์แรกที่ฉันบินมันถึงนรกแบบนี้ เวรกรรมอะไรวะ!

‘ครืน~’ และอยู่ ๆ ฉันก็เห็นแขนยาว ๆ เสื้อเชิ้ตสีขาวดึงกระเป๋าฉันลงมา ก่อนที่เขาจะวางกระเป๋าใบนั้นลงข้าง ๆ และดึงที่ลากกระเป๋าขึ้นมาให้

“เตี้ยแบบนี้ เป็นแอร์ได้ไง” กัปตันต้นไม้!

“เลวแบบนี้ ผ่านแบบทดสอบจิตวิทยามาได้ไง” เขาจับหมวกที่ใส่ แล้วจ้องหน้าฉัน

“ขอบคุณฉัน” ขอบคุณ? จะบ้ารึไง เมื่อคืนเขาข่มขืนฉัน และไม่รู้ที่เขาบังคับสอดไอ้บ้านั่นเข้ามา ทำเส้นพรหมจรรย์ฉันขาดไปรึยัง ให้กูขอบคุณ! บ้าป่ะ!

“ไม่... ฉันขอบคุณ คนที่ทำระยำกับฉันไม่ได้หรอก”

“แอร์รุ่นพี่เธอกำลังมอง ทำตัวปกติ ถ้าไม่อยากฉาว ขอบคุณฉันซะ” ฉันยืนกำมือแน่น