Kung tutuusin, isa lamang itong maliit na isla na may populasyong wala pang isang milyon.Isang kanyon lang, puwede na itong burahin sa mapa.Pero simula nang ipamobilisa ng kanyang lolo ang mga dati nitong tauhan upang tuloy-tuloy na magpadala ng armas at suplay sa Isla, biglang tumaas ang estado nina Zoey at ng kanyang mga magulang.Ngayon, pati ang pinuno ng Isla ay nagbibigay-galang na sa mga Jin.Ngunit may dalawang tao sa Isla na hindi kailanman yumukod sa kanila.Isa ay si Paolo—ang Ikaapat na Ginoo.Ang isa pa—si Mia.Mataray na ngumisi si Mia kay Zoey. “Oo, naniniwala ako! Kung utusan mo ang tatay ko na paluin ako, baka nga gawin niya—para lang sa mga armas n’yo. Pero tanong ko lang—kinikilala ka pa ba niya ngayon? Sa itsura mong ‘yan? Para kang payaso sa perya! Ang pangit mo na, baka ni hindi ka na makilala ng tatay ko! Ha! Grabe, sobrang pangit—kailangan ko ‘tong kunan ng litrato.”Agad niyang inilabas ang kanyang telepono at nagsimulang kumuha ng litrato kay Zoey mula sa i
“Gagawin kong popcorn ang ulo mo! Masamang babae! Bubugbugin kita! Bubugbugin, bubugbugin! Hmph!” sigaw ng batang babae, habang tumutulo ang kanyang mga luha sa pisngi—patuloy sa paghampas nang walang tigil.Bagamat matanda na si Zoey, hindi siya nakapaghanda sa biglaang pag-atake.Ngayon, nakahandusay siya sa sahig, pilit na bumabalikwas—ngunit dahil nakaibabaw pa rin sa kanya si Anri, halos hindi siya makagalaw. Lalong masaklap, ang mga mata ng teddy bear—matitigas, bakal na bola—sunod-sunod na dumadagundong sa kanyang anit, tagos hanggang buto ang bawat hampas.“Aray!” daing ni Zoey, napangiwi sa matinding sakit, lubos na nagulantang at nawalan ng anumang ibang iniisip—ni hindi niya malaman kung paano lalaban.Tuwing hahampasin siya ni Anri gamit ang mga bola ng bakal, agad niyang niyayakap ang sariling ulo, pilit na nagtatakip—wala na siyang tsansang makaganti.Ha!Lalong lumakas ang loob ni Anri. Sa tuwa at tapang, lalo pa niyang hinigpitan ang bawat hampas.Ilang saglit lang, an
Tumingala si Irina at nakita si Zoey.Matagal-tagal na rin mula nang huli silang nagkita, at halatang mas lupaypay na ngayon si Zoey kaysa dati. Nanlilimahid ang kanyang mukha, maputla at halos parang bangkay—tila nilisan na ng buhay ang kanyang katawan.Ngunit sa kabila ng lahat, hindi pa rin nagbago ang kanyang kayabangan."Irina! Hindi mo inakalang mapupunta ka sa mga kamay ko, ano? Sa mga kamay ni Zoey!" Halakhak ni Zoey, walang pakundangan, matalim at puno ng pang-uuyam ang kanyang tawa.Ngunit si Irina—tahimik lamang, walang bakas ng takot sa kanyang mukha.Gano’n na siya noon pa man.Habang mas nagiging mapanganib ang sitwasyon, lalo siyang nagiging kalmado.Lumapit siya nang bahagya kay Anri at marahang bumulong, “Anak, aagawin ko ang mga paa ng babaeng ‘yan at pababagsakin siya. Kapag nagawa ko ‘yon, tumakbo ka agad—bilis at layo. Naalala mo pa ba ang daan pabalik, ‘yung dinaanan natin kanina papasok?”Isa itong bagay na hindi na nila kailangang ipaliwanag pa sa isa’t isa.No
Sandaling natigilan si Irina—ngunit hindi siya nag-aksaya ng oras. Mabilis siyang sumugod sa kotse at niyakap si Anri, na noo’y pilit hinahatak papasok.“Anri, huwag kang matakot, anak. Nandito si Mommy. Nandito lang ako,” pabulong niyang sabi, puno ng pag-aalala habang mahigpit na niyakap ang kanyang anak.Ngunit bago pa siya makakilos muli, biglang sumara ang pinto ng kotse sa kanilang likuran.Napatigil si Irina.Agad siyang luminga-linga.Sa tabi nilang mag-ina, may nakaupong lalaki na nakasuot ng salaming itim, at bagamat tahimik, may bahagyang mabangong halimuyak ang presensya nito.“Ano… ano ang kailangan mo?” galit na tanong ni Irina, habang kumakabog ang dibdib. Mahigpit niyang kinulong si Anri sa kanyang bisig, at matalim na tinitigan ang lalaki.Tahimik lang ito. Ni hindi man lang tumingin sa kanila.Si Anri, bagamat nanginginig, ay matapang na pinipigilan ang kanyang mga luha. Galit na galit niyang tinitigan ang lalaki at sumigaw, nanginginig ang boses sa galit, “Masamang
Saka lamang nagsalita si Greg. “Madam, wala pang nakakaalam na papunta tayo sa isla. Pagdating natin roon, may sasalubong sa atin mula sa loob.”Tumango si Irina bilang pagsang-ayon. “Naiintindihan ko. Sige.”Sabay-sabay silang apat na sumakay sa sasakyan. Umupo si Greg sa harapan, habang sina Alec, Irina, at Anri ay pumwesto sa likuran.Pagkapasok nila, sabik na sumilip sa bintana ang munting prinsesa, pinagmamasdan ang tanawin ng isla.Bagamat kasinglaki lang ito ng isang maliit na bayan, napakaganda ng kalikasan dito—may banayad na klima at malamig na hangin na nagbibigay ng kakaibang sigla at ginhawa.Napansin ni Irina ang tuwang-tuwa at masiglang reaksiyon ng kanyang anak. Ngumiti siya at nagpalit sila ng puwesto ni Anri, upang makaupo ito sa tabi ng bintana at mas lalong ma-enjoy ang tanawin.Habang umaandar ang sasakyan, nag-ulat ang driver kina Alec at Irina.“Young Master, Madam, kahapon pa dinala ni Carter ang lahat ng armas sa mga Mercadejas. Handa na po ang lahat.”Nagulat
Sa kusina, abala ang babae sa tahimik ngunit masinop na pagkilos. Mahusay at elegante si Dahlia, lubos na nakatutok sa pagluluto. Palaging nasa likuran niya, gaya ng anino, si Anri.“Ate Dahlia,” masiglang sambit ng bata, “handa na ba ang steamed shrimp na in-order ni Mommy? Gusto ko na pong kumain ng isa!”Mahinang natawa si Dahlia. “Mainit pa ng kaunti. Hayaan mong balatan muna ni tita ang isa para sa’yo, tapos palalamigin natin, ayos ba?”Masiglang tumango si Anri. “Sige po, tita.”Totoo sa kanyang salita, maingat na binalatan ni Dahlia ang isang hipon at inilagay ito sa maliit na platito upang lumamig. Pagkalipas ng isang minuto, marahan niya itong isinubo kay Anri.Buong ligayang tinikman ng bata ang hipon, at si Dahlia ay ngumiti habang pinagmamasdan siya—tila ba kasing-ligaya rin niya ang bata sa bawat subo nito.Sa sala, tahimik na pinapanood ni Alec ang tagpong iyon, may bahagyang ngiti sa labi. Ngunit si Jiggo, may masalimuot na ekspresyon sa mukha.Sinabi ba niya na ayaw n