Tinutok ni Anri ang mata sa lalaki na nakatayo sa harap niya, at sa unang pagkakataon, isang pag-aalinlangan ang tumama sa mukha niya.Nakita na niya ang lalaking ito—sa computer ng kanyang ina.Sa kalaliman ng gabi, nang dapat ay natutulog na siya, nahuli niyang nakaupo mag-isa ang ina, titig na titig sa larawan ng lalaki habang ang mga luha ay tahimik na dumadaloy sa kanyang mga pisngi.Sa edad na limang taon, naniwala si Anri na umiiyak ang kanyang ina dahil natatakot siya sa lalaking ito. At kung natatakot ang kanyang ina, dapat ay matakot din siya.Isang matinding pagkabahala ang bumulusok sa kanya, at hindi niya namamalayan na unti-unti na siyang umatras.Sa likod ni Alec, lalong naging mayabang si Aiden, na tila lalakas ang loob dahil sa presensya ng kanyang tagapagtanggol."Tito Alec! Patayin mo siya! Patayin si Anri!" sigaw ni Aiden, ang boses ay matinis at puno ng karapatan.Si Zeus ay natigil, ang isipan ay nahirapan na maunawaan ang nangyayari. Si Irina naman, naramdaman n
"Mama, ayoko pong mamatay ka..." iyak ni Anri, ang maliit na katawan ay nanginginig sa lakas ng kanyang pag-iyak.Naramdaman ni Rafael Cruz ang pagbabago ng hangin at lalong naging matapang. Tumawa siya ng may pang-uyam at nagsalita, "Boss Alec! Hindi ko kailangan ang buhay niya. Walang halaga ang buhay niyang mura. Ang gusto ko ay ang 10 milyon niya! Dapat 10 milyon! Hindi pwedeng bawas! Kung hindi siya makabayad, hayaan siyang magbenta ng katawan niya hanggang mabayaran niya ito. At kung hindi pa rin siya makabayad, hayaan siyang magpatuloy hanggang matubos niya ang lahat ng utang! Ang buong buhay niya ay magiging pagtubos sa akin!"Lumakas ang boses niya, nasasarapan sa kaguluhan sa kwarto habang sumasabog ang kanyang kalupitan.Dumating ang doktor sa mga sandaling iyon, nakakunot ang noo sa ingay at kaguluhang nagaganap. Nakita niyang maraming tao sa kwarto kaya't huminto siya saglit.Si Alec, na hindi apektado ng tensyon sa kwarto, lumingon kay Irina na may kalmadong ekspresyon,
Nagulat si Rafael.“Lagi kong iniisip kung bakit, nang dumating si Alec dito sa probinsya natin, hindi niya tinutok ang mga makapangyarihan kundi dumiretso siya sa akin—isang simpleng hepe lang. Noong una, akala ko natatakot siya sa impluwensya ng kuya ko, pero ngayon ko lang naisip na hindi pala yun ang dahilan.”Huminga siya nang malalim at nagpatuloy, “Siguro alam na ni Alec na magkasama na sa kindergarten ang anak natin at si Anri.”Nagkakunot-noo ang misis niya, nagtatanong. “Pero kung ganoon, bakit niya tayo tinutulungan para lokohin ang sarili niyang anak?”Pumalakpak si Rafael. “Wala kang alam!”Tahimik na lang ang misis, ayaw na makipagtalo.“Mag-empake na tayo—may oras pa tayong makatakbo!” biglang utos ni Rafael, hinila ang anak sa braso. “Bilisan mo!”Pero nagwala si Aiden, umiiyak at sumisigaw, “Hindi ko pa napapaluhod si Anri! Gusto ko siyang talunin! Gusto kong ipakita sa kanya na siya ang magpapasakop sa akin!”“Ikaw ang sasakupin ko kapag hindi ka tumigil, ikaw na wal
Matapang na tinitigan ni Anri si Alec, ang kanyang maliliit na kamao’y mahigpit na nakakuyom sa paghahamon. Bagamat may takot sa kanyang malalaking mata, hindi siya natinag ni isang sandali."Siyempre alam ko kung ano ang dapat itawag sayo!" mariing niyang sagot.Napahinto ang pintig ng puso ni Irina."Ano?" nagulat niyang tanong.Kahit si Greg, na kakabalik lang at nakatayo sa may pinto, ay napalawak ang mga mata sa gulat. Ang prinsesita nilang ito… Alam niya kung ano ang dapat itawag sa kanyang ama, kahit ngayon lang sila nagkita?At sa sumunod na saglit—"Siyempre, tatawagin kitang mabahong masamang tao!" sigaw ni Anri sa tuktok ng kanyang boses. "Ikaw, mabahong masamang tao! Ibalik mo ang tito ko! Saan mo siya dinala? Lalaban ako sa'yo! MABAHONG MASAMANG TAO!"Walang babala, bigla siyang sumugod kay Alec—sinisipa, sinuntok, kinakamot, at kahit sinusubukang kagatin ito.Sa kabila ng pagiging limang taong gulang pa lamang, napakalakas ni Anri—lalo na kapag galit. Ang kanyang malilii
Sa sobrang pagkagulat, muntik nang sumibad ang mga tuhod ni Greg. Tarantang sumagot siya, "Madam, huwag niyo pong sabihin ang ganyang bagay! Hindi kayo mamamatay, at lalo na ang munting prinsesa. Ang dahilan ng pagpunta rito ng Young Master ay upang—”"Greg!" Matigas at malamig na boses ni Alec ang pumunit sa hangin.Agad na naputol ang sasabihin ni Greg, sinakluban ng takot na dumaan sa kanyang mukha.Maging si Anri, na kanina lang ay humahagulgol, ay biglang natahimik. Sa halip, lalo niyang hinigpitan ang yakap sa leeg ng kanyang ina, ang kanyang maliit na katawan ay bahagyang nanginginig.Lumipas ang ilang segundong katahimikan bago naglakas-loob si Greg na magtanong, “Young Master, ano po ang balak niyong gawin?”"Bilhin ang buong real estate company ni Hendrix Laxamana," malamig na utos ni Alec. "At tungkol kay Hendrix Laxamana mismo, ipadala siya sa ibang bansa."Nag-atubili si Greg bago marahang tumango. “Naiintindihan po, Young Master. Agad ko pong aasikasuhin. Uh… alin pong b
Napatitig si Irina kay Alec, hindi makapaniwala. Hindi niya kailanman inakalang hihilingin nito kay Anri na tawagin siyang "daddy."Mapait siyang tumawa. "Ngayon ay gusto mo siyang kilalanin bilang anak mo?"Malamig siyang sinulyapan ni Alec. "Sa tingin mo ba, bulag ako?"Hindi nakahanap ng sagot si Irina.Ngunit nang bumaling si Alec kay Anri, lumambot ang tingin niya."Tawagin mo akong ‘daddy.’"Mataas ang pagtitig sa kanya ng bata, puno ng matigas na paninindigan. Umiling si Anri."Hindi kita daddy! Masamang tao ka! Ikaw ang kinatatakutan ng mama ko, at..." Napatingin ang limang taong gulang sa maitim na pasa sa ilalim ng mata ni Alec, at biglang nagningning ang mga mata niya sa ideya. Itinuro niya ito at malakas na ipinahayag,"Isa kang bulag na panda!"Natigilan si Alec, hindi agad nakasagot. Ang imahinasyon ng batang ito, tila walang hanggan.Agad na lumapit si Irina, hinila si Anri papalapit at maingat na niyakap ito. Marahang hinaplos niya ang malambot na ulo ng anak at bumulo
Nagulat si Irina.Doon at sa mga sandaling iyon, naintindihan niya na—balak ni Alec na kunin si Anri at wala siyang magagawa kundi sumunod sa kanya pabalik ng syudad."Plano mo bang dahan-dahang gawing impyerno ang buhay ko?" tanong ni Irina, puno ng hinagpis ang boses.Tinutok ni Alec ang kanyang mga mata sa kanya, walang ekspresyon. "Anong tingin mo?"Umatras si Irina at nagbigay ng mapait na tawa. "Siyempre, ganun nga. Eh kasi, kakaunti lang ang kalalakihan sa city na may lakas ng loob na labanan ka, pero sinira ko pa ang kasal mo. Siguro mas marami pa akong ginawa. Para sa’yo, isang babaeng katulad ko—bagong labas lang ng kulungan, nababalot ng mga isyu at tsismis kasama ang iba’t ibang lalaki, at ngayon, may dala pang anak mo—wala na sigurong mas malaking kahihiyan. Paano mo naman ako bibigyan ng ganun-ganung kaluwagan?"Humagikhik si Alec. "At least, may utak ka. Ngayon, ibigay mo na ang anak mo."Tumaas ang kilay ni Irina. "Ano?""Simula ngayon, ang anak mo ang magiging hostage
Ang mga kuko ni Irina ay kumiskis sa kanyang palad habang pilit niyang pinipigilan ang bagyong pumapalag sa loob niya.Si Zoey.Buhos sa kayamanan, kumikinang sa mga hiyas ng marangyang buhay na itinayo sa kasinungalingan at ninakaw na inosente.Anim na taon. Anim na taon na mula nang huling makita niya ang babae.Noong mga panahong iyon, siya ay inosente, pinagtaksilan, at iniwan para mabulok sa kulungan habang si Zoey ay malayang nakalakad. Noon, ang buong pamilya Jin ang kinamumuhian niya. Ngunit ngayon—ngayon, si Zoey na lang ang nakikita niyang personipikasyon ng lahat ng pinagdaanan niyang pasakit.Isang kaaway na hindi niya kailanman mapapatawad.Ang katawan ni Irina ay bahagyang nanginginig, hindi dahil sa takot, kundi sa galit na napakabigat na para bang kayang lamunin siya ng buong buo. Napaka-ironyo. Ang taong dumapa sa kanyang buhay ay ngayon ay nakatayo sa harap niya, nagtatamasa ng yaman at posisyon na hindi nararapat sa kanya.Ang kanyang krimen, nakatago. Ang kanyang m
“Oh.” Irina’s cheeks flushed slightly, but she didn’t say anything more.Alam niyang ang ganitong klaseng event ay tiyak na maingat na inihanda ng Beaufort Group. Ang kailangan lang niyang gawin ay dumaan. Maliwanag sa kanya ang kanyang papel. Hindi siya magsasalita ng wala sa lugar sa event. Kung kinakailangan, puwede niyang gawing isang magandang palamuti—tahimik na nakaupo sa gilid.Ibinaba ni Irina ang kanyang mga kutsara at mangkok, at sinabi, "Kung wala nang iba, dapat ay maglaan ka ng oras kay Anri. Matagal na kayong hindi naglalaro, at spoiled na siya—hindi na siya nasisiyahan sa mga laro ko. Mahilig na siya sa mga intellectual na laro, yung mga tanging ikaw lang ang makakasabay. Kaya kayo na lang ni Anri ang maglaro. Ako, pupunta lang ako sa desk ko saglit—may mga drafts pa akong kailangang tapusin."Ibinaba ng lalaki ang kanyang mga chopsticks at tinanong, "Talaga bang gusto mo ang trabaho mo nang ganoon na lang?"Pinagkibit ni Irina ang labi, tapos tumango. "Oo naman.""Gaa
Nang makita ni Irina ang lalaking nakatayo sa harap niya, kusa siyang napalinga—kaliwa, kanan, harap, likod.Tama nga ang kutob niya. Lahat ng taong nasa paligid ay tila napatigil sa galaw, napipi, o nanlaki ang mga mata sa gulat.Para bang ang lalaking nakasandal sa pinto ng sasakyan ay si Kamatayan mismo.Pati sina Mari at Queenie na nasa magkabilang gilid niya ay napahinto at napatulala.Makaraan ang ilang segundo, bahagyang tinulak siya ni Mari at pautal na sinabi, “Ah… Mrs. Beaufort, siguro ikaw na ang mauna.”Tumango si Queenie bilang pagsang-ayon, halatang natigilan din.Kagat-labi, dahan-dahang lumapit si Irina kay Alec habang kinakalikot ang mga daliri sa kaba.“Bakit? Hindi ka ba natutuwa na makita ako?” tanong ni Alec, waring walang pakialam, habang binubuksan ang pinto ng sasakyan.Sa likod niya, biglang natahimik ang mga usisero’t nakikining mula sa mga pintuan at bintana. Namutla ang mga mukha nila na parang binuhusan ng malamig na tubig.Hinawakan niya ang pinto ng kots
On the other end of the phone, Alexander was so stunned by Alec’s reply that he nearly choked.It took him a long moment to regain his breath.“So,” he finally said, voice tight with disbelief, “you’re planning to make your relationship with Irina public to the entire city?”“It’s already public,” Alec replied calmly.Alec added nonchalantly, “As for the wedding ceremony, I’ll pick another day.”Tumaas ang boses ni Alexander, puno ng hindi pagkakasunduan.“At sa tingin mo ba ang kasal mo—isang napakahalagang kaganapan sa buhay mo—ay hindi nararapat ipabatid sa iyong mga lolo’t lola, tiyahin, at sa akin, lahat tayo sa lumang bahay?”Tahimik na sumagot si Alec, hindi nagmamadali.“Hindi ba’t dinala ko si Irina sa lumang bahay kalahating buwan na ang nakalipas? Ipinaliwanag ko na lahat. Binigay pa nga ng matandang babae ang kanilang pamana—ang yellow wax stone—kay Irina. Dad, nakakalimutan mo na ba bago ka pa mag-seventy?”“Ikaw—!” Si Alexander ay nawalan ng salitang kayang ipagsalita, h
Ang dalagang nasa litrato ay nakangiti nang maliwanag—animo'y sumisikat na araw. Mistulang isang mirasol ang dating niya—punô ng init at liwanag. May mga biloy siya sa magkabilang pisngi, at ang mumunti niyang labi, kulay rosas, ay bahagyang nakabuka, ipinapakita ang pantay-pantay at mapuputing ngipin. Lahat ng iyon ay malinaw na kuha sa larawan.May singkit na talukap si Irina at malalaking matang punô ng damdamin. Kapag siya’y ngumiti, tila walang kamalay-malay sa kasamaan ng mundo—isang inosente at masiglang dalaga.Minsan lang nakita ni Alec ang ganoong ngiti mula kay Irina. Anim na taon na ang nakalilipas, sa isang bihirang sandali ng kapayapaan sa pagitan nila. Dalawa o tatlong araw lang iyon, pero sa panahong ‘yon, ngumiti siya sa kanya nang ganoon katamis.Ngunit sandali lamang ang lahat.Nang akalain ni Alec na may balak si Irina laban sa pamilya ni Zoey, hindi siya nagdalawang-isip—itinaboy niya ito nang walang kahit kapiranggot na awa.Simula noon, hindi na muling bumalik a
Juancho was unfazed. “Relax, they’re just a few photos—what’s the big deal? I, Juancho, am not afraid of Young Master.”Pumait ang mukha ni Marco at mariin siyang pinagalitan, “Baka hindi ka natatakot, pero ako takot! At pati na si Irina! Ayokong magkaroon ng maling impresyon si Young Master tungkol sa kanya. Sobrang dami na ng pinagdadaanan niya. Tama na—huwag nang magkuha pa ng mga larawan!”Tinutok ni Juancho ang kamera at tumawa. “Huli na. Nakapagkuha na ako ng ilang set bago mo pa ako napansin. Marco, sobrang higpit mo naman. Tsk.”Sinamaan siya ni Marco ng tingin, hindi makapagsalita.Habang patuloy na kumukuha ng litrato si Juancho, mahinang sinabi sa sarili, “Ang gaganda ng tatlong babaeng 'yan. Paano ko hindi 'yan napansin dati?”Tumawa siya at bumaling kay Marco. “Alam mo, talagang nagiging parang yung mga kasama mong tao. Dati, pag nakikita ko si cousin ng cousin mo—si Miss Queenie—gusto ko nang magsuka. Akala ko, isa lang siyang probinsyanang walang kaalam-alam na nagpapan
Maingat na pinunasan ni Queenie ang maliit na kahon na bakal sa kanyang kamay bago siya nagsalita, medyo nahihiya ang tono.“Ah… medyo luma na ang itsura, pero ang laman nito ay maganda talaga. It’s, uh… rat pup oil.”Nabulunan si Mari sa iniinom niya. “Pfft… ano’ng sabi mo?”Pati si Irina ay tila natigilan.Kumuha pa si Queenie ng isang malaking subo ng maasim na isda, ngumunguya nang mabagal, saka ipinaliwanag, “Gawa ito sa bagong silang na mga daga—yung wala pa talagang balahibo. Ibababad sila sa langis ng linga nang ilang buwan, tapos saka sasalain ang langis.”Hindi makapagsalita si Mari.“Para saan naman ‘yan, ha? Queenie, huwag mong sabihing kaya ka pala mainitin ang ulo, mahilig mang-insulto, at parang reyna kung umasta ay dahil sa kakaibang panlasa mo sa pagkain? Yung iba, toyo, suka, o bawang ang ginagamit pampalasa—ikaw, langis ng daga?!”Hindi naman nagalit si Queenie sa pang-aasar ni Mari.Sanay na kasi siyang wala masyadong kaibigan.Ang pinsan niyang pormal at palaging
Sumunod si Queenie kay Irina at Mari, ang ulo’y nakayuko, at ang kanyang self-esteem ay nahulog na parang isang sirang coat na hinihila ng hangin.Si Mari, na hindi natatakot magsabi ng opinyon, ay nagmungkahi na pumunta sila sa isang marangyang buffet—999 bawat tao.At sa gulat ni Queenie, hindi man lang kumurap si Irina.Talaga nga, dinala sila roon.Halos 3,000 para sa tatlo—para lang sa lunch.Ang buffet restaurant ay napakalaki. Sa loob, ang dami ng mga putahe ay nakakalito. Mga mamahaling delicacies tulad ng orochi, sea urchin, sashimi, iba't ibang seafood, at pati na ang bird’s nest soup ay nakadisplay ng maganda. Pati ang “ordinaryo” na mga putahe ay may kasamang caviar sushi at spicy pickled fish na kayang magpagising ng patay.Nakatigil si Queenie at Mari sa harap ng pinto, nakabukas ang mga mata, kalahating bukas ang bibig.Hindi pa sila nakapunta sa ganitong klase ng lugar.Samantalang si Irina, kalmado lang.Hindi siya mapili sa pagkain. Lumaki siya na itinuro sa kanya na
“Hindi ko lang talaga gusto ang mga taong katulad mo. Kung hindi kita gusto, wala akong pakialam sa iniisip mo.”Kahit na namumula at nagiging asul ang mukha ni Lina dahil sa hiya, nanatiling kalmado si Irina.Matiyagang hinati ni Irina ang mga gawain sa kanyang mesa at iniabot kay Lina.“Ito ang assignment mo para sa linggong ‘to. Kung may mga tanong ka, huwag mag-atubiling itanong sa’kin.”Hindi nakasagot si Lina.Ngunit bago pa man siya makapagsalita, tumalikod na si Irina at lumabas ng opisina nang hindi lumilingon.Paglabas ni Irina, nagkagulo ang buong opisina.Si Lina ang unang nagsalita, may halong pag-iyak sa boses.“Gusto ba ni Mrs. Beaufort na maghiganti sa’kin?”Mabilis na sumagot si Zian, “Hindi ganyan si Irina!”“Eh bakit hindi niya ininom ang milk tea na binigay ko?” reklamo ni Lina.Suminga si Xavier, isang kasamahan na lalaki. “Bakit naman kailangan niyang inumin ang milk tea mo?”Nagyukay si Yuan, “Ha, nilagyan mo ba ‘yan ng mga petal o kung ano?”Si Zian, ang pinaka
Sa kabilang linya, nag-alinlangan si Mari.“Irina… Mrs. Beaufort... sorry talaga. Hindi ko alam kung sino ka noon. Baka may nasabi akong hindi maganda, at… sana mapatawad mo ako.”Matalim ang boses ni Irina nang sumagot, “Mari! Kailan ka pa natutong utal-utal magsalita?”Hindi nakaimik si Mari. Takot na takot siya! Pero sa totoo lang, may bahid din ng inis sa puso niya para kay Irina.Naawa siya rito noon, nakaramdam pa nga ng simpatya—ni hindi niya alam na asawa pala ito ni Alec. Palihim pala ang pagkatao nito! At dahil doon, parang naramdaman niyang niloko siya.Boss pala ito sa simula pa lang!Maya-maya, lumambot na ang tono ni Irina, pilit inaalo si Mari.“Mari, higit isang buwan na tayong magkasama. Ni minsan, hindi kita narinig na nauutal. Kung hindi mo sasabihin kung ano talagang nangyayari, aakyat ako riyan at kakausapin ka nang harapan.”Agad na nataranta si Mari at napabulalas, “Huwag kang aakyat! Sobrang dami kong ginagawa ngayon! Kailangan ko na talagang bumalik sa trabaho