12

Kasabay ng pag-tila ng ulan ang luhang naubos na sa kakaiyak. Pinahiran ko ang luha ko habang nakatingin sa labas. Tumila na ang ulan, wala na ang kulog, nagsisimula ng tumahimik ang lugar at kahit paano naging unti-unti ng pumapayapa. Nakatayo ako habang ang kumot ay nasa katawan ko.

Narinig kung nagring ang telepono ko na nasa higaan ko. Tumingin lang ako saglit pero inignora ko na iyon. Ni hindi ko kaayong tumingin sa telepono ko at basahin o sagutin ang tawag na iyon kahit kanino pa sa kanila. I just want to be alone and think myself first, baka hindi rin naman masama na unahin ang sarili ko. 

Dadating talaga tayo sa punto na hindi ka na nakakaramdam ng sakit at magiging manhid. Nakakatakot ding magmahal, nakakatakot ding masaktan, nakakatakot umasa at lalo anng nakakatakot mag-isa.

Ayoko nang magmahal, ayoko nang maghintay