Hindi man lang nagulat si Irina sa sinabi ni Don Pablo.“So?” tahimik niyang tanong, matatag ang titig sa mga mata nito na walang halong takot“Dumating ka ba dito para ipakita ang iyong kapangyarihan? O para ipaghiganti ang apo mo? Kasi huwag nating kalimutan—isang linggo lang ang nakalipas, ginawang katawa-tawa niya ang sarili niya sa mismong kumpanya na ito. Nawala ang lahat ng kanyang dangal. Kung pag-uusapan ang pagiging matigas ang mukha at walanghiya, Don Pablo, mas kwalipikado ang apo mo kaysa sa akin.”Naupo sa ulo ng mesa, nanginginig si Don Pablo sa galit—halos makita ni Irina na nahihirapan siyang huminga.Ngunit matagal nang tusong matanda si Don Pablo.Isang lalaking minsang nangibabaw sa mga militar at pulitika, hindi basta-basta siyang natitinag. Kahit na muntik nang mapuspos ng galit ang kanyang damdamin dahil sa mga salita ni Irina, pinipilit niyang kontrolin ang sarili.Dahil alam niya.Alam niya mula pa anim na taon ang nakalipas—matapos ang paulit-ulit na banggaan
Nagsalita ang kinatawan ng HR sa maingat na tono, “Ms. Montecarlos, baka gusto n’yong kayo na mismo ang tumaas at tingnan ito.”Agad namang tumugon si Irina, “Sige, aakyat na ako.”May kutob na siya—malamang may manggugulo na naman. Huminga siya nang malalim, tumayo, at lumabas ng opisina. Habang papalayo, may mga kasamahan siyang tumawag mula sa likod.“Irina…”“Mag-ingat ka, ha?”“Gusto mo samahan kita? Kapag may nangahas na manggulo o mamahiya sa’yo, buong design department ang kakampi mo!”Sa loob lamang ng mahigit isang linggo, naging maayos ang pakikitungo ni Irina sa buong design team. Mula nang mawala si Linda at ang ilan pang sanay manggulo, gumaan ang atmosphere sa buong departamento. Pero ang pinakaimportante, naging madali siyang pakisamahan ng lahat.Sa unang tingin, maaaring mukhang mailap o seryoso si Irina sa mga hindi pa nakakakilala sa kanya. Pero kapag nakausap mo na siya, mapapansin mong hindi pala siya gano’n. Isa siyang taong tahimik lang pero laging handang tumu
Tahimik lang siyang binuhat ni Alec papunta sa kwarto, diretso sa banyo—walang kahit isang salita.Wala na siyang kawala.Obligado na ang sabay na paligo ngayong gabi.Buti na lang, pagdating sa mga ganitong bagay… masyadong masigasig ang lalaki.Hindi na halos kumilos si Irina. Si Alec na ang nagkusang gumawa ng lahat—hinugasan siya, kinuskos, banlawan. Hindi niya na kailangang gumalaw.Sa umpisa, medyo nagpumiglas pa siya. Siguro dahil sa nakasanayan—o baka pride na lang din.Pero bandang huli, hinayaan na lang niya ito.Ano pa bang silbi ng pagtutol?Matagal na silang magkasama. Mayroon pa ba siyang hindi naipapakita sa kanya?Lahat na ng bahagi ng pagkatao niya—nakita na, nahawakan na, nakuha na. Panlabas, panloob—wala nang sagrado, wala nang sikreto.Kaya sa huli, ipinikit na lang niya ang mga mata at hinayaan siyang magpatuloy. Sa unang pagkakataon sa buong araw, nakaramdam siya ng katahimikan.Hindi niya namalayan kung kailan siya nakatulog—dahil sa init ng tubig at sa banayad
Muling sumulyap si Alec. “Hmm?”Biglang natahimik si Greg.Nakapagsalita siya nang hindi muna nag-iisip. Nang mabigkas na niya ito, saka lang niya naalala—naroon pala ang babae. Hindi ito isang bagay na dapat pinag-uusapan sa harap niya.Matagal na niyang sinusuri ang koneksyon ng ina ng babae sa mga Jin, pero hindi siya sigurado kung gaano karami ang alam nito.“Wala po 'yon, Young Master,” mabilis na sagot ni Greg, agad na naging seryoso ang mukha.Muling tumutok sa kalsada si Greg at nagmaneho na lang sa katahimikan.Hindi na siya kinulit pa ni Alec.Tahimik lang na nakaupo si Irina, pero napansin niyang parang may nais sabihin si Greg kay Alec. Marahil ay pinipigilan lang siya ng presensya niya.Palagi naman siyang maingat at marunong umintindi, kaya hindi na lang siya nagtanong.Sa halip, tumingala siya kay Alec at mahinahong nagtanong, “Pagkatapos ng hapunan kasama ang pamilya… puwede ko bang dalawin ang aking bayan?”Ilang araw lang ang nakalipas mula nang ipangako iyon sa kany
Seeing Alec standing there, momentarily dazed, the two designers assisting Irina grew nervous. One of them quickly stepped forward to explain.“I’m so sorry, Mr. Beaufort,” she stammered.“We originally prepared several of the most luxurious styles from your personal preferences for Madam, but… she seemed to prefer this one. It’s actually the most modest design we have—no accessories, no embellishments. Just fabric.”The second designer added quickly, trying to soften the blow. “But Madam has incredible taste. Despite its simplicity, the dress looks absolutely stunning on her.”Ang unang bahagi ay malinaw na isang paghingi ng tawad na nakalaan kay Alec. Ang ikalawa—isang taos-pusong papuri kay Irina.Dahil tunay nga, si Irina ay ang klase ng babae na hindi kailangan ng dagdag na palamuti. Ang anumang suotin niya ay nagmumukhang natural sa kanya, parang isang gumagalaw na eskultura. Kanina, inalok siya ng mga designer ng mga pinaka-marangyang gown na pinalamutian ng mga diamante, burda
"Natatakot ka ba?" tanong ni Alec.Hindi sumagot si Irina.Siyempre natatakot ako! Sino ba namang hindi, kung kaharap mo ay isang tulad mo—hindi mo mabasa, minsang malambing at kaakit-akit, tapos sa susunod na saglit, itatapon ka na lang parang wala kang halaga?Pero hindi—ayaw ni Irina umatras. Pilit niyang itinago ang takot sa dibdib at pinanatiling matatag ang boses niya."Sobrang pabago-bago ka ng ugali—paano ko malalaman kung ano na naman ang iniisip mo? Ikaw itong naglabas ng relasyon natin sa publiko. Ginamit mo pa ang opisyal na blog ng Beaufort Group para sabihing asawa mo ako. Pero kung asawa mo nga ako, hindi ba’t may karapatan din ako sa titulong ‘yon?"Hindi siya tiningnan ni Alec. Walang emosyon ang boses nito, malamig, hindi mabasa."Ilang araw ka lang sa mas komportableng trabaho, natuto ka nang sumagot."Muling natahimik si Irina, mariing kinagat ang labi—hindi alam kung paano tutugon. Lalo siyang kinabahan nang mapansing lumipat ng linya ang sasakyan ni Greg. Wala si
Mira and Lina stood there, frozen in embarrassment, with nowhere to hide.Around them, colleagues eating nearby cast sidelong glances filled with contempt. Whispers stirred in the air, judging, disapproving.But Irina remained composed, her expression calm and unbothered.Hindi niya napansin ang matapang na pabango ni Mira kanina sa opisina, ngunit ngayon, ramdam na ramdam niya ito—matindi at matamis. Masyado siyang sensitibo sa mga amoy, madaling ma-trigger ng malalakas na pabango, at instinctively siyang umatras, pakiramdam ay hindi komportable.“Mrs. Beaufort,” sabi ni Mira ng may lungkot sa tinig, ang boses ay puno ng hinanakit, “hindi ba... maaari mo kaming bigyan ng pagkakataon na maitama ang aming mga pagkakamali? Alam kong nagkamali kami noon, pero nagbago na kami. Nagdala pa nga ako ng Green Mountain Coffee bilang paghingi ng tawad. Hindi mo ba kami pwedeng pansinin at makita ang aming sinseridad?”Habang patuloy si Mira sa paglapit sa kanya, lalong umiwas si Irina, gumigiya
There’s an old saying: what you can’t have always seems the most desirable.Noong mayabang pa si Queenie, kinamumuhian siya ng mga tao. Hindi lang dahil sa asal niyang mapagmataas, kundi dahil kalahating Intsik siya. Sa mata ng marami, sapat na iyon para hamakin siya at tratuhin nang may pag-alipusta.Ang mga empleyadong nasa mababang posisyon—mga taong kumakayod para mabuhay—hindi naglakas-loob na kontrahin siya. Pero sa kalooban nila, may galit at hinanakit silang kinikimkim.At ang mga tunay na may kapangyarihan at yaman? Wala silang pakialam sa isang babaeng tulad niya—maingay, bastos, at sa palagay nila’y hindi man lang maihahambing sa mga katulong sa sariling bahay. Para sa kanila, si Queenie ay wala sa kahit anong antas. Sina Juancho at Marco, halimbawa, ay punung-puno ng paghamak sa kanya.Pero nagbago na ang lahat.Hindi na si Queenie ang dati—ang palaban at mayabang. Ngayon, sobrang maingat siya sa kilos at salita. Halos mawalan na ng sariling tinig sa sobrang kababaang-loob
Hindi man lang inisip ni Alec si Juancho.Ang kawalan ng pansin mula kay Alec ay nagdulot kay Juancho ng malamig na pawis.Bakit siya nandito? Bakit siya bumalik?Si Uncle Alec…Hindi... hindi pwedeng ganun! Nandiyan ka na, tapos binalikan mo pa kami?! Hindi ka ba kayang maghiwalay sa misis mo kahit limang minuto?!Pinilit ni Juancho na ngumiti kahit na ang kaba ay sumasakal sa kanyang dibdib. “Uncle?”Tiningnan siya ni Alec nang malamig. “Ang hirap mong hindi maaalala si Zoey.”Natigilan si Juancho. “H-huh? Si Zoey? ‘Yung babaeng mayakap-yakap yung playboy na parang parasite? Ako, ikinumpara mo sa kanya?”Para siyang tinamaan ng truck. “Aouch! Uncle, teka lang. Hindi ako nandito para makita si Auntie! Sinusumpa ko!”Ang tinig ni Alec ay nanatiling flat. “Wala akong pakialam. Hindi rin ako nandito para doon.”Kung tutuusin, hindi naman talaga siya bumalik para mahuli si Juancho at Marco sa kanilang ginagawa.Ang totoo, ipinakita sa kanya ni Juancho ang ilang animated na mga litrato ni