Matigas na umiling si Irina.Mula noon, hindi siya kailanman natutong humingi ng pabor o magpakababa para mapalapit sa iba. May paninindigan siya—palaging alam ang kanyang lugar.Tinuruan siya ni Alec magmaneho, dinala siya para kunin ang kanilang sertipiko ng kasal, at gabi-gabing magkasama silang natutulog sa iisang kama. Mabait siya kay Irina—maalalahanin pa nga.Sa panlabas na tingin, para na silang tunay na mag-asawa. Pero sa puso ni Irina, alam niyang hindi siya kailanman naging kanya. Ang tanging papel na ginagampanan niya sa buhay ni Alec ay pagiging ina ni Anri—at iyon lang ang dahilan kung bakit siya iginagalang ng mga tao. Alam niyang ang kabaitan ni Alec ay hindi para sa kanya, kundi para sa kanilang anak.Hindi kailanman naghangad si Irina ng higit pa.Lumaki siya sa pamilya Jin na batid ang gutom—literal at sa maraming aspeto. Hindi tulad ni Zoey, na hindi naubusan ng tsokolate at meryenda, si Irina ay walang-wala. At ginawa ni Zoey ang lahat para ipamukha iyon sa kanya—
Nararamdaman ni Irina ang panunuyo ng kanyang lalamunan. Hindi niya talaga maintindihan—hindi ba’t kagabi lang nila ito ginawa? Bakit parang hindi siya makapaghintay ngayon? Maaga pa, at nasa labas si Yaya Nelly, pinapakain si Anri. Kung ipipilit niya ito rito, sa loob ng aparador, baka mas mabuti pang tumalon na lang siya mula sa gusali at tapusin ang lahat!Pilit niyang nilabanan ang kahihiyan at nagsumamo, nanginginig ang tinig."Alec, maawa ka… Ako ang ina ng anak mo. Kahit hindi mo ako mahalaga sa’yo, hindi mo man lang ba iniisip ang anak natin? Paano kung marinig tayo ni Anri? Paano kung makita niya? Kahit man lang para sa sarili mo, pag-isipan mo ito. Bukás ang mga bintana, hindi nakatabing ang mga kurtina—makikita tayo ng mga tao sa labas!"Bigla siyang natigilan.Malamig at bahagyang mababa ang kanyang tinig, may bahid ng panganib."Ang mga kurtina? Wala akong pakialam. Walang kahit anong nakaharang sa gusaling ito. Kahit hindi kita kunin sa tabi ng bintana, walang makakakita
Malakas ang tawa ng lalaki, dumagundong ang kanyang malalim na tinig mula sa kanyang dibdib habang lalo pang hinigpitan ang yakap kay Irina. Ramdam niya ang mainit na pisngi nito na nakadikit sa kanya, ang bahagyang paghingal ng kanyang hininga. Nang muling magsalita, lumambot ang kanyang tinig, puno ng lambing at pagpapalayaw."Sige na, piliin mo ang pinakamagandang damit para sa anak natin. Paalis na tayo."Saglit na natigilan si Irina, bahagyang kumapit ang kanyang mga daliri sa manggas ng kanyang damit bago siya tumingala upang tingnan ito. Sa kanyang tinig ay may bahagyang pagmamaktol na bihirang lumabas mula sa kanya."Sabihin mo sa’kin, sino ba talaga ang totoong ikaw?"Tamád na ngumiti si Alec, ang tingin niya ay diretsong nakatuon sa mga mata ni Irina."Kapag ako na lang ang laman ng puso mo," bulong niya, "iyon ang totoong ako."Anong kalokohan!Walang lohika ang mga sinabi niya! Wala ni katiting!Kahit anong gawin niyang pag-unawa, hindi niya ito maabot!Sinasabi ba niyang
Narinig ni Irina ang matalim na tinig sa kanyang likuran at agad siyang napalingon. Sa harap niya ay nakatayo ang isang di-kilalang babae."Ano sa tingin mo ang ginagawa mo? Basta ka na lang sumugod sa pribadong ari-arian—hindi ka ba natatakot na maputol-putol ang katawan mo?" mariing sigaw ng babae, puno ng pang-uuyam at panlilibak ang tinig.Ang babae ay may maitim at magaspang na balat, nakasuot ng isang lumang apron. Ngunit sa kabila ng kanyang payak na kasuotan, may bumabalot na kayabangan sa kanyang kilos na nagbigay ng di-maipaliwanag na irita kay Irina. Isang lingkod lang siya, pero tila siya pa ang may-ari ng bahay.Madalas sabihin na ang isang tagasilbi sa isang mayamang pamilya ay maaaring magkaroon ng higit pang kapangyarihan kaysa sa isang negosyanteng walang tunay na impluwensiya.Kamakailan lang, nakapanood si Irina ng isang lumang makasaysayang dula.Sa isang eksena, nakasalubong ng isang batang prinsipe—na kapatid ng emperador—ang isang mataas na opisyal sa palasyo. S
Nanatiling nakakalungkot ang ekspresyon ni Irina. Walang bakas ng takot sa kanyang mga mata nang salubungin niya ang nag-aapoy na tingin ni Heidi. =At sa isang malamig na tinig, tahimik niyang sinabi, “Natalo na kita.”Magaan ang kanyang tono, halos walang pakialam—parang simpleng pahayag lamang, hindi isang hamon.Parang apoy sa tuyong damo, lalong sumiklab ang galit ni Heidi.“Lian! Tawagin mo ang iba! Tawagin mo silang lahat, ang buong klase natin! Kung hindi ko mahubaran ang babaeng ito at ipakita sa buong Beaufort kung ano talaga siya, hindi ako karapat-dapat tawaging Heidi!”Sa lalim ng galit ni Heidi, hindi na nag-isip si Lian. Agad siyang lumingon para umalis. “Pupunta na ako!”Ngunit bago pa siya makagalaw—“Tumigil ka!”Matalas. Mabangis. Ang tinig na dumagundong sa paligid ay parang talim na sumugat sa tensyon ng hangin. Isang iglap lang, nagbago ang buong atmospera. Nanigas sina Heidi at Lian, parang binuhusan ng malamig na tubig. Dahan-dahan silang lumingon patungo sa pi
“Kahit gusto ko mang tumakas, hihintayin ko munang matapos ang duty mo.”Payapa ang boses ni Irina, may bahagyang halong tuyong pang-aasar.“At saka, saan ba ako tatakbo?”Saglit niyang tiningnan ang engrandeng mansyon sa harapan niya, walang mabasang emosyon sa kanyang mukha.“Tumakas na ako hanggang probinsya, pero nahanap mo pa rin ako. Kaya sabihin mo nga, ano ba talaga ang ikinatatakot mo?”Bahagyang sumikip ang kanyang mga daliri sa gilid ng kanyang damit.“At higit sa lahat, nandito pa rin ang anak ko.”Napalunok si Greg. Ayun na naman. Ang bigat ng realidad na tahimik niyang pasan.Sa narinig niya, biglang nagkaroon siya ng ibang tingin sa sarili niya—parang hindi siya isang kakampi, kundi isang bantay, isang tagabantay na hindi niya sigurado kung para sa proteksyon o pagkakakulong."Madam, ako... aalis na muna ako."Bahagyang ngumiti si Irina, tila inaasahan na niya ang ganitong reaksyon.“Sige.”Nang mawala si Greg sa kanyang paningin, agad itong dumukot ng cellphone at tina
“Alec, anong sinabi mo? Tinawag mo siyang asawa mo?”Hinigpitan ni Alec ang hawak niya sa pulso ni Sharon. Malamig at hindi mabasa ang ekspresyon niya.“Bakit hindi? Siya ang ina ng anak ko—ang asawa ko. Ano pa dapat niyang itawag sa akin kung hindi iyon?”Napipi si Sharon.Ang sakit sa pulso niya ay hindi na niya matiis, at hindi niya napigilan ang pag-agos ng luha sa kanyang mga mata.“Masakit...” bulong niya, nanginginig ang tinig.Pero hindi siya pinansin ni Alec. Sa halip, tumingin siya kay Irina at malamig na sinabi, “Ininsulto ka niya. Nasa iyo kung paano mo siya gustong parusahan.”Tahimik lang si Irina. Hindi siya hangal. Wala siyang balak na magpagamit bilang sandata ng iba.Sa kalmadong tinig, sumagot siya, “Wala akong pakialam.”At totoo iyon.Wala siyang nakikitang pinagkaiba ni Sharon sa dalawang alilang nakasagupa niya kanina—wala ni isa sa kanila ang nakayanang guluhin ang isip niya. Bukod pa roon, noong tinawag ni Alec ang pangalan ni "Sharon," agad niyang naunawaan k
Matapos marinig ang matapang na pagpapakilala ni Alec sa kanya, hindi napigilan ni Irina na lingunin siya. Walang mabasa sa mukha nito—kalmado, matatag. Wala ni bahid ng emosyon sa kanyang ekspresyon o tinig. Hindi niya alam kung ano ang iniisip nito, pero ramdam niya ang higpit ng hawak nito sa kanyang braso.Napakahigpit. Kahit gusto niyang kumawala, hindi niya magawa. Wala siyang ibang pagpipilian kundi sumunod sa direksyon ng tingin nito at ituon ang pansin sa bulwagan.Walang nagbago sa lumang bahay ng pamilya Beaufort—gaya pa rin ito ng dati, maringal at nakakabighani sa kanyang karangyaan. Ang klasikong disenyo, ang kayamanan, ang kapangyarihang bumabalot sa buong gusali—parehong-pareho pa rin. Pero ngayon, kapansin-pansing mas kaunti ang tao sa bulwagan.Sa kung anong dahilan, bahagyang gumaan ang kanyang pakiramdam.Pinaglakbay niya ang kanyang paningin sa buong silid hanggang sa dumapo ito sa gitnang bahagi, kung saan nakaupo nang may awtoridad sina Don Hugo at ang asawa nit
Juancho was unfazed. “Relax, they’re just a few photos—what’s the big deal? I, Juancho, am not afraid of Young Master.”Pumait ang mukha ni Marco at mariin siyang pinagalitan, “Baka hindi ka natatakot, pero ako takot! At pati na si Irina! Ayokong magkaroon ng maling impresyon si Young Master tungkol sa kanya. Sobrang dami na ng pinagdadaanan niya. Tama na—huwag nang magkuha pa ng mga larawan!”Tinutok ni Juancho ang kamera at tumawa. “Huli na. Nakapagkuha na ako ng ilang set bago mo pa ako napansin. Marco, sobrang higpit mo naman. Tsk.”Sinamaan siya ni Marco ng tingin, hindi makapagsalita.Habang patuloy na kumukuha ng litrato si Juancho, mahinang sinabi sa sarili, “Ang gaganda ng tatlong babaeng 'yan. Paano ko hindi 'yan napansin dati?”Tumawa siya at bumaling kay Marco. “Alam mo, talagang nagiging parang yung mga kasama mong tao. Dati, pag nakikita ko si cousin ng cousin mo—si Miss Queenie—gusto ko nang magsuka. Akala ko, isa lang siyang probinsyanang walang kaalam-alam na nagpapan
Maingat na pinunasan ni Queenie ang maliit na kahon na bakal sa kanyang kamay bago siya nagsalita, medyo nahihiya ang tono.“Ah… medyo luma na ang itsura, pero ang laman nito ay maganda talaga. It’s, uh… rat pup oil.”Nabulunan si Mari sa iniinom niya. “Pfft… ano’ng sabi mo?”Pati si Irina ay tila natigilan.Kumuha pa si Queenie ng isang malaking subo ng maasim na isda, ngumunguya nang mabagal, saka ipinaliwanag, “Gawa ito sa bagong silang na mga daga—yung wala pa talagang balahibo. Ibababad sila sa langis ng linga nang ilang buwan, tapos saka sasalain ang langis.”Hindi makapagsalita si Mari.“Para saan naman ‘yan, ha? Queenie, huwag mong sabihing kaya ka pala mainitin ang ulo, mahilig mang-insulto, at parang reyna kung umasta ay dahil sa kakaibang panlasa mo sa pagkain? Yung iba, toyo, suka, o bawang ang ginagamit pampalasa—ikaw, langis ng daga?!”Hindi naman nagalit si Queenie sa pang-aasar ni Mari.Sanay na kasi siyang wala masyadong kaibigan.Ang pinsan niyang pormal at palaging
Sumunod si Queenie kay Irina at Mari, ang ulo’y nakayuko, at ang kanyang self-esteem ay nahulog na parang isang sirang coat na hinihila ng hangin.Si Mari, na hindi natatakot magsabi ng opinyon, ay nagmungkahi na pumunta sila sa isang marangyang buffet—999 bawat tao.At sa gulat ni Queenie, hindi man lang kumurap si Irina.Talaga nga, dinala sila roon.Halos 3,000 para sa tatlo—para lang sa lunch.Ang buffet restaurant ay napakalaki. Sa loob, ang dami ng mga putahe ay nakakalito. Mga mamahaling delicacies tulad ng orochi, sea urchin, sashimi, iba't ibang seafood, at pati na ang bird’s nest soup ay nakadisplay ng maganda. Pati ang “ordinaryo” na mga putahe ay may kasamang caviar sushi at spicy pickled fish na kayang magpagising ng patay.Nakatigil si Queenie at Mari sa harap ng pinto, nakabukas ang mga mata, kalahating bukas ang bibig.Hindi pa sila nakapunta sa ganitong klase ng lugar.Samantalang si Irina, kalmado lang.Hindi siya mapili sa pagkain. Lumaki siya na itinuro sa kanya na
“Hindi ko lang talaga gusto ang mga taong katulad mo. Kung hindi kita gusto, wala akong pakialam sa iniisip mo.”Kahit na namumula at nagiging asul ang mukha ni Lina dahil sa hiya, nanatiling kalmado si Irina.Matiyagang hinati ni Irina ang mga gawain sa kanyang mesa at iniabot kay Lina.“Ito ang assignment mo para sa linggong ‘to. Kung may mga tanong ka, huwag mag-atubiling itanong sa’kin.”Hindi nakasagot si Lina.Ngunit bago pa man siya makapagsalita, tumalikod na si Irina at lumabas ng opisina nang hindi lumilingon.Paglabas ni Irina, nagkagulo ang buong opisina.Si Lina ang unang nagsalita, may halong pag-iyak sa boses.“Gusto ba ni Mrs. Beaufort na maghiganti sa’kin?”Mabilis na sumagot si Zian, “Hindi ganyan si Irina!”“Eh bakit hindi niya ininom ang milk tea na binigay ko?” reklamo ni Lina.Suminga si Xavier, isang kasamahan na lalaki. “Bakit naman kailangan niyang inumin ang milk tea mo?”Nagyukay si Yuan, “Ha, nilagyan mo ba ‘yan ng mga petal o kung ano?”Si Zian, ang pinaka
Sa kabilang linya, nag-alinlangan si Mari.“Irina… Mrs. Beaufort... sorry talaga. Hindi ko alam kung sino ka noon. Baka may nasabi akong hindi maganda, at… sana mapatawad mo ako.”Matalim ang boses ni Irina nang sumagot, “Mari! Kailan ka pa natutong utal-utal magsalita?”Hindi nakaimik si Mari. Takot na takot siya! Pero sa totoo lang, may bahid din ng inis sa puso niya para kay Irina.Naawa siya rito noon, nakaramdam pa nga ng simpatya—ni hindi niya alam na asawa pala ito ni Alec. Palihim pala ang pagkatao nito! At dahil doon, parang naramdaman niyang niloko siya.Boss pala ito sa simula pa lang!Maya-maya, lumambot na ang tono ni Irina, pilit inaalo si Mari.“Mari, higit isang buwan na tayong magkasama. Ni minsan, hindi kita narinig na nauutal. Kung hindi mo sasabihin kung ano talagang nangyayari, aakyat ako riyan at kakausapin ka nang harapan.”Agad na nataranta si Mari at napabulalas, “Huwag kang aakyat! Sobrang dami kong ginagawa ngayon! Kailangan ko na talagang bumalik sa trabaho
He was choking too—on his own breath this time. Twice in one morning, Irina had caught him off guard. Who would’ve thought she had such a knack for teasing?Earlier, with just one sentence—“She’s your child too.”—she had shaken him so much, he nearly skipped work altogether.And now? In front of Greg, she leaned in close, naturally resting against him as she fixed his tie.Parang… mag-asawang matagal nang nagsasama. Isang misis na nahuling palabas ang asawa nang medyo magulo ang ayos—at walang pag-aalinlangan, inayos agad ang kuwelyo nito.Napaka-natural ng kilos ni Irina. Parang likas na likas. At sa simpleng sandaling iyon… may kumislot sa loob ni Alec.Bihirang magpakita si Irina ng ganoong lambing. At si Alec—bihira ring hayaang maramdaman sa sarili na siya ay asawa nito. Pero ang munting pagbabagong ito… mas matindi ang epekto kaysa inaasahan niya.Para sa isang lalaking nakapatay na ng buhay, nanatiling kalmado kahit sa gitna ng kaguluhan… ito ang nagpapabilis ng tibok ng puso n
Nang mapansing sandaling natigilan ang lalaki, biglang narealize ni Irina na baka nagmistulang nanliligaw siya sa sinabi niya kanina.Muli siyang namula sa hiya.Ngunit hindi na pinansin pa iyon ng lalaki. Tumayo ito at nagsabing, “Male-late na tayo—kailangan na nating umalis.”Tumango si Irina. “Sige.”Hinawakan nilang dalawa ang kamay ni Anri, at sabay-sabay silang lumabas ng bahay—isang pamilyang magkasama.Sa likuran nila, napabuntong-hininga nang magaan sina Yaya Nelly at Gina.Mahinang bulong ni Yaya Nelly, “Napakabait talaga ni Madam. At kahit tahimik lang si Sir, ni minsan hindi siya naging masama sa amin bilang mga kasambahay. Hindi ko talaga maintindihan kung bakit may mga tao pa ring nagpapakalat ng masasamang tsismis tungkol sa kanya online. Kung alam ko lang kung sino, baka harapin ko pa sila.”“Hindi na kailangan iyon, Yaya Nelly,” sagot ni Gina nang kalmado. “Kanina lang ng umaga, binura na lahat ng mga public post. Kapag bumabalik si Sir, agad na inaayos ang lahat.”La
Her kiss was still clumsy—awkward and hesitant. She pressed her lips to his several times, unsure what to do next, pausing often, her mind stalling like a short-circuited wire.She was utterly lost.Her uncertainty made Alec nearly lose his patience.With a swift motion, he pulled her back with one arm and cradled the back of her head with the other, forcing her to look up at him. His tone turned cold.“Stupid,” he snapped.Pinagtitinginan siya ni Irina, medyo nabigla.“Matagal na kitang tinuturuan, at hindi mo pa rin kayang humalik nang maayos?” tanong niya.Bahagyang bumuka ang labi ni Irina, walang masabi. Paano niya ipagtatanggol ang sarili?Kasalanan ba niya?Tuwing lumalapit si Alec sa kanya, hindi naman talaga pagtuturo ang nangyayari—pinapalakas siya ni Alec. Bawat pagkakataon, hindi lang niya kinukuha ang kanyang hininga; pati na ang kanyang mga isip. Nagiging blangko ang utak niya, at sumusunod na lang siya sa kanyang gabay, walang kakayahang matutunan ang anuman.Kailan pa
“Irina! Wala kang utang na loob! May konsensiya ka pa ba?” galit na sigaw ni Zoey mula sa kabilang linya. “Sinalo ka ng mga magulang ko at inalagaan ng halos walong taon, tapos ganito ang isusukli mo? Pag-aawayin mo pa sila?”Kahit pa si Alec ang napangasawa ni Irina, hindi siya natatakot dito.Pumunta siya ng Kyoto kasama ang kanyang lolo para sa gamutan nito, at hindi siya umalis sa tabi nito kahit isang araw. Sa panahong ‘yon, nasaksihan niya kung gaano kalalim ang koneksyon ng kanyang lolo sa mga makapangyarihan sa kapitolyo.Doon niya lubusang naunawaan kung bakit mataas ang pagtingin sa kanya sa syudad—kung bakit pati si Alec ay nagbibigay-galang sa kanya.Hindi pinalalaki ang sinasabi tungkol sa impluwensiya ng kanyang lolo. Konektado ito sa mga pinakamaimpluwensyang tao sa buong bansa.At dahil doon, wala siyang dahilan para matakot kay Irina—kahit pa napangasawa nito ang isang diyos.Samantala, kalmadong naglinis ng lalamunan si Irina bago tumugon sa mahinahon ngunit matigas